Με τους «Αχαρνής» από το ΚΘΒΕ συνεχίζεται το Φεστιβάλ Επιδαύρου

Την πολιτική κωμωδία του Αριστοφάνη «Αχαρνής» παρουσιάζει σήμερα,
Παρασκευή, και αύριο, Σάββατο, στην Επίδαυρο το Κρατικό Θέατρο Βορείου
Ελλάδος. Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Σωτήρη
Χατζάκη. Στο ρόλο του Δικαιόπολι ο Σταμάτης Κραουνάκης, Λάμαχος ο
Γρηγόρης Βαλτινός και Μεγαρίτης ο Κώστας Βουτσάς.

Τα σκηνικά είναι του Γιώργου Πάτσα, τα κοστούμια της Έρσης Δρίνη, η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και η χορογραφία του Φωκά Ευαγγελινού.

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στον έκτο χρόνο του πολέμου μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, οι συνέπειες του οποίου πλήττουν καίρια τον αγροτικό πληθυσμό που, αναγκασμένος να ζει εντός των τειχών, βλέπει τη γη του να καταστρέφεται.

Ο Αθηναίος αγρότης Δικαιόπολις, απογοητευμένος από τους συμπολίτες του που αδρανούν και αγανακτισμένος με τους πολιτικούς που αδιαφορούν για το κοινό συμφέρον και οδηγούν την πόλη στην καταστροφή, αποφασίζει να κλείσει συνθήκη «ιδιωτική» ειρήνης με τη Σπάρτη για τον ίδιο και την οικογένειά του.

Εξοργισμένοι οι καρβουνιάρηδες του δήμου των Αχαρνών, μόλις το πληροφορούνται, κυνηγούν τον «προδότη» για να τον τιμωρήσουν. Ο Δικαιόπολις θα ζητήσει τη βοήθεια του Ευριπίδη για να τους αντιμετωπίσει, θα μεταχειριστεί κάθε μέσο για να επιβάλει την ειρήνη του και δεν θα διστάσει να τα βάλει ακόμη και με τον φιλοπόλεμο στρατηγό Λάμαχο, τον πιο ισχυρό υπερασπιστή του πολέμου.

Επίκαιρο όσο ποτέ

Οι «Αχαρνής», έργο της νεανικής περιόδου του Αριστοφάνη, είναι ένα κείμενο που φωτίζει με έναν έξοχο τρόπο τη δυνατότητα του ανθρώπου να επιβιώνει στα κρίσιμα όρια της υπάρξεώς του.

Η μοναχικότητα του δικαιώματος στην προσωπική ειρήνη με τον εχθρό, όταν συγκρούεται με τις κρατικές συντεταγμένες και τις ιστορικές συνθήκες, παράγει ένα σπινθήρα που ή ακραία κωμικός ή ακραία τραγικός μπορεί να είναι. Όταν συμβαίνουν και τα δύο, μιλάμε για το αριστούργημα μιας ιδιοφυΐας που στοχάζεται πάνω στην εύθραυστη επικαιρότητα των θεσμών και στην αδυναμία τους να τιθασεύσουν τα αρχέγονα δικαιώματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η προσωπική ειρήνη του Δικαιόπολι, προσπερνώντας τις κατηγορίες περί προδοσίας, ανακηρύσσει ως πρωταρχικές τις αξίες της γης και της ευγονίας και δεν είναι τυχαίο που ένας γεωργός τις προτάσσει ενάντια στον πόλεμο και την καταστροφή.

Όπως τονίζει ο Σωτ.Χατζάκης, το έργο είναι δραματικά επίκαιρο σε συνθήκες ηθικής πτώσης και πολιτισμικής παρακμής που συνοδεύουν πάντοτε την οικονομική κρίση. Ειδικότερα όταν η
τελευταία οργανώνεται από τα ίδια συμφέροντα που επωφελούνται από την βαρβαρότητα και τον πόλεμο και οδηγούν στην ανθρώπινη εξαθλίωση και δυστυχία.

Ο σκηνοθέτης επέλεξε να φέρει το έργο στο σήμερα. Επιχειρώντας μια τομή στην ελληνική διαχρονία, επιβεβαιώνεται η παθογένεια και οι εμμονές ενός υπερτροφικού εγώ, που αντιμάχεται τη συλλογικότητα και όποιους θεσμούς νομιμοποιούν ως πρώτιστο επίτευγμα τη συνοχή του κοινωνικού ιστού. Η αντιστοιχία του τότε με το σήμερα, ανατριχιαστική. Πόλεμος -στρατιωτικός και οικονομικός- κρίση του πολιτεύματος, δημοκρατία υψηλού κινδύνου, το πολιτικό προσωπικό σε αμφισβήτηση, ηθική πτώση και πολιτισμική παρακμή.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ