Ένα ιαπωνικό ερευνητικό σκάφος βρίσκεται καθ οδόν για τη θαλάσσια περιοχή έξω από το Τόκιο, προκειμένου να ανοίξει μια τρύπα στο φλοιό της Γης σε βάθος 7 χλμ. Η φιλόδοξη γεώτρηση αναμένεται να προσφέρει νέα στοιχεία για την εκδήλωση υποθαλάσσιων σεισμών.
Ένα ιαπωνικό ερευνητικό σκάφος βρίσκεται καθ οδόν για τη θαλάσσια περιοχή έξω από το Τόκιο, προκειμένου να ανοίξει μια τρύπα στο φλοιό της Γης και να φτάσει στα όρια του μανδύα, σε βάθος επτά χιλιομέτρων. Η φιλόδοξη γεώτρηση αναμένεται να προσφέρει νέα στοιχεία για την εκδήλωση υποθαλάσσιων σεισμών.
Το σκάφος Chikyu (στα ιαπωνικά σημαίνει Γη), στην ουσία μια γιγαντιαία πλωτή πλατφόρμα γεώτρησης, απέπλευσε τη Δευτέρα και κινείται στο Ιαπωνικό Αρχιπέλαγος, προς τον θαλάσσιο χώρο ανάμεσα στο Τόκιο και στην πόλη Ναγκόγια, όπου ο γήινος φλοιός είναι πιο λεπτός από οπουδήποτε αλλού, με πάχος μόλις πέντε χιλιόμετρα.
Γενικά, στους ωκεανούς ο φλοιός είναι πολύ λεπτότερος από ό,τι στις ηπείρους, όπου φτάνει σε πάχος έως και τα 50 χλμ. Κάτω από το φλοιό βρίσκεται ο μανδύας, που αποτελείται από ημίρρευστα υλικά, και εκτείνεται μέχρι τον πυρήνα της Γης, σε βάθος 3.000 χλμ.
Σύμφωνα με τους Times του Λονδίνου, η γεώτρηση θα πραγματοποιηθεί σε σημείο όπου η θάλασσα έχει βάθος 2,5 χιλιομέτρων. Αυτό σημαίνει ότι το γεωτρύπανο θα πρέπει να διανύσει συνολικά 9,7 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσει το στόχο του. Οι σωλήνες της γεώτρησης, που θα προσαρμόζονται ο ένας πάνω στον άλλο καθώς το γεωτρύπανο προχωρά, έχουν ύψος 25 φορές μεγαλύτερο από το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ.
Πάντως η κύρια γεώτρηση δεν αναμένεται να ξεκινήσει πριν από το 2007, σε όλη τη διάρκεια του 2006 το σκάφος θα πραγματοποιεί δοκιμές.
Το υλικό που θα ανασυρθεί από τον μανδύα θα προσφέρει πληροφορίες όχι μόνο για το μηχανισμό των σεισμών, αλλά και για παλαιότερες μεταβολές του κλίματος. Ίσως επίσης αποκαλύψει εξωτικές μορφές ζωής που ζουν βαθιά στο υπέδαφος.
Στο διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα (Integrated Ocean Drilling) συμμετέχουν, εκτός από την Ιαπωνία, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη.
Η πρώτη απόπειρα γεώτρησης έως το μανδύα ξεκίνησε το 1961, με πρόταση του Αμερικανού γεωλόγου Ουόλτερ Μανκ. Η προσπάθεια σταμάτησε όταν το γεωτρύπανο βρισκόταν σε βάθος μόλις 183 μέτρων από το βυθό, καθώς το αμερικανικό Κογκρέσο έκρινε ότι το υψηλό κόστος δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί.