Παυλίνα Βουλγαράκη: «Οι γονείς μου φοβόντουσαν τον αυθορμητισμό μου»

«Μου αρέσει και ζηλεύω την εποχή των 70s», δηλώνει στο in.gr . Η Παυλίνα έχει γράψει και τραγούδια με πολιτικές προεκτάσεις, τα οποία δεν έχει μοιραστεί ακόμα, ένω εστιάζει «στο χάος που επικρατεί μέσα μας». Πηγή έμπνευσης του πρώτου της τραγουδιού αποτέλεσε ο χαμός ενός παιδιού από τα ναρκωτικά. Μιλώντας για το σήμερα αναφέρει: «Μετά από 3 χρόνια δουλειάς έχουμε καταλήξει να παίρνω το τρένο 7 το πρωί για live στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να παίρνει η μαμά μου το επόμενο κρυφά». Χαρακτηρίζει, δε, το τραγούδι «αναπόφευκτο δρόμο».

Είσαι μια φρέσκια παρουσία στο μουσικό χώρο με μελωδική φωνή, ρομαντικό , αλλά και ροκ στιλ. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη μουσική και πώς ανακοίνωσες αυτή την απόφαση στους γονείς σου;
Ευχαριστώ πολύ! Η ενασχόληση μου με την μουσική ήρθε με την εντελώς συγκυριακή αλλά τελικά επιτυχή συμμετοχή μου στην audition για το μόνιμο σχήμα στον Σταυρό του Νότου πριν 3 χρόνια. Κοιτώντας πίσω θα έλεγα πως ήταν μια φυσική εξέλιξη πραγμάτων δεδομένης της αγάπης μου για την μουσική . Οι γονείς μου δεν παρεμβαίνουν στις αποφάσεις μου. Είναι μια ελευθερία που έχω κατακτήσει από μικρή, με την συνέπεια, βέβαια, της ανάληψης της ευθύνης των πράξεων μου.

Καθηγητές στο σχολείο είχαν διακρίνει την καλλιτεχνική σου αυτή φύση;
Στο σχολείο δεν είχα ιδιαίτερη σχέση ούτε με την χορωδία ούτε με αντίστοιχες εκδηλώσεις. Ίσως καμιά φορά για να χάσω κανένα μάθημα θυμόμουν ξαφνικά πως είμαι και στην χορωδία! Η αλήθεια είναι πως την έκρυβα για πολλά χρόνια αυτή την πλευρά μου. Ντρεπόμουν λίγο να την εξωτερικεύσω και τραγουδούσα μόνο στην κατασκήνωση τα καλοκαίρια στην Κρήτη και σε πολύ δικούς μου ανθρώπους.

Τι μουσική άκουγες στην εφηβεία σου;
Πέρασα διάφορες μουσικές φάσεις. Άρχισα να ανακαλύπτω τους Strokes, Radiohead, System of a down και Coldplay και από Έλληνες καλλιτέχνες τον Νικόλα Άσημο, τους Πυξ Λαξ και τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Τι είδος μουσικής ακούς τώρα και ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ξένοι καλλιτέχνες;
Γενικά αγαπώ το rock, soft rock, country rock, blues rock ακόμα και hard rock κάποιες φορές. Μου αρέσει και ζηλεύω την εποχή των 70s (και των 60s με το Woodstock) . Doors, Janis Joplin, Jim Morison, Joan Baez, Led Zeppelin, Joe Cocker, Bob Dylan, Billy Joel, Rollings Stones, Fleetwood Mac. Κάνω και κανένα διάλειμμα με Damien Rice, που το καινούργιο του κομμάτι «I don’t want to change you» με έχει πεθάνει!

Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσής σου στο πρώτο σου τραγούδι;
Ένα περιστατικό που είχα δει στις ειδήσεις, ο χαμός ενός παιδιού από τα ναρκωτικά. Πήγαινα στην Τετάρτη Δημοτικού, ήμουν στο Λαύριο, καλοκαίρι, και ως είδηση με βασάνιζε μέρες.

Ποιος ήταν ο έντεχνος εκείνος καλλιτέχνης που σου εμφύσησε την αγάπη για αυτό το μουσικό είδος;
Ο Παυλος Σιδηροπουλος. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει.

Με δύο φράσεις τι είναι το τραγούδι για σενα;
Αναπόφευκτος δρόμος.

Τι ρόλο έπαιξε το επίθετό σου στο μουσικό χώρο; Πόσο έχει επηρεάσει τη ζωή σου η πολιτική ιστορία της οικογενείας σου;
Είναι λογικό να παίζει ρόλο το επίθετό μου. Ανοίγει ίσως κάποιες πόρτες και κλείνει κάποιες άλλες. Προσωπικά έχω αποφασίσει σε κάθε πόρτα που συναντώ να φτάνω και να στέκομαι μόνη ώστε να είναι δική μου και η νίκη και η ήττα. Παλιότερα όσο συνειδητοποιούσα πως οι άνθρωποι εστίαζαν σε αυτό και όχι στην δουλειά μου στενοχωριόμουν. Κάποια στιγμή πείσμωσα. Τώρα το ξεπέρασα και αυτό κι απλώς κάνω αυτό που αγαπώ. Είτε πάει καλά είτε όχι, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Άλλωστε και στο μπάνιο μου που τραγουδάω μ’ αρέσει.

Από την αρχή στήριξαν οι γονείς σου την επιλογή να γίνεις τραγουδοποιός ή ήθελαν να σε στρέψουν στον πολιτικό – νομικό χώρο;
Υπήρχε το ενδεχόμενο της νομικής και ενώ ήταν όλα έτοιμα, τελευταία στιγμή κάτι μου είπε να μην το κάνω. Είναι λογικό οι γονείς μου να είχαν τις ανησυχίες τους. Από εκεί που έκανα την κανονική κυρία, εντελώς ξαφνικά μετά από το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου, βρέθηκα να δουλεύω νύχτα, ανώνυμα , τρεις φορές την εβδομάδα συναναστρεφόμενη με εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους από εκείνους που γνώριζα, για πολύ λιγότερα χρήματα από όσα έπαιρνα στην πρακτική μου ως ψυχολόγος -αλλά ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη .Οι γονείς μου φοβόντουσαν τον αυθορμητισμό μου και την εμπιστοσύνη που δείχνω στους ανθρώπους όμως έβλεπαν πως είμαι καλά. Σήμερα μετά από 3 χρόνια δουλειάς έχουμε καταλήξει να παίρνω το τρένο 7 το πρωί για live στην άλλη άκρη της Ελλάδας και να παίρνει η μαμά μου το επόμενο κρυφά! (Γέλια)

Μιλώντας για το νέο σου άλμπουμ «Λαβύρινθοι» , ποιο τραγούδι σε εκφράζει περισσότερο και γιατί;
Το αγαπημένο μου είναι το «Λίγο Λίγο» διότι μέσα από τους στίχους που έγραψα εντελώς αυθόρμητα φαίνεται τελικά ο εαυτός μου πίσω από κάθε στίχο και με βοήθησε την δεδομένη στιγμή να με καταλάβω. Αν το προσέξετε, στο κουπλέ είναι προφανές, αλλά ο εαυτός μου φαίνεται ακόμα κι από το ρεφρέν. Τα λάθη μου, οι φόβοι μου , οι τρόποι μου. Οι ελπίδες μου. Όλα! Ελπίζω όταν θα ξανασυμβεί αυτό σε κάποιο κομμάτι να έχω φτάσει λίγα βήματα παρακάτω ως άνθρωπος.

Θα ήθελα να μου σχολιάσεις το στίχο από το τραγούδι «Λαβύρινθοι»: «Μας τρώει κάτι μέσα μας και χάνουμε τη μπέσα μας»…Υπάρχει κάτι που να «τρώει», σε ενοχλητικό βαθμό, την ψυχολογία σου αυτήν την περίοδο;
Αυτή η δίψα της προσωπικής ανάδειξης και η ευκαιριακή διάθεση που μας σπρώχνει σε αυτό το «δεν βαριέσαι μωρέ δεν πειράζει». Επίσης συχνά υποσχόμαστε πράγματα που δεν μπορούμε να τηρήσουμε μόνο και μόνο για να μην στενοχωρήσουμε τον άνθρωπο απέναντι μας. Αναφέρομαι στις φορές που δεν ακολουθούμε αυτή την φωνή μέσα μας – μερικές φορές από φόβο. Υπάρχουν παρά πολλά πράγματα που μας τρώνε όλους και μπορεί να μας κάνουν να χάνουμε την μπέσα μας . Καλό είναι να το αντιλαμβανόμαστε ώστε ή να το προλαβαίνουμε ή να μαθαίνουμε από αυτό. Αυτή την περίοδο είμαι αγχωμένη σε σχέση με την δούλευα μου, αλλά δεν με τρώει, αντιθέτως μου κάνει καλό. Άρχισα ωδείο ξανά στα 24.

Το τραγούδι «Λαβύρινθοι» είναι ντουέτο με τον Μπάμπη Στόκα σε δική σου μουσική και στίχους. Τι θα έλεγες ότι έχεις αποκομίσει από τη συνεργασία σας;
Η συνεργασία μας συνεχίζεται με τις εμφανίσεις μας τώρα στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο μαζί με τον Μανώλη Μητσιά και την Φωτεινή Βελεσιώτου και η αλήθεια είναι πως μαθαίνω πράγματα συνέχεια. Πέρα από όλα τα μουσικά θέματα που του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και τον συμβουλεύομαι… μου θυμίζει συχνά πως το νόημα όλου αυτού είναι να μου αρέσει και να το αγαπάω. Και να είμαι εργατική, αλλά χαλαρή. Όσο πιο εργατική τόσο πιο χαλαρή.

Θα έγραφες στο μέλλον ένα τραγούδι με πολιτικές προεκτάσεις και εάν ναι σε τι θα εστίαζες;
Έχω ήδη γράψει, απλώς δεν τα έχω μοιραστεί ακόμα. Εστιάζω στο χάος που επικρατεί μέσα μας, στην κρίση αξιών πάνω από όλα, στην τηλεκατευθυνόμενη ρουτίνα μας. Στα όνειρα που από φόβο απαρνούμαστε. Αναφέρομαι σε καταστάσεις που παρατηρώ γύρω μου και μέσα μου και με προβληματίζουν.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Ακούγονται κλισέ αλλά είναι απαραίτητα και αληθινά. Υγειά και αγάπη

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

* Μ.Μητσιάς, Μπ.Στόκας, Φ.Βελεσιώτου και Π.Βουλγαράκη στο «Γυάλινο Moυσικό Θέατρο» από τις 12 Δεκεμβρίου

Λεωφόρος Συγγρού 143, Ν. Σμύρνη, Τηλ. 210 9315600

Ώρα έναρξης: 22:30

Τιμές:
12€ με μπύρα/ κρασί στο bar
14€ ποτό στο τραπέζι
30€ ποτό στο τραπέζι
65€ φιάλη κρασί ανά 2 άτομα
130€ φιάλη whiskey/vodka ανά 4 άτομα