Το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πλημμυρίζει από μουσική

Μουσική και ντοκιμαντέρ αποτελούν ταιριαστό ζευγάρι. Η ζωή των μουσικών, η ιστορία ενός είδους μουσικής, ο ήχος, ο ρυθμός, το τραγούδι, αποτελούν στοιχεία που προσελκύουν πολλούς κινηματογραφιστές.

Κάτι που αποδεικνύει περίτρανα το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου δεν ήταν λίγα τα μουσικά ντοκιμαντέρ ή τα ντοκιμαντέρ για μουσικές προσωπικότητες που βρήκαν τη θέση τους στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ.

Στο Τζάνις: Το Κορίτσι που τραγουδάει τα μπλουζ της Έιμι Μπεργκ έχουμε μια μάλλον κλασική βιογραφία της θρυλικής Τζάνις Τζόπλιν. Τα δύσκολα χρόνια στο σχολείο, η προσπάθεια να βρει τη θέση της στη μουσική, η μάχη της με τα ναρκωτικά, η ανάγκη της για αποδοχή και αγάπη αποτελούν στοιχεία που αναδεικνύονται μέσα από συνεντεύξεις με φίλους και γνωστούς της, αλλά και μέσα από τις επιστολές της ίδιας της Τζάνις στους δικούς της ανθρώπους. Παράλληλα, εξέχουσα θέση έχει η φωνή και η μουσική της, καθώς το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει αρχειακό υλικό από εμφανίσεις της Τζόπλιν σε συναυλίες που έμειναν στην ιστορία της μουσικής.

Οι τελευταίοι ίσως αυθεντικοί μπλουζίστες του Μισσισίπη «αποκαλύπτονται» στο ντοκιμαντέρ I am the blues. Ηλικιωμένοι πλέον (οι περισσότεροι έχουν ξεπεράσει τα 80), αφηγούνται ιστορίες από το παρελθόν, μοιράζονται τα μυστικά της τέχνης τους, εμφανίζονται σε αυτοσχέδια μπαράκια στο Δέλτα του Μισσισιπή και της Λουιζιάνα και το κυριότερο: συνεχίζουν να παίζουν μουσική γιατί αυτή ορίζει την ίδια τους την ύπαρξη.

Από τη blues στη τζαζ. Στο For My Sisters μία μουσικός που μένει στην Αυστρία ξεκινά ένα ταξίδι στις ΗΠΑ, στα χνάρια τριών γυναικών – ινδαλμάτων της, τριών μεγάλων φωνών της τζαζ μουσικής. Θα μάθει αρκετά πράγματα για αυτές, αλλά θα ανακαλύψει και αρκετά στοιχεία της αφροαμερικανικής ιστορίας που καθόρισε την τζαζ.

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Κατσούπης παρακολουθεί τις προσπάθειες του Larry Gus να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Με αστείρευτο χιούμορ παρουσιάζει -στο ντοκιμαντέρ «Ο φίλος μου ο Larry Gus»- τις αγωνίες και τις ελπίδες του 28χρονου που κινείται ανάμεσα σε Βέροια, Αθήνα, Μιλάνο, Νέα Υόρκη, αλλά αποδεικνύει ότι μερικά πράγματα -ευτυχώς- δεν αλλάζουν ποτέ.

Μια απίστευτη ιστορία έχει να αφηγηθεί το ντοκιμαντέρ Orion: Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς. Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Έλβις Πρίσλεϊ -και ενώ οι φήμες ότι δεν είχε πραγματικά πεθάνει μεσουρανούσαν- ένας μασκοφόρος μελαχρινός τραγουδιστής με ντύσιμο παρόμοιο με του Έλβις και φωνή πανοποιότυπη εμφανίζεται στη σκηνή, κάνοντας πολλούς να αναρωτηθούν εάν ο «βασιλιάς» ζει. Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει την απίστευτη, όσο και τραγική ιστορία, ενός ανθρώπου που είχε την ατυχία να έχει φωνή ίδια με εκείνη ενός από τα μεγαλύτερα μουσικά είδωλα.

Ένα διαφορετικό ντοκιμαντέρ είναι το Σονίτα. Η Σονίτα είναι μία νεαρή Αφγανή που εγκατέλειψε το Αφγανιστάν για να ξεφύγει από τους Ταλιμπάν. Έχει βρει καταφύγιο στο Ιράν και αυτό που επιθυμεί είναι να γίνει τραγουδίστρια της ραπ. Τα όνειρά της ανατρέπονται όταν η μητέρα της την ενημερώνει ότι πρέπει να επιστρέψει στο Αφγανιστάν, προκειμένου να πουληθεί σε έναν επίδοξο γαμπρό έναντι του ποσού των 9.000 δολαρίων. Τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά εξίσου δύσκολα είναι και στο Ιράν. Ως απάντηση, η Σονίτα γράφει ραπ τραγούδια με «πύρινους» στίχους που μιλούν για τη θέση των γυναικών στην πατρίδα της. Συμμετέχοντας στη δράση, η δημιουργός του ντοκιμαντέρ Ροκσαρέχ Γκαέμ Μαγκάμι θα προσπαθήσει να βοηθήσει τη νεαρή κοπέλα.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ