Σατανικός σαματάς για πάντα: Ξανά σε λειτουργία ο ανεμόμυλος του εμβληματικού Moulin Rouge

Οι έλικες του χαρακτηριστικού ανεμόμυλου στο εμβληματικό καμπαρέ στο Παρίσι, του Moulin Rouge, άρχισαν να περιστρέφονται ξανά, αποκαθιστώντας το σύμβολο του γαλλικού καν-καν στην πλήρη του αίγλη, περισσότερο από έναν χρόνο αφότου κατέρρευσαν στο έδαφος.

Σε μια πλημμύρα από κόκκινα φτερά, μέλη του 90μελούς θιάσου του θρυλικού ιδρύματος της Μονμάρτης εκτέλεσαν τον χαρακτηριστικό τους χορό στον δρόμο έξω από το κτίριο, για να σηματοδοτήσουν την περίσταση το βράδυ της Πέμπτης, μετά τη δεύτερη από τις δύο καθημερινές παραστάσεις που προσελκύουν 600.000 επισκέπτες ετησίως.

Οι έλικες του ανεμόμυλου, μήκους 12 μέτρων, κατέρρευσαν τον Απρίλιο του περασμένου έτους λόγω μηχανικής βλάβης, χωρίς να τραυματιστεί κανείς, αλλά προκαλώντας μια έκρηξη συναισθημάτων, ακόμη και από τη δήμαρχο του Παρισιού, Αν Ινταλγκό, η οποία χαρακτήρισε το καμπαρέ «ζωτικό μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της πρωτεύουσας».

«Οι έλικες περιστρέφονταν πάντα στο Μουλέν Ρουζ, οπότε έπρεπε να αποκαταστήσουμε αυτό το παριζιάνικο σύμβολο στο Παρίσι, στη Γαλλία, και στην κατάσταση που βρισκόταν πριν», δήλωσε ο Ζαν-Βικτόρ Κλερικό, διευθύνων σύμβουλος του καμπαρέ.

Ο ανεμόμυλος πλέον θα περιστρέφεται καθημερινά από τις 4 μ.μ. έως τις 2 π.μ.

«Ολόκληρος ο θίασος είναι πολύ χαρούμενος που βλέπει ξανά τους έλικες μας – αυτά είναι τα πτερύγια του Παρισιού», δήλωσε η Σιριέλ, μια από τις 60 χορεύτριες που συμμετείχαν στον εορτασμό του δρόμου, ο οποίος φωτίστηκε από ένα σόου πυροτεχνημάτων.

Η γέννηση της αμαρτίας

Το Μoulin Rouge ιδρύθηκε το 1889 από τον Ζοζέφ Ολέ, ο οποίος ήταν επίσης ιδιοκτήτης του μιούζικ χωλ Ολυμπιά του Παρισιού, και τον Σαρλ Ζιντλέρ.

Το καμπαρέ άνοιξε στις 6 Οκτωβρίου 1889, την ίδια χρονιά με τον Πύργο του Άιφελ και πήρε το όνομα του από τον κόκκινο ανεμόμυλο στην οροφή του κτηρίου του.

Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές και η φήμη του εξαπλώθηκε σε όλο το Παρίσι με αποτέλεσμα να προσελκύει πλήθη πελατών που πήγαιναν να θαυμάσουν τις νεαρές χορεύτριες με τα ευλύγιστα κορμιά και την «εξίσου ευλύγιστη ηθική».

Αρχικά, το καμπαρέ χρησιμοποιήθηκε για αίθουσα χορού στην οποία οι χορεύτριες χόρευαν καν-καν. Η αρχική διακόσμηση και τα θεάματα ήταν υπερβολικά, εμπνευσμένα από παραστάσεις τσίρκου, ενώ δίπλα στη σκηνή υπήρχε ένας τεράστιος ψεύτικος ελέφαντας.

Οι χορεύτριες, μεταξύ των οποίων τα πιο διάσημα αστέρια του Παρισιού της εποχής όπως η Λα Γκουλύ, η Υβέτ Γκιλμπέρ, η Ζαν Αβρίλ, απαθανατίστηκαν στις διαφημιστικές αφίσες του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ και άλλων ζωγράφων που σύχναζαν στη Μονμάρτη.

Το 1903, στη θέση του ανεγέρθηκε ένα μεγάλο θέατρο βαριετέ, το οποίο με τις επιθεωρήσεις του και χάρη στους διάσημους ηθοποιούς και τραγουδιστές, όπως η Μιστενγκέτ, η Ζοζεφίνα Μπέικερ, ο Μωρίς Σεβαλιέ κ.ά. έγινε ένα από τα πιο γνωστά μιούζικ χωλ στον κόσμο. Αργότερα ο χώρος μετατράπηκε σε κινηματογράφο.

(Albi) Le Moulin Rouge (1889) Lithographie – Jules Chéret

Τα πρώτα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο φιλοξένησε παραστάσεις και εμφανίσεις από σπουδαίους καλλιτέχνες.

Εντίθ Πιάφ, Ιβ Μοντάν, Σαρλ Τρενέ και Σαρλ Αζναβούρ πέρασανα πό τη σκηνή του και ο 1951 έγινε ριζική αλλαγή της διακόσμησης και επανήλθαν οι επιθεωρήσεις με όλα τα παλιά νούμερα καν καν και ειδικές θεματικές βραδιές.

Το 1964 ένα «ενυδρείο» εγκαταστάθηκε ως αξιοθέατο στη σκηνή, στο οποίο γυμνές χορεύτριες έπαιζαν ή κολυμπούσαν.

Μετά από μια οικονομική κρίση στα μέσα της δεκαετίας του 1990, το καμπαρέ κατάφερε να έχει επιτυχία ξανά από περίπου το 2000, στο οποίο συνέβαλε επίσης η διάσημη κινηματογραφική ταινία Moulin Rouge! του 2001 που σκηνοθέτησε ο Μπαζ Λούρμαν με πρωταγωνίστρια τη Νικόλ Κίντμαν.

Το καμπαρέ έχει 850 θέσεις και μεγάλη επισκεψιμότητα, περίπου 420.000 επισκέπτες για το 2000.

Το Μoulin Rouge διαθέτει μεγάλη υπόγεια κάβα κρασιού και σαμπάνιας. Σε μια βραδιά παράστασης, καταλανώνονται περίπου 800 μπουκάλια σαμπάνιας, περίπου 240.000 μπουκάλια ετησίως. Ως εκ τούτου, ο χώρος είναι από τους μεγαλύτερος καταναλωτές σαμπάνιας στον κόσμο.

Το όνομα και το στiλ του διάσημου παρισινού καμπαρέ έχουν αντιγραφεί από πολλές αίθουσες σε όλο τον κόσμο.

«Σατανικός σαματάς»

Το γαλλικό καν-καν πιστεύεται ότι γεννήθηκε στις αίθουσες χορού της εργατικής τάξης στο Μονπαρνάς στο Παρίσι της δεκαετίας του 1830, όπου αρχικά ήταν γνωστό ως chahut, που σημαίνει οχλαγωγία.

Κάτι σαν ένα ροκ-εν-ρολ στον καιρό του, ο χορός σόκαρε τα ήθη με τον Γερμανό ποιητή Χάινριχ Χάινε να το αποκαλεί «σατανικό σαματά».

Αν και ήταν χορός για άνδρες και γυναίκες, με τα χρόνια έγινε κυρίως μια υπόθεση για ευλίγιστες χορεύτριες.

Η προσπάθεια επίδειξης του στη Μόσχα στα μέσα της δεκαετίας του 1850 έκανε τον τσάρο Νικόλαο να απαγορεύσει τον χορό, να φυλακίσει τον οργανωτή και να απελάσει τις καλλιτέχνιδες συνοδεία οπλισμένων κοζάκων.

Το πρώτο «γαλλικό καν καν» ανέβηκε σε σκηνή της Αγγλίας το 1861 στην Όξφορντ Στριτ.

Κατά πάσα πιθανότητα πήρε το όνομά του από τη γαλλική λέξη «cancaner» που σημαίνει «κράζω/κουτσουμπολεύω».

Προκάλεσε σημαντικό σκάνδαλο όταν έγινε για πρώτη φορά δημοφιλές ως χορός σε καμπαρέ, κυρίως λόγω των σκόπιμα αποκαλυπτικών υψηλών λακτισμάτων του.

Εκτελούμενος από μια σειρά γυναικών χορευτριών, ο χορός, που επινοήθηκε στις καθιερώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920 από τον Πιερ Σαντρίνι, τότε καλλιτεχνικό διευθυντή του Μοulen Rouge .