Aχαλίνωτος ηδονισμός μέσα από τα μάτια της νεότητας – Αναμνήσεις από την άγρια δεκαετία του ροκ

Ο Κάμερον Κρόου πέρασε τα νιάτα του βρισκόμενος στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή. Το 1964, σε ηλικία επτά ετών, η μητέρα του τον πήγε να δει «ένα παιδί που το έλεγαν Μπομπ Ντίλαν» να παίζει στο γυμναστήριο ενός τοπικού κολεγίου. Στην ηλικία των 14 ετών, ζώντας στο Σαν Ντιέγκο, έγραφε κριτικές δίσκων για ένα τοπικό underground περιοδικό που είχε ως κύριο στόχο να ρίξει τον Ρίτσαρντ Νίξον. Λίγο αργότερα, άρχισε να παίρνει συνεντεύξεις από τα συγκροτήματα της εποχής καθώς περνούσαν από την Καλιφόρνια – πρώτα από τους Humble Pie για το Creem και στη συνέχεια από τους Eagles, τους Allman Brothers Band και τους Led Zeppelin για το Rolling Stone. Ο Κρόου είχε προηγουμένως μυθοποιήσει την ιστορία του στην ταινία Almost Famous του 2000, την οποία έγραψε και σκηνοθέτησε. Τα λυρικά και ψυχαναγκαστικά ευανάγνωστα απομνημονεύματά του The Uncool συνοδεύονται από το άνοιγμα μιας μουσικής έκδοσης, η οποία συμπίπτει με τον θάνατο της μητέρας του Κρόου, Άλις, της οποίας οι αφορισμοί, όπως «δώσε λίγη καλοσύνη στον κόσμο πριν εκραγεί», είναι διάσπαρτοι σε όλο το βιβλίο.

Η Άλις επέμενε να παραλείψει ο Κρόου δύο τάξεις του σχολείου, αλλά ήταν επίσης κάθετα αντίθετη με το ροκ εν ρολ λόγω του αχαλίνωτου ηδονισμού του. Όταν ο Κρόου τη ρωτάει τι έκανε ο Έλβις στο The Ed Sullivan Show που ήταν τόσο ανατρεπτικό που έπρεπε να κινηματογραφηθεί από τη μέση και πάνω, εκείνη απαντά κλινικά: «Είχε στύση».

Το Uncool του Κάμερον Κρόου βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία

«Σκοτώνεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα!»

Παρ’ όλα αυτά, ο αχαλίνωτος ηδονισμός είναι ακριβώς αυτό που απεικονίζει το βιβλίο, μέσα από το βλέμμα της νεότητας: σε αντίθεση, ας πούμε, με τη λογοτεχνική δημοσιογραφία της Αμερικανίδας Τζόαν Ντίντιον στο Slouching Towards Bethlehem, ο Κρόου δεν μελέτησε πολύ προσεκτικά τα θύματα της αντικουλτούρας.

Ο δικός του κόσμος είναι ένας κόσμος με πάρτι μετά από συναυλίες γεμάτος με χαρακτήρες όπως ο Φρέντι Σέσλερ, έναν έμπορο ναρκωτικών που φημολογείται ότι έκανε την περιουσία του κατασκευάζοντας «νυχτερινά τζαμαρίσματα στα καμαρίνια», έναν roadie που ονομάζεται Red Dog κι αφαιρεί την κιθάρα από τα χέρια του Κρόου όταν αυτός προσπαθεί να συμμετάσχει με τους Allman Brothers, πρόθυμες, άθικτες γκρούπις (γνωρίζει μια παρέα που ονομάζεται Flying Garter Girls, της οποίας η αρχηγός Pennie Lane έχει ως δόγμα «μόνο πίπες») -και όσο προχωρούν οι αρχές της δεκαετίας του ’70, υπάρχει η πανταχού παρούσα χρήση κοκαΐνης, αν και ο Κρόου δεν συμμετέχει.

«Δεν μπορούσα να αποτινάξω από πάνω μου την εικόνα της δασκάλας-μητέρας μου που εμφανιζόταν» λέει. «Σκοτώνεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα!».

Ο εθισμένος στην κοκαΐνη Thin White Duke κατέβασε τις περσίδες, στις οποίες είχε ζωγραφίσει μια πεντάλφα, άναψε και έσβησε γρήγορα ένα μαύρο κερί, και στη συνέχεια είπε στον Κρόου: «Μην τρομάζεις. Είναι για προστασία»

Ο νεαρός Κάμερον Κρόου

Προβλήματα με τους… γείτονες

Ο Κάμερον Κρόου πέρασε 18 μήνες με τον Ντέιβιντ Μπόουι στο Λος Άντζελες για ένα εξώφυλλο του Rolling Stone που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1976. Παρακολουθούσε τον Μπόουι στα πάρτι με τον Ρόνι Γουντ και στο στούντιο με τον Ίγκι Ποπ -έκανε παρέα μαζί του μέρα και νύχτα στα σπίτια που νοίκιαζε, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν εκεί για να καταγράψει τη συγκλονιστική στιγμή που ο Μπόουι πετάχτηκε ξαφνικά στα πόδια του στη μέση της συνέντευξης επειδή νόμιζε ότι είδε ένα πτώμα να πέφτει από τον ουρανό.

Ο εθισμένος στην κοκαΐνη Thin White Duke κατέβασε τις περσίδες, στις οποίες είχε ζωγραφίσει μια πεντάλφα, άναψε και έσβησε γρήγορα ένα μαύρο κερί, και στη συνέχεια είπε στον Κρόου: «Μην τρομάζεις. Είναι για προστασία. Μου έχουν δημιουργήσει προβλήματα οι… γείτονες».

Ο Κάμερον Κρόου (αριστερά) στα γυρίσματα της ταινίας Fast Times at Ridgemont High του 1982, στηριζόμενος στον Σον Πεν, ο οποίος ήταν ο Jeff Spicoli / Photo: Cameron Crowe

Ο ανερχόμενος μουσικός Τύπος

Το The Uncool αποτυπώνει μια εξαιρετικά εφευρετική περίοδο κατά την οποία η ροκ μουσική απλωνόταν προς όλες τις κατευθύνσεις, είτε προς τη μουσική κάντρι χάρη σε καλλιτέχνες όπως ο Γκραμ Πάρσονς, είτε προς τα εννοιολογικά άλμπουμ των Yes και των Who.

Ο Κρόου ήταν μέρος ενός ανερχόμενου μουσικού Τύπου που, εκτός από το να συστήνει νέα συγκροτήματα στους αναγνώστες του ή να μεταφέρει όσα είχαν να πουν τα ίδια τα ροκ συγκροτήματα, ερμήνευε, γιόρταζε και πλαισίωνε τα τεράστια δημιουργικά βήματα που έκαναν ορισμένοι από αυτούς τους μουσικούς.

Το έργο συγγραφέων όπως ο ήρωας του Κρόου, ο Λέστερ Μπανγκς του Creem, ενίσχυε αυτή την αίσθηση ηχητικού ενθουσιασμού και εξερεύνησης. Παρόλο που οι μουσικοί μπορεί να μην απολάμβαναν το γεγονός ότι δέχονταν την πιο βάναυση και καυστική κριτική του, ο Μπανγκς τους έσπρωχνε να γίνουν καλύτεροι.

Ο Τζαν Γουένερ, ο ιδρυτής του Rolling Stone, απέλυσε τον Μπανγκς επειδή δεν ήταν επαρκώς ευλαβικός απέναντι στους Canned Heat – ο Γουένερ, λέει ο Μπανγκς στον Κρόου, είναι «ένας ιδιοτελής κωλογλείφτης».

Η ιστορία με τη Τζόνι Μίτσελ

Ο Κρόου είναι ειλικρινής σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι μουσικοί δημοσιογράφοι, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου, θα μπορούσαν να παρασυρθούν από αυτή την εγγύτητα στο σταριλίκι – κάτι για το οποίο ο Μπανγκς τον προειδοποίησε έντονα. Ποτέ δεν ήταν ο τύπος του «build ’em up, knock ’em down» και αναμφίβολα ήρθε πιο κοντά σε κάποιους ροκ σταρ από ό,τι ήταν υγιές για τη δημοσιογραφική αντικειμενικότητα.

Το 1978, κατάφερε να πείσει τη Τζόνι Μίτσελ να δώσει μια συνέντευξη – ήταν για καιρό «δύσπιστη απέναντι στο Rolling Stone» χάρη σε ένα άρθρο του 1971, κατά το οποίο το περιοδικό «δημοσίευσε μια φωτογραφία με τους φίλους της και την ανακήρυξε Γριά της Χρονιάς».

Όταν εκείνη ζήτησε να δει το κομμάτι του πριν δημοσιευτεί, ο Κρόου συμφώνησε και άκουσε τις διορθώσεις της. Η Μίτσελ τον αντάμειψε υπογράφοντας κάποιο εξώφυλλο για το τότε τρέχον άλμπουμ της Mingus με τη φράση «Ευχαριστώ για τη συνεργασία».

Στο The Uncool, ο Κρόου αναδεικνύει με γλαφυρό τρόπο τόσο τους εκκεντρικούς χαρακτήρες όσο και την εποχή που εκπροσωπούσαν. Για τον συνάδελφό του δημοσιογράφο και μελλοντικό βιογράφο των Doors, Ντάνι Σούγκερμαν, γράφει: «Τα χέρια του πάντα στους γοφούς του, έμοιαζε σαν να ποζάρει για ένα εξώφυλλο άλμπουμ που δεν υπήρχε».

Ο Γκραμ Πάρσονς συνοψίζεται έτσι: «Είχε τον αέρα ενός καλομαθημένου, πέτρινου νεαρού πρίγκιπα. Μιλούσε για τους καλλιτέχνες της κάντρι με τον τρόπο που ένας πλανητικός επιστήμονας συζητά για το σύμπαν».

Ο Κάμερον Κρόου μιλάει για το Uncool

Ελεγειακή διάθεση

Ο πανκ μπαίνει στο βιβλίο σαν κάποιος που ανάβει τα φώτα στο τέλος ενός πάρτι. Την ίδια μέρα που οι Sex Pistols γίνονται εξώφυλλο στο Rolling Stone, οι φίλοι του Κρόου, μέλη του southern rock συγκροτήματος Lynyrd Skynyrd, σκοτώνονται σε αεροπορικό δυστύχημα. Είναι το τέλος μιας εποχής. Όταν το όνομά του δεν εμφανίζεται στο εξώφυλλο του Rolling Stone για την ιστορία της Τζόνι Μίτσελ, ο Κρόου ξέρει ότι έχει χάσει την εύνοιά του.

«Είμαι 21 ετών», λέει στους γονείς του. «Είμαι ξεπεσμένος». Καταφέρνει να μεταφέρει το ταλέντο του στο Χόλιγουντ, η καριέρα του ξεκινάει μόλις γράφει την ταινία Fast Times at Ridgemont High, η οποία θυμίζει τα σχολικά του χρόνια.

Είναι άλλη μια ωδή στη χαμένη νιότη. Ο Κρόου ξέρει πόσο ισχυρή μπορεί να είναι μια ελεγειακή διάθεση, ή όπως την αποκαλεί, «η ευτυχισμένη/λύπη». Είναι μια πανέμορφη μελαγχολία που εντοπίζει σε μερικά από τα αγαπημένα του τραγούδια, από το Silence Is Golden των Tremeloes μέχρι το Love Don’t Love Nobody των Spinners, ένα αριστούργημα της Philly soul πάνω στο οποίο δένεται με τον Ντέιβιντ Μπόουι.

Η μεγαλύτερη αδερφή

Αλλά η πηγή αυτού του πόνου βρίσκεται πιο κοντά στο σπίτι. Ο Κρόου γράφει ότι η αδελφή του, Κάθι, αυτοκτόνησε σε ηλικία 19 ετών, αφού έπασχε από μια ψυχική ασθένεια που τη στιγμάτιζε και ήταν ελάχιστα κατανοητή στην Καλιφόρνια των μέσων της δεκαετίας του ’60.

Ο Κρόου, τότε μόλις 10 ετών, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η αγαπημένη του μεγάλη αδελφή δεν του είχε αφήσει κάποιο μήνυμα, μέχρι που θυμήθηκε τα δύο singles των Beach Boys που είχε παραγγείλει, τα οποία έφτασαν στο σπίτι μετά το θάνατό της: «Η αδελφή μου, το κορίτσι από την Καλιφόρνια, μου έλεγε να μην ανησυχώ, μωρό μου».

Ο Κρόου δείχνει ότι η μουσική μπορεί μερικές φορές να είναι το κλειδί, όχι μόνο για τις βαθύτερες πτυχές του εαυτού μας, αλλά και για την ακατανόητη κατά τα άλλα εσωτερική ζωή των άλλων. Συν τοις άλλοις, προσφέρει παρηγοριά, χαρά και συντροφικότητα για μια ολόκληρη ζωή. Αναπολώντας εκείνη τη συναυλία του Ντίλαν, το 1964, γράφει: «Το ψυχρό γυμναστήριο είχε γίνει η συγκέντρωση μιας φυλής. Ήταν αυτή η σπάνια αίσθηση ότι ήμασταν όλοι ακριβώς εκεί που ανήκαμε».

*Το The Uncool του Κάμερον Κρόου κυκλοφορεί από την HarperCollins.

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Ο Κάμερον Κρόου, αριστερά, με τον τραγουδιστή Ροντ Ράντγκρεν, το 1973. Φωτ: Neal Preston