Ο ευτυχισμένος σκυλάκος Τζίμης με το αναπηρικό του αμαξίδιο

Ο Τζίμης ήταν κουταβάκι όταν τον βρήκε η κα Άντζελα Ράπτη σε ένα χωράφι στην Παλιόχωρα Αβίας Καλαμάτας. Γεννήθηκε από αδέσποτη σκυλίτσα και μόλις τον είδε χωρίς δεύτερη σκέψη τον πήρε μαζί της. Ήξερε πολύ καλά ότι θα είχε άσχημη κατάληξη, όπως τα περισσότερα αδεσποτούλια.

Έτσι, επέστρεψαν μαζί στην Αθήνα.

Η μαμά του, όπως έμαθε η κα Ράπτη, πέθανε από φόλα ύστερα από κάποιους μήνες, όπως και άλλα σκυλάκια που περιπλανιόντουσαν στο χωριό.

Χριστούγεννα του 2015

Ο Τζίμης, αφηγείται η κα Ράπτη, ήταν τότε περίπου 2,5 ετών και ενώ ήμασταν στο αυτοκίνητο –οδηγούσε ο αδελφός μου- ένα διερχόμενο αυτοκίνητο παραβίασε
το κόκκινο φανάρι και έπεσε επάνω μας με μεγάλη ταχύτητα.

Πραγματικά, και οι τρεις σωθήκαμε από θαύμα. Εγώ και ο αδελφός μου τραυματιστήκαμε στον αυχένα. Για τον Τζίμη, δυστυχώς, η ζημιά ήταν ανεπανόρθωτη… Κόπηκε μέρος του νωτιαίου μυελού με αποτέλεσμα να παραλύσουν και τα δύο πίσω του πόδια. Δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου. Πίστευα όμως, ότι, μάλλον, θα ήταν από το σοκ μέχρι να δω ότι η σπονδυλική του στήλη είχε ένα εξόγκωμα από το κάταγμα. Και να συνειδητοποιήσω ότι, πιθανόν, τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα.

Θυμάται ότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα και ότι ήταν πραγματικά σοκαρισμένη.

«Την άλλη μέρα έγινε σπονδυλοδεσία, ένα πολύωρο χειρουργείο και πραγματικά κρεμόμουν από τις λέξεις του γιατρού.

Οι προβλέψεις δεν ήταν αισιόδοξες. Ο γιατρός ήταν ξεκάθαρος, αλλά υπήρχε μία μικρή ελπίδα να μπορέσει στο μέλλον να χρησιμοποιήσει έστω το ένα και να μείνει τριποδάκι», διηγείται η κα Ράπτη.

 «Με τον Τζίμη κατάλαβα πως οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες είναι πραγματικά ήρωες σε αυτή τη χώρα»

Ο Τζίμης είναι ένας τετράποδος μαχητής

Συνεχίζει λέγοντας ότι εκείνες τις ώρες περνούσαν διάφορα από το μυαλό μου. Προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά. Ένα από τα πράγματα που με βοήθησε πάρα πολύ, ήταν ότι ο γιατρός δεν πρότεινε σε καμία περίπτωση ευθανασία, όπως γινόταν παλιότερα σε αντίστοιχες καταστάσεις.
Κάτι που, βέβαια, δεν πέρασε ούτε μία στιγμή από το μυαλό μου. Αφού δούλευαν τα ζωτικά του όργανα άψογα, ήξερα πως θα το παλεύαμε.

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι μετά το χειρουργείο

Μετά το χειρουργείο, η κα Ράπτη μαζί με τον Τζίμη επέστρεψαν στο σπίτι τους και οι δύο πρώτες μέρες ήταν δραματικές.
Ο Τζίμης είχε ανυπόφορους πόνους καθώς δεν τον έπιαναν τα παυσίπονα για αρκετή ώρα. Ήταν όλη την ώρα ξαπλωμένη δίπλα του και τον είχε αγκαλιά γιατί, έτσι ηρεμούσε, ενώ εκείνη έκλαιγε και προσπαθούσε να καταλάβει τι στο καλό τους είχε συμβεί.

Μετά από αυτές τις δύο αξέχαστες ημέρες, ο Τζίμης παρουσίασε τις συμπεριφορές που είχε πάντα!
Ήταν χαρούμενος, είχε διάθεση για παιχνίδι και επιζητούσε τα χάδια, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.

«Αυτό μου έδωσε απίστευτη δύναμη να προχωρήσω και να σκεφτώ σαν τον Τζίμη και γενικότερα σαν τους σκύλους: «Είμαι ζωντανός, έχω πολλή αγάπη και φροντίδα. Δεν θα κάτσω να κλάψω τη μοίρα μου. Θα πάω παρακάτω με τα καινούργια δεδομένα και παρ’όλο που θα είναι διαφορετικά, ξέρω πως θα είναι σίγουρα καλά γιατί η ζωή είναι ωραία!», αφηγείται η κα Ράπτη.

Οι προσπάθειες για να δυναμώσουν τα ποδαράκια του – Το αναπηρικό καροτσάκι που έκανε τον Τζιμάκο να φύγει… σαν βολίδα

Οι επόμενοι μήνες, συνεχίζει, ήταν γεμάτοι προσπάθειες με φυσικοθεραπείες, βελονισμό, ασκήσεις και μπάνια όταν έφτιαξε ο καιρός. Πολύ ψάξιμο στο διαδίκτυο για οτιδήποτε αφορούσε σκύλους με αναπηρία και πολλή αγάπη από όλους γύρω μας.

Η ελπίδα πάντα υπήρχε και ειδικά όταν έβλεπα ότι προσπαθούσε να σηκωθεί ή να κάνει διάφορες κινήσεις με τα πίσω ποδαράκια του. Περίμενα να γίνει το θαύμα…

Το επόμενο βήμα ήταν να φτιάξουμε αναπηρικό αμαξίδιο για να μπορούμε να κάνουμε πάλι τις βόλτες μας.
Έψαξα στο εξωτερικό, ρώτησα και τελικά συνάντησα στην Αθήνα τον Βασίλη Τζιγκούρα, ο οποίος ασχολείται με την κατασκευή αμαξιδίων για ζώα με ειδικές ανάγκες και είναι ιδρυτής της @plus2feet. Πραγματικά μας βοήθησε πάρα πολύ.
Υπήρχε ένας μικρός φόβος να μην το δεχτεί το αμαξίδιο, αλλά ευτυχώς η πρώτη δοκιμή έγινε στην Διονυσίου Αεροπαγίτου και ο Τζίμης έφυγε… σφαίρα!

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Μετά από τέσσερις μήνες ο Τζίμης περπατούσε και έτρεχε ξανά. Από τότε πηγαίνουμε παντού!

Εκτός από τις βόλτες, ταξιδεύουμε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με αυτοκίνητο, πλοίο, τρένο. Η αναπηρία του δε μας σταμάτησε!

Η ευαισθητοποίηση του κόσμου ως προς τα ζώα με ειδικές ανάγκες

Ο καιρός πέρασε, όπως λέει η κα Ράπτη, η ελπίδα χάθηκε, αλλά αυτή η ιστορία με έμαθε πολλά και πιστεύω ότι το ίδιο συμβαίνει και με τον περισσότερο κόσμο που μας βλέπει έξω.
Οι βόλτες μας με τον Τζίμη είναι πραγματικά τροφή για σκέψη.
Θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος αλλάζει όσο αφορά στη συμπεριφορά του απέναντι στα ζώα.

Στη χώρα μας κάνουμε πιο αργά βήματα, αλλά είναι γεγονός ότι, πλέον, είμαστε αρκετοί που έχουμε ζώα με ειδικές ανάγκες και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο.

Η ζωή με το αναπηρικό αμαξίδιο – Οι δυσκολίες όταν ανοίγεις την πόρτα για να βγεις στον έξω κόσμο

Μετά το ατύχημα σίγουρα πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μας με τον Τζίμη έχουν αλλάξει. Δηλαδή, οι πιο απλές κινήσεις, όπως να του βάλεις το λουρί, να ανοίξεις την πόρτα και να πάμε βόλτα. Χρειάζεται μία προετοιμασία πριν φορέσει το αμαξίδιο. Άδειασμα κύστης -άλλα φοράει και πάνα-, ταλκ για να αποφύγουμε τους ερεθισμούς με την τριβή, τοποθέτηση του αμαξιδίου.

Δυσκολίες αντιμετωπίζεις και αναλόγως που μένεις. Για παράδειγμα, αν δεν χωράει στο ασανσέρ, πόσα σκαλιά θα κατέβεις; Και το αποκορύφωμα είναι η πρόσβαση στους δρόμους και τα πεζοδρόμια της πόλης. Είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια.

Με τον Τζίμη κατάλαβα πως οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες είναι πραγματικά ήρωες σε αυτή τη χώρα. Έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να σε καθηλώνουν στο αμαξίδιο και μέσα στο σπίτι σου. Είναι λυπηρό να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα…

Κλείνοντας η κα Ράπτη στέλνει το μήνυμα ότι: «Πέρα όμως από τις αλλαγές και τις δυσκολίες οι οποίες έγιναν πολύ γρήγορα καθημερινότητα, κρατάω μόνο τις χαρές.

Όπως το ότι μείναμε ζωντανοί, κυρίως, και με τη βοήθεια του Τζίμη ο οποίος είναι ένας τετράποδος μαχητής. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτόν. Με έμαθε ότι πάντα υπάρχει τρόπος να προχωράς μπροστά ό,τι κι αν έχει συμβεί και δεν χρειάζεται να υπερ- αναλύεις τις καταστάσεις! Στο μυαλό των σκύλων όλα είναι πιο απλά».

Η κυρία Άντζελα Ράπτη με τον Τζίμη της