Ο Γιώργος Καραμίχος μάς ξεναγεί στο σύμπαν του «Ευγένιου» λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης που σκηνοθετεί

Πόσο αβυσσαλέα είναι η διαδικασία του πένθους; Πόσο δύσκολο να παραδεχθεί κανείς τον πόνο και την απώλεια και  να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα από αυτά; Πώς να καταφέρει να συνδεθεί με τους άλλους ενώ τα τραύματα του παραμένουν ερμητικά αδιαχείριστα; Σε αυτά τα ερωτήματα καλείται να απαντήσει ο πολυσχιδής θεατρικός δημιουργός Γιώργος Καραμίχος, ο οποίος επιστρέφει δυναμικά στο θεατρικό σανίδι, αυτή τη φορά ως σκηνοθέτης με το συνταρακτικό έργο «Ευγένιος» (πρωτ. τίτλος There Came a Gypsy Riding) του βραβευμένου Ιρλανδού συγγραφέα Frank McGuinness.

Ακολουθώντας τον στίχο του Σαίξπηρ να «δώσουμε στη λύπη λόγια», ο McGuinness υφαίνει μοναδικά ένα οικογενειακό δράμα γεμάτο συναισθηματική ένταση, εξερευνώντας τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από την αγάπη, τη σιωπή, τον φόβο και την απώλεια, σε εκείνο το λεπτό σύνορο ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη.

Με πάνω από τρεις δεκαετίες εμπειρίας στο θέατρο, το σινεμά και την τηλεόραση, ο Γιώργος Καραμίχος αναλαμβάνει να μεταφράσει, να διασκευάσει και να σκηνοθετήσει τον «Ευγένιο», φέρνοντας στο φως την αφοπλιστική δύναμη των λέξεων και τη συναισθηματική φόρτιση που χαρακτηρίζει το έργο του Ιρλανδού συγγραφέα. Στην παράσταση πρωταγωνιστεί ένα δυνατό σύνολο ηθοποιών: οι Εύρη Σωφρονιάδου, Εβελίνα Αραπίδη, Βαγγέλης Ρόκκος, Μαρλέν Σαΐτη και Χάρης Ηλιάδης.

Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του ο Γιώργος Καραμίχος μας ξεναγεί στον κόσμο του «Ευγένιου»

1. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε αρχικά στο έργο του Frank McGuinness και σας έκανε να το επιλέξετε για ελληνική διασκευή και σκηνοθεσία;

Η απώλεια και η διαδικασία του πένθους είναι μια βαθιά διαδρομή με ανεξερεύνητα για τον καθένα μονοπάτια. Αυτό που με άγγιξε όταν πρωτοδιάβασα το έργο το 2007 ήταν ο τρόπος που είναι γραμμένη αυτή η ιστορία. Αφήνει χώρο για τον καθένα να ταυτιστεί με μια δυσλειτουργική οικογένεια την οποία μεταμορφώνει ο πόνος. Και η άρνηση του πένθους. Το σαρκοφαγικό χιούμορ του έργου κάνει τον καθένα μας να νιώσει πόσο κοντά είναι το γέλιο με την αναγνώριση της αξίας της ζωής, ακόμη κι αν αυτή η αναγνώριση γίνεται μέσω του θανάτου.

2. Στο έργο, η απώλεια γίνεται σχεδόν ένας «αόρατος» ήρωας. Πώς μεταφέρατε σκηνικά και συναισθηματικά αυτό το βάρος στη σκηνή;

Με τον πιο αφαιρετικό τρόπο. Σχεδόν δεν έχουμε καθόλου χρηστικά αντικείμενα. Πέρα από κάποια “κουνιστά” καθίσματα που παραπέμπουν στον “κουνημένο” νου των χαρακτήρων, τα υπόλοιπα σκηνικά απλώς υπαινίσσονται. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να καταδυθούμε στην ουσία του έργου και στην πραγματική σύνδεση με την απώλεια. Χωρίς φτιασίδια και περιττές δράσεις. Και ξαφνικά το “βάρος” αποκτά την ελαφρότητα του ονείρου. Το συναίσθημα απλώς επισκέπτεται τη συνθήκη. Δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να το καταδείξουμε. Το αφήνουμε να ανθίσει.

3. Το έργο κινείται ανάμεσα στον πόνο και την κάθαρση. Πιστεύετε ότι μπορεί το θέατρο να λειτουργήσει ως ψυχικό καταφύγιο;

Απολύτως. Ένα αναγκαίο ψυχικό καταφύγιο. Και θα συμπλήρωνα ότι είναι και ένας ασφαλής ποιητικός δρόμος που μπορεί να οδηγήσει τον καθένα μας σε εξερευνήσεις άκρως επικίνδυνες. Μέσω της προβολής των αισθημάτων και ενεργειών σε έναν ξενιστή, ο οποίος είναι ο ηθοποιός-ρόλος, βαδίζουμε πιο θαρραλέα στα σκοτάδια μας.

4. Τι ελπίζετε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Την ευγένεια που απορρέει από μια αμείλικτη και αληθινή σύγκρουση. Είναι η πιο σπουδαία πράξη ευγένειας για μένα όταν καταφέρνουμε να είμαστε πραγματικά ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και αυτό οδηγεί σε μια βαθιά αποδοχή του εαυτού. Αν οι θεατές φεύγουν με λίγο πιο ευγενική ψυχή από την παράσταση σημαίνει ότι θα έχουμε πετύχει το στοίχημα.

5. Πώς θα περιγράφατε τη σχέση σας με το θέατρο σήμερα, μετά από τόσα χρόνια πορείας, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος;

Άρχισα να αγαπώ ξανά το θέατρο. Μπαίνοντας στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1995 δυστυχώς μίσησα το θέατρο και τη διαδικασία γιατί από τους περισσότερους δασκάλους και σκηνοθέτες εισέπραξα αγωνία. Να υπάρξουν, να ξεχωρίσουν, να κερδίσουν κάτι -χρήμα, καλές κριτικές, τον επόμενο ρόλο… Τώρα πια με νοιάζει μόνο η στιγμή. Ακόμη κι αν ελλοχεύει μια μικρή αγωνία για επιτυχία, την ώρα της πράξης στην πρόβα ή στην παράσταση θέλω να απολαμβάνω κάθε στιγμή. Αυτή τη μικρή ζωή που διαρκεί όσο η παράσταση αλλά είναι πλήρης και πιο μεγάλη από τις ζωές όλων μας.

6. Υπάρχει κάποια φράση ή πεποίθηση που λειτουργεί για εσάς ως προσωπικό μότο ή πηγή έμπνευσης;

Από το έργο μια φράση που συμπυκνώνει όλη την εμπειρία ζωής: “Αν γελούσαμε πιο δυνατά, ίσως να μην θρηνούσαμε το παιδί μας τώρα».

Το έργο

Μια οικογένεια. Μητέρα. Πατέρας. Γιος. Κόρη.

Συγκεντρώνονται στο εξοχικό τους σπίτι δίπλα στη θάλασσα για να γιορτάσουν τα εικοστά πρώτα γενέθλια του τρίτου παιδιού της οικογένειας, του Ευγένιου, ο οποίος αυτοκτόνησε δύο χρόνια πριν.

Η μακρινή, εκκεντρική εξαδέλφη που προσέχει το εξοχικό τους, εμφανίζεται για να τους καλωσορίσει με ένα αναπάντεχο δώρο. Ήταν η ίδια που είχε βρει το πτώμα του αυτόχειρα Ευγένιου στην αμμουδιά δύο χρόνια πριν. Τους δίνει το δώρο την κατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή που το απόστημα είναι έτοιμο να ανοίξει.

Πέντε άτομα που αιωρούνται μεταξύ πόνου και τρέλας, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.

Μέσα από αυτήν την ιστορία, ο Frank McGuinness αναδεικνύει την αδυναμία του ανθρώπου να αποδεχτεί την πραγματικότητα του θανάτου, προκαλώντας μας να αναρωτηθούμε: Τι φοβόμαστε και δεν κοιτάμε τον πόνο κατάματα; Μην πονέσουμε κι άλλο; Ή μήπως απελευθερωθούμε;

Ποιος είναι ο Frank McGuinness

Ο Frank McGuinness είναι ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Ιρλανδούς συγγραφείς, γνωστός για τη δυναμική και την ένταση που χαρακτηρίζει τη γραφή του. Είναι κυρίως γνωστός για τα πρωτότυπα έργα του, όπως «Someone Who’ll Watch Over Me» και «Observe the Sons of Ulster Marching Towards the Somme», τα οποία έχουν καθιερωθεί πλέον ως κλασικά έργα του ιρλανδικού θεάτρου, καθώς  συνδυάζουν έντονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα με μια βαθιά ανθρώπινη ανάλυση, εξερευνώντας τα όρια της ατομικότητας και της συλλογικότητας.

Παράλληλα, έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως μεταφραστής του αρχαίου ελληνικού δράματος, καθώς έχει μεταφράσει έργα του Σοφοκλή και του Ευριπίδη.

Συντελεστές
Συγγραφέας: Frank McGuinness
Σκηνοθεσία-Μετάφραση-Διασκευή: Γιώργος Καραμίχος
Συνεργασία στη Δραματουργία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαγγέλης Δελιβασίλης
Σκηνικά/Video Art: Κώστας Γκαραμέτσης
Κουστούμια: Γιώργος Ελευθεριάδης
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Στεφανακίδης
Στίχοι: Γιώργος Καραμίχος, Γιώργος Στεφανακίδης
Κίνηση: Μαρία Τράκα
Βοηθός Σκηνοθέτης: Βιργινία Δρακοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφος: Ελπίδα Δαλιάνη
Διεύθυνση παραγωγής: Λαμπρίνα Καραγιαννίδου
Επικοινωνία – Γραφείο Τύπου: Μαρία Τσολάκη
Social Media – Διαφήμιση: Renegade Media, Βασίλης Ζαρκαδούλας
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Ξαδέλφη Βαλεντίνη: Εύρη Σωφρονιάδου
Μαργαρίτα: Εβελίνα Αραπίδη
Λεό: Βαγγέλης Ρόκκος
Λουίζα: Μαρλέν Σαΐτη
Σίμος: Χάρης Ηλιάδης

INFO
Θέατρο Σημείο
Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα

Μέρες & Ώρες παραστάσεων
Παρασκευή: 21.00
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 20.00

Τιμές Εισιτηρίων:
18 & 20 ευρώ

Προπώληση: https://tickets.in.gr/gr-el/tickets/theater/o-eugenios-se-skinothesia-giorgou-karamixou/