Οι «απόγονοι» του Χέντο, ο διάδοχος του Μπερναμπέου και ο δρόμος προς τη «Χρυσή Μπάλα»

Όταν έχεις παίξει σε 17 τελικούς της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, το Τσάμπιονς Λιγκ/Κύπελλο Πρωταθλητριών, έχεις σηκώσει το τρόπαιο 14 φορές εκ των οποίων οι οκτώ συνεχόμενες, όλες στη σύγχρονη εποχή και αγνοείς την ήττα σε τελικό για τέσσερις δεκαετίες, ο μόνος αντίπαλος που σου έχει απομείνει για να νικήσεις είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Για τη Ρεάλ Μαδρίτης η Ντόρτμουντ αποτελεί τη φιγούρα της στον καθρέφτη, στον αποψινό τελικό του Γουέμπλεϊ.

Η Βασίλισσα έχτισε τον μύθο της τη χρυσή δεκαετία 1956-1966, κατακτώντας τα πέντε πρώτα Κύπελλα Πρωταθλητριών (1956-1960) και το έκτο έξι χρόνια αργότερα (1966). Ποδοσφαιριστές θρύλοι όπως ο Ντι Στέφανο, ο Πούσκας, ο Ριάλ, ο Κοπά, ο Σανταμαρία και ο Φρανθίσκο Χέντο μετέτρεψαν τον μαδριλένικο σύλλογο σε σημείο αναφοράς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και σύμβολο ισχύος.

Ενας εξ’ αυτών, ο Χέντο κατάφερε κάτι μοναδικό. Να σηκώσει το Ιερό Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο έξι φορές. Ένα ρεκόρ ακατάρριπτο μέχρι τις μέρες μας, το οποίο ωστόσο διεκδικούν απόψε τέσσερις παίκτες. Ο Μόντριτς, ο Νάτσο, ο Καρβαχάλ και ο Κρος. Οι τρεις πρώτοι έχουν σηκώσει το τρόπαιο πέντε φορές με τη φανέλα της Ρεάλ ενώ ο Γερμανός μία με την Μπάγερν και τέσσερις με τη Βασίλισσα.

Ο Καρβαχάλ ήταν βασικός στους τελικούς της Λισαβώνας, του Μιλάνου, του Κάρντιφ, του Κιέβου, του Παρισιού και όπως όλα δείχνουν και στον αποψινό του Γουέμπλεϊ.

Η Ρεάλ έχει απόψε ραντεβού με την ιστορία αφού ο τελικός συμπίπτει με την ολοκλήρωση δέκα χρόνων από το 2014 και την κατάκτηση του Decima, του Δέκατου. Μιας χρυσής δεκαετίας που αν ολοκληρωθεί με νίκη στον Καθεδρικό θα μπορεί να συναγωνιστεί την εποχή των Χέντο, Ντι Στέφανο και Πούσκας.

Το ενδιαφέρον δεν περιορίζεται ωστόσο μόνο στον αγωνιστικό χώρο. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ αμφισβητεί πλέον ευθέως τον μύθο του Σαντιάγο Μπερναμπέου, του ανθρώπου που ταυτίστηκε με τη Ρεάλ Μαδρίτης περνώντας απ’ όλα τα πόστα, ως ποδοσφαιριστής, προπονητής, παράγοντας και πρόεδρος για 35 χρόνια. Ο Μπερναμπέου έχτισε το γήπεδο που βρίσκεται σήμερα το μυθικό στάδιο και φέρει το όνομά του, αλλά ο Πέρεθ είναι αυτός που το τοποθέτησε στη σύγχρονη εποχή με την εντυπωσιακή ανακατασκευή του.
Μπερναμπέου και Πέρεθ είναι επίσης ισόπαλοι στις κατακτήσεις του κορυφαίου ευρωπαϊκού τροπαίου ως πρόεδροι -από έξι. Με νίκη απόψε της Ρεάλ στο Γουέμπλεϊ ο Πέρεθ θα τον ξεπεράσει, τουλάχιστον σ’ αυτή τη διοργάνωση η οποία κατά πολλούς είναι και η σημαντικότερη.

O 69ος τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ είναι επίσης ο σημαντικότερος δρόμος που οδηγεί στο Παρίσι και στην απονομή της Χρυσής Μπάλας.

Βινίσιους, Μπέλιγχαμ ή η μεγάλη έκπληξη, ο Τόνι Κρος στην τελευταία παράσταση της καριέρας του με τη φανέλα της Ρεάλ; Τον φάκελο που περιέχει την απάντηση την κρατούν οι Βεστφαλοί που όπως λένε, δεν πάνε στο Γουέμπλεϊ για να δουν τους Μερένχες να σηκώνουν ένα ακόμα τρόπαιο. Εχουν όμως και τα γούρια τους. Η Ντόρτμουντ επέλεξε να μείνει στο «The Landmark London», το ίδιο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η Μπάγερν το 2013 πριν επικρατήσει των Κιτρινόμαυρων στον «γερμανικό τελικό» του Γουέμπλεϊ.

Το άγχος και η πίεση που νοιώθουν και οι δύο μονομάχοι είναι τεράστιο, αλλά ο πολύπειρος προπονητής της Ρεάλ Κάρλο Αντσελότι που θα συμμετάσχει για ένατη φορά σε τελικό -τις τρεις ως παίκτης- ξέρει τη μέθοδο για να ηρεμεί. Ελαφρύ γεύμα με μπρόκολο, σολωμό με λίγα μακαρόνια και μία ώρα μεσημεριανό ύπνο.

Τα ρεκόρ των τελικών:

Παίκτες με τους περισσότερους τίτλους: Φρανθίσκο Χέντο (Ρεάλ Μαδρίτης): 6.
Κριστιάνο Ρονάλντο (Μάντσεστερ Γ., Ρεάλ), Πάολο Μαλντίνι (Μίλαν), Αλφρέδο ντι Στέφανο (Ρεάλ), Χοσέ Μαρία Θαράγκα (Ρεάλ), Καρίμ Μπενζεμά (Ρεάλ), Ντάνι Καρβαχάλ (Ρεάλ), Λούκα Μόντριτς (Ρεάλ), Νάτσο (Ρεάλ), Κασεμίρο (Ρεάλ), Τόνι Κρος (Μπάγερν, Ρεάλ): 5.

Παίκτες με τους περισσότερους τελικούς: Χέντο (Ρεάλ), Μαλντίνι (Μίλαν): 8.

Κορυφαίοι σκόρερ σε τελικούς: Αλφρέδο ντι Στέφανο (Ρεάλ), Φέρεντς Πούσκας (Ρεάλ): 7. Κριστιάνο Ρονάλντο (Μάντσεστερ Γ.-Ρεάλ): 4.

Παίκτης με τα περισσότερα γκολ σε τελικό: Φέρεντς Πούσκας (Ρεάλ): 4.

Προπονητές με τα περισσότερα τρόπαια: Κάρλο Αντσελότι (Μίλαν, Ρεάλ): 4. Μπομπ Πέισλι (Λίβερπουλ), Ζινεντίν Ζιντάν (Ρεάλ), Πεπ Γκουαρντιόλα (Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Σίτι): 3.

Προπονητές με τους περισσότερους τελικούς: Κάρλο Αντσελότι (Μίλαν, Ρεάλ): 5. Μιγκέλ Μουνιόθ (Ρεάλ), Μαρσέλο Λίπι (Γιουβέντους), Αλεξ Φέργκιουσον (Μάντσεστερ Γ.), Γιουργκεν Κλοπ (Ντορτμουντ, Λίβερπουλ), Πεπ Γκουαρντιόλα (Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Σ.): 4.

Προπονητής με τους περισσότερους συνεχόμενους τίτλους: Ζινεντίν Ζιντάν (Ρεάλ Μαδρίτης): 3

Ομάδες με τους περισσότερους τελικούς: Ρεάλ Μαδρίτης 18, Μίλαν και Μπάγερν από 11.

Ομάδες με τους περισσότερους συνεχόμενους τελικούς: Ρεάλ Μαδρίτης 5: Μίλαν, Αγιαξ, Μπενφίκα, Μπάγερν, Γιουβέντους και Ρεάλ: 3.

Ομάδες με τις περισσότερες συνεχόμενες νίκες σε τελικούς:
Ρεάλ Μαδρίτης: 5. Αγιαξ, Μπάγερν και Ρεάλ: 3.

Ομάδες με τους περισσότερους τίτλους: Ρεάλ Μαδρίτης 14, Μίλαν 7.

Ομάδες με τις περισσότερες ήττες σε τελικούς: Γιουβέντους 7, Μπάγερν και Μπενφίκα 5.

Ο πιο επαναλαμβανόμενος τελικός: Ρεάλ-Λίβερπουλ, 3.

Ο γηραιότερος παίκτης τελικού: Ντίνο Τζοφ, 41 ετών και 86 ημερών στο Αμβούργο-Γιουβέντους.

Ο γηραιότερος σκόρερ: Πάολο Μαλντίνι, 36 ετών και 331 ημερών, στο Μίλαν-Λίβερπουλ, το 2005.

Ο γηραιότερος νικητής: Πάολο Μαλντίνι, 38 ετών και 331 ημερών στο Μίλαν-Λίβερπουλ το 2007.

Νικήτριες με 100% επιτυχία: Νότιγχαμ Φόρεστ και Πόρτο: 2. Αστον Βίλα, Ερυθρός Αστέρας, Φέγενορντ και Αϊντχόβεν :1.

Πρωταθλήτριες Ευρώπης χωρίς ξένους παίκτες:
Μπενφίκα (1961, 1962), Ρεάλ Μαδρίτης (1966), Σέλτικ (1967), Νότιγχαμ Φόρεστ (1979, 1980), Στεάουα (1986).

Χώρα με τις περισσότερες διαφορετικές φιναλίστ: Αγγλία με 9.

Χώρα με τις περισσότερες διαφορετικές πρωταθλήτριες: Αγγλία με 6.

Πόλεις με δύο πρωταθλήτριες: Μιλάνο (Μίλαν, Ιντερ), Μάντσεστερ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι).