Οι άγνωστες ιστορίες των θρυλικών μαύρων πυγμάχων που έμειναν στην αφάνεια

H ιστορία των μαύρων πυγμάχων δεν έχει την αφετηρία της στον Σεπτέμβριο του 1980, όταν το πλήθος που περευρίσκονταν στο Wembley Arena προέβη σε αποτρόπαιες πράξεις εναντίον ενός μαύρου μαχητή.

Τα μπουκάλια και οι ρατσιστικές ύβρεις που έπεσαν βροχή στον μαύρο Αμερικανό πυγμάχο Μάρβιν Χάγκλερ μετά τη νίκη του επί του Άλαν Μίντερ, ενός λευκού Βρετανού πυγμάχου, σηματοδότησαν το χαμηλότερο σημείο που βρέθηκαν ποτέ τα βρετανικά ρινγκ, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε τότε ο σχολιαστής  Χάρι Κάρπεντερ.

Η νέα σειρά «Four Kings» ενισχύει το επιχείρημα ότι η δεκαετία του 1990 ήταν η εποχή που οι μαύροι πυγμάχοι αναδείχθηκαν πραγματικά. «Αλλά η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν μαύροι αστέρες της πυγμαχίας που αγωνίζονταν και κέρδιζαν στο Ηνωμένο Βασίλειο ήδη από τη δεκαετία του 1890», γράφει ο δημοσιογράφος Lanre Bakare του Guardian.

Οι ιστορίες των μαύρων πυγμάχων στο «Staying Power»

Το «A Thousand Blows», η τηλεοπτική ιστορία του Στίβεν Νάιτ για γυναίκες εγκληματίες, πορτοφολάδες και καβγάδες στους δρόμους του Λονδίνου, αναδεικνύει αυτή την βικτωριανή εποχή και τα εκτός νόμου αστέρια της. Είναι ένας κόσμος απατεώνων και πυγμάχων, όπως ο Henry «Sugar» Goodson, ένας πραγματικός εκτελεστής, τον οποίο υποδύεται ο Στίβεν Γκράχαμ. Ο Μελάκι Κίρμπι υποδύεται τον Hezekiah Moscow, μια άλλη πραγματική φιγούρα που κατάφερε να αναδειχθεί σε σούπερ σταρ της πυγμαχίας, ενώ παράλληλα δούλευε σαν θηριοδαμαστής και τραγουδιστής.

Ο πιο φημισμένος πυγμάχος που παρουσιάζεται στο εγχειρίδιο του Φράιερ είναι ο Τζέιμς Γουαρτον ή αλλιώς ο Μαροκινός Πρίγκιπας, ο οποίος δεν ηττήθηκε ποτέ στο ρινγκ

Στις τελευταίες σελίδες του «Staying Power» του συγγραφέα Πίτερ Φράιερ υπάρχει ένα αφιέρωμα στους μαύρους πυγμάχους. Ανάμεσα στις ιστορίες που υπάρχουν στο βιβλίο, συναντάμαι εκείνη του Μπιλ Ρίτσμοντ, ενός Αφροαμερικανού πυγμάχου, γεννημένο σε συνθήκες σκλαβιάς στο Ρίτσμονταουν της Νέας Υόρκης που όμως έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αγγλία. Ο Ρίτσμοντ ήταν υπηρέτης του δούκα του Νορθάμπερλαντ κατά τη διάρκεια της βρετανικής κατοχής της Νέας Υόρκης, πριν ο ευγενής τον στείλει σε σχολείο στο Yorkshire, όπου έμαθε να παλεύει σε «μια σειρά από αγώνες με στρατιώτες». Ο Ρίτσμοντ, τον οποίο ο Πιρς Ίγκαν περιέγραψε ως καλοντυμένο, μορφωμένο και σίγουρο για τον ευατό του, έμπλεκε διαρκώς σε καυγάδες: μαχαιροβγάλτες και ιδιοκτήτες οίκων ανοχής, όλοι κατέληγαν (δυστυχώς για εκείνους) στο διάβα του.

Ένας άλλος Αφροαμερικανός (και πρώην σκλάβος), ο Τομ Μόλινο, εφτασε στη Βρετανία αφού κέρδισε την ελευθερία του σε έναν αγώνα πυγμαχίας, έχοντας αντλήσει έμπνευση από τις ιστορίες που άκουγε για τον Ρίτσμοντ.

Ένα πέπλο μυστηρίου

Ο πιο φημισμένος πυγμάχος που παρουσιάζεται στο εγχειρίδιο του Φράιερ είναι ο Τζέιμς Γουαρτον, ο οποίος δεν ηττήθηκε ποτέ στο ρινγκ. Με έδρα το Λίβερπουλ, το οποίο έχει την παλαιότερη κοινότητα μαύρων στη χώρα και έχει αναδείξει πολλά ταλέντα του μαχητικού αθλήματος, ο ιστορικός Νατ Φλάισερ έγραψε ότι «δεν υπήρχε κανένας μαχητής της εποχής του που να ήταν ισάξιος του».

Ο Hezekiah Moscow έλειψε από τη λίστα του συγγραφέα, στην οποία κυριαρχούν οι μαχητές που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ και όχι εκείνοι που γεννήθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο ή στην Καραϊβική. Αλλά χάρη στη σχολαστική έρευνα της ιστορικού Σάρα Ελίζαμπεθ Κοξ και της νέας σειρά του Στίβεν Νάιτ, ο οποίος τον έκανε ήρωα του «A Thousand Blows», το oποίο παρακολουθεί τον πυγμάχο από τη στιγμή που φτάνει στο Λονδίνο μέχρι και την άνοδο του, η ιστορία του έγινε γνωστή.

Ωστόσο, το τέλος της ζωής του καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου.

«Color bar»

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να κάνουμε και στον κορυφαίο επαγγελματία πυγμάχο Λεν Τζόνσον. Γιος ενός ναυτικού από τη Σιέρα Λεόνε και μιας λευκής Ιρλανδής από το Μανκούνια, ο Τζόνσον εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν επίσης πυγμάχος και μάνατζερ του. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Τύπος τον είχε ονομάσει «μη εστεμμένο πρωταθλητή», επειδή, παρά τις ικανότητές του, του είχε απαγορευτεί να αγωνιστεί για έναν τίτλο εξαιτίας του κανόνα «color bar» που επιβλήθηκε το 1911 από το Βρετανικό Συμβούλιο Ελέγχου Πυγμαχίας.

Ο Τζόνσον αγωνίστηκε κατά του color bar στις παμπ του Μάντσεστερ και έγινε κομμουνιστής, ο οποίος συμμετείχε στο Παναφρικανικό Συνέδριο του 1945 στην ίδια πόλη. Ο Τζόνσον δεν ήταν ο μόνος μαύρος Βρετανός που στερήθηκε την ευκαιρία να διεκδικήσει έναν τίτλο εξαιτίας της καταγωγής του- το ίδιο συνέβη και με τον πυγμάχο Πίτερ Μπανάσκο από το Λίβερπουλ.

*Με πληροφορίες από: Guardian | Lanre Bakare | Κεντρική φωτογραφία θέματος: National Portrait Gallery, London