Αιωνία τους η μνήμη: Οι συνταγές που έμειναν χαραγμένες στο μάρμαρο για να πουν τη δική τους ιστορία
Σε νεκροταφεία των ΗΠΑ, κάποιες ταφόπλακες δεν γράφουν επιτάφιους λόγους αλλά… συνταγές. Κέικ καρότου, μπισκότα και σπιτικές σάλτσες χαράσσονται πάνω στο μάρμαρο ως τελευταία κληρονομιά — μια γεύση που συνεχίζει να κρατά τους ανθρώπους ζωντανούς στη μνήμη όσων τους αγάπησαν.
«Στον τάφο σου θα τα πάρεις;». Αυτό συνηθίζουμε να λέμε όταν κάποιος δεν μοιράζεται τα αποκτήματά του — ούτε γνώσεις, ούτε μυστικά, ούτε τίποτα. Όμως, όπως μεταδίδει η El País, κάποιοι στις ΗΠΑ το πήραν κυριολεκτικά: χάραξαν πάνω στις ταφόπλακές τους τις αγαπημένες τους συνταγές. Κέικ καρότου, μπισκότα, ακόμη και σπιτικές σάλτσες έγιναν επιτύμβιες επιγραφές — ένα τελευταίο «δώρο» προς τους ζωντανούς.
Η αρχειονόμος Rosie Grant εντοπίζει αυτές τις ταφόπλακες σε νεκροταφεία ανά τη χώρα, μαγειρεύει τις συνταγές και τις παρουσιάζει μέσα από το Ghostly Archive, τους λογαριασμούς της στο Instagram και το TikTok, αλλά και στο βιβλίο της To Die For: A Cookbook of Gravestone Recipes. Επειδή ο χώρος στην πλάκα είναι ελάχιστος, πολλές συνταγές είναι απλώς λίστα υλικών — χωρίς οδηγίες — και εκεί η Grant συμπληρώνει τα υπόλοιπα με δοκιμές και φαντασία. Για την ίδια, κάθε συνταγή είναι μια μορφή μνήμης: η γεύση που δεν ήθελαν να χαθεί.
«Το φαγητό έχει τη δύναμη να μας συνδέει με όσους έχουμε χάσει»
Η Grant δεν ήταν πάντα «κυνηγός συνταγών σε τάφους». Μεγάλωσε δίπλα σε νεκροταφείο στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια και οι γονείς της έκαναν ξεναγήσεις με θέμα τα φαντάσματα — οπότε ο χώρος ποτέ δεν της φάνηκε τρομακτικός. Το 2021, αναζητώντας πρακτική για το μεταπτυχιακό της στη βιβλιοθηκονομία, βρέθηκε στο Congressional Cemetery στην Ουάσιγκτον. Εκεί γνώρισε το κίνημα death positive, που υποστηρίζει πως το να μιλάμε ανοιχτά για τον θάνατο μας βοηθά να εκτιμάμε περισσότερο τη ζωή. Τότε έπεσε πάνω σε μια ανάρτηση του Atlas Obscura για μια ταφόπλακα με χαραγμένη συνταγή — τα butter cookies της Naomi Odessa Miller-Dawson, σε έναν τάφο σε σχήμα βιβλίου στο Μπρούκλιν. Ήταν η πρώτη της «ανακάλυψη».
Μαγείρεψε τη συνταγή, ανέβασε το βίντεο στα social και η ανταπόκριση ήταν τεράστια. Συνειδητοποίησε ότι ένα από τα πιο έντονα πράγματα που θυμόμαστε για τους ανθρώπους που δεν είναι πια εδώ είναι οι γεύσεις. «Το φαγητό έχει τη δύναμη να μας συνδέει με όσους έχουμε χάσει», λέει — και συνεχίζει την αναζήτηση σε όλη την Αμερική. Σύμφωνα με την El País, στις ΗΠΑ υπάρχει η τάση να «προσωποποιούνται» οι τάφοι, γι’ αυτό κάποιοι επιλέγουν να τους εκπροσωπεί το πιο αγαπημένο τους πιάτο.
Για να συγκεντρώσει τις συνταγές του βιβλίου, η Grant αναζήτησε συγγενείς των εκλιπόντων — πολλοί από αυτούς την βρήκαν πρώτοι στα social, στέλνοντάς της φωτογραφίες, αναμνήσεις και λεπτομέρειες ώστε να γίνει σωστά η αναπαραγωγή της συνταγής. «Κάθε συνταγή είναι ένα παράθυρο σε μια ζωή», γράφει. Πίσω από κάθε ταφόπλακα υπάρχει μια ιστορία, μια οικογένεια και μια γεύση που τους ένωσε.
Οι περισσότερες συνταγές είναι για γλυκά — κέικ, μπισκότα — ίσως επειδή οι οδηγίες χωράνε πιο εύκολα σε μια επιγραφή, ίσως επειδή όλοι θέλουν να αφήσουν μια «γλυκιά» ανάμνηση πίσω τους. Στις σελίδες του βιβλίου υπάρχουν και άνθρωποι που είναι ακόμη ζωντανοί, αλλά ξέρουν ήδη τι θέλουν να χαράξουν δίπλα στο όνομά τους: όπως η Peggy Neal, που αποφάσισε ότι στον τάφο της θα υπάρχει η συνταγή της για sugar cookies, ή η Cindy Clark-Newby, που φαντάζεται παιδιά να περνούν από τον τάφο και να ζητούν από τους γονείς τους να τους φτιάξουν τα oatmeal cookies της.
Το βιβλίο της Grant θυμίζει τα παλιά κοινοτικά βιβλία συνταγών των ΗΠΑ: συλλογές που δημιουργούσαν εκκλησίες, σχολεία και γειτονιές για να συγκεντρώσουν χρήματα. Συνταγές απλές, καθημερινές, με τεράστια συναισθηματική αξία — και σχεδόν πάντα από γυναίκες.
Στο τέλος του βιβλίου, η Grant γράφει κάτι που μένει: όταν κάποιος πεθαίνει, είναι σαν να χάνεται μια βιβλιοθήκη. Αν δεν προλάβεις να ρωτήσεις «πώς το έκανες αυτό;» — η απάντηση μπορεί να χαθεί για πάντα.
Ίσως γι’ αυτό, σε κάποιες πλάκες, η συνταγή είναι ό,τι απομένει.