Από το ροκ, στην ανείπωτη φρίκη: Νέα καριέρα για τον Slash των Guns N’ Roses – «Μεγάλωσα με Μποντ και τρόμο»

Ο θρυλικός κιθαρίστας των Guns N Roses, Slash, αποκάλυψε τη νέα του εμμονή και παράλληλη καριέρα.

Ο Slash, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Σολ Χάντσον, ανέλαβε χρέη παραγωγού για το νέο του εγχείρημα, ένα requel [δηλαδή ένα υβρίδιο remake και sequel], της καλτ ταινίας της δεκαετίας του ’80, Deathstalker (Ο Κυνηγός του Θανάτου), η οποία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο στην Ελβετία.

Σε συνέντευξη του στον Guardian, ο Slash εξομολογήθηκε ότι η αγάπη του για τον Κυνηγό του Θανάτου χρονολογείται από παλιά.

«Όταν δούλευα στο video club Tower Video, την είχαμε συνέχεια στις οθόνες. Ήταν μια πολύ δημοφιλής ποπ-κορν ταινία», εξηγεί.

«Κάνω παραγωγή σε ταινίες εδώ και λίγο καιρό. Δουλεύω με κάποιους Καναδούς παραγωγούς, με τους οποίους είχα κάνει μια άλλη ταινία το 2020, το The Breach. Κατάφεραν να αποκτήσουν τα δικαιώματα του Κυνηγού του Θανάτου και με ρώτησαν αν θα με ενδιέφερε. Απάντησα αμέσως: ‘Ω, Θεέ μου, ναι!. Νόμιζα ότι το σενάριο ήταν υπέροχο και ο Στιβ Κοστάνσκι, ένας σκηνοθέτης που αγαπώ, ήταν πολύ θετικός στο να το κάνει» πρόσθεσε.

Ο Κοστάνσκι που έχει σκηνοθετήσει προηγουμένως το γεμάτο από αναφορές στο σύμπαν του Χ. Φ. Λάβκραφτ, The Void και το απόλυτα παρανοϊκό Psycho Goreman, μια ταινία που με την ιδιόρρυθμη κωμωδία και το υπερβολικό της gore είναι ένας φόρος τιμής στις νοσταλγικές, ένοχες απολαύσεις των 80s.

«Είναι όλα πρακτικά εφέ. Δεν είμαι τύπος των CGI», λέει ο Slash. «Ο Στιβ ήθελε να το κάνει με αυτόν τον τρόπο. Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να κάνει μια ταινία με CGI, οπότε ταιριάξαμε αμέσως. Ήξερα ότι ο Στιβ μπορούσε να το κάνει καλύτερο από ό,τι επέτρεπε ο προϋπολογισμός».

Άλλες ταινίες φαντασίας από εκείνη την περίοδο αποτέλεσαν επίσης έμπνευση. «Λάτρευα το Krull και το αυθεντικό Κόναν ο Βάρβαρος», λέει ο Slash.

«Και αγαπούσα τον Κυνηγό του Θανάτου. Ήταν κάπως ειρωνική, υπερβολική, χαμηλού προϋπολογισμού και είχε αυτό το υπέροχο θεματικό τραγούδι. Το ενδιαφέρον μου για την παραγωγή αυτής της νέας ταινίας – που δεν είναι remake, είναι μια άλλη εκδοχή της – ήταν πραγματικά μια υπόθεση νοσταλγίας για μένα» ξεκαθάρισε ο ρόκερ.

Από τον Τζέιμς Μποντ στον Έντγκαρ Άλαν Πόε

Ο Slash γεννήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Στόουκ-ον-Τρεντ πριν μετακομίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες σε ηλικία έξι ετών. «Πραγματικά μεγάλωσα βυθισμένος στις βρετανικές ταινίες της Hammer. Και τον Τζέιμς Μποντ – σοβαρά», λέει.

«Λάτρευα τον τρόμο από πάντα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Αυτό το είδος κινηματογραφικής μουσικής ήταν η πρώτη μου πραγματική επαφή με τη σύνθεση. Και δεν ξέρω αν αυτό είχε κάποια επιρροή στα γούστα μου ή όχι. Όσον αφορά την κινηματογραφική μου παιδεία και την αφήγηση, αυτές ήταν οι πρώτες μου ταινίες. Και μετά ήταν οι ταινίες του Έντγκαρ Άλαν Πόε του Ρότζερ Κόρμαν και πιο λογοτεχνικά πράγματα που μου έμαθε ο πατέρας μου» είπε.

«Όταν ήμουν παιδί, πάντα λάτρευα τα θεματικά τραγούδια και τις παρτιτούρες των ταινιών, και αυτό ήταν πάντα μια τεράστια επιρροή για μένα. Δεν ξέρω αν οι ταινίες τρόμου με επηρέασαν στο να πιάσω την κιθάρα, ήμουν περισσότερο ένας “απλός” τύπος της ροκ εν ρολ. Αλλά όταν άρχισα να μπαίνω στην ιδέα της παραγωγής ταινιών, ένα από τα πράγματα που με ενδιέφεραν ήταν το γεγονός ότι θα είχα λόγο στη μουσική για όποια ταινία δούλευα» πρόσθεσε ο Slash.

Αφοσιωμένος στο κινηματογραφικό είδος των κραυγών, ο Slash υπέγραψε την πρώτη του ταινία ως παραγωγός το 2013 με το Nothing Left to Fear.

Πιο πρόσφατα, συμμετείχε στην παραγωγή της τηλεοπτικής σειράς The Crow Girl, η οποία βασίζεται σε σκανδιναβικό θρίλερ.

«Πριν γίνω παραγωγός, είχα κάνει πολλές ηχογραφήσεις για διάφορες ταινίες. Έτσι, όταν επιλέγω μια ταινία για να κάνω την παραγωγή, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πώς θα είναι η μουσική, και αν θα υπάρχει ένα θεματικό τραγούδι, τι ατμόσφαιρα θα έχει. Μιλάει σε ένα εντελώς διαφορετικό μέρος του μουσικού μου εγκεφάλου, απ’ ό,τι όταν σκέφτομαι απλά να γράψω ένα ροκ τραγούδι. Είναι πολύ ικανοποιητικό» κατέληξε.

Deathstalker: Σεξ βία, χιούμορ, ατόφιο καλτ

Αν και ο όρος καλτ συνήθως ακολουθεί ταινίες όπως τα Rocky Horror Picture Show ή το Plan 9 From Outer Space, ο τίτλος μοιάζει να ταιριάζει και σε σειρά από Β-movies που, αν και απορρίφθηκαν από κριτικούς, απέκτησαν ένα φανατικό κοινό σε αίθουσες.

Μία από αυτές είναι αναμφίβολα και ο Κυνηγός του Θανάτου, η ταινία φαντασίας του 1983 που κυκλοφόρησε για να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του Κόναν ο Βάρβαρος, και τελικά έγινε ένα καλτ φαινόμενο από μόνη της.

Σκηνοθετημένη από τον Τζέιμς Σμπαρντελάτι και με παραγωγό τον θρυλικό «βασιλιά των Β-movies», Κόρμαν, η ταινία γυρίστηκε με εξαιρετικά χαμηλό προϋπολογισμό στην Αργεντινή. Αυτή η οικονομική δυσκολία, ωστόσο, δεν αποτέλεσε εμπόδιο, αλλά βασικό στοιχείο της γοητείας της.

Η πρόχειρη παραγωγή, τα campy κοστούμια και η κάπως αδέξια σκηνοθεσία, αντί να λειτουργήσουν αποτρεπτικά, προσέθεσαν έναν τόνο σκόπιμης «κακής» ποιότητας που το κοινό λάτρεψε.

Ο Κυνηγός του Θανάτου είναι ένα κλασικό exploitation film. Το σενάριο, αν και σε γενικές γραμμές ακολουθεί την πεπατημένη των ταινιών ξίφους και μαγείας, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, γεμίζοντας την οθόνη με άφθονη δράση, γυμνό και χιούμορ.

Ο πρωταγωνιστής, που υποδύεται ο Ρικ Χιλ, είναι ένας αμφιλεγόμενης ηθικής ήρωας, ου καλείται από μια μάγισσα να βρει τρία μαγικά αντικείμενα για να νικήσει τον κακό μάγο Μούνκαρ, συμμετέχοντας σε ένα τουρνουά πολεμιστών.

Εκτός από το σενάριο, η καλτ υπόσταση του φιλμ οφείλεται σε μεγάλο μέρος και στα τεχνικά του χαρακτηριστικά.

Τα πρακτικά εφέ είναι αστεία, η χορογραφία των μαχών είναι συχνά υπερβολική, αλλά και ταυτόχρονα αρκετά ικανοποιητική, ενώ η μουσική επένδυση είναι κλασική της δεκαετίας του ’80.

Η επιτυχία της ταινίας, που έγινε πασίγνωστη κυρίως μέσω της αγοράς των βιντεοκλαμπ, οδήγησε στην παραγωγή τριών sequels, σφυρηλατώντας μια ολόκληρη γενιά από φίλους του b-movie κινηματογράφου.

Μέσα στα χρόνια το πρωτότυπο Deathstalker επιβεβαίωσε ότι κάποια πράγματα είναι τόσο πραγματικά άθλια, ώστε να είναι καλά (so bad it’s good), ένοχες απολαύσεις για αφοσιωμένους οπαδούς.