Years of the Rabbits: Αναζητώντας τον άνθρωπο μέσα σε μια κοινωνία κουνελιών
Ακροβατώντας ανάμεσα σε ζωντανή μουσική και κινηματογραφική προβολή, το Years of the Rabbits είναι μια οπτικοακουστική παράσταση που μεταφέρει τον θεατή στη Χώρα των Κουνελιών. Στη χώρα, όπου ο φόβος κυριεύει και που τα μικρά αυτά πλάσματα επιλέγουν να ζουν με αυτόν, γιατί έτσι προστατεύονται από τα δεινά. Η χώρα αυτή, αποτελεί παρομοίωση με την […]
Ακροβατώντας ανάμεσα σε ζωντανή μουσική και κινηματογραφική προβολή, το Years of the Rabbits είναι μια οπτικοακουστική παράσταση που μεταφέρει τον θεατή στη Χώρα των Κουνελιών. Στη χώρα, όπου ο φόβος κυριεύει και που τα μικρά αυτά πλάσματα επιλέγουν να ζουν με αυτόν, γιατί έτσι προστατεύονται από τα δεινά. Η χώρα αυτή, αποτελεί παρομοίωση με την ανθρώπινη κοινωνία και ο συνθέτης επιλέγει να χρησιμοποιήσει τα «κουνέλια», καθώς αυτά τα συμπαθητικά τρωκτικά σπάνια κάνουν κίνηση προς ο,τιδήποτε άγνωστο και μη οικείο.
Η παράσταση δεν μπορεί να κατανεμηθεί σε μια ξεκάθαρη κατηγορία, καθώς συνδυάζει κινηματογράφο, μουσική και θέαμα, καταφέρνοντας να τα «μπλέξει» επιτυχημένα. Η Έλενα Παπαδημητρίου στο τραγούδι, ντύνει άρτια το σόου με την εξαιρετική της φωνή και το «σκοτεινό» της βλέμμα.
Ο συνθέτης Κώστας Δημουλέας στα πλήκτρα και ο Παναγιώτης Ράπτης στο σαξόφωνο ντύνουν μουσικά την παράσταση και επιτυγχάνουν να μεταφέρουν τον θεατή σε μια μυστηριακή ατμόσφαιρα, ενώ παράλληλα τον προβληματίζουν. Οι φωτογραφίες στην οθόνη, με στιγμιότυπα από την ζωή και την καθημερινότητα των κουνελιών, μαζί με την «σκοτεινή» αυτή μουσική καταφέρνουν να οδηγήσουν σε ένα ιδιαίτερα επιβλητικό αποτέλεσμα.
Η ιστορία ξεκινά με έναν άνθρωπο να κάθεται στην πολυθρόνα του, να παρακολουθεί τηλεόραση και να μετατρέπεται σε κουνέλι. Η κοινωνία των κουνελιών είναι ουσιαστικά η ανθρώπινη κοινωνία, η οποία ζει υπό καθεστώς φόβου και αδυναμίας να αντιταχθεί σε όσα της επιβάλλουν, με σαφή αναφορά στην Ελλάδα των τελευταίων ετών. Με φράσεις όπως «πήδα λίγο ψηλότερα από τον καναπέ σου» και «δεν έχεις να χάσεις τίποτα στην ‘φωτεινή’ σου πόλη» η παράσταση αναφέρεται στο ανθρώπινο είδος και στην αναγκαιότητα να παλέψει και να βγει έξω από τα «σύνορα του καναπέ».
Κάποια στιγμή, βέβαια, σε ένα από τα κεφάλαια της ιστορίας, τα κουνέλια αντιδρούν και αρχίζει να φυσά «αεράκι αλλαγής». Βλέπουμε τα κουνέλια σε απεργία, να ξεφεύγουν από τον χαρακτηρισμό «πειθήνιοι κάτοικοι» και να προσπαθούν να πάνε κόντρα στο σύστημα. Σε επόμενο κεφάλαιο, τα βλέπουμε να τολμούν να φανερώσουν την διαφορετικότητά τους, παραπέμποντας στο φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας. Υπάρχουν, βέβαια, στιγμές που τα κουνέλια αρχίζουν να χάνουν τον εαυτό τους μέσα από τους ρόλους που καλούνται να υπηρετήσουν. Όπως ο σύγχρονος άνθρωπος. Εγκλωβισμένος σε μια κοινωνία που τον θέλει να φορά πολλά προσωπεία, καταλήγει να μπερδεύεται και ο ίδιος και να μην αναγνωρίζει το ποιος τελικά είναι, με αποτέλεσμα να αναρωτιέται «ποιος είναι αυτός μέσα στον καθρέφτη»;
Στο τέλος, το κουνέλι πλησιάζει το χείλος του γκρεμού με σκοπό να πηδήξει στο κενό και να αυτοκτονήσει. Την τελευταία, όμως, στιγμή, βγάζει τη μάσκα του και γίνεται πάλι άνθρωπος. Το τι τελικά θα κάνει, εάν θα επιλέξει την αυτοκτονία ή όχι, είναι κάτι που παραμένει ασαφές και έγκειται στον κάθε θεατή να δώσει την απάντηση στον εαυτό του. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι έστω και την τελευταία στιγμή, το κουνέλι αντιδρά.
Το σημείο όπου η παράσταση θα μπορούσε να έχει εκμεταλλευτεί περισσότερο είναι η διαδραστικότητα. Η βιντεο-οθόνη θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη και η ερμηνεύτρια, κ. Παπαδημητρίου να κινείται ίσως περισσότερο μαζί με τα κουνέλια, ακόμη και με ανάλογη εμφάνιση σε ορισμένες σκηνές, όπως σε αυτή του μπαρ με τη γυναίκα- κουνέλι, έτσι ώστε να δοθεί ακόμη πιο έντονα η εντύπωση ότι ο άνθρωπος είναι «μέσα» στην κοινωνία των κουνελιών.
Συνολικά, η παράσταση είναι άρτια, με επιβλητική μουσική, τραγούδι και θέαμα που συμβάλλουν επιτυχημένα στο να προβληματίσουν το κοινό και να το κάνουν πιθανόν να δει τον εαυτό του μέσα στην κοινωνία που παρουσιάζεται.
Η παράσταση/ μουσικό σόου παίζεται στο KooKoo στο Γκάζι (Ιάκχου 17).