Ο Τζον Ίρβινγκ στα 83 του εξακολουθεί να φωνάζει με μανία: «Θέλω απλά να γράψω!»
«Το γράψιμο είναι γράψιμο και σκέψη από το μηδέν. Στην πάλη δεν μαθαίνεις κάτι αν δεν το επαναλάβεις εκατοντάδες φορές», λέει μεταξύ άλλων ο Τζον Ίρβινγκ σε πρόσφατη συνέντευξή του
Στα 83 του χρόνια, ο Τζον Ίρβινγκ εξακολουθεί να γράφει με την ίδια μανία που είχε όταν ξεκινούσε τον «Κατά Γκαρπ Κόσμο». Η πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στους New York Times δεν μοιάζει με συζήτηση· είναι μια κατάδυση στον κόσμο του. Ροή σκέψεων, ιστορίες μέσα σε ιστορίες, παρακάμψεις που εξελίσσονται σε νέες αφηγήσεις. Με τον Ίρβινγκ δεν παίρνεις απαντήσεις· παίρνεις μυθιστόρημα.
Μια απλή ερώτηση — αν έχει αρχίσει να δουλεύει νέο βιβλίο — γίνεται η αφετηρία για έναν 45λεπτο μονόλογο. Tattoo artists, συνταξιούχοι γυναικολόγοι, ένα ταξίδι στο Ισραήλ τη δεκαετία του ’80, κι ένας βοτανολόγος που καλλιεργεί σπαράγγια στην έρημο: όλα υλικό, όλα έτοιμα να μετατραπούν σε ιστορία. «Νιώθω ότι σου αφήνω ένα χάος να τακτοποιήσεις αργότερα», λέει, χαμογελώντας με μια ενοχή που δεν είναι ενοχή – είναι επίγνωση.
«Η τεχνολογία δεν είναι φίλη μου»
Πειθαρχία, πειθαρχία, πειθαρχία
Ο χώρος όπου γράφει, στο διαμέρισμά του στην καρδιά του Τορόντο, μοιάζει με μικρό μουσείο. Βιβλία, φωτογραφίες, στους τοίχους αποτυπωμένη μια ζωή που χωράει τρεις καριέρες: συγγραφέας, πατέρας, παλαιστής. Στην πραγματικότητα, η πάλη δεν ήταν ποτέ παράλληλη δραστηριότητα· ήταν ο τρόπος να μάθει πειθαρχία. «Το γράψιμο είναι γράψιμο και σκέψη από το μηδέν», λέει. «Στην πάλη δεν μαθαίνεις κάτι αν δεν το επαναλάβεις εκατοντάδες φορές.» Το πρόγραμμα του θυμίζει στρατιωτική πειθαρχία: ξυπνάει πρωί, διαβάζει εφημερίδες, κάθεται στο γραφείο στις 9:30 και γράφει συνεχόμενα για οκτώ ώρες. Καθημερινά. Χωρίς διακοπές.
Ακόμη και σήμερα, όταν η αρθρίτιδα από παλιούς τραυματισμούς του απαγορεύει να γράφει στο χέρι, η εμμονή παραμένει: «Η τεχνολογία δεν είναι φίλη μου», παραδέχεται, αφήνοντας να αιωρηθεί μια σχεδόν αναχρονιστική πικρία. Κάποτε, όταν έπεσε το ρεύμα στο σπίτι και ο υπολογιστής έσβησε, κατέβηκε στο υπόγειο βρυχώμενος προς το κουτί με τις ασφάλειες. Δεν είχε αντιληφθεί ότι ένας φίλος του ήταν εκεί και τον άκουσε να φωνάζει με μανία: «Θέλω απλά να γράψω!»
Ο Ίρβινγκ δεν αντέχει τον ρομαντικό μύθο του συγγραφέα που περιμένει έμπνευση. Γράφει επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Γράφει με μέθοδο παλαιστή: πειθαρχία, ιδρώτας, επανάληψη.
«Είναι ιστορία για άμβλωση, όχι για έρωτα. Δεν ήθελα να δω χαμόγελα. Ήθελα να δω μια μεταλλική λεκάνη — με αίμα»
Αν μπορείς, να ενοχλείς
Και γράφει για ανθρώπους που η κοινωνία προτιμά να αγνοεί. Από τον «Γκαρπ» μέχρι το πιο πρόσφατο βιβλίο του, Queen Esther, υπερασπίζεται αουτσάιντερ. «Νομίζετε ότι οι χαρακτήρες μου είναι υπερβολικοί; Διαβάστε εφημερίδες», απαντά στους επικριτές του. Η Ρομπέρτα Μαλντούν, τρανς γυναίκα στο Γκαρπ, ήταν επανάσταση όταν γράφτηκε. Το ίδιο και οι ορφανοί, οι νάνοι, οι πόρνες, οι εξαρτημένοι. Στο Queen Esther βουτά στα βαθιά: εβραϊκή ταυτότητα, αντισημιτισμός, σεξουαλικότητα, ακόμη και η ιστορία της άμβλωσης και της περιτομής.
Δεν φοβάται να ενοχλήσει. Το θεωρεί ένδειξη ότι έκανε κάτι σωστό. «Αν μπορείς να τους επηρεάσεις, συνέχισε», λέει.
Παρά τις ταινίες που βασίστηκαν στα έργα του — και το Όσκαρ που κέρδισε για το «The Cider House Rules» — παραμένει δύσπιστος απέναντι στο Χόλιγουντ. Ακόμη τον πειράζει η αφίσα της ταινίας, που δείχνει τον Τομπάι Μαγκουάιρ να κουβαλά στην πλάτη τη Σαρλίζ Θερόν. «Είναι ιστορία για άμβλωση, όχι για έρωτα. Δεν ήθελα να δω χαμόγελα. Ήθελα να δω μια μεταλλική λεκάνη — με αίμα.»
«Δεν θα επέστρεφα στη χώρα που γεννήθηκα όταν υπάρχει αυταρχικός νταής στον Λευκό Οίκο και οι Ρεπουμπλικάνοι σιωπούν»
Πάνω απ’ όλα, όμως, ο Ίρβινγκ ξέρει τι σημαίνει να παίρνεις θέση. Από το 2015 ζει μόνιμα στον Καναδά και αρνείται να πάει στις ΗΠΑ για βιβλιοπαρουσιάσεις όσο είναι ο Τραμπ στην εξουσία. «Δεν θα επέστρεφα στη χώρα που γεννήθηκα όταν υπάρχει αυταρχικός νταής στον Λευκό Οίκο και οι Ρεπουμπλικάνοι σιωπούν.»
Η φράση του κρέμεται στον αέρα σαν πρόκληση.
Στο τέλος της συνέντευξης, σχεδόν ψιθυριστά, αποκαλύπτει πως ήδη γράφει το επόμενο μυθιστόρημα. Και αυτή τη φορά — ίσως — θα είναι πιο μικρό.
«Μόνο 400 σελίδες», λέει γελώντας.
Το χαμόγελο όμως δεν κρύβει το βάθος: ο χρόνος δεν είναι πια θεωρητικός. Είναι μετρήσιμος, συγκεκριμένος. Κι εκείνος θέλει να τον γεμίσει με λέξεις.
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Παρασκευή 05.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/pexels-kammeran-gonzalez-keola-3137381-9559884-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442