Η Μέριλιν Μονρόε λάτρευε να ποζάρει για τον φωτογράφο Σαμ Σο – Η λήψη στη Νέα Υόρκη, τα αποτσίγαρα και ο άνεμος

Ο φωτογράφος Σαμ Σο, φίλος και στενός συνεργάτης της Μέριλιν Μονρόε από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, πέθανε το 1999.

Ωστόσο, χρόνια αργότερα, η οικογένειά του ανακάλυψε έναν θησαυρό από άγνωστες φωτογραφίες και αλληλογραφία μεταξύ των δύο, οι οποίες περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Dear Marilyn: The Unseen Letters and Photographs».

Στο βιβλίο, ο Σο περιγράφει την εβληματική σκηνή με τη Μονρόε και τον ηθοποιό Τομ Έγουελ στην κωμική ταινία του 1955 «Επτά χρόνια φαγούρας», και στέκεται στο γεγονός ότι η φωτογραφία που προέκυψε ήταν δική του ιδέα.

Η ευκαιρία δεν άργησε να φανεί

Ο Σο εξηγεί ότι είχε τραβήξει μια παρόμοια φωτογραφία ενός μοντέλου και ενός ναύτη πάνω από μια δεκαετία πριν στο Coney Island Steeplechase Park, και πάντα σκεφτόταν ότι θα ήθελε να την αναδημιουργήσει.

Η ευκαιρία δεν άργησε να φανεί: αφού διάβασε το σενάριο της ταινίας, ο Σο «ήξερε ότι η σκηνή με τη Μέριλιν στη Lexington Avenue και την 51st Street ήταν η κατάλληλη στιγμή» να δώσει σάρκα και οστά στη σκέψη του.

View this post on Instagram

A post shared by Marilyn Monroe (@marilynmonroe)

«Ο διευθυντής παραγωγής, Τζον Γκράχαμ, χρειάστηκε αρκετές ημέρες για να οργανώσει τα logistics — να εξασφαλίσει την άδεια για να αποκλείσει τη Lexington Avenue και την 51st Street και να βρει έναν ειδικό για να χειριστεί μια μηχανή για τεχνητό αέρα κάτω από το σημείο όπου θα [φωτογράφιζα] η Μέριλιν Μονρόε», γράφει ο Σο.

«Η μηχανή θα μιμούνταν ένα διερχόμενο τρένο του μετρό για να δημιουργήσει τεχνητά τον αέρα που θα έκανε την φούστα της να ανεμίζει».

View this post on Instagram

A post shared by Marilyn Monroe (@marilynmonroe)

Ενάντια στη λογοκρισία

Στις 15 Σεπτεμβρίου 1954, χιλιάδες θαυμαστές της Μέριλιν Μονρόε και δημοσιογράφοι συγκεντρώθηκαν στο σημείο, αλλά η κατάσταση παραδόξως παρέμεινε υπό έλεγχο.

«Η αστυνομία ήταν εντελώς απροετοίμαστη, αλλά […]κανείς από το πλήθος δεν έσπασε τον κλοιό», έγραψε ο Σο. «Ήταν γοητευμένοι από αυτό που έβλεπαν. Ο [σκηνοθέτης Μπίλι Γουάιλντερ] και ο [παραγωγός Τσαρλς Φέλντμαν] ήταν και οι δύο ανυπόμονοι να δουν πόσο μακριά μπορούσε να φτάσει κάποιος ενάντια στη λογοκρισία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Εθνική Λεγεώνα της Αξιοπρέπειας, η πουριτανική ομάδα που αποκαλούσαμε ‘Bluenoses’, κυριαρχούσε. Αλλά η κομψότητα της Μέριλιν, υπό την ευαίσθητη και πνευματώδη σκηνοθεσία του Γουάιλντερ, έλεγχαν τη σκηνή — κάτι πολύ τολμηρό για την εποχή».

«Είχα απόλυτη ελευθερία να οργανώσω τη λήψη μου. Η Μέριλιν λάτρευε να ποζάρει για μένα. Όταν στάθηκα ακριβώς μπροστά της, έσκυψε προς τα εμπρός και είπε: ‘Γεια, Σαμ Σπέιντ’. Αυτό ήταν το παρατσούκλι που μου είχε δώσει, μια αναφορά στον χαρακτήρα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην ταινία ‘Το Γεράκι της Μάλτας’».

«Χωρίς χιλιάδες θεατές και με προσεκτικό έλεγχο»

Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα και έμεινε στην ιστορία ως η «λήψη που είδε όλος ο κόσμος».

Ωστόσο, οι συνθήκες που επικρατούσαν στην κεντρική λεωφόρο της Νέας Υόρκης, οδήγησαν την δημιουργική ομάδα σε ένα στούντιο στο Λος Άντζελες, όπου προσπάθησαν να αναγεννήσουν την εμβληματική εικόνα.

«Λόγω των δύσκολων συνθηκών που επικρατούσαν στα γυρίσματα, λόγω της τοποθεσίας, του εξωτερικού χώρου, του πλήθους κ.λπ. στη Νέα Υόρκη, ο Γουάιλντερ έπρεπε να ξαναγυρίσει το κοντινό πλάνο αυτής της σκηνής στο στούντιο στο Λος Άντζελες, με ακριβή έλεγχο του φωτισμού, χωρίς χιλιάδες θεατές και με προσεκτικό έλεγχο στην ταχύτητα του ανέμου από τον κινηματογραφιστή Μίλτον Κράσνερ», θυμάται ο Σο.

«Και πάλι, ήμουν υπεύθυνος για τις φωτογραφίες στο στούντιο. Προσάρμοσα το αποτσίγαρο στο σκηνικό του δρόμου και τα χαρτιά που τα σκόρπιζε ο άνεμος, ώστε να ταιριάζουν με τα γυρίσματα στη Νέα Υόρκη. Μετά τα γυρίσματα στο στούντιο του Λος Άντζελες, οι καλλιτεχνικοί διευθυντές Βίκτορ Σέντλοου και Χέρμαν Τέμπλ με βοήθησαν στην ολοκλήρωση της διαφήμισης [για την ταινία] και στο ρετούς».

*Με πληροφορίες από: People