Μουντιάλ ημέρα #15: Τελευταία ημέρα στο Αρακαζού

Τελευταία ημέρα στο Αρακαζού και πρέπει να πέτυχα τον πιο τρελό ταξιτζή της πόλης, που φιλοξενεί την Εθνική ομάδα το τελευταίο 20ήμερο. Η δεκάλεπτη διαδρομή από το ξενοδοχείο μου προς το στάδιο Μπατιστάο, όπου προπονείται η Γαλανόλευκη, υπήρξε απολαυστική αλλά συνάμα και τρομαχτική καθώς ο κατά τα άλλα συμπαθής Ζεσούς κόντεψε να μας… φουντάρει στην παραλιακή.

Καταρχάς θεώρησε ιερό χρέος να με μεταφέρει… πετώντας στο γήπεδο όταν είδε την μουντιαλική διαπίστευση που κρατούσα στο χέρι. «Ελληνας;» με ρώτησε γεμάτος χαρά και όταν πήρε την καταφατική απάντηση άρχισε να γκαζώνει επικίνδυνα θέλοντας προφανώς να μου προσφέρει μια εξπρές μετακίνηση.

Την ώρα που προσπερνούσε το ένα αυτοκίνητο μετά το άλλο, πότε από την αριστερή και πότε από τη δεξιά λωρίδα, γύριζε και προς τα πίσω για να μου μιλήσει για την Εθνική ομάδα. «Ayrton Senna?» τον ρώτησα μπας και πιάσει το υπονοούμενο και κόψει ταχύτητα, αλλά μάλλον το εξέλαβε ως… κοπλιμάν, αφού γέλασε βροντερά και το σανίδωσε ακόμη περισσότερο.

Εγώ πορτογαλικά δεν μιλούσα, ούτε κι αυτός ελληνικά, αλλά μια άκρη την βγάλαμε (ένας θεός ξέρει πώς) στα ποδοσφαιρικά! Επιασα για παράδειγμα την «alegria» (ευτυχία) που μου είπε για τη νίκη της Ελλάδας επί της Ακτής του Ελεφαντοστού. Όπως επίσης και την αποθέωση του Γιώργου Σαμαρά για τον οποίο πέταξε μεταξύ άλλων ένα «grande jogador» (μεγάλος ποδοσφαιριστής). Κάτι θετικό πρέπει να μου είπε και για τον Γιώργο Καραγκούνη αν διέκρινα καλά τον τόνο της φωνής του, ενώ σίγουρα μου αποθέωσε και τον Παπασταθόπουλο. Τι άλλο να εννοούσε άραγε μιλώντας μου για τον «deus Sokratis» (θεός Σωκράτης), αφού τέτοιος θεός δεν υπήρχε στο δωδεκάθεο;

Η κουβέντα (;) συνεχίστηκε με τον Ζεσούς να προσπαθεί να με πείσει ότι η Ελλάδα θα παίξει στον τελικό με τη Βραζιλία, απ’ την οποία θα χάσει με 3-0. Προσπάθησα μεν να του εξηγήσω ότι προηγείται το ματς με την Κόστα Ρίκα και εφόσον προκριθεί η Ελλάδα ακολουθεί και η αναμέτρηση στους «8» μάλλον με την Ολλανδία ή με το Μεξικό, αλλά αυτός ήταν κάθετος: «Grecia-Costa Rica 2-1, Mexico-Hollanda 2-1, Grecia-Mexico 1-0». Μας έστειλε ήδη στον ημιτελικό ο αθεόφοβος. Και από το στυλ που τα έλεγε μάλλον τα πίστευε…

Εν μέσω όλων αυτών πρόλαβε να μιλήσει και στο τηλέφωνο όλο χαρά μεταφέροντας στον συνομιλητή του (απ’ όσο μπόρεσα να αντιληφθώ) τον ενθουσιασμό του που μετέφερε έναν από τους Ελληνες.

Βλέπετε τα μέλη της ελληνικής αποστολής στο Αρακαζού, ανεξάρτητα από το αν ανήκουν στην ομάδα ή στο δημοσιογραφικό γκρουπ, έχουν αποκτήσει τρομακτική δημοφιλία. Τις προάλλες ήμασταν τέσσερα άτομα σε ένα αυτοκίνητο έξω από το εμπορικό κέντρο της πόλης όταν μια 50άρα κυρία γεμάτη ενθουσιασμό κατέβασε το παράθυρο για να μας μιλήσει. Επειδή ο καλός συνάδελφος που οδηγούσε είναι και λίγο… μπαλαδόφατσα, προφανώς τον πέρασε για ποδοσφαιριστή και άρχισε το… προξενιό: «Είστε Ελληνες;» ρώτησε σε σπαστά αγγλικά και όταν πήρε την απάντηση που περίμενε πέρασε στο παρασύνθημα: «Αχ δεν το πιστεύω! Να σας βγάλω μια φωτογραφία; Η κόρη μου θα ξετρελαθεί. Είναι φανατική οπαδός της ελληνικής ομάδας. Και ξέρετε είναι πολύ όμορφη»! Μόνο την προίκα που έχει δεν πρόλαβε να μας πει, καθώς την χαιρετήσαμε ευγενικά και αποχωρήσαμε…

Ειλικρινά δεν πρόκειται να μας λείψει το Αρακαζού το οποίο αφήνουμε οριστικά πίσω μας σήμερα για να ταξιδέψουμε στο Ρεσίφε, όπου η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει την Κόστα Ρίκα. Επειτα από 20 βασανιστικές ημέρες που κάποιες φορές έμοιαζαν με τη Μέρα της Μαρμότας ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας ένα μέρος που δεν έχει να προσφέρει και πολλά στον επισκέπτη.

Παρ’ όλα αυτά, κρατάμε τη ζεστασιά και το αγνό χαμόγελο όλων των ντόπιων, οι οποίοι προσπαθούσαν καθημερινά να μας εξυπηρετήσουν. Ωραίοι, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που ζουν με λίγα αλλά δεν ξεχνούν να χαμογελούν, να αστειεύονται και να προσπαθούν να βοηθούν τον συνάνθρωπό τους. Υπό αυτό το πρίσμα το Αρακαζού ήταν ένα χρυσωρυχείο και μια μεγάλη εμπειρία ζωής…

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ