Όταν η παγκόσμια Ακροδεξιά αγκάλιασε το κράτος του Ισραήλ

Η Λεπέν εμφανίζεται στο Παρίσι σε διαδήλωση υπέρ του Ισραήλ και κατά του αντισημιτισμού. Ο πολιτικός της διάδοχος, επικεφαλής του ακροδεξιού Εθνικού Συναγερμού της Γαλλίας, Ζορντάν Μπαρντελά, κλήθηκε πριν από μερικούς μήνες από το κράτος του Ισραήλ να μιλήσει σε συνέδριο στην Ιερουσαλήμ με αντικείμενο τον αντισημιτισμό.

Δύο φορές έχει βρεθεί το τελευταίο διάστημα στο Ισραήλ ο επικεφαλής του ακροδεξιού ισπανικού κόμματος Vox, Σαντιάγο Αμπασκάλ. Η Ουγγαρία του ακροδεξιού Όρμπαν βοηθάει όσο μπορεί το Ισραήλ, στο ίδιο μήκος κύματος και οι Έλληνες εκπρόσωποι του χώρου. Εκεί που μέχρι πριν λίγα χρόνια έφτυναν, τώρα προσκυνάνε.

Εδώ και 20 χρόνια

Η στήριξη της παγκόσμιας Ακροδεξιάς στο κράτος του Ισραήλ δεν είναι πρόσφατο γεγονός, αντιθέτως συντελείται σταδιακά εδώ και μια 20ετία τουλάχιστον. Ένας μετά τον άλλον, ηγέτες ακροδεξιών κομμάτων δεν βλέπουν πλέον στο πρόσωπο των Εβραίων «όλα τα κακά του κόσμου», ξεχνούν τις κατηγορίες που απέδιδαν στους Ισραηλινούς πολίτες όπως για παράδειγμα ότι από αυτούς προήλθε ο κομμουνισμός, ενώ έχουν λησμονήσει και τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας με τα διαβόητα πρωτόκολλα της Σιών κλπ.

Εν ολίγοις  δεν βλέπουν πλέον το Ισραήλ και τους Εβραίους ως εκείνους που φιλοδοξούν σε μια παγκόσμια κυριαρχία έναντι της λευκής φυλής και της χριστιανικής θρησκείας.

Ο εχθρός πλέον είναι αλλού. Στις μουσουλμανικές χώρες όπου οι διάφοροι μετακινούμενοι άνθρωποι στην αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης έχουν «αντικαταστήσει» τους Εβραίους στα μάτια της ευρωπαϊκής και όχι μόνο Ακροδεξιάς.

Αντιθέτως, το Ισραήλ έχει αναβαθμιστεί και έχει αναλάβει -στα μάτια τους- τον ρόλο του υπερασπιστή της λευκής υπεροχής και της γηραιάς Ηπείρου απέναντι στις ορδές των μετακινούμενων «εισβολέων», κατά συνέπεια η στήριξη προς αυτό είναι αδιαπραγμάτευτη.

Η 11η Σεπτεμβρίου

Αν θέλει να δει κανείς τις απαρχές της στροφής της παγκόσμιας Ακροδεξιάς σε ό,τι είχε να κάνει με το Ισραήλ θα πρέπει να πάει πίσω, την ημέρα που άλλαξε ο κόσμος, όταν οι ΗΠΑ χτυπήθηκαν μέσα στο σπίτι τους από τις τρομοκρατικές επιθέσεις του άλλοτε «δικού τους» ανθρώπου, Οσάμα μπιν Λάντεν.

Η αντιμουσουλμανική υστερία θα χτυπήσει κόκκινο και το κύμα που ξεκίνησε από την Αμερική θα περάσει και στην Ευρώπη. Σε φιλοσοφικό επίπεδο Γάλλοι στοχαστές εκείνης της εποχής θα πάρουν το μέρος των ΗΠΑ στους πολέμους της κατά του Ισλάμ.

Ανάμεσά τους και ο εβραϊκής καταγωγής Μπερνάρ Ανρί-Λεβί -αριστερός στα νιάτα του- και ένθερμος υποστηρικτής του δόγματος Μπους στη συνέχεια – «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας».  Αναφέρουμε τον Λεβί καθώς ουκ ολίγες φορές έχει κατηγορήσει σύσσωμη την Αριστερά για αντισημιτισμό.

Ιουδαιοχριστιανικός πολιτισμός

Την ίδια ώρα στις συζητήσεις που γίνονται για ευρωσύνταγμα υπήρχαν αναφορές για τη θρησκευτική ταυτότητα της Ευρώπης με ρητή αναφορά στις χριστιανικές της καταβολές. Όπως αναφέρει και ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου στο βιβλίο του «Το γκρίζο κύμα – Η νέα Ακροδεξιά και οι συνεργοί της», «ομάδα Χριστιανοδημοκρατών βουλευτών στο ευρωκοινοβούλιο πρότεινε να υιοθετηθεί αναφορά στον ‘ιουδαιοχριστιανικό πολιτισμό’, κάνοντας ακόμη σαφέστερη την αντιμουσουλμανική αιχμή».

Τα τρομοκρατικά χτυπήματα που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια στην καρδιά ευρωπαϊκών πόλεων (π.χ. Μαδρίτη, Λονδίνο, Παρίσι) από φανατικούς ισλαμιστές θα ενισχύσουν το αντιμουσουλμανικό αφήγημα. Την ίδια ώρα ακροδεξιές φωνές στη Γαλλία διαμαρτύρονται για το υψηλό ποσοστό κατοίκων της χώρας που είναι μουσουλμανικής καταγωγής.

Το κύμα της μετανάστευσης που θα διογκωθεί υπέρμετρα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης θα αποτελέσει το κερασάκι σε μια τούρτα διακρίσεων και μίσους που προετοιμαζόταν για χρόνια.

Η τακτική της εξιλέωσης

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Ψαρρά, «πρώτος πατενταρισμένος αντισημίτης που είδε το φως του είναι βέβαια ο χαρισματικός αντιπρόεδρος του Μπερλουσκόνι, Τζιανφράνκο Φίνι». Σε κείμενό του στον «Ιό» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας τον Φεβρουάριο του 2005 αναφέρει για τη «στροφή» του φασίστα Φίνι: «Η επιχείρηση δεν ήταν εύκολη. Αρχισε πρώτα κι αυτός να επισκέπτεται μνημεία του Ολοκαυτώματος στην Ιταλία. Το 1999 κατέθεσε στεφάνι στον τοίχο των εκτελέσεων στο Αουσβιτς. Και στα τέλη του 2003 πραγματοποίησε ένα τριήμερο ταξίδι στο Ισραήλ. Αυτή τη φορά είχε εξασφαλίσει την επίσημη πρόσκληση της ισραηλινής κυβέρνησης. Επισκέφτηκε με σπαραγμό το μουσείο του Ολοκαυτώματος Γιαντ Βασέμ και γονάτισε με το παραδοσιακό σκουφάκι, την κιπά, στο κεφάλι να αποθέσει ένα στεφάνι μπροστά στην άσβεστη φλόγα».

Θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Μα προφανώς κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Άδωνις Γεωργιάδης στην Ελλάδα. Από εκεί που πουλούσε βιβλία του πατρός Πλεύρη στο κανάλι του Καρατζαφέρη κατά των Εβραίων, με το που πήγε στη ΝΔ μετανόησε ως άλλος…Σαούλ.

«Στο παρελθόν είχα συνυπάρξει και ανεχτεί τις απόψεις ανθρώπων που έδειξαν ασέβεια στους εβραίους συμπατριώτες μου και γι αυτό το λόγο αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγνώμη από την Εβραϊκή Κοινότητα. Ακόμα περισσότερο λυπάμαι που υποστήριξα και προώθησα το υβριστικό για τους Εβραίους βιβλίο του Κώστα Πλεύρη», θα δηλώσει το 2017. Έκτοτε θα γίνει ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του κράτους του Ισραήλ.

Δεν είναι τυχαίο που και οι πρώην συνοδοιπόροι του στο ΛΑΟΣ (Βορίδης, Θάνος Πλεύρης αλλά και ο σημερινός πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκος Βελόπουλος), θα ακολουθήσουν παρόμοια πορεία μετάνοιας. Ο κ. Βορίδης σε επίσκεψή του στο Εβραϊκό Μουσείο θα ζητήσει και αυτός συγγνώμη από τον εβραϊκό λαό «επειδή στο παρελθόν και ο ίδιος προσωπικά καλλιέργησα πολιτικές και προσωπικές σχέσεις με αρνητές του Ολοκαυτώματος».

Τα αίτια της μεταστροφής

Προφανώς και είναι θετικό που όλοι αυτοί μετανόησαν. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι άλλαξαν πεποιθήσεις. Αυτό που θα μπορούσε κανείς είναι ότι βρήκαν αντικαταστάτη στο μίσος τους. Χθες ήταν οι Εβραίοι, σήμερα είναι οι μουσουλμάνοι. Την απάντηση στο ερώτημα της μεταστροφής της παγκόσμιας Ακροδεξιάς υπέρ του Ισραήλ, τη δίνει ακόμα καλύτερα ο Δημήτρης Ψαρράς ο οποίος γνωρίζει την ελληνική Ακροδεξιά όσο λίγοι. Το κείμενο στον «Ιό» από το 2005 είναι προφητικό θα έλεγε κανείς:

– «Υπάρχει καταρχήν μια πραγματική μετατόπιση των ρατσιστικών στερεότυπων της βάσης αυτών των πολιτικών σχηματισμών. Οι ξένοι, οι μετανάστες (ή «λαθρομετανάστες» στη γλώσσα τους) προέρχονται κατά κύριο λόγο από μουσουλμανικές χώρες, άρα η «εικόνα» του ξένου, του διαφορετικού και του απειλητικού εσωτερικού εχθρού έχει πάψει να ταυτίζεται με τον «Εβραίο».

– Η μετατόπιση των εχθρών της Δύσης σε μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας αναδεικνύει το Ισραήλ σε προνομιακό σύμμαχο, κατά συνέπεια το απαλλάσσει από κάθε ευθύνη για την ειρήνη στην περιοχή.

– Η επικράτηση ενός νέου χριστιανικού φονταμενταλισμού συμβαδίζει με την ανάδειξη της Παλαιάς Διαθήκης και την ανάδυση ορισμένων «χριστιανό-εβραϊκών» δογμάτων, κατά το πρότυπο της Αμερικής του Μπους. Μερίδα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς εμπνέεται από τους ακραίους νεοσυντηρητικούς των ΗΠΑ. Αυτά που βλέπουμε σήμερα στην Ευρώπη, δηλαδή την αντικατάσταση του αντισημιτισμού με ένα αντιαραβικό και αντιαφρικανικό ρατσισμό έχει παγιωθεί στις ΗΠΑ εδώ και καιρό. Προετοιμάζεται τώρα και ο αντικινέζικος ρατσισμός.

– Το Ισραήλ, ως χώρα με στρατιωτική οργάνωση, με ισχυρή πολεμική μηχανή και θεσμοποιημένο εθνικισμό προκαλεί τον υποσυνείδητο θαυμασμό των ακροδεξιών υπερπατριωτών.

– Υπάρχει, τέλος, και μια αυθόρμητη τάση των διάφορων φίρερ ή φιρερίσκων της ακροδεξιάς να πέφτουν στην παγίδα που οι ίδιοι έχουν στήσει τόσα χρόνια στους οπαδούς τους. Η διαρκής αναφορά σε μυστικές συνωμοσίες και πανίσχυρες οργανώσεις εβραϊκής προέλευσης τους φέρνει μπροστά σε ένα δίλημμα. Αφού «οι Εβραίοι» είναι τόσο ισχυροί, προϋπόθεση για να προκόψει κάθε πολιτικός είναι να τα έχει καλά μαζί τους!».