Nepo babies: Τελικά, η αστική τάξη καταστρέφει ή ενισχύει την κουλτούρα του clubbing;

Τοποθετημένο ανάμεσα στο γήπεδο Millwall FC και σε μια διασταύρωση σιδηροδρομικών γραμμών του νότιου Λονδίνου, το Venue MOT χωρητικότητας 350 ατόμων αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της underground μουσικής σκηνής της πόλης. Κάθε Τρίτη, ο ιδιοκτήτης Jan Mohammed συγκεντρώνει το προσωπικό του στο μπαρ και τους λέει πόσα χρήματα έχει χάσει από το Σαββατοκύριακο. To clubbing είναι ένας χώρος γεμάτος ρίσκα.

Ο Mohammed, γλύπτης, άρχισε να νοικιάζει έναν κοντινό χώρο για να τον χρησιμοποιεί ως στούντιο πριν από περισσότερο από μια δεκαετία. Χωρίς κατοικημένους γείτονες και με σχετικά χαμηλό κόστος, άνοιξε το Venue MOT το 2018 βασιζόμενος σε απλή διαίσθηση: «Σκέφτηκα ότι η μουσική θα μπορούσε να ευδοκιμήσει εδώ», λέει σε συνέντευξή του στον Guardian. Παρά τις απώλειες και τον Mohammed που αποκαλεί τη λειτουργία του «κωμωδία λαθών», αυτό συμβαίνει.

«Ένα από τα τελευταία μέρη στο Λονδίνο που παραμένει πραγματικά ελεύθερο και DIY»

Το καλύτερο νυχτερινό κέντρο στο Λονδίνο

Το Time Out χαρακτήρισε πρόσφατα το Venue MOT ως το καλύτερο νυχτερινό κέντρο στο Λονδίνο και ο Jamie xx το αποκάλεσε «ένα από τα τελευταία μέρη στο Λονδίνο που παραμένει πραγματικά ελεύθερο και DIY» μετά το 10ήμερο residency του πέρυσι με καλεσμένους μεταξύ άλλων τους Charli xcx και Daphni. Ο Mohammed περιγράφει την ατμόσφαιρα του κλαμπ ως «DDS» – βαθιά (Deep), σκοτεινή (Dark) και ιδρωμένη (Sweaty). Αδάμαστοι χαρακτήρες όπως αυτός είναι η ζωογόνος δύναμη μιας οικονομικά ασταθούς σκηνής που πρέπει συνεχώς να προσαρμόζεται στους κανόνες αδειοδότησης και στην αστική ανάπλαση.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά στην underground clubland του Λονδίνου: πολλοί διοργανωτές, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που οργανώνουν εκδηλώσεις σε νυχτερινά κέντρα όπως το Venue MOT, προέρχονται από πολύ πλούσιο περιβάλλον.

Νepo babies

Ορισμένα από τα πιο επιτυχημένα και μακροχρόνια dance brands του Λονδίνου δημιουργήθηκαν από ιδιαίτερα προνομιούχα άτομα: Η Krankbrother, γνωστή για τα πάρτι της στο Finsbury Park με headliners όπως οι Four Tet και Solomun, διευθύνεται από τους Danny και Kieran Clancy, γιους του εκλιπόντος μεγαλοκατασκευαστή Dermot Clancy.

Ο Blaise Bellville, ιδρυτής του livestream Boiler Room είναι Άγγλος ευγενής και συγκεκριμένα ο γιος της Lady Lucinda Wallop, με σπουδές στο Marlborough College (αν και έχει πει ότι «δεν είχε καθόλου χρήματα» μεγαλώνοντας).

Σήμερα, στα νεότερα εγχειρήματα περιλαμβάνεται η Figura, ένα νέο φιλόδοξο σχέδιο που ιδρύθηκε πέρυσι και χρηματοδοτήθηκε από τον κληρονόμο της Tetra Pak Magnus Rausing, ενώ ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που νοικιάζει το Venue MOT είναι ο Ollie Ashley, γιος του δισεκατομμυριούχου ιδιοκτήτη του Sports Direct Mike Ashley.

Το τελευταίο εγχείρημα του Ollie Ashley, ο διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός Radar Radio με έδρα το Λονδίνο, σταμάτησε τη λειτουργία του το 2018 εν μέσω καταιγίδας καταγγελιών, μεταξύ των οποίων και σεξουαλική παρενόχληση από το προσωπικό του σταθμού – ο ίδιος ο Ashley δεν κατηγορήθηκε, αλλά προήδρευε ενός δυσλειτουργικού εργασιακού περιβάλλοντος και ενός σταθμού που κατηγορήθηκε για πολιτιστική οικειοποίηση. (Σε δήλωση της εταιρείας εκείνη την εποχή, ο Radar δήλωσε ότι «δεν συμφωνούμε με όλες τις απόψεις» που διατυπώθηκαν στις καταγγελίες, αλλά δήλωσε ότι ήταν «ικανή να κάνει λάθη» και ζήτησε συγγνώμη «από οποιονδήποτε αισθάνθηκε ανασφαλής ή υπέστη διακρίσεις»).

Έχει ανοίξει μια συζήτηση στη σκηνή: εξαγοράζουν άνθρωποι όπως ο Ashley και ο Rausing το δικό τους μερίδιο σε μια κουλτούρα χρόνων; Ή μήπως είναι μια νέα γενιά χορηγών των τεχνών που θα μπορούσε να φέρει συναρπαστικές ευκαιρίες;

Οι κίνδυνοι

Ορισμένοι στη σκηνή φοβούνται ότι οι οικονομικά εύρωστοι διοργανωτές θα πληρώνουν υπερβολικά για τέτοιους DJ-σταρ, οδηγώντας σε υπερδιογκωμένες αγορές που καταλήγουν να κάνουν τη συνολική σκηνή λιγότερο βιώσιμη.

«Αν υπάρχουν περισσότερα χρήματα τα πράγματα γίνονται εξωπραγματικά και χρειάζεται πολύς χρόνος για να κατασταλάξουν μετά», λέει ο DJ, παραγωγός και διοργανωτής Rob Venning, ο οποίος ξεκίνησε να διοργανώνει εκδηλώσεις στο σπίτι του, το Watford, το 2013, και μόλις πέρυσι έβγαλε το πρώτο του σημαντικό κέρδος. «Σε αρκετές περιπτώσεις, δεν κατάφερα να βγάλω τα έξοδά μου», λέει, και έπρεπε να καλύψει τη διαφορά με τις δικές του οικονομίες.

Η κατάσταση δυσχεραίνεται από το γεγονός ότι το clubbing, αν και αποτελεί σημαντικό μέρος της βρετανικής πολιτιστικής ζωής, σπάνια υποστηρίζεται από το είδος της φιλανθρωπίας που συχνά στηρίζει την εικαστική τέχνη, το θέατρο, την όπερα ή το χορό, ούτε τείνει να λαμβάνει δημόσια χρηματοδότηση. Η κρίση του κόστους ζωής πλήττει επίσης τα κλαμπ και από τις δύο πλευρές: το κόστος τους αυξάνεται και η τάση του κοινού τους να βγαίνει έξω μειώνεται. «Περιμένεις από τους νέους να βγαίνουν έξω, αλλά πόσοι έχουν τα χρήματα και πόσο συχνά μπορούν να το κάνουν;» αναρωτιέται ο Mohammed.

Όλα αυτά συμβάλλουν σε ένα περιβάλλον όπου όσοι επενδύουν προσωπικό πλούτο μπορούν να φτάσουν πολύ μακριά. Έχει ανοίξει μια συζήτηση στη σκηνή: εξαγοράζουν άνθρωποι όπως ο Ashley και ο Rausing το δικό τους μερίδιο σε μια κουλτούρα χρόνων; Ή μήπως είναι μια νέα γενιά χορηγών των τεχνών που θα μπορούσε να φέρει συναρπαστικές ευκαιρίες;

«Μπορούμε να αναλάβουμε λίγο περισσότερο ρίσκο από άλλους», λέει, «και ίσως αν δεν πετύχουμε ακριβώς το break even, αυτό είναι κάτι που μπορούμε να καλύψουμε»

Επιβίωση στις ανισότητες του καπιταλισμού

Ο DJ και παραγωγός I Jordan ακύρωσε την εκπομπή του Radar το 2018. «Όλοι επωφεληθήκαμε τόσο πολύ από αυτό», λένε, «αλλά ταυτόχρονα υπήρχε αυτή η γενική έλλειψη υπευθυνότητας και ευθύνης που συχνά συμβαίνει όταν οι άνθρωποι που προέρχονται από τον πλούτο δεν σκέφτονται τις συνέπειες των πράξεών τους».

Για τον Jordan , η άνιση οικονομία του clubbing είναι μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος: «Όλοι επιβιώνουμε κάτω από έναν εκμεταλλευτικό, ανήθικο καπιταλισμό». Οι παραγωγοί και ο ατζέντης τους πρέπει να αποφασίζουν κατά περίπτωση με ποιον θα συνεργαστούν και τι αμοιβή θα πάρουν. Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε, όπως κάνει ο Jordan , «πώς μπορούμε να αναδιανείμουμε αυτόν τον πλούτο ή να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον πλούτο με καλούς τρόπους;».

«Όλοι επιβιώνουμε κάτω από έναν εκμεταλλευτικό, ανήθικο καπιταλισμό»

Από το Tresor στην Figura

Τα παραπάνω, δεν αποτελούν πρόβλημα για τον ιδρυτή και διευθύνοντα σύμβουλο της Figura, John Becker, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στο βερολινέζικο κλαμπ Tresor, προτού αναλάβει τη συμβουλευτική για νυχτερινά κέντρα διασκέδασης όπως το Boneca και το Unleash. Τότε, έκλεινε επανειλημμένα τους ίδιους καλλιτέχνες που ήξερε ότι θα τα πήγαιναν καλά. Με την Figura, η υποστήριξη του Rausing μειώνει την άμεση οικονομική πίεση στο εγχείρημα και δίνει στον Becker την ελευθερία να προγραμματίζει πιο πειραματικές εκδηλώσεις: το Seeing in Dreams του επόμενου μήνα θα έχει μουσικούς που παίξουν με τα όρια της μουσικής, όπως ο Andy Stott, οι Crystallmess και η Sun Ra Arkestra.

Ο Becker αρνείται ότι υπερπληρώνει καλλιτέχνες ή ότι ανταγωνίζεται αθέμιτα άλλους διοργανωτές. Θέλει να τοποθετήσει το Figura όχι ως ανταγωνιστή αλλά «ως συνεργάτη που προσπαθεί να επιτρέψει τη δημιουργική ελευθερία, την ανάληψη ρίσκου και τον προγραμματισμό με προτεραιότητα στον καλλιτέχνη, αντί για έναν αγώνα εξοπλισμών για αμοιβές κρατήσεων». Η χρηματοδότηση του Rausing, λέει, του επιτρέπει αντίθετα να ενθαρρύνει τους καλλιτέχνες να συνεργαστούν μαζί τους σε λιγότερο εμπορικά έργα και συναυλίες. «Μπορούμε να αναλάβουμε λίγο περισσότερο ρίσκο από άλλους», λέει, «και ίσως αν δεν πετύχουμε ακριβώς το break even, αυτό είναι κάτι που μπορούμε να καλύψουμε».

*Πηγή: The Guardian