Κ. Δημουλέας: «Δεν έχουμε χάσει το ‘μεγαλείο’ μας, γιατί δεν το είχαμε ποτέ»

Τι είναι η underground opera; Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Το Years of the Rabbits είναι ένα μουσικό show που συνυπογράφουν, μαζί με μένα, ο Δημήτρης Γαλανός στην δημιουργία του 3D animation και ο Γιάννης Κωνσταντακόπουλος στους φωτισμούς και την σκηνοθεσία . Η παράσταση μας μεταφέρει σε μια κοινωνία κουνελιών που πιστεύει πως ο φόβος είναι ο καλύτερός τους σύμμαχος και τα προστατεύει από όλα τα δεινά. Στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν πολύ από εμάς.
Το under[the]ground opera που έχει σαν υπότιτλο έχει διπλή σημασία. Περιγράφει τη σκοτεινή αισθητική που έχει η παράσταση και κάνει και μια σαρκαστική αναφορά στο γεγονός οτι τα κουνέλια σκάβουν λαγούμια για να κρυφτούν, συνεπώς μεταφορικά το show παίζεται κάτω από το έδαφος.

Τι σας ενέπνευσε για τη σύλληψη της παράστασης;
Η παράσταση καταρχάς είναι πολιτική. Μιλάει για τον φόβο σαν εργαλείο της όποιας εξουσίας, που έχει σκοπό να χαλιναγωγήσει το πλήθος, ένα φαινόμενο που στην Ελλάδα το είδαμε πολύ έντονα να συμβαίνει την τελευταία επταετία. Οι περισσότεροι αντί να συνταχθούν απέναντι σ’αυτό, κινήθηκαν σαν τα συμπαθητικά, κατά τ’ άλλα, τρωκτικά και έσκαψαν λαγούμια να κρυφτούν. Ομολογώ πως η ιδέα για την παράσταση δεν προέκυψε απο κάποιο φιλότεχνο ευγενές αίσθημα, αλλά απο καθαρό θυμό, και σκοπός της είναι να στοχοποιήσει τα θύματα, εμάς δηλαδή, και όχι τους θύτες, που άποψη μου είναι πως υπάρχουν γιατί εμείς το επιτρέπουμε.

Συνδυάζετε κινηματογράφο, ζωντανή μουσική, βίντεο 3D. Είναι, θα λέγατε, ο συνδυασμός αυτός μια μοντέρνα, διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων, της τέχνης;
Νομίζω πως στην εποχή που ζούμε και κυρίως εξαιτίας της έκρηξης της τεχνολογικής εξέλιξης όλο και περισσότερο οι τέχνες ανακατεύονται μεταξύ τους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια παράσταση που έχει σαν βασικό κορμό την μουσική και την μπάντα που παίζει στη σκηνή, αλλά τα εξωμουσικά στοιχεία, που είναι το video και οι φωτισμοί, παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στην αφήγηση της ιστορίας.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στο κοινό;
Η επιθυμία του να θέλει κάποιος να περάσει το όποιο μήνυμα, προϋποθέτει να είναι ο ίδιος απολύτως συγκροτημένος και σίγουρος γι αυτό που θέλει να περάσει. Εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου έτσι. Έχω μια εγγενή τάση να αμφιβάλλω για τα πάντα. Αυτό που μου αρέσει να κάνω είναι να παρατηρώ. Κι αν παρατηρώ κάτι που μου κινεί το ενδιαφέρον, μου αρέσει να το μεγεθύνω. Κατά τη μεγέθυνση εμφανίζονται οι λεπτομέρειες και εκεί ο καθένας μπορεί να βγάζει συμπεράσματα.

Φοβάται ο άνθρωπος να ξεπεράσει τον φόβο του, την «ζώνη ασφαλείας» του, έτσι ώστε να ζήσει ουσιαστικά;
Μεγαλώνουμε σε έναν κοινωνικό ιστό που μας μαθαίνει τον φόβο, και αυτό, για να είμαστε τίμιοι, δεν είναι πάντα κακό. Σε αντίθεση με άλλα θηλαστικά, γεννιόμαστε με πλήρη άγνοια π.χ. του τι θα μας συμβεί αν πηδήξουμε από τον πέμπτο. Συνεπώς, ο φόβος εξυπηρετεί ένα σκοπό σε κάποιες περιπτώσεις. Το πρόβλημα αρχίζει όταν γίνεται εμπόδιο στην ανθρώπινη εξέλιξη.

Πώς βλέπετε τον σύγχρονο άνθρωπο; Έχει δύναμη και θέληση μέσα του;
Προφανώς και τα δύο χαρακτηριστικά ανήκουν στην ανθρώπινη φύση. Αλλιώς η εξελικτική μας ικανότητα θα ήταν μηδαμινή .Το ερώτημα που τίθεται είναι προς ποια κατεύθυνση τα χρησιμοποιεί ο σύγχρονος άνθρωπος.

Έχουμε χάσει το «μεγαλείο» μας;
Κοίτα, θα κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου! Δεν είμαι πεπεισμένος πως το έχουμε χάσει γιατί για να χάσεις κάτι πρέπει πρωτίστως να το έχεις. Ιστορικά, αν κοιτάξει κανείς πίσω, ακόμη και τις «λαμπρότερες» εποχές του ανθρώπινου είδους , θα δει πως ούτε τότε ήμασταν απαλλαγμένοι από έννοιες όπως απληστία, έμφυτη τάση για εξουσία, φιλαργυρία κτλ. Άρα θα τολμήσω να πω πως το μεγαλείο μας είναι μπροστά και πως αυτός πρέπει να είναι ο στόχος.

Γιατί «κουνέλια»; Μήπως γιατί τα κουνέλια σπάνια κάνουν κίνηση προς ο,τιδήποτε άγνωστο και μη οικείο;
Γι αυτό, και για το γεγονός πως τα κουνέλια έχουν σαν όπλο απέναντι στους φυσικούς εχθρούς τους την επίδειξη μια εξαιρετική ταχύτητας και μιας καταπληκτικής ικανότητας να κρύβονται. Θεωρώ τελείως σαρκαστική, την παρομοίωση με τους ανθρώπους και για αυτό τη χρησιμοποίησα.

Η παράσταση/ μουσικό show παρουσιάζεται από την Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015, στις 22:30 στο KooKoo, στο Γκάζι

Συνέντευξη: Μαρία Πετροπούλου