Όνειρα, επαγγελματικοί «πόλεμοι» και μάχη με την κατάθλιψη: Ο πολυπράγμων Γιάννης Καγιούλης δεν κρύβεται

Ο Γιάννης Καγιούλης ήταν ο νέος καλεσμένος στο Anestea Τhe Podcast Powered by inMagazin του Ανέστη Ευαγγελόπουλου και μίλησε για όλα.

Χωρίς να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, ο επιχειρηματίας, παραγωγός και διαφημιστής αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, στην επαγγελματική πορεία έως τώρα, αλλά και τις μάχες με την κατάθλιψη που έχει δώσει όλα αυτά τα χρόνια.

Τα παιδικά του όνειρα και η αεροπορία

«Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με τις παραγωγές. Όταν ήμουν στο σχολείο δεν διάβαζα σχεδόν ποτέ, ήθελα να παίζω, να ζω. Μεγαλώνοντας δεν ήξερα τι θα κάνω, τι θα σπουδάσω – απλά μου άρεσε η μουσική, ήθελα κάτι καλλιτεχνικό. Κάποια στιγμή διάβασα στο σχολείο για τη Σχολή Μηχανοσυνθετών Αεροσκαφών και μου φάνηκε ωραίο. Σαν όνομα είχε μια αίγλη».

«Από μικρός μου άρεσε να κάνω κάτι που να έχει αίγλη, ήταν στο 100-0 αυτό στη ζωή μου. Ήθελα να ξεχωρίζω, ένιωθα ότι είχα ηγετικές τάσεις, πέρασα από πρόεδρος του 15μελούς, ήμουν αρκετά κοινωνικός. Αλλά από το bullying δεν γλίτωσα – από θέμα εμφάνισης, από θέμα μαθημάτων. Με ενοχλούσε πάρα πολύ αυτό. Μου έκανε πολύ κακό αυτό εκείνα τα χρόνια. Δεν το έλεγα ούτε στους δικούς μου γιατί ντρεπόμουν – τα έμαθαν όλα μετά».

«Πήγα στη Σχολή Μηχανοσυνθετών Αεροσκαφών τελικά, έδωσα εξετάσεις και κατάφερα και μπήκα στην Ολυμπιακή Αεροπορία. Πολύ τρέξιμο, πολύ πρωινό ξύπνημα, παρακολουθούσα και άλλα μαθήματα γιατί ήθελα να πάρω πτυχία μηχανολόγου. Ωραίοι καιροί, αλλά έχασα τα παιδικά μου χρόνια».

«Όλα αυτά πρέπει να έρχονται στη ζωή σου σταδιακά. Εγώ δούλευα από τα 14 μου, μετά full time από τα 17 μου, στην αρχή μου άρεσε, είχα πορωθεί, έβαζα νέους στόχους συνεχώς. Και ξαφνικά άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτή θα είναι η ζωή μου. Μεροδούλι, μεροφάι; Θα πρέπει να βγω από τη δουλειά για να ζήσω;».

Η αλλαγή πορείας

«Τότε σκέφτηκα ότι μπορώ να ζω μέσα από τη δουλειά μου. Έτσι με τα λεφτά που έβγαζα από την Ολυμπιακή, νοίκιαζα ένα μαγαζί, για παράδειγμα στου Ψυρρή, για να κάνουμε πάρτυ. Να αρχίσω να ασχολούμαι με το entertainment αλλά και να έρθω σε επαφή με τον κόσμο».

«Μετά από αυτά, έφυγα στην Αμερική, ασχολήθηκα με την τηλεόραση, επέστρεψα στην Ελλάδα, άρχισα να ασχολούμαι με τη διαφήμιση. Και τον Γιάννη δεν τον πρόσεξα καθόλου εκείνη την περίοδο – είχε περάσει σε τρίτη μοίρα».

«Αρχικά δεν ήξερα τι πραγματικά ήθελα, με αποτέλεσμα να κάνω πολλά πράγματα μαζί και να κόβω ότι δεν μου αρέσει. Το ένιωθα  – ίδρωναν τα χέρια μου, αγχωνόμουν πολύ. Αυτά τα άγχοι τα είχα από μικρός αλλά δεν ήξερα πως να τα μεταφράσω. Το σώμα σου μιλάει και τότε αποφάσισα να το ακούσω. Πράγματα που με πίεζαν δεν τα έκανα. Κι αυτό με έφεραν και σε ρίξει με τους γονείς μου».

«Ξεκινώντας την πορεία μου σε αυτόν τον χώρο το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν οι ακαδημαϊκές γνώσεις που δεν είχα, καθώς πάντα ήμουν εξαρτημένος από άλλους. Είναι κάτι που μετανιώνω».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Anestis Evangelopoulos (@anestisevangelopoulos)

Οι μάχες με την κατάθλιψη

«Έως τώρα στη ζωή μου έχω περάσει τρεις μεγάλες καταθλίψεις – για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Και αυτό μου προκαλούσε μεγαλύτερο άγχος. Στεναχωριόμουν για μένα, που ήμουν έτσι και δεν μπορούσα να λύσω προβλήματα. Στεναχωριόμουν για τους γονείς μου και τα κοντινά μου άτομα. Κι αν δεν είσαι ιδιαίτερα χρήσιμος, λειτουργικός, δεν σε κάνουν και πολύ παρέα τότε».

«Η κατάθλιψη δεν είναι γρίπη. Είναι μια ύπουλη ασθένεια, που σε επηρεάζει σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας και της ζωής σου. Κλείνεσαι στον εαυτό σου, δεν θέλεις να μιλάς, να ακούς, κοιμάσαι όλη μέρα, κατεβάζεις ρολά. Είχα φτάσει στο σημείο να κάνω τα απολύτως απαραίτητα, μόνο για να κλείσω διάφορες εκκρεμότητες».

«Φυσικά ζήτησα βοήθεια, όχι μόνο από έναν αλλά από διάφορους ειδικούς. Κάποιοι με ξεπέταξαν, άλλοι πήγαν στα φάρμακα που ήταν η εύκολη λύση».

«Εμένα όλα αυτά προέρχονται από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν είχα ποτέ καθοδήγηση, αν και είχα την αγάπη. Νομίζω αν μπορούσα τώρα να γίνω 10 χρονών και να μιλήσω στους γονείς μου, θα τους έλεγα να θωρακίσουν τα παιδιά, να τα προετοιμάσουν για να βγουν στην κοινωνία».

«Υπήρχε περίοδος που έπιασα πάτο. Τα φάρμακα μου άνοιγαν την όρεξη, άρχισα να παίρνω κιλά, ήταν στιγμές που είχα αϋπνία πέντε μέρες και ένιωθα ότι θα σπάσουν τα νεύρα μου. Πίστευα ότι δεν πρόκειται να το ξεπεράσω, ότι πρέπει να μπω σε κλινική. Σε βάζει σε διάφορες περίεργες σκέψεις όλο αυτό – παρακαλούσα να πάθω κάτι για να πεθάνω. Μόνο έτσι πίστευα ότι μπορώ να λυτρωθώ».

«Ακόμα και σήμερα θεωρώ ότι τα θέματα ψυχικής υγείας παραμένουν ταμπού. Πολλοί αντιμετωπίζουν αλλά δεν το λένε. Εγώ μιλούσα – μόνο όταν θεωρούσα ότι έκανα κακό στις δουλειές μου και τους ανθρώπους γύρω μου, επέλεγα να σιωπήσω».

«Η τελευταία κατάθλιψη ήρθε με τον COVID και τον εγκλεισμό. Τότε σταμάτησε η δραστηριότητα, ακυρώθηκαν δουλειές, άρχισε να υπάρχει πρόβλημα στα οικονομικά, δεν είχα σχέση, ήμουν κλεισμένος στο σπίτι, έπαιρνα αγωγή που ουσιαστικά κουκουλώνει το πρόβλημα δεν το λύνει. Οι φίλοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο, ερχόντουσαν, ρωτούσαν, αλλά στην πραγματικότητα δεν σε κάνει καλύτερα. Μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου».

Η πορεία και οι «πόλεμοι»

«Έχω επιλέξει να ζω με έναν τρόπο: να μην κάνω πράγματα που δεν θέλω να μου κάνουν. Όχι ότι δεν έχω κάνει λάθη, αλλά άθελά μου, πάνω στον παρορμητισμό μου. Και έχω ζητήσει συγγνώμη για αυτό».

«Ναι, μου έχει περάσει από το μυαλό να τα αφήσω όλα στην άκρη και να κάνω κάτι άλλο. Δεν είναι το οικονομικό που με κρατάει, γιατί δεν ήταν πάντα εκεί – έχω βάλει λεφτά, έχουν βάλει άλλοι, έχω βγάλει και έχω χάσει. Θέλω να κάνω μεγάλα πράγματα, χρήσιμα. Δεν είμαι δούλος του lifestyle, αλλά το υπηρετώ 100 – 0. Και δεν είναι κακό αυτό».

«Το μεγαλύτερο τίμημα που έχω πληρώσει σε όλη αυτή την πορεία ήταν ότι παραλίγο να χάσω εμένα. Αλλά άξιζε, στο δικό μου μυαλό».

«Το πιο σημαντικό είναι σε ανθρώπους που περνούν όλο αυτό να το επικοινωνούν. Να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι σε αυτή τη ζωή. Θα βιώσουν τη γρήγορη λύση, ίσως και την εκμετάλλευση, αλλά πρέπει να μιλήσουν για αυτό».

«Τα επόμενα πέντε χρόνια τα φαντάζομαι μαγικά. Το μόνο που φοβίζει είναι μην κρασάρω πάλι, γιατί έχω αναλάβει αρκετά πράγματα. Αλλά πάω πιο οργανωμένα πλέον».

«Έχω φάει αρκετό πόλεμο στην επαγγελματική μου πορεία, ιδιαίτερα με την παραγωγή ταινιών. Πιστεύω ότι πήρα αρκετή αναγνώριση, ήμουν πιο πρωταγωνιστής από τους πρωταγωνιστές. Έδωσα συνεντεύξεις, μου έκαναν αφιερώματα, τα social με βοήθησαν πολύ, αλλά είναι μέσα στο παιχνίδι του marketing όλο αυτό. Αλλά αυτό δεν άρεσε σε κάποιους, έκανα και εγώ τα λάθη μου και έτσι δέχθηκα και τον πόλεμο».

«Δεν ξέρω αν καβάλησα το καλάμι, απλά νομίζω ότι οι άλλοι με έβλεπαν διαφορετικά. Και κάποια στιγμή βαρέθηκα να μου λένε τι να κάνω και να έχουν άποψη. Και σταμάτησα να μπαίνω σε κουβέντες, που μπορεί κάποιοι να το είδαν σαν να ψωνίστικα».

«Είμαι περήφανος και για αυτά που έχω καταφέρει και για αυτό που είμαι».

Δείτε όλη τη συνέντευξη που έδωσε ο Γιάννης Καγιούλης στο Anestea The Podcast: