«Κάπως φτηνό» – Οι Beatles πιο κρυστάλλινοι, ανθρώπινοι και γκρινιάρηδες από ποτέ
Η θρυλική σειρά ντοκιμαντέρ The Beatles Anthology επιστρέφει σε ανανεωμένη μορφή, προσφέροντας μία κρυστάλλινη ματιά στο φαινόμενο που άλλαξε τον κόσμο
Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη της προβολή, η σειρά ντοκιμαντέρ The Beatles: Anthology επανεκδίδεται με ευκρινέστερη εικόνα και, κυρίως, με έναν ήχο που ξαναγράφει την ιστορία της μπάντας-φαινόμενο.
Το αποτέλεσμα είναι μία ανατριχιαστική ακουστική εμπειρία, η οποία, χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες επεξεργασίας εικόνας και ήχου, αποκαλύπτει γιατί το κοινό έπεσε στα πόδια των νεαρών Σκαθαριών και ερωτεύτηκε για πάντα αυτά τα αγόρια από το Λίβερπουλ.
Αν και η σειρά δεν κοντράρει την πρόσφατη δουλειά του Πίτερ Τζάκσον για το μουσικό φαινόμενο των Beatles, το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1995 είναι μια ανανεωμένη κατάδυση στο σύμπαν της μπάντας. Τα πλάνα είναι καθαρά, ο ήχος ασύγκριτα καλύτερος, σχεδόν κρυστάλλινος.
Αυτό το σχολαστικά συναρμολογημένο κολάζ από όλο το διαθέσιμο υλικό των Beatles, διανθισμένο με σύγχρονες συνεντεύξεις, οι οποίες προφανώς πραγματοποιήθηκαν σε μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο ώστε να καλύψουν μια πραγματικά ιλιγγιώδη ποικιλία σε στιλ τριχοφυΐας στο πρόσωπο (του Τζορτζ Χάρισον), σε κουρέματα (του Ρίνγκο Σταρ) ή βαφές μαλλιών (του Πολ Μακάρτνεϊ), η Ανθολογία καταφέρνει να σε βάλει στη θέση τους.
Ο αναβαθμισμένος ήχος είναι επίσης ένα πραγματικό θαύμα. Με τα χρόνια, ήταν συχνά δύσκολο να συμφιλιωθεί η φήμη των πρώιμων Beatles ως άγριων ερμηνευτών με τα λεπτά και «τσιριχτά» άλμπουμ που ηχογράφησαν. Τώρα, όμως, η μουσική τους κυριολεκτικά δονείται.
Σε μια εμφάνιση στο δεύτερο επεισόδιο, μπορεί κανείς να διακρίνει το σάλιο στο λαιμό του Μακάρτνεϊ καθώς τραγουδάει ουρλιάζοντας. Αν εξαιρέσουμε τη σύνθεση των τραγουδιών, γίνεται ξαφνικά απολύτως σαφές γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι τους λάτρεψαν ολοκληρωτικά.
Βέβαια, το Get Back του Τζάκσον έχει ρίξει μια βαριά σκιά πάνω από αυτήν τη σειρά. Το ντοκιμαντέρ εκείνο έκανε μια φανταστική δουλειά να παρουσιάσει τους Beatles ως το αθάνατο εγχείρημα του Μακάρτνεϊ να καταφέρει τρεις γκρινιάρηδες συνεργάτες να μπουν σε σειρά και να δημιουργήσουν. Η δουλειά του είναι όντως φανταστική.
Βέβαια ακόμη και αν κάποιος θα νόμιζε εύλογα ότι μετά το φόνο του Λένον η όποια αντιπαλότητα στη μπάντα θα είχε εξορκιστεί, διαψεύδεται. Είναι σχεδόν αναζωογονητικό να βλέπεις τι απίστευτος γκρινιάρης παρέμενε ο Χάρισον μετά από όλα αυτά τα χρόνια σημειώνει ο The Guardian.
Στα highlights του ντοκιμαντέρ είναι άλλωστε και ένα κλιπ όπου οι τρεις κάθονται και ακούνε το μέντλεϊ από το τέλος του Abbey Road. Και, καθώς τα τρία τέταρτα του γκρουπ θα έπρεπε να είναι αφοσιωμένο σε αυτό που θεωρείται μια από τις κορυφαίες στιγμές όλων των εποχών της ποπ μουσικής, ο Χάρισον ζαρώνει τη μύτη του και ξεκινάει τη μουρμούρα. «Κάπως φτηνιάρικο» λέει.
Το ντοκιμαντέρ είναι γεμάτο αυθόρμητες στιγμές των Σκαθαριών αντιμέτωπα με τη φήμη και το μουσικό τους σύμπαν. Σε άλλο κλιπ, στην τελευταία τους εμφάνιση ως τρίο, ο Ρίνγκο αναστενάζει και κοιτάζει το ρολόι του πριν συνειδητοποιήσει ότι τον κινηματογραφούν, αλλά αυτές ακριβώς οι στιγμές είναι που έχουν αξία.
Μέσα από αυτές η εικόνα των Beatles ως ενός άθικτου πολιτιστικού μνημείου, ενός ιερού τοτέμ, καταρρέει καθώς επιβεβαιώνεται ότι αυτά τα Σκαθάρια ήταν απλώς τέσσερις άνθρωποι. Περίπλοκοι, γκρινιάρηδες, εξωφρενικά ταλαντούχοι και απόλυτα ανθρώπινοι.