«Στην καρδιά του ανεμοστρόβιλου» – Πώς οι Led Zeppelin πείστηκαν να κάνουν την πρώτη τους βιογραφική ταινία

O Bernard MacMahon λέει ότι ήξερε ότι έπαιρνε ένα τεράστιο ρίσκο. Ο Ιρλανδοβρετανός κινηματογραφιστής και η Σκωτσέζα σύντροφός του Allison McGourty είχαν περάσει 10 μήνες ερευνώντας μια ταινία για αυτό το μαζικά επιτυχημένο αλλά άπιαστο ροκ συγκρότημα Led Zeppelin.

Έφτιαξαν ένα σενάριο, άκουσαν κάθε συνέντευξη που μπορούσαν να βρουν και άρχισαν να ξεθάβουν ταινίες αρχείου για να αφηγηθούν την ιστορία των πρώτων χρόνων του συγκροτήματος στα τέλη της δεκαετίας του ’60.

Τότε ήταν που ο Jimmy Page, ένας επιτυχημένος session κιθαρίστας, εντάχθηκε στους Yardbirds και στη συνέχεια θέλησε να δημιουργήσει ένα δικό του συγκρότημα. Συμφώνησε με τον John Paul Jones, έναν άλλο βιρτουόζο σταρ των session, και δύο ελάχιστα γνωστούς μουσικούς από τα West Midlands: τον εξαιρετικά εφευρετικό ντράμερ John Bonham και τον τραγουδιστή Robert Plant.

Παραγκωνισμένοι στη Βρετανία, οι Led Zeppelin βρήκαν φήμη στην Αμερική, όπου δέχτηκαν επιθέσεις από τον μουσικό Τύπο, αλλά έγιναν διασημότητες μέσω των ζωντανών τους εμφανίσεων, χωρίς τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης.

Oι Led Zeppelin είχαν πάντα αρνηθεί τις περισσότερες συνεντεύξεις ή τηλεοπτικές εμφανίσεις – πόσο μάλλον μια εξουσιοδοτημένη κινηματογραφική βιογραφία στην οποία θα εμφανίζονταν τα τρία επιζώντα μέλη

Led Zeppelin / Photo: Wikimedia Commons

Συναντώντας τους ζωντανούς θρύλους

Η έρευνα των κινηματογραφιστών χρηματοδοτήθηκε, λέει ο MacMahon, με την προϋπόθεση ότι «ήταν απίστευτα πιθανό ότι μόλις έκανα ένα τηλεφώνημα, η ομάδα μπορεί να έλεγε ότι δεν ενδιαφέρεται. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να μην είχαμε καν συνάντηση».

Εξάλλου, οι Led Zeppelin είχαν πάντα αρνηθεί τις περισσότερες συνεντεύξεις ή τηλεοπτικές εμφανίσεις – πόσο μάλλον μια εξουσιοδοτημένη κινηματογραφική βιογραφία στην οποία θα εμφανίζονταν τα τρία επιζώντα μέλη.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Laura Lapetina (@laurala1978)

Πέρασαν το αρχικό τεστ

Ωστόσο, ο Page συμφώνησε σε μια συνάντηση, σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο τον Νοέμβριο του 2017, στην οποία έφτασε κουβαλώντας σακούλες με ψώνια της Waitrose.

«Αναρωτήθηκα αν είχε φέρει σάντουιτς», λέει ο MacMahon, ο οποίος έβγαλε ένα δερματόδετο βιβλίο με το σενάριο – «εικόνες αλλά χωρίς λόγια»- και άρχισε να μιλάει μέσα από αυτό.

Όταν έφτασε στο σημείο της ιστορίας όπου ο Page συναντά για πρώτη φορά τον Plant, ο κιθαρίστας τον ρώτησε σε ποιο συγκρότημα ήταν τότε. «Hobbstweedle», ήταν η απάντηση. «Πολύ καλά», είπε ο Page. «Συνέχισε».

Αργότερα «άνοιξε τις τσάντες με τα ψώνια για να δείξει ότι είχε φέρει τα παλιά του ημερολόγια, που χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’60».

To trailer του Becoming Led Zeppelin

«Είμαι μέσα αλλά πρέπει να πείσεις και τους άλλους»

Μετά από επτά ώρες «με ένα διάλειμμα για απογευματινό τσάι», ο Page είπε: «Είμαι μέσα – αλλά πρέπει να πείσεις και τους άλλους να συμμετάσχουν».

Λίγες μέρες αργότερα τηλεφώνησε στον MacMahon και αυτόν τον ρώτησε «θα ήθελες να έρθεις μαζί μου στο Pangbourne;», και στη συνέχεια συνόδευσε τους κινηματογραφιστές για να δουν το λεμβοστάσιο όπου ζούσε κάποτε, όπου το συγκρότημα είχε κάνει πρόβες.

«Αργότερα» ο McGourty «αποκάλυψε ότι επρόκειτο για τεστάρισμα». «’Αν είχες πει όχι στο Pangbourne δεν θα κάναμε την ταινία’».

Ο επόμενος που προσεγγίστηκε ήταν ο μπασίστας και πληκτράς John Paul Jones, ο οποίος είπε ότι «δεν ενδιαφερόταν για ένα ντοκιμαντέρ».

Έτσι, ο MacMahon του έστειλε ένα αντίγραφο του American Epic, της σειράς ντοκιμαντέρ του ντουέτου για τον αντίκτυπο των πρώτων ηχογραφήσεων μπλουζ, κάντρι, κατζούν και μεξικάνικων μουσικών τη δεκαετία του 1920, την οποία ο Robert Redford, που ήταν ο αφηγητής της, χαρακτήρισε «τη μεγαλύτερη ανομολόγητη ιστορία της Αμερικής».

Ο MacMahon ζήτησε από τον Jones να «παρακολουθήσει 15 λεπτά και αν δεν θέλετε να μας μιλήσετε μετά από αυτό, δεν θα ξανακούσετε νέα μας και αυτό θα είναι το τέλος της ταινίας». Ο Jones τηλεφώνησε ξανά, είχαν μια τετράωρη συζήτηση και ήταν και αυτός μέσα.

O Robert Plant περιγράφει πώς έγινε μουσικός σε πείσμα των γονιών του, οι οποίοι ήθελαν να γίνει λογιστής, και πώς στα πρώτα χρόνια που αγωνιζόταν έκλεβε βενζίνη από τα αυτοκίνητα των άλλων

Robert Plant / Photo: Wikimedia Commons

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη S O I S T U D I O (@soistudio)

Η σειρά του Robert Plant

Έτσι έμεινε ο Plant, ο οποίος φαινόταν ο λιγότερο πιθανός να μιλήσει – εν μέρει επειδή απολάμβανε μια επιτυχημένη καριέρα και επειδή οι Zeppelin είχαν τελειώσει τραγικά, με το θάνατο του Bonham το 1980.

Αλλά ήταν οπαδός των American Epic, όπως είπε στους MacMahon και McGourty όταν τον συνάντησαν σε μια συναυλία στη Σκωτία. Μετά από δύο ακόμη συναντήσεις, συμφώνησε να μιλήσουν ξανά στο Μπέρμιγχαμ.

Η συνέντευξή του είναι απολαυστικά ειλικρινής. Περιγράφει πώς έγινε μουσικός σε πείσμα των γονιών του, οι οποίοι ήθελαν να γίνει λογιστής, και πώς στα πρώτα χρόνια που αγωνιζόταν έκλεβε βενζίνη από τα αυτοκίνητα των άλλων.

John Bonham / Photo: Wikimedia Commons

O απών-παρών John Bonham

Ο Bonham εμφανίζεται επίσης στην ταινία – με τη φωνή του. Ο MacMahon είχε ακούσει ένα «κακής ποιότητας bootleg» μιας συνέντευξης που είχε δώσει στην Αυστραλία, αλλά δεν είχε ιδέα από πού προερχόταν. Αλλά μετά από μακροχρόνια έρευνα και την επιμονή ενός αρχειοφύλακα, βρέθηκε σε μια στοίβα από μη καταγεγραμμένες ραδιοφωνικές κασέτες.

Ο Bonham παίζει καθοριστικό ρόλο στην ταινία «επειδή λειτουργεί ως αφηγητής. Οι συνεντεύξεις του ηχογραφήθηκαν αμέσως μετά τα γεγονότα. Ο Jimmy Page είπε ότι κατά κάποιο τρόπο είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας, επειδή είναι μέσα στη στιγμή».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Led Zeppelin Society (@ledzeppelinsociety)

Η τεκμηρίωση των γεγονότων από τους ίδιους τους Led Zeppelin

Για να κρατήσει το ενδιαφέρον των τριών επιζώντων μελών του συγκροτήματος, ο MacMahon λέει: «Ποντάραμε πολύ στις αναμνήσεις όταν κάναμε τις συνεντεύξεις, δείχνοντάς τους συνεχώς αποσπάσματα και φωτογραφίες, παλιές εφημερίδες, αποκόμματα εισιτηρίων… οτιδήποτε μπορούσαμε να σκεφτούμε που θα ήταν διασκεδαστικό.

»Στην ταινία δείχνουμε τον Jimmy να κοιτάζει πλάνα από το φεστιβάλ του Bath που δεν είχε ξαναδεί. Γι’ αυτό για μένα είναι σαν ταινία μεγάλου μήκους… σε ξεναγούν στην ιστορία, καθώς συναντούν κάθε νέο εμπόδιο … την ξαναζούν».

Ο MacMahon λέει ότι από τη στιγμή που το συγκρότημα συμφώνησε για την ταινία, δεν παρενέβη ποτέ και δεν απαίτησε κανέναν εκδοτικό έλεγχο. Ήθελε όμως «να βεβαιωθεί ότι αυτά που έλεγαν υποστηρίζονταν από τους συγχρόνούς τους», οπότε, αφού ο Jones είχε μιλήσει για την αγορά ενός εκκλησιαστικού οργάνου και για το ότι έγινε χοροδιδάσκαλος σε ηλικία 14 ετών, εντόπισε τον εμπλεκόμενο ιερέα.

Και όταν ο Page μίλησε για τη συμμετοχή του στο Goldfinger, ο MacMahon εντόπισε τον Vic Flick, τον κιθαρίστα του θέματος του James Bond.

Τα τραγούδια παίζονται ολόκληρα

Οι συνεντεύξεις διεξήχθησαν το 2018, και στη συνέχεια το δίδυμο εργάστηκε για την εξεύρεση της μουσικής που αποτελεί μεγάλο μέρος της ταινίας – είτε από τους ίδιους τους Zeppelin των πρώτων χρόνων, είτε από μουσικούς που τους επηρέασαν ή με τους οποίους είχαν συνεργαστεί.

Αναζητώντας σπάνιες αρχειακές ηχογραφήσεις, γνωρίστηκαν με τον Sam Rapallo, ο οποίος διαχειρίζεται τον ιστότοπο του συγκροτήματος, και μπήκαν «στον μυστηριώδη κόσμο της συλλογής των Led Zeppelin. Το συγκρότημα είναι πολύ ντροπαλό στη δημοσιότητα και οι οπαδοί συχνά αντικατοπτρίζουν την προσωπικότητα ενός συγκροτήματος».

Ο McGourty ταξίδεψε σε όλη την Αμερική και τη Βρετανία, βρίσκοντας υψηλής ποιότητας φιλμ του Dazed and Confused σε μια σοφίτα στο New Forest και του I Can’t Quit You Baby σε ένα χωριό του Oxfordshire.

Αναζήτησαν αυθεντικά αρνητικά ή κασέτες για να πάρουν τον καλύτερο ήχο. Σε αντίθεση με τα περισσότερα μουσικά ντοκιμαντέρ, πολλά από τα τραγούδια παίζονται ολόκληρα «γιατί έτσι πρέπει να ακούγονται».

Η ταινία ολοκληρώνεται με το What Is and What Should Never Be, που γυρίστηκε στην κεντρική συναυλία των Zeppelin στο Royal Albert Hall του Λονδίνου το 1970

Το τέλος πριν το τέλος

Η ταινία ολοκληρώνεται με το What Is and What Should Never Be, που γυρίστηκε στην κεντρική συναυλία των Zeppelin στο Royal Albert Hall του Λονδίνου το 1970.

Πρόκειται για ένα θριαμβευτικό φινάλε που αφήνει απ’ έξω όσα θα ακολουθούσαν – την εξερεύνηση πιο ακουστικών στυλ, τη γοητεία του Page για τον Aleister Crowley και τον αποκρυφισμό, τη δεκαετία της τεράστιας οικονομικής επιτυχίας, τις ιστορίες για το σεξ, τα ναρκωτικά και την υπερβολή του rock’n’roll… ακόμη και το Stairway to Heaven.

«Ένα αξιοσημείωτο ταξίδι στην καρδιά του ανεμοστρόβιλου»

Γιατί λοιπόν να σταματήσουμε εδώ; «Επειδή πάντα ένιωθα ότι αυτή ήταν μια αυτοτελής ιστορία», λέει ο MacMahon. «Τον Ιανουάριο του 1970 έχουν γίνει το πιο δημοφιλές συγκρότημα στη βόρεια Αμερική και τώρα επιστρέφουν στη Βρετανία. Σε αυτό το τελευταίο τραγούδι το κοινό τους αποδέχεται πλέον ως ήρωες που επιστρέφουν.

»Όλες οι οικογένειες του συγκροτήματος είναι εκεί και αυτή είναι η συνάντηση της παιδικής τους ιστορίας».

Πιστοί στη φόρμα τους, τα τρία επιζώντα μέλη δεν θα εμφανιστούν στην τηλεόραση ούτε θα δώσουν συνεντεύξεις για να προωθήσουν το Becoming Led Zeppelin.

Έχουν όμως δώσει αποσπασματικές δηλώσεις. Ο Page λέει ότι «η ενέργεια της ιστορίας και η δύναμη της μουσικής είναι πρωτοφανής», ενώ για τον Plant, «το American Epic με ενέπνευσε να συνεισφέρω σε… ένα αξιοσημείωτο ταξίδι στην καρδιά του ανεμοστρόβιλου».

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Led Zeppelin / Public Domain