Από την Τροία τέλος ο Μενέλαος στη Σπάρτη του γυρνά με την Ελένη κι όπως αρμόζει, εμπρός απ’ το παλάτι του, χρυσό βωμό για τη θυσία στήνει.
Κι οι Σπαρτιάτες γιορτινοί μαζεύονται, καθένας μες στα μπράτσα του κρατώντας καλόθρεφτο κριάρι. Και προσμένουνε ποιο απ’ όλα θα διαλέξει ο Βασιλιάς τους.
Μα ο Βασιλιάς τους δίχως καν να τους θωρεί, προς το θυσιαστή, που το μαχαίρι στιλπνό κρατάει στο χέρι, τη Βασίλισσα σπρώχνει με βια!… Κράζει, βοά το πλήθος.
Μα, ω θαύμα! μες στην τόσην αναστάτωση άξαφνα ορμούν οι Μούσες… Την αρπάζουν και την πάνε για πάντα στον Ταΰγετο, δέκατη Μούσα και αδερφή τους!
Το τραγούδι των Αργοναυτών
Η ίδια η Αθηνά ν’ αγρύπνησε από πάνω της όταν γινότουν κι είναι τόσο ωραία; Λάμπει σαν άστρο μες στα κύματα… Χαίρε, Ιωλκός! Η Αργώ μας ξεκινάει, η Αργώ μας ξεκινάει και πάει!… Θα ’ν’ το ταξίδι μας γεμάτο από ξαφνιάσματα, —καλώς να ’ρθουν όποια και να ’ναι!— Όμως κυβέρνα στο τιμόνι, Ιάσονα, και σκόρπισέ μας την εμπιστοσύνη, τις Σκύλλες και τις Χάρυβδες για να διαβούμε, τα ήσυχα τα νερά τα ξαναβρούμε, το νου μας θρέψ’ εσύ με την ελπίδα να φτάσουμε μια μέρα στην Κολχίδα.
Κι εσύ, σύντροφε Ορφέα, την κιθάρα σου πάρε και ψάλλε μας τραγούδια θεία, να ’χουνε κάτι το λειτουργικό και κάτι από μυσταγωγία, όπως τ’ αηδόνια το μαγιάπριλο σε κήπους ισκιερούς, που οι αχτίδες του φεγγαριού μισοφωτίζουνε, τα γλυκά τους ξεχύνουν «αλληλούια», κάμε να γαληνέψουν τα στοιχεία, κάμε να μαγευτούν τα κήτη…
Αυτή δεν είν’ η Μοίρα των Αργοναυτών; Αυτή δεν είν’ η Μοίρα των Ανθρώπων, να μη χωρούν ποτέ στην Ιωλκό και το γενέθλιό τους τόπον;
Τα σπλάχνα μας τα καίει Στύγιο Νερό, τα στήθη μας τα σφίγγει η Ανησυχία, Ιερέα Ορφέα, μαντικέ προφήτη, το νου μας θρέψ’ εσύ με την ελπίδα να φτάσουμε μια μέρα στην Κολχίδα.
Ποιήματα από τη συλλογή του Σωτήρη Σκίπη Λυρικό ημερολόγιο (Αθήνα, 1948).
Ο λογοτέχνης και ακαδημαϊκός Σωτήρης Σκίπης απεβίωσε στην Προβηγκία της Γαλλίας στις 29 Σεπτεμβρίου 1952.
Ο Σκίπης, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1881 και είχε περάσει τα παιδικά του χρόνια στη Λάρισα (ο πατέρας του, Ευάγγελος, υπηρετούσε εκεί ως στρατιωτικός), υπήρξε αξιοπρόσεκτος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής.
Έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι, τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και διετέλεσε γενικός γραμματέας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.
Στον κήπο του σπιτιού του με τα τρία εγγόνια του (πηγή: αρχείο Γ. Χατζίνη, Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Καλλιθέας)
Η κεντρική φωτογραφία (αντίγραφο σκίτσου) του παρόντος άρθρου, που χρονολογείται στο 1924, προέρχεται από τις ψηφιοποιημένες συλλογές του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ).