Γάζα: Συγκλονιστική μαρτυρία – «Το ταξίδι μου για να πάρω ανθρωπιστική βοήθεια ήταν σαν το Squid Game»

Το Ισραήλ συνεχίζει τις αδιάκοπες επιθέσεις του στη Γάζα, με τον επίσημο αριθμό των νεκρών να έχει ξεπεράσει τις 56.530.

Την ίδια ώρα, οι Παλαιστίνιοι και ανθρωπιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν ότι τα σημεία διανομής του διαβόητου Ανθρωπιστικού Ιδρύματος για τη Γάζα (GHF), που υποστηρίζεται από ΗΠΑ και Ισραήλ, έχουν μετατραπεί σε «παγίδες θανάτου» για τους πεινασμένους στη Λωρίδα.

Αποκαλυπτικό για την κατάσταση ήταν το πρόσφατο δημοσίευμα της ισραηλινής Haaretz που έσπευσαν να διαψεύσουν ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπενιαμίν Νετανιάχου και ο υπουργός Άμυνας, Ίσραελ Κατζ.

«Είδα τουλάχιστον άλλους έξι μάρτυρες να κείτονται στο έδαφος…»

Σύμφωνα με την τελευταία σχετική ανακοίνωση από το κυβερνητικό γραφείο Τύπου στη Γάζα, ο αριθμός των πεινασμένων Παλαιστίνιων που έχουν σκοτωθεί από τις ισραηλινές δυνάμεις κοντά σε κέντρα διανομής βοήθειας ανέρχεται πλέον σε 580.

Επίσης, τουλάχιστον 4.216 Παλαιστίνιοι έχουν τραυματιστεί, ενώ 39 αγνοούνται, με βάση την ίδια πηγή.

Παλαιστίνιοι μεταφέρουν τραυματίες που χτυπήθηκαν από ισραηλινά πυρά ενώ περίμεναν βοήθεια, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Γάζας, στη Χαν Γιουνίς, 30 Ιουνίου 2025.

Συγκλονιστική μαρτυρία από τη Γάζα

Το Middle East Eye φιλοξενεί μαρτυρία Παλαιστίνιου που πήγε να πάρει βοήθεια από κέντρο διανομής, η οποία επιβεβαιώνει τις προαναφερθείσες καταγγελίες.

Ο 40χρονος Γιούσεφ αλ-Ατζούρι είπε στον Άχμεντ Ντρέμλι του MEE:

«Τα παιδιά μου κλαίνε συνέχεια επειδή πεινάνε. Θέλουν ψωμί, ρύζι – οτιδήποτε να φάνε.

Πριν από λίγο καιρό, είχα αποθέματα αλεύρου και άλλων τροφίμων. Όλα τελείωσαν.

Τώρα βασιζόμαστε σε γεύματα που διανέμονται από φιλανθρωπικές κουζίνες, συνήθως φακές. Αλλά δεν είναι αρκετές για να ικανοποιήσουν την πείνα των παιδιών μου.

Ζω με τη γυναίκα μου, επτά παιδιά, τη μητέρα μου και τον πατέρα μου σε μια σκηνή στην αλ-Σαράγια, κοντά στο κέντρο της πόλης της Γάζας

Το σπίτι μας στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια καταστράφηκε ολοσχερώς κατά την εισβολή του ισραηλινού στρατού στη βόρεια Γάζα τον Οκτώβριο του 2023.

Πριν από τον πόλεμο, ήμουν οδηγός ταξί. Αλλά λόγω της έλλειψης καυσίμων και του ισραηλινού αποκλεισμού, αναγκάστηκα να σταματήσω να εργάζομαι.

Δεν είχα πάει καθόλου να παραλάβω πακέτα βοήθειας από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, αλλά η κατάσταση με την πείνα είναι ανυπόφορη τώρα.

Έτσι αποφάσισα να πάω στο υποστηριζόμενο από τους Αμερικανούς κέντρο διανομής βοήθειας του Ανθρωπιστικού Ιδρύματος της Γάζας στην οδό Σαλάχ αλ-Ντιν, κοντά στο διάδρομο Νετζαρίμ.

Άκουσα ότι είναι επικίνδυνο και ότι άνθρωποι σκοτώνονται και τραυματίζονται, αλλά πήρα την απόφαση να πάω ούτως ή άλλως.

Κάποιος μου είπε ότι αν πηγαίνεις μια φορά κάθε επτά ημέρες, μπορεί να πάρεις αρκετές προμήθειες για να θρέψεις την οικογένειά σου για εκείνη την εβδομάδα.

Θανατηφόρα διαδρομή

Ήταν γύρω στις 9 το βράδυ της 18ης Ιουνίου όταν άκουσα τους άνδρες στη διπλανή σκηνή να ετοιμάζονται να πάνε στο κέντρο βοήθειας.

Είπα στον γείτονά μου στη διπλανή σκηνή, τον Χαλίλ Χάλας, ηλικίας 35 ετών, ότι ήθελα να ακολουθήσω.

Ο Χαλίλ μου είπε να ετοιμαστώ φορώντας φαρδιά ρούχα, ώστε να μπορώ να τρέξω και να είμαι ευκίνητος.

Μου είπε να φέρω μια τσάντα ή έναν σάκο για να μεταφέρω κονσέρβες και συσκευασμένα προϊόντα. Λόγω του συνωστισμού, κανείς δεν ήταν σε θέση να μεταφέρει τα κιβώτια με τα οποία ερχόταν η βοήθεια.

Η σύζυγός μου Άσμα, 36 ετών, και η κόρη μου Ντουάα, 13 ετών, με ενθάρρυναν να κάνω το ταξίδι.

Είχαν δει στις ειδήσεις ότι και οι γυναίκες θα έπαιρναν βοήθεια και ήθελαν να με ακολουθήσουν. Τους είπα ότι ήταν πολύ επικίνδυνο.

Ξεκίνησα με άλλους πέντε άνδρες από τον καταυλισμό μου, μεταξύ των οποίων ένας μηχανικός και ένας δάσκαλος. Για μερικούς από εμάς, ήταν η πρώτη φορά που κάναμε αυτό το ταξίδι.

Επιβιβαστήκαμε σε ένα tuk-tuk – το μοναδικό μέσο μεταφοράς στη νότια Γάζα, μαζί με τα γαϊδουράκια και τις άμαξες με άλογα – με συνολικά 17 επιβάτες. Μεταξύ αυτών ήταν και παιδιά ηλικίας 10 και 12 ετών.

Ένας νεαρός άνδρας στο όχημα, ο οποίος είχε ξανακάνει τη διαδρομή, μας είπε να μην ακολουθήσουμε την επίσημη διαδρομή που έχει ορίσει ο ισραηλινός στρατός. Είπε ότι είχε πολύ κόσμο και ότι δεν θα λαμβάναμε καμία βοήθεια.

Μας συμβούλεψε να ακολουθήσουμε μια εναλλακτική διαδρομή όχι μακριά από το επίσημο μονοπάτι.

Το tuk-tuk μας άφησε στη Νουσεϊράτ, στο κέντρο της Γάζας, και από εκεί περπατήσαμε περίπου ένα χιλιόμετρο προς την οδό Σαλάχ αλ-Ντιν.

Η διαδρομή ήταν εξαιρετικά δύσκολη – και σκοτεινή. Δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε φακούς, αλλιώς θα τραβούσαμε την προσοχή των Ισραηλινών ελεύθερων σκοπευτών ή των στρατιωτικών οχημάτων.

Υπήρχαν κάποιες ακάλυπτες, ανοιχτές περιοχές, τις οποίες διασχίσαμε έρποντας στο έδαφος.

Καθώς σερνόμουν, κοίταξα προς τα εκεί και προς έκπληξή μου, είδα αρκετές γυναίκες και ηλικιωμένους να ακολουθούν την ίδια δύσκολη διαδρομή με εμάς.

Καταιγισμός πυροβολισμών

Κάποια στιγμή, γύρω μου έπεσε καταιγισμός πυροβολισμών με πραγματικά όπλα. Κρυφτήκαμε πίσω από ένα κατεστραμμένο κτίριο.

Όποιος κινούνταν ή έκανε μια αξιοσημείωτη κίνηση, πυροβολούνταν αμέσως από ελεύθερους σκοπευτές.

Δίπλα μου ήταν ένας ψηλός, ανοιχτόχρωμος νεαρός άνδρας που χρησιμοποιούσε τον φακό του τηλεφώνου του για να τον καθοδηγεί.

Οι άλλοι του φώναζαν να τον κλείσει. Δευτερόλεπτα αργότερα, τον πυροβόλησαν.

Κατέρρευσε στο έδαφος και έμεινε αιμόφυρτος, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει ή να τον μετακινήσει. Πέθανε μέσα σε λίγα λεπτά.

Κάποιοι κοντινοί άνδρες κάλυψαν τελικά το σώμα του άνδρα με την άδεια σακούλα που είχε φέρει για να γεμίσει με κονσέρβες. Είδα τουλάχιστον άλλους έξι μάρτυρες να κείτονται στο έδαφος.

Είδα επίσης τραυματίες να επιστρέφουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ένας άνδρας αιμορραγούσε αφού έπεσε και τραυμάτισε το χέρι του στο ανώμαλο έδαφος.

Έπεσα κι εγώ μερικές φορές. Ήμουν τρομοκρατημένος, αλλά δεν υπήρχε επιστροφή. Είχα ήδη περάσει τις πιο επικίνδυνες περιοχές και τώρα το κέντρο βοήθειας ήταν σε απόσταση αναπνοής.

Όλοι φοβόμασταν. Αλλά ήμασταν εκεί για να ταΐσουμε τα πεινασμένα παιδιά μας.

Τραυματισμένος Παλαιστίνιος στην Μπέιτ Λαχία στη βόρεια Γάζα σε σημείο όπου είχαν συγκεντρωθεί πεινασμένοι για να πάρουν ανθρωπιστική βοήθεια, 23 Ιουνίου 2025.

Μάχη για το φαγητό

Πλησίαζε στις 02:00 τα ξημερώματα όταν μου είπαν ότι η πρόσβαση στο κέντρο βοήθειας επιτρέπεται.

«Το σημερινό σύστημα είναι χαοτικό και θανατηφόρο»

Πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα, ένα μεγάλο πράσινο φως φώτισε το κέντρο στο βάθος, σηματοδοτώντας ότι ήταν ανοιχτό.

Οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν προς το κέντρο από κάθε κατεύθυνση. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Σοκαρίστηκα από το τεράστιο πλήθος. Είχα ρισκάρει τη ζωή μου για να φτάσω πιο κοντά στο μέτωπο, και όμως, χιλιάδες άνθρωποι είχαν φτάσει με κάποιο τρόπο πριν από μένα.

Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς έφτασαν εκεί.

Συνεργάζονταν με τον στρατό; Ήταν συνεργάτες, που τους επιτρεπόταν να φτάσουν πρώτοι στη βοήθεια και να πάρουν ό,τι ήθελαν; Ή απλά είχαν πάρει τους ίδιους, αν όχι μεγαλύτερους, κινδύνους με εμάς;

Προσπάθησα να προχωρήσω, αλλά δεν μπορούσα. Το κέντρο δεν ήταν πλέον ορατό λόγω του όγκου του πλήθους.

Ο κόσμος έσπρωχνε και πίεζε, αλλά αποφάσισα ότι έπρεπε να τα καταφέρω – για τα παιδιά μου. Έβγαλα τα παπούτσια μου, τα έβαλα στην τσάντα μου και άρχισα να περνάω με το ζόρι.

Υπήρχαν άνθρωποι πάνω μου και εγώ ήμουν πάνω σε άλλους.

Παρατήρησα ένα κορίτσι να ασφυκτιά κάτω από τα πόδια του πλήθους. Άρπαξα το χέρι της και την έσπρωξα έξω.

Άρχισα να ψάχνω για τα κουτιά βοήθειας και άρπαξα μια σακούλα που έμοιαζε με ρύζι. Αλλά μόλις το έκανα, κάποιος άλλος την άρπαξε από τα χέρια μου.

Προσπάθησα να κρατηθώ, αλλά απειλούσε να με μαχαιρώσει με το μαχαίρι του. Οι περισσότεροι άνθρωποι εκεί κρατούσαν μαχαίρια, είτε για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους είτε για να κλέψουν τους άλλους.

Τελικά, κατάφερα να αρπάξω τέσσερις κονσέρβες φασόλια, ένα κιλό πλιγούρι και μισό κιλό ζυμαρικά.

Μέσα σε λίγα λεπτά, τα κουτιά ήταν άδεια. Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους εκεί, συμπεριλαμβανομένων γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων, δεν πήραν τίποτα.

Κάποιοι παρακάλεσαν τους άλλους να τα μοιραστούν. Αλλά κανείς δεν είχε την πολυτέλεια να δώσει ό,τι κατάφερε να πάρει.

Έπαιρναν ακόμη και τα άδεια χαρτοκιβώτια και τις ξύλινες παλέτες, για να χρησιμοποιηθούν ως καυσόξυλα για το μαγείρεμα.

Όσοι δεν πήραν τίποτα, άρχισαν να μαζεύουν από το έδαφος χυμένο αλεύρι και σπόρους, προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι είχε πέσει κατά τη διάρκεια του χάους.

Οι στρατιώτες παρακολουθούσαν και γελούσαν

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα στρατιώτες, ίσως 10 ή 20 μέτρα μακριά.

Μιλούσαν μεταξύ τους, χρησιμοποιούσαν τα τηλέφωνά τους και μας βιντεοσκοπούσαν. Κάποιοι μας σημάδευαν με όπλα.

Θυμήθηκα μια σκηνή από τη νοτιοκορεατική τηλεοπτική εκπομπή Squid Game, στην οποία ο σκοτωμός ήταν διασκέδαση – ένα παιχνίδι.

Μας σκότωναν όχι μόνο με τα όπλα τους, αλλά και από την πείνα και την ταπείνωση, ενώ αυτοί μας παρακολουθούσαν και γελούσαν.

Άρχισα να αναρωτιέμαι: μας βιντεοσκοπούσαν ακόμα; Παρακολουθούσαν αυτή την τρέλα, βλέποντας πώς κάποιοι άνθρωποι εξουδετέρωναν τους άλλους, ενώ οι πιο αδύναμοι δεν έπαιρναν τίποτα;

Φύγαμε από την περιοχή μόλις άδειασαν τα κιβώτια.

Λίγα λεπτά αργότερα, ρίχτηκαν στον αέρα χειροβομβίδες κόκκινου καπνού. Κάποιος μου είπε ότι ήταν το σήμα για την εκκένωση της περιοχής. Μετά από αυτό, άρχισαν σφοδροί πυροβολισμοί.

Εγώ, ο Χαλίλ και μερικοί άλλοι κατευθυνθήκαμε στο νοσοκομείο αλ-Αούντα στη Νουσεϊράτ, επειδή ο φίλος μας ο Ουαέλ είχε τραυματίσει το χέρι του κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Εικόνες σοκ στο νοσοκομείο

Σοκαρίστηκα από αυτό που είδα στο νοσοκομείο. Υπήρχαν τουλάχιστον 35 μάρτυρες που κείτονταν νεκροί στο έδαφος σε ένα από τα δωμάτια.

Ένας γιατρός μου είπε ότι όλοι τους είχαν μεταφερθεί την ίδια μέρα. Ο καθένας τους είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι ή στο στήθος ενώ περίμεναν στην ουρά κοντά στο κέντρο βοήθειας.

Οι οικογένειές τους τους περίμεναν να γυρίσουν στο σπίτι τους με τρόφιμα και υλικά. Τώρα, ήταν πτώματα.

Άρχισα να λυγίζω, σκεπτόμενος αυτές τις οικογένειες. Σκέφτηκα: Γιατί μας αναγκάζουν να πεθάνουμε μόνο και μόνο για να ταΐσουμε τα παιδιά μας;

Εκείνη τη στιγμή, αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπάω ποτέ σε αυτά τα μέρη.

Αργός θάνατος

Επιστρέψαμε σιωπηλά και έφτασα στο σπίτι μου γύρω στις 7:30 το πρωί της Πέμπτης.

Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου με περίμεναν, ελπίζοντας ότι ήμουν ασφαλής και ζωντανός και ότι είχα φέρει πίσω τρόφιμα.

Αναστατώθηκαν όταν είδαν ότι επέστρεψα με ελάχιστα πράγματα.

Ήταν η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου. Ποτέ δεν έχω νιώσει ταπείνωση όπως εκείνη την ημέρα.

Ελπίζω ότι το φαγητό μπορεί να περάσει σύντομα και να διανεμηθεί με σεβασμό, χωρίς ταπείνωση και σκοτωμούς. Το σημερινό σύστημα είναι χαοτικό και θανατηφόρο.

Δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό. Οι περισσότεροι καταλήγουν να μην έχουν τίποτα, επειδή δεν υπάρχει οργανωμένο σύστημα και υπάρχει πολύ λίγη βοήθεια για πάρα πολλούς ανθρώπους.

Είμαι σίγουρος ότι το Ισραήλ θέλει να συνεχιστεί αυτό το χάος. Ισχυρίζονται ότι αυτή η μέθοδος είναι η καλύτερη γιατί, διαφορετικά, η Χαμάς παίρνει τη βοήθεια.

Αλλά εγώ δεν είμαι η Χαμάς, και πολλοί, πολλοί άλλοι δεν είναι επίσης. Γιατί πρέπει να υποφέρουμε; Γιατί πρέπει να μας αρνηθούν τη βοήθεια, εκτός αν ρισκάρουμε τη ζωή μας για να την πάρουμε;

Σε αυτό το σημείο, δεν με νοιάζει καν αν ο πόλεμος θα συνεχιστεί – αυτό που έχει σημασία είναι να περάσει το φαγητό, ώστε να μπορούμε να φάμε.

Ο γιος μου, ο Γιούσεφ, είναι τριών ετών. Ξυπνάει κλαίγοντας και λέει ότι θέλει να φάει. Δεν έχουμε τίποτα να του δώσουμε. Συνεχίζει να κλαίει μέχρι να κουραστεί και να σωπάσει.

Τρώω ένα γεύμα την ημέρα, ή μερικές φορές καθόλου, για να μπορούν να φάνε τα παιδιά.

Αυτό δεν είναι ζωή. Είναι ένας αργός θάνατος.