«Η έλλειψη ταλέντου δεν αρκεί» – Όταν οι Cockettes φώτισαν την underground σκηνή του Σαν Φρανσίσκο με glitter
Μια παράσταση που ανέβηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου απέτισε φόρο τιμής στην ομάδα του drag theatre που αγαπούσαν ο Τζον Λένον, η Λάιζα Μινέλι και ο Άντι Γουόρχολ. Ωστόσο, ο Αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ την κατακεραύνωσε με τη θρυλική φράση «η έλλειψη ταλέντου δεν αρκεί».
Δεκαετίες πριν κανείς σκεφτεί τον όρο «μη δυαδικό», όταν η λέξη «queer» ήταν ακόμα προσβλητική, μια χούφτα μποέμ αγκάλιασαν την εκκεντρικότητα, την τρανς κουλτούρα και, σύμφωνα με τα λόγια του ιδρυτικού μέλους των Cockettes, του Richard «Scrumbly» Koldewyn, τη σύγχυση των φύλων.
Οι Cockettes ήταν μια ομάδα από τρανς που σχηματίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 στο Σαν Φρανσίσκο και, εμπνευσμένη από ένα μεθυστικό μείγμα LSD, κοινοτικής διαβίωσης και μιούζικαλ του Μπάσμπι Μπέρκλεϊ, παρουσίαζε άγριες παραστάσεις με τίτλους όπως Tinsel Tarts in a Hot Coma (Γιρλάντες σε Κώμα) και Pearls over Shanghai (Μαργαριτάρια πάνω από τη Σαγκάη) στο Pagoda Palace, έναν κινηματογράφο της αντικουλτούρας στη συνοικία North Beach της πόλης.
Ο ηγέτης τους, Hibiscus, γνωστός και ως George Harris III, συνδύαζε μια πλούσια γενειάδα με vintage φορέματα, γκλίτερ μακιγιάζ και ένα θησαυρό από κοσμήματα. Το 1973 οι Cockettes διαλύθηκαν, αλλά όχι πριν ασκήσουν σημαντική επιρροή στον Ντέιβιντ Μπόουι, τον σκηνοθέτη και βασιλιά του trash, Τζον Γουότερς, το The Rocky Horror Show και τις drag queens σε όλο τον κόσμο.
Κατά την πρώτη του επίσκεψη στο Σαν Φρανσίσκο το 1971, ο Μπόουι ρωτήθηκε σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη τι ήθελε να κάνει όσο θα βρισκόταν στην πόλη. «Θέλω να δω τους Cockettes», ήταν η απάντησή του.
Το Midnight at the Palace, ήταν ένα θεατρικό έργο στο καλοκαιρινό Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, το οποίο γιόρτασε την άνοδο και την πτώση των πιο εκκεντρικών μποέμ επαναστατών του κόσμου.
«Την 1η Ιανουαρίου 1968, έφτασα στο Σαν Φρανσίσκο», λέει η «Sweet» Pam Tent, 75 ετών, συγγραφέας του Midnight at the Palace: My Life as a Fabulous Cockette, του βιβλίου στο οποίο βασίζεται η παράσταση. «Ζούσα με αέρα και LSD».
Όλα ξεκίνησαν με τον Hibiscus, ο οποίος άφησε μια πλούσια οικογένεια που αγαπούσε το θέατρο στο Westchester της Νέας Υόρκης, για να συνδυάσει τον ιδεαλισμό της Kaliflower Commune, μιας ουτοπικής κοινότητας της οποίας ήταν μέλος, με το drag — κάτι που οι χίπηδες δεν είχαν αγκαλιάσει μέχρι τότε
Χίπιδες και drag
«Και ντομάτες από το πίσω μέρος του Safeway», προσθέτει ο Koldewyn, μουσικός διευθυντής των Cockettes. Τότε, ο Koldewyn φορούσε ένα γιγάντιο πρέτσελ ως καπέλο. Τώρα είναι ένας 79χρονος με σοβαρή εμφάνιση, ο οποίος, σε μια βιντεοκλήση από τη Νέα Υόρκη, εξηγεί στους Times πώς οι Cockettes αναδύθηκαν από την αντικουλτούρα του Σαν Φρανσίσκο.
Όλα ξεκίνησαν με τον Hibiscus, ο οποίος άφησε μια πλούσια οικογένεια που αγαπούσε το θέατρο στο Westchester της Νέας Υόρκης, για να συνδυάσει τον ιδεαλισμό της Kaliflower Commune, μιας ουτοπικής κοινότητας της οποίας ήταν μέλος, με το drag — κάτι που οι χίπηδες δεν είχαν αγκαλιάσει μέχρι τότε.
«Ήμασταν μια όαση στην έρημο», λέει ο Koldewyn. «Το 1969 ήμουν στο Golden Gate Park με το κεφάλι μου στην αγκαλιά ενός άντρα, όταν ένας χίπης πέρασε από δίπλα και είπε: “τι συμβαίνει, δεν μπορείς να βρεις γυναίκα;”.
Επηρεάσαμε το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, αλλά ταυτόχρονα οι Cockettes δεν ήταν ποτέ πολιτικοί. Απλά διασκεδάζαμε».
«Παρωδούσαμε τα πάντα», προσθέτει η Tent, ο οποίος επισημαίνει ότι δεν ήταν όλοι οι Cockettes ομοφυλόφιλοι. Ένα μέλος της ομάδας, ο Marshall Olds, που φορούσε περισσότερο γκλίτερ από όλους, ήταν ετεροφυλόφιλος, ενώ οι γυναίκες ασχολούνταν με το drag όσο και οι άνδρες.
«Πήραμε την κουλτούρα του δρόμου και την ανεβάσαμε στη σκηνή. Τίποτα δεν ήταν ιερό».
Αυτό περιλάμβανε την εκτέλεση κλασικών μελωδιών από μιούζικαλ ενώ ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών, αν και ο Koldewyn, ως μουσικός διευθυντής και καθορισμένος οδηγός, συνήθως περιοριζόταν σε ένα-δύο τσιγαριλίκια.
«Θυμάσαι εκείνη τη φορά που καπνίσαμε αγγελόσκονη με τον θρύλο των μπλουζ Τζόνι Γουίντερ;» ρωτάει την Pam Tent. «Ήταν παράξενο».
«Ναι, βέβαια. Παίζαμε το Hell’s Harlots και ο Marshall κατέληξε στο νοσοκομείο», θυμάται η Tent, που τώρα ζει επίσης στη Νέα Υόρκη.
«Τότε ήταν που η Goldie Glitters [γνωστή και ως Cockette Michael Heesy] πήρε MDA πριν από μια παράσταση και έπαθε επιληπτική κρίση. Χαιρετούσε από το φορείο σαν τη Βασιλομήτωρ, φωνάζοντας “με παίρνουν μακριά!” ενώ ήταν ντυμένη ως η Νύφη του Φρανκενστάιν. Τότε συνέβαιναν πολλά πράγματα που σήμερα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε».
«Όπως άνθρωποι που έκαναν σεξ στους διαδρόμους», παρεμβαίνει ο Koldewyn. «Αυτό συνέβαινε συχνά».
Τότε ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον, τώρα είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας φοβίζουν και μας απογοητεύουν αυτή τη στιγμή, αλλά και οι Cockettes ζούσαν σε μια περίοδο πολιτικής καταπίεσης και τα κατάφεραν»
Όλα αυτά προσέφεραν πλούσιο υλικό στη νέα παράσταση. «Άκουγα όλες αυτές τις ιστορίες και ήταν σαφές ότι η πολιτική συγκυρία στην οποία ζούσαν οι Cockettes αντικατόπτριζε την τρέχουσα», λέει ο Joey Monda, παραγωγός του Midnight of the Palace.
Τότε ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον, τώρα είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που μας φοβίζουν και μας απογοητεύουν αυτή τη στιγμή, αλλά και οι Cockettes ζούσαν σε μια περίοδο πολιτικής καταπίεσης και τα κατάφεραν».
Οι Cockettes ήταν επίσης πρόδρομοι της τρανς ταυτότητας. «Ήμασταν οι πρώτοι γενειοφόροι drag queens» λέει ο Koldewyn. «Δεν κρύβαμε τα γεννητικά μας όργανα — στην πραγματικότητα τα στολίζαμε με περισσότερο glitter από το κανονικό — γιατί συνειδητοποιήσαμε ότι το φύλο δεν έχει πραγματικά σημασία, έτσι δεν είναι; Αυτό που μετράει είναι αυτό που προέρχεται από μέσα μας».
Όλα αυτά έκαναν τους Cockettes διάσημους στην υψηλή κοινωνία, προσελκύοντας θαυμαστές από τη Αμερικανίδα ηθοππιό Σίλβια Μάιλς έως την σχεδιάστρια μόδας, Γκλόρια Βάντερμπιλτ.
Ο μελλοντικός σταρ της ντίσκο Sylvester έφτασε το 1970 για να κάνει οντισιόν με μια γκόσπελ ερμηνεία του θεματικού τραγουδιού του The Mickey Mouse Club, και όλοι συνειδητοποίησαν ότι είχαν έναν πραγματικά καλό τραγουδιστή ανάμεσά τους.
Ο σκηνοθέτης από τη Βαλτιμόρη, Τζον Γουότερς, του οποίου η πρώιμη trash κλασική ταινία Multiple Maniacs ήταν μια από τις αγαπημένες ταινίες των μεταμεσονύκτιων στο Palace, έφερε τη δική του drag star, Divine, να γνωρίσει τους Cockettes το 1971, εισάγοντας μια αντι-flower power ενέργεια στην ομάδα.
Τότε δημιουργήθηκε ένα σχίσμα, με τον Hibiscus να θέλει να διατηρήσει το αρχικό κοινοτικό, αντικαπιταλιστικό πνεύμα και άλλα μέλη των Cockettes να θέλουν να πληρωθούν, ειδικά μετά από μια προσφορά για μεταφορά της παράστασης στη Νέα Υόρκη.
«Ο συγγραφέας Τρούμαν Καπότε και ο ηθοποιός Ρεξ Ριντ ήρθαν να δουν την παράσταση στο Palace και την λάτρεψαν» θυμάται η Tent. «Ο Ρεξ έγραψε μια στήλη σε διάφορες εφημερίδες, εκθειάζοντας το γεγονός ότι αυτή ήταν η μόνη αληθινή θεατρική παράσταση, και έτσι μας προσφέρθηκε να παίξουμε στο Anderson Theatre στη 2nd Avenue. Νοίκιασαν ένα λεωφορείο και μας πήγαν σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, όλοι ντυμένοι με γυναικεία ρούχα».
Αυτό που λειτούργησε τα «μεσάνυχτα στο Σαν Φρανσίσκο» δεν λειτούργησε για «νωρίς το βράδυ στη Νέα Υόρκη», κυρίως επειδή οι προσδοκίες ήταν πολύ υψηλές μετά την έντονη διαφημιστική εκστρατεία για την παράσταση.
Ο Άντι Γουόρχολ, ο Τζον Λένον και η Λάιζα Μινέλι ήταν μεταξύ των διασημοτήτων που παρευρέθηκαν στην πρεμιέρα των Cockettes, η οποία απορρίφθηκε από τον Γκορ Βιντάλ με την αθάνατη φράση: «Η έλλειψη ταλέντου δεν αρκεί».
«Η χειρότερη παράσταση στην ιστορία του off-Broadway»
«Ήμασταν εξαντλημένοι μετά από όλα αυτά τα πάρτι, δεν είχαμε κάνει πρόβες και ήταν μια απόλυτη καταστροφή», λέει η Tent για την παράσταση. «Το ηχοσύστημα δεν λειτουργούσε σωστά, οπότε το μπαλκόνι δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα, και χαρακτηρίστηκε ως η χειρότερη παράσταση στην ιστορία του off-Broadway».
«Ένας κριτικός είπε ότι ήταν χειρότερη από τη Χιροσίμα», λέει ο Koldewyn με την αυθεντία ενός ανθρώπου που έχει χαράξει αυτές τις λέξεις στην ψυχή του. «Η ηθοποιός Άντζελα Λάνσπερι τη μίσησε τόσο πολύ, που έκανε εμετό. Το κοινό της Νέας Υόρκης δημιουργούσε την ατμόσφαιρα και ήθελε να μεταφερθεί, αλλά δεν ήταν διατεθειμένο να πάει εκεί που θέλαμε να το πάμε. Θα έπρεπε να τους είχαν αναγκάσει να πάρουν LSD στην είσοδο, για να τους ταρακουνήσει λίγο».
Η μοντέρνα Νέα Υόρκη σίγουρα δεν ήξερε τι να κάνει με το στυλ των Cockettes, ένα συνδυασμό από φορέματα της δεκαετίας του ’30 που αγοράστηκαν από αυτά που ο Koldewyn αποκαλεί «ρούχα από τρίτο χέρι», γκλίτερ, κεντήματα και υπερβολική τριχοφυΐα.
«Δουλέψαμε σκληρά για να πετύχουμε αυτό το look στην παράσταση», επιβεβαιώνει ο Monda. «Οι Cockettes είχαν να κάνουν με την αυτοδημιούργητη αυτοέκφραση. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου».
«Βγαίνοντας από την ντουλάπα, φορώντας ολόκληρη την ντουλάπα», προσθέτει η Tent, συνοψίζοντας με ακρίβεια τη φιλοσοφία του στυλ των Cockettes. «Τότε τα καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών ήταν γεμάτα με φορέματα της δεκαετίας του ’30 και έπιπλα art deco, που ήταν η εποχή που αγαπούσαμε. Ένας από τους Cockettes ζούσε μάλιστα σε μια κοινότητα όπου οδηγούσαν μόνο αυτοκίνητα της δεκαετίας του ’30».
«Ο Sylvester είχε μια ολόκληρη παράσταση με τραγούδια της Μπίλι Χολιντέϊ», λέει ο Koldewyn. «Όλοι μας συνηθίζαμε να βλέπουμε ταινίες του Μπάσμπι Μπέρκλεϊ στο Palace. Όλοι ήταν εμμονικοί με τη δεκαετία του 1930».
Το 1973 έγινε η τελευταία παράσταση — στο κτίριο του Σαν Φρανσίσκο που καταλάμβανε η χριστιανική αίρεση Peoples Temple, λίγο πριν ο ηγέτης της, Τζιμ Τζόουνς, μεταφέρει την αίρεση στη Γουιάνα και οδηγήσει περισσότερους από 900 οπαδούς σε μια πράξη μαζικής δολοφονίας/αυτοκτονίας.
Ο Hibiscus πέθανε το 1982, ένα από τα πρώτα θύματα των επιπλοκών του AIDS. Ο Sylvester, έχοντας γίνει ένας mainstream superstar της disco, τον ακολούθησε το 1988.
Ο Koldewyn συνέχισε και δημιούργησε ένα συγκρότημα φωνητικής αρμονίας με το όνομα Jesters, ενώ η Tent εργάστηκε ως λογίστρια πριν ασχοληθεί με το γράψιμο. Και οι δύο λένε ότι οι Cockettes συνεχίζουν να διαμορφώνουν τη ζωή τους.
«Το παλιό πνεύμα των Cockettes δεν έχει ξεχαστεί», λέει η Tent. «Απλά θάφτηκε για λίγο. Τώρα επέστρεψε και χαίρομαι που το βλέπω».
«Η κληρονομιά μας ήταν να δείξουμε ότι η έκφραση του καθενός είναι έγκυρη, ειδικά όταν γίνεται από μια θέση αποδοχής του εαυτού του, και όχι από μια θέση πικρίας», καταλήγει ο Koldewyn.
«Πάνω από όλα αυτά, ήμασταν ανόητοι. Λέγαμε ότι είναι εντάξει να γίνεις ξανά παιδί».
Σίγουρα ήταν. Το να ξεκινήσεις μια επανάσταση των φύλων είναι ένα πράγμα. Το να ανεβάσεις μια παράσταση με τίτλο «Ταξίδι στο κέντρο του Ουρανού» είναι εντελώς διαφορετικό.
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Παρασκευή 12.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/jake-kokot-PbDLAy38QZM-unsplash-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442