«Το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες, έχει τους νεκρούς», λέει «η φωνή του Πολυτεχνείου», Δημήτρης Παπαχρήστος

Για την εξέγερση του Πολυτεχνείου αναφέρθηκε 52 χρόνια μετά τον Νοέμβρη του 1973 ο Δημήτρης Παπαχρήστος, γνωστός και ως «η φωνή του Πολυτεχνείου».

Ο συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, που μετέδιδε το πνεύμα του αγώνα από τον ραδιοφωνικό σταθμό των φοιτητών υπογραμμίζει ότι το Πολυτεχνείο «δεν έχει ιδιοκτήτες, έχει τους νεκρούς του».

Με αφορμή τη συμπλήρωση 52 ετών, ο Δημήτρης Παπαχρήστος περιγράφει, μιλώντας στο Orange Press Agency, πως «φοβισμένα παιδιά», μοιράστηκαν τον φόβο τους, τον ξεπέρασαν και «ξέπλυναν τη ντροπή των γονιών τους» που, όπως σημειώνει, είχαν δεχτεί τη Χούντα.

«Το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες, έχει τους νεκρούς, ανήκει σε όλους αυτούς που αγωνίζονται»

Ερωτηθείς για το τι σημαίνει το Πολυτεχνείο σήμερα, ο κ. Παπαχρήστος υποστηρίζει ότι η εξέγερση ακόμα και σήμερα ενοχλεί. «Τους ενοχλεί καταρχήν αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός του Πολυτεχνείου. Είναι το αγκάθι στα μαλακά πλευρά αυτής της υπνώττουσας κοινωνίας. Αυτό το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες, δεν έχει εμένα, δεν έχει τον Άλφα, τον Βήτα, τον Γάμα. Έχει τους νεκρούς. Δεν έχει ιδιοκτήτες. Ανήκει σε όλους αυτούς που συνεχίζουν να αγωνίζονται» υπογραμμίζει.

Συμπληρώνει ότι «είναι  μέρες που με φωνάζουν σε όλη την Ελλάδα να μιλήσω. Και χαίρομαι γιατί το Πολυτεχνείο πέρασε και στις νέες γενιές. Είναι η αντίσταση του μέλλοντος. Και είναι και η ζώσα μνήμη, που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας, παραφθοράς και διαφθοράς. Χαίρομαι που με το τελευταίο μου βιβλίο «Ο Αερόστατος» μιλάει ξεκάθαρα και με ονόματα για όλα αυτά. Χαίρομαι γιατί έχω προλάβει να διασώσω, μιαν και ζω ακόμα, να διασώσω κάτι ανεπανάληπτο»

«Δεν ήμασταν ήρωες, ήμασταν φοβισμένα παιδιά που μοιραστήκαμε τον φόβο και τον υπερβήκαμε»

Ακολούθως, μιλώντας για εκείνες τις μέρες, τονίζει πως «μια χούφτα παιδιά, τέσσερις-πέντε χιλιάδες, πραγμάτωσαν το όνειρο, την ουτοπία, δημιούργησαν την άμεση δημοκρατία, αυτοοργανωθήκανε, κάνανε το ραδιοφωνικό σταθμό, βγήκανε στην κοινωνία και συνεχίσαν έναν αγώνα και ξέπλυναν και την ντροπή των γονιών μας, των γονιών τους, που δέχτηκαν τη Χούντα. Κι αυτό φωνάζαμε, «έξι χρόνια είναι πολλά, δεν θα γίνουν εφτά», «ή τώρα ή ποτέ». Είχαμε πάρει απόφαση και δεν φοβηθήκαμε ούτε το θάνατο, ούτε τους τραυματισμούς. Και να το πω, γιατί δεν φοβηθήκαμε; Δεν ήμασταν ήρωες. Φοβισμένα παιδιά, με το διπλανό μας, με τη διπλανή μας, με τον έρωτα που είχαμε, μοιραστήκαμε το φόβο, τον υπερβήκαμε και τον ξεπεράσαμε. Μπροστά στο τανκ που ήταν απ’ έξω, και το είδα μπροστά στα μάτια μου, το μεγαλείο των παιδιών απάνω στα κάγκελα, απάνω στην πύλη, να φωνάζουν, χωρίς να φοβούνται τους μπάτσους απ’ έξω, τους στρατιωτικούς με τα όπλα, τα φανταράκια τα καημένα που φώναζα «αδέρφια μας φαντάροι». Και τον κόσμο. «Πώς είναι δυνατόν να κοιμάστε;» φώναζα. Και έλεγα… αμάν».

Καταληκτικά ο κ. Παπαχρήστος τονίζει πως «το τανκ μπήκε μεν. Αυτό δεν γκρέμισε την πύλη. Γκρέμισε από μόνο του όλο αυτό το δικό του σύστημα της δικτατορίας, που δεν θα έστεκε και δεν έμεινε μετά, παρά μετά από την προδοσία που έγινε στην Κύπρο. Αυτή άλλη τραγωδία εκεί. Ξεπουλήσαν αυτοί οι εθνικοπατριώτες, οι υπερήφανοι, οι ναζιστές, νεοναζί, ό,τι θες. Αφού βγάλανε Χρυσή Αυγή, τι άλλο να περιμένεις από ένα τέτοιο κόσμο. Αυτοί λοιπόν πέσανε στα μαλακά. Στην αγκαλιά αυτών που την εξέθρεψαν. Γι’ αυτό δεν πάω και δεν έχω πάει ποτέ στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, γιατί δεν έχει γίνει και είναι ένα σουαρέ».