Η συντακτική ομάδα του in.gr, επέλεξε και δημοσιεύει 40 στίχους από τους 1600 που πήραν μέρος στο διαγωνισμό, ενώ αναμένεται η επιλογή και μελοποίηση των 6 καλύτερων! Μετά τη λήξη του διαγωνισμού στίχου, τo in.gr δημοσιεύει τους 40 καλύτερους που επέλεξε η συντακτική ομάδα, ενώ ο δημιουργός Στάθης Δρογώσης, θα επιλέξει και θα μελοποιήσει τους […]
Η συντακτική ομάδα του in.gr, επέλεξε και δημοσιεύει 40 στίχους από τους 1600 που πήραν μέρος στο διαγωνισμό, ενώ αναμένεται η επιλογή και μελοποίηση των 6 καλύτερων!
Μετά τη λήξη του διαγωνισμού στίχου, τo in.gr δημοσιεύει τους 40 καλύτερους που επέλεξε η συντακτική ομάδα, ενώ ο δημιουργός Στάθης Δρογώσης, θα επιλέξει και θα μελοποιήσει τους 6 από αυτούς! Ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες και ευχόμαστε καλή επιτυχία στους 40 υποψήφιους προς μελοποίηση!
1 Ονομα: Γκούμας Ευάγγελος Στίχοι: Ένα περιστέρι στον Άδη
Υπήρχε κάποτε, παλιά, ένα άσπρο περιστέρι τα μάτια του που στάζανε μύρο Σεβαστιανού. Οι άνθρωποι για να το δουν του στήνανε καρτέρι να το θαυμάσουν να πετά στα σπλάχνα του ουρανού.
Τους τραγουδούσε τότε αυτό μέσα απ’ τις ηλιαχτίδες, ήχους που σα σωριάζεται γεννάει ένα σπαθί. Κι ήταν σαν να τους έλεγε ‘‘πετάξτε τις ασπίδες! Τεντώστε τις φτερούγες σας, ο ήλιος να τις δει!’’
Μα τώρα ανοίγω τα φτερά μονάχα σαν πληγές να καμαρώσω τη σχισμή που λέρωσε ο χρόνος. Για τους Θεούς τα δάκρυα ανώφελες κλεψιές απ’ το συρτάρι που άφησε ορθάνοιχτο ο πόνος. (ρεφραίν)
Και η Περσεφόνη που άκουσε κι αυτή την προτροπή ξεδίπλωσε τα χέρια της τη μουσική ν’ αδράξει ξεχνώντας πως η αθάνατου αγγίγματος πνοή θα στάλαζε επάνω του της λήθης το μετάξι.
Καμιά φορά όταν χάνομαι στης θλίψης τα στενά και να εντοπίσω προσπαθώ τους πρώιμους δραπέτες γαλήνιο και ήσυχο το βλέπω να πετά και πίσω του να κλείνουνε οι Συμπληγάδες Πέτρες …
2 Ονομα: Λαγομάτη Κωνσταντίνα Στίχοι: Η Μικρή Ουσία της Ζωής
Θυμάμαι εκείνα τα μικρά ασήμαντα παιχνίδια Την άναρχη μελωδία της φυσαρμόνικας Τόση χαρά μια τόσο δα μικρή στιγμούλα Βουτηγμένη στην ζάλη της παιδικής μουσικής
Η καρδιά μου ψιθυρίζει Η ουσία της ζωής δεν είναι παρά εκείνο Που ένιωσες όταν μονάχος σου σκεφτείς πώς πράγματα απλά σε γέμιζαν χαρά
Νοσταλγώ εκείνο το κρυφτό Που η ανάσα μου έτρεχε να κρυφτεί Για να μην φανερωθώ σε εκείνα τα Στενά σοκάκια της παιδικής μου χαραυγής.
Η καρδιά μου ψιθυρίζει Η ουσία της ζωής δεν είναι παρά εκείνο Που ένιωσες όταν θυμηθείς πως τίποτα Δεν είναι αρκετό χωρίς αγάπη όταν ζεις
Αναπολώ εκείνες τις φιλίες τις γλυκές που όρκοι ζωής μας δένανε για πάντα μαζί Αβίαστα …απλά …με μόνο μια αγκαλιά, χωρίς να λέμε και πολλά.
Η καρδιά μου ψιθυρίζει Η ουσία της ζωής δεν είναι τίποτα άλλο Παρά μονάχα μια στιγμή που μπόρεσες να είσαι ολόκληρος εκεί!!!
3 Ονομα: Μιχάλης Ανδρέου Στίχοι: Όταν Αλλάξει Ο Καιρός
Εκείνα τα δειλινά ήταν συνέπεια της έλξης σου. Κι εκείνο το φεγγάρι του Απρίλη ήταν καράβι που ‘χα αφήσει ν’ αρμενίζει μες στις λέξεις σου σαν άλλαζε ο καιρός, να μου τις στείλει.
Εκείνες οι Κυριακές, ήταν παλίρροιες της σελήνης σου. Κι εκείνο το αστέρι που κοιτούσες ήταν η μόνη μου ευχή, κι είχε πιαστεί μες στη σαγήνη σου, σαν άλλαζε ο καιρός, να μ’ αγαπούσες.
Ετούτες οι στιγμές, είναι συνέπεια των ονείρων μου. Και τώρα που μπορώ να σ’ αγκαλιάσω, τα δυο μου χέρια θα κλειδώσω γύρω από σένα, να δεθώ, όταν αλλάξει ο καιρός, να μη σε χάσω
4 Ονομα: Ελπίδα Μηναδάκη Στίχοι: Η Πολυθρόνα η Μπαμπού
Η Πολυθρόνα η Μπαμπού Ήτανε δώρο του παππού Που είχε χαρίσει στη μαμά μου Και τώρα ήρθε η σειρά μου
Η Πολυθρόνα η Μπαμπού Για σένα λέει που & που Ώρες μαζί της που περνούσες Και σαπουνόπερες κοιτούσες
Η Πολυθρόνα η Μπαμπού Για σένα λέει που & που τώρα είναι άδεια και κουνιέται Έτσι για λίγο να ξεχνιέται
(R) Η Πολυθρόνα η Μπαμπού Ήτανε δώρο του παππού τώρα η γάτα μου κοιμάται Και ποτέ-ποτέ σε θυμάται
5 Ονομα: Ράνια Καραχάλιου Στίχοι: Γυναίκα και πάω
πρωί ξεκινώ στην πόλη κρυφτό με μάσκες σωρό μες στην τσάντα σιωπές κουβαλώ χαμόγελο faux και δάκρυ πλεχτό στην τιράντα το βράδυ γυρνώ αλήθειες μετρώ συν δύο μάς κάνουν τριάντα
τις γόβες φοράω γυναίκα και πάω σ’ εμπόλεμη ζώνη να κάνω καριέρα κι αν ρυτίδες μαζεύω τη μέρα το βράδυ γυρίζω στο σπίτι παιδί
πρωί οντισιόν σε μάτια τυφλών μια κούκλα καρμπόν θα ’μαι πάντα το χθες, το παρόν στα χείλη κραγιόν παζάρι στιγμών με λεζάντα το βράδυ γυρνώ κορίτσι μικρό και παίζω κουτσό στη βεράντα
6 Ονομα: Ράνια Καραχάλιου Στίχοι: Ζωή γεμάτη παραμύθια
όταν η Αλίκη έχασε το ένα της γοβάκι κι ο κακός ο λύκος έφαγε στα κάρβουνα παπάκι όταν η Χιονάτη έκλεψε τα μήλα της γιαγιάς όταν το βατράχι στέφθηκε μεγάλος βασιλιάς κανείς δε ρώτησε γιατί κανείς δε νοιάστηκε πολύ
είν’ η ζωή γεμάτη παραμύθια σπέρνεις κουκιά κι ανθίζουνε ρεβίθια είν’ η ζωή γεμάτη παραμύθια μάγοι κακοί σού κρύβουν την αλήθεια μα ’γώ αλήθεια, αλήθεια, θα σε βρω μα ’γώ αλήθεια τον καναπέ μου καίω και σε κυνηγώ
όταν δυο παπουτσωμένοι σκύλοι ντύθηκαν γατιά όταν ο Πινόκιο έβαλε στη μύτη του φωτιά όταν εφτά νάνοι απ’ το δάσος γύρισαν εννιά όταν η ωραία Κοιμωμένη ξύπνησε γρια κανείς δε ρώτησε γιατί κανείς δε νοιάστηκε πολύ
7 Ονομα: Ράνια Καραχάλιου Στίχοι: Κύρος γραναζίου
μεταξουργείο η καρδιά μου σε ψυγείο κράκερ κρούστα κρύο φτου! έχασα το λεωφορείο το επόμενο θα πάρω στρίβω ένα τσιγάρο ο καπνός του κομπολόι βλέμμα ρίχνω στο ρολόι έχω αργήσει δείκτες εν κινήσει πατάνε γκάζι
κάθε μέρα που χαράζει γκρίζο ντύνομαι γρανάζι μαμ δουλειά και λίγο νάνι όλο τρέχω και δεν φτάνει
σ’ ένα γραφείο το πρόσωπό μου προσωπείο ο προϊστάμενος προστάζει τα στρατιωτάκια κάνει χάζι χαίρε χαίρε ω δουλεία σοβαρότης κι ησυχία κι ένα άψυχο ποντίκι της ψυχής μου δεκανίκι σε μια άγονη οθόνη η ζωή μου ξημερώνει και γρήγορα βραδιάζει
8 Ονομα: Μάριος Λεοντίδης Στίχοι: Φαεινή ιδέα..
Στο τρύπιο μ’ αλεξίπτωτο θα γράψω, καλημέρα, κι αντί να πέφτει, θα πετά για πάντα στον αέρα.
Ελεύθερη κι αν ειν’ η πτώση κάτι πάλι θα μας σώσει, τη στιγμή την τελευταία θα ‘ρθει φαεινή ιδέα.
Για σένα που με πίστεψες μια θέση θα κρατήσω, στο τρύπιο μ’ αλεξίπτωτο μαζί σου θα δειπνήσω.
Ελεύθερη κι αν ειν’ η πτώση πάλι κάτι θα μας σώσει κι όταν θα ‘ρθει η ιδέα θάβρει όμορφη παρέα.
Στ’ ανέμου τα παιξίματα θα γίνεις το δοξάρι κι από τις τρύπες θα κοιτάς τ’ ολόγιομο φεγγάρι…
9 Ονομα: Πόλος Γιώργος Στίχοι: Δυο παντόφλες λουλουδένιες
Ήθελε ν’ αγοράσει, δυό, παντόφλες λουλουδένιες μαλακές από πετσέτα να μυρίζουν μανταρίνι. Κλιματιστικά, τον χαιδεύαν μουσικές στερεοφώνων και ταμείων με κουμπιά. Της πωλήτριας τη ρόμπα, είδε λίγο να φεγγίζει. Ήθελε ν’αγοράσει, δυό παντόφλες λουλουδένιες. Βρέθηκε, στο δρόμο μόνος. Τον τραβούσε ένας δείκτης στο ρολόϊ, που γυρνούσε. Το λεβιέ τ΄αυτοκινήτου, στο φανάρι είναι στο νεκρό. Ήθελε να αγοράσει, δυό παντόφλες λουλουδένιες, μαλακές από πετσέτα, να μυρίζουν μανταρίνι. Όταν βγάζει τα παπούτσια, τότε οι κάλτσες του μυρίζουν και του έρχεται μια θλίψη. Έχει, ανάγκη ν’αγοράσει, δυό παντόφλες λουλουδένιες, μαλακές από πετσέτα, να μυρίζουν μανταρίνι.
10 Ονομα: Παγώνης Ιωάννης Στίχοι: Καλοκαίρι και καταχνιά
Το καλοκαίρι σάπιζε θαρρείς να το ΄χανε ξεχάσει σε καφάσι μαζί με τις ντομάτες τις απούλητες. Ωχρή η Εκάτη όδευε προς χάση.
Οι θάλασσες βογκούσαν σκυθρωπές, τη θλίψη τους ξεσπώντας στα καΐκια. Αστάρωτες οι νύχτες ξεφλουδίζανε αστριά και πυρπολούσαν τ΄ αρμυρίκια.
Κι αλλοίμονο εγώ, σποδός και γη με τσέπες τρύπιες, βρώμικο μανδύα, κατάκλειστους θωρώντας τους ορίζοντες, τη μνήμη αμαύρωνα του Καββαδία.
Να ζω δεν είχα λόγους κι αφορμές. Όλα με σπρώχναν στου κακού τη σκάλα. Σαν αχινός ο ήλιος κυκλοδίωκτος, συμπόνια δεν μου έδειχνε μια στάλα.
Το καλοκαίρι σάπιζε και πριν αρθρώσω στα γκαρσόνια, «φέρτε μπύρες», γυμνό με παρασύραν μπρος στα πόδια του, θανάτου ηλεκτρικοί ανεμιστήρες.
11 Ονομα: Ιωάννης Αναγνώστου Στίχοι: Κρυφά τα χάδια
Ποίημα ο έρωτας Που χείλια κόκκινα δεν είπαν Κρυφά φιλιά Που την αυγή ποτέ δεν είδαν Κρασί γλυκό Που μόνος έπινα τα βράδια Χέρια ζεστά Μέσα στους δρόμους δίχως χάδια
Κάνει ο άνεμος τραγούδι τ’ όνομά σου Σε περιμένει η καρδιά μου στην ακτή Σβήνει το κύμα αμείλικτο τα χνάρια Κι ο ήλιος κλαίει στα δικά μου τα γιατί
Χωρίς φεγγάρι στο στενό τρέχω κοντά σου Κι αυτά τ’ αστέρια λες φοβούνται να φωτίσουν Την αγκαλιά μας σιωπή, κρυφά τα χάδια Το ξένο βλέμμα με ντροπή θα αντικρύσουν
Κάνει ο άνεμος τραγούδι τ’ όνομά σου Σε περιμένει η καρδιά μου στην ακτή Σβήνει το κύμα αμείλικτο τα χνάρια Κι ο ήλιος κλαίει στα δικά μου τα γιατί
12 Ονομα: Χρήστος Χριστόπουλος Στίχοι: Κάπου μας έπεσε η αγάπη
Πιασμένοι πάντα χέρι χέρι από συνήθεια παλιά, Σε πεζοδρόμια περπατάμε Σε δρόμους δίνουμε φιλιά.
Κάπου μας έπεσε η αγάπη, Κάπου μαζί με τα κλειδιά. Σε μια νησίδα στη Πανόρμου ή στις Κυψέλης τα στενά.
Χωρίς αγάπη δεν μπορούμε Να περπατάμε αγκαλιά. Κοντά στο πάρκο θα σ’ αφήσω Και θα χαθώ στην αγορά.
Κάπου μας έπεσε η αγάπη, Κάπου μαζί με τα κλειδιά. Σε μια νησίδα στη Πανόρμου ή στις Κυψέλης τα στενά.
Μέσα στον θόρυβο της πόλης, δεν την προσέχαμε αρκετά. Λες να μας έπεσε τυχαία ή μήπως το ‘σκασε κρυφά?
Αν όταν θα έχουμε γεράσει Τη συναντήσουμε ξανά Ίσως αυτή να μας θυμάται, και ίσως πεθάνουμε αγκαλιά…
ασπρόμαυροι ήλιοι. Η βροχή, όταν περνάει χρώματα γκρι και μαύρα ξεβάφει στις ακτίνες που κρέμονται ξεψυχισμένα.
Είμαστε κάτι γκρι μοτοσυκλέτες. Πορεύονται σαν γραμμές στους δρόμους το τέλος ποτέ δεν εμφανίζεται μα γρήγορα διαλύονται στο ταξίδι.
Είμαστε κάτι αόρατα μαχαίρια χωρίς ελπίδα να φανερωθούμε. Στο κεφάλι μας παντού άχρωμα σπίτια.
Στο αίσθημα, στη σκέψη υστερούμε. Τραβάμε τα σώματά μας εδώ κι εκεί και πουθενά το καταφύγιο που ζητούμε.
14 Ονομα: Γκρέτα Λεβέντη Στίχοι: Το παλιό μου όνειρο
(Το παλιό σου όνειρο φοράς, όμως μεγάλωσες και τώρα δεν χωράς)
Πεταμένο στη γωνία το σακάκι και οι μπύρες μας μισές στο τραπεζάκι στου τσιγάρου τον καπνό σε καθρεφτίζω τα χρόνια πέρασαν και δεν σ’αναγνωρίζω.
Στα χέρια μου παλιές φωτογραφίες απο γιορτές, απο νησιά και παραλίες «Ξεκίνα!» μου ‘λεγες και ότι θέλει ας γίνει πήρες το γράμμα, και στον πρόλογο έχω μείνει.
Το παλιό μου όνειρο φορώ όμως μεγάλωσα και τώρα δεν μου κάνει το τραβάω μιά απο ‘κεί και μιά απο ‘δώ το ύφασμα του όμως τώρα δεν μου φτάνει
Το παλιό μου όνειρο φορώ όμως μεγάλωσα και τώρα δεν μου κάνει και πρέπει πάλι στη ζωή να μετρηθώ για να μπορέσει η ψυχή μου ν’ ανασάνει…
Κι’ εσύ κοντά μου έρχεσαι για να καθήσεις και για τα ίδια τα γνωστά να μου μιλήσεις κάπου στο δρόμο ξεχασμένη η αλήθεια τώρα μας έμεινε μονάχα η συνήθεια.
Δωσ’ μου το χέρι σου και κράτα με όπως πρώτα βάλε λιγάκι μουσική, σβήσε τα φώτα άσε να μείνουμε αγκαλιά και ας μη μιλάμε ίσως στο όνειρο και πάλι να χωράμε.
15 Ονομα: Σταματούλα Τσιάντη Στίχοι: Γυρίζω στο νησί
Φάνηκε το νησί μου αλάργα σαν πουλί. Πεθύμησα μοσχάτο σταφύλι απ την αυλή.
Κύμα το κύμα φτάνω στ ωραίο μου χωριό. Στο σπίτι των γονιών μου και στ άλλο το παλιό.
Εκεί που κάθεται η γιαγιά Και ο ήλος στ άσπρα της σκαλιά.
Δεν μπόρεσα να ζήσω αλλού πολύ καιρό. Η ρίζα μου απλώνει στο γαλανό νερό.
Είχα και μια καρδούλα χαράξει στην μουριά, να δω αν έχει σβήσει εκείνη η μαχαιριά.
Δεν έπαψα να τραγουδώ γιατί είχα την καρδιά μου εδώ.
16 Ονομα: Δημήτρης Τζάκος Στίχοι: Εμπαιγμός
Χρόνια τώρα ομνύω στην έννοια της ανθρωπιάς αλληλέγγυος με ελπίδα για το αύριο ζω αυτά που μου ταιριάζει να γνωρίζω. Μα ξαφνικά όλα αλλάζουν ο εμπαιγμός με σπρώχνει στην αντίθετη κατεύθυνση στην απομόνωση της εικόνας μου. Παγιδευμένος στο κόσμο μου πασχίζω να μαζέψω τα πεσμένα φύλλα την ώρα που φυσά δαιμονισμένα Ομφαλοσκοπώ μέσα στο διαφορετικό μαθαίνω πληροφορίες για την μεγάλη απάτη Εξαγριώνομαι με την αυταπάτη της ελευθερίας που μου σερβίρουν Ξεβολεύομαι γιατί αντιστέκομαι Αναζητώ αυτό που θα μπορούσα να είμαι Όποιος κι αν είμαι
17 Ονομα: Γιώργος Γκρίλης Στίχοι: Το παγκάκι
Σ’ ένα παγκάκι καρφωμένα δυο ονόματα Μία καρδιά κι ένα τρισύλλαβο αστείο Άδεια η πλατεία την πληγώνουν με τα στόματα Τα περιστέρια που τσιμπολογάν στο κρύο
Το χιόνι έπεφτε μα αυτοί τις ανηφόριζαν Λευκές νιφάδες, άσπροι άγγελοι, σαν νύφες Οι προσευχές τους πάνε χρόνια που καθόριζαν Τις στοιβαγμένες στον ακάλυπτό μου λύπες
Τώρα όλοι τρέμουμε, σφίγγουμε το σακάκι μας Κι απ’ τις αυλές τους ξεμυτίζουν όλοι μόνοι Ίσα που γύρισα και είδα το παγκάκι μας Το ‘σ’ αγαπώ’ μας ο Χειμώνας το σκοτώνει…
18 Ονομα: Χρήστος Παπάς Στίχοι: Ρόδο γυμνό
Αν μ’αγαπάς είμαι δικός σου ρόδο γυμνό που με κρατάς αύρα στην άκρη των χειλιών σου τριαντάφυλλο της μοναξιάς
Αν μ’αγαπάς είμαι δικός σου στο στήθος σου είμαι αναπνοή πίκρα που κρύβει τον καημό σου κι όνειρο που σβησε η αυγή
Αν μ’αγαπάς είμαι δικός σου κοίτα την άκρη τ’ ουρανού ξανάνθισα στο προσωπό σου γαρύφαλο του δειλινού
19 Ονομα: Ερρικα Μαλανδρινού Στίχοι: Πάρτι μαγικό
Στα τακούνια που μου έσπαγαν γιατί δεν μπορούσα θηλυκά να περπατήσω Στα παπούτσια που μου έσφιγγε η ζωή όταν μου ‘φτανε το λίγο για να ζήσω
Θα οργανώσω ένα πάρτι μαγικό και τις σόλες μου θα λειώσω απ’ το χορό θα κρεμάσω τα παπούτσια μου ψηλά ποιος δεν χάρηκε τα πόδια του γυμνά
Στα τακούνια που δεν φόραγα μικρή και που έπρεπε σ’ αυτά να ισορροπήσω στα παπούτσια που μου φόραγαν παιδί και μου έλεγαν μ’ αυτά να περπατήσω
20 Ονομα: Παπαδοπούλου Ελευθερία Στίχοι: Έφυγες
Βούτηξα τη σιωπή μου στο πιάτο των βουβών επικλήσεων σου και δε μίλησα από τότε
τα ερωτηματικά μου ακολούθησαν το δρόμο της πορείας σου δεν τα περιμένω πίσω
οι φιλοδοξίες μου για σένα έγιναν χάρτινοι αετοί έφυγες… δεν πρόλαβα να σ’ αγαπήσω
21 Ονομα: Νατάσα Σέγκου Στίχοι: Άννα ΙΙ
Παγερή η αντίδραση οικείων, φίλων και γνωστών κανείς δεν ήταν ικανός, να πει μια λέξη ίσως η Άννα να’ χε κάποια μυστική ζωή άγνωστη σ’ όλους βλαβερή που μόνη της βουβά την είχε αντέξει !
Σταθερή η ποσότητα δακρύων, είπαν οι γιατροί εδώ και μήνες σταθερή, δεν έχει αλλάξει δεν ξέρουνε ακόμα τι την προκαλεί να ελπίζετε θα γιατρευτεί και κάποια μέρα δε θα ξανακλάψει.
Ποσότητα λυγμών συσσωρευμένη σίγουρα προϊόν αυτού που λεν κακιά ζωή μα η αλήθεια είναι μέσα της θαμμένη κι η Άννα δε θέλει σε κανέναν να την πει.
Ανατριχιάζεις έτσι λαίμαργα που κλαίει το σώμα της σαν χώμα βρέχεται που’ ταν ξερό άχυτα δάκρυα χρόνων παλιών ξεσπάνε απ’ την υπόγεια πηγή με τ’ αλμυρό νερό.
Χτύπησε φλέβα η Άννα, φλέβα πόνου που στους ανθρώπους όλους ρέει μυστικά και πνίγηκε στα κατακάθια τα πηχτά του χρόνου γιατί τα μέσα της τα σκάλισε βαθιά
Είναι παράταιρο το ξέρω, δεν ταιριάζει τραγούδι να σας λέω γι’ αυτά εδώ μα το υπόσχομαι ότι μια μέρα γι’ αυτό που με ταράζει το στόμα μου θα κλείσω κουβέντα πια δε θα σας ξαναπώ
22 Ονομα: Αστέριος Τσίκρας Στίχοι: O Tζίμι
Ο Τζίμι έχει αλλάξει τακτική. Δεν πίνει ουίσκι, δεν τη βρίσκει με LSD. Καμιά φορά στο δρόμο διασκεδάζει μοναχικές γυναίκες να πειράζει.
Μου το ‘πε πως, θα φύγει απ’ το σπίτι του μια μέρα. Πάνω στο μηχανάκι του, χωρίς μια καλημέρα. Μόνο η ζωή θα στέκεται πιο πέρα. Θα γνέφει η μάνα του απ’ την πόρτα της κουζίνας. Μνήμη απ’ τις μέρες και τις νύχτες της ρουτίνας.
Ο Τζίμι έφυγε. Ο Τζίμι πάει. Πατάει το γκάζι και κανέναν δε ρωτάει. Ούτε τους φίλους του, ούτε εμένα χαιρετάει. Αντίο Τζίμι, τυχερέ. Βλάκα και μάγκα. Έφυγες κι έμεινα μόνος μου για πάντα.
23 Ονομα: Ιωάννα Τσανάκα Στίχοι: 2ος όροφος
Στον όροφο το δεύτερο διαμέρισμα ελεύθερο λίγα τετραγωνικά. Βεράντα, θέα κήπος φρεσκοβαμμένος τοίχος κι η όψη ανατολικά. Παρκέ πολυτελείας και πόρτα ασφαλείας κλειδώνω απ’έξω τα παλιά.
Νοικιάζω μια καινούργια αρχή Τώρα που βρήκα δική μου αναπνοή Σηκώνω το κεφάλι ξανά Σε ένα άλλο δυάρι…η ζωή ξεκινά.
Στον δεύτερο τον όροφο άλμα απ΄το υπόγειο λίγα χρόνια μετά. Ανοίγω τα παντζούρια και όλα τα καινούργια με βλέμμα ανατολικά. Βγάζω το παλτό μου φοράω το όνειρο μου …είναι ωραία εδώ ψηλά.
24 Ονομα: Χρυσούλα Παρίση Στίχοι: Την ίδια τύχα θα ‘χα
Καποιος μου ζητησε ενα βραδυ να σκεφτω, μια εικονα ευτυχιας περασμενη. Κι αφου για ωρες με κοιτουσε το κενο, ενα ζευγαρι παπουτσιων η μνημη φερνει. Διπλα στον καδο αραγμενα, σιωπηλα, -ποιαν ιστορια φανερα να κρυβαν ταχα- κι ηταν ηνυχτα και τα χειλια σου γλυκα, καθως το ενιωσα, την ιδια τυχη θα χα. Μα ηταν ολα ενα γυρω θεικα- ως ειναι παντα των θνητων οι αυταπατες- πως μοιαζουν τοσο με αγαπες οι απατες, πως γιναν ολα ενα γυρω νεκρικα! Διπλα στον καδο αραγμενα, σιωπηλα, -ποιαν ιστορια φανερα να κρυβαν ταχα- κι ηταν ηταν η νυχτα και τα χειλια σου γλυκα, καθως το ενιωσα την ιδια τυχη θα χα!
25 Ονομα: Χρήστος Μοιράγιας Στίχοι: Βίζα για τις ΗΠΑ
κι εγώ που ντύνομαι από τις γκαρνταρόμπες σε ταινίες σας ερωτεύομαι κορμιά κατ εικόνα και ομοίωση φαντασιώσεων υπευθύνων κάστινκ τρώω με πιάτα στοιβαγμένα σε πλάνα με τη μηχανή ορισμένη στη θέση του φωτιστικού οροφής
ακόμα κι οι αγαπημένες φράσεις μου αιχμάλωτες σε υποβολείς να υποδύονται αυτόν που πρέπει να ΄μαι
αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν … να μου ζητά τε βίζα για να επισκεφτώ τη χώρα σας τη χώρα τη δική μου …;
Χτίζω κουτούκι στο μισό του φεγγαριού. Κουρδίζω πάλκο τρίχορδο. Με μπλε χορδές απ’ το Μοναστηράκι. Ράβω ημίψηλα σκαμπό. Γυαλίζω πονεμένα τύμπανα για τραπεζάκια. Κίτρινο χαρτοπόλεμο ανάβω στην ορχήστρα. Μια σερπαντίνα δίχρωμη καρφώνω για ταμπέλα.
(Ρεφρέν) Χτίζω αυθαίρετο κουτούκι στα ουράνια, με το φεγγάρι που περίσσεψε από χθες. Να ‘ρθει η πανσέληνος με πάθος να γκρεμίσει κι έρωτες νέους τους θαμώνες να μεθύσει.
Τραγουδιστάδες έχω, φασαριόζικα τριζόνια. Άβαφες κουκουβάγιες, σερβιτόρες. Άφθονο ρέει το βρόχινο ποτό. Στέκι για μισοφέγγαρους ανθρώπους έχει γίνει.
(Ρεφρέν) Χτίζω αυθαίρετο κουτούκι στα ουράνια, με το φεγγάρι που περίσσεψε από χθες. Να ‘ρθει η πανσέληνος με πάθος να γκρεμίσει κι έρωτες νέους τους θαμώνες να μεθύσει.
27 Ονομα: Αντώνης Τσόκος Στίχοι: Σκέφτηκα να σ’ ερωτευτώ
Σκέφτηκα να σ’ ερωτευθώ. Να διεισδύσω στον πρόσθιο θάλαμο του αριστερού ματιού σου απ’ την αφύλακτη βαμμένη βλεφαρίδα. Στο ύψος της ίριδος να σταθώ. Να δω τον κόσμο καστανό.
Να ζουλιχτώ ανάμεσα στο λεπτοκαμωμένο δείκτη και τον ακριβοστολισμένο μέσο. Προκλητικά υγιής, με όχημα το λευκό φιλτραρισμένο τσιγαρόχαρτο, να μπω βαθιά στα σωθικά σου.
(Ρεφρέν) Σκέφτηκα να σ’ ερωτευτώ με λεπτομέρεια γυμνού δευτερολέπτου, μα το μετάνιωσα. Ίσως να το σκεφτώ ξανά του χρόνου τέτοια μέρα…
Πυρακτωμένο άρωμα να εισπνεύσω από τα μισάνοιχτα κουμπιά της φθινοπωρινής ζακέτας. Με βήχα διαμπερή να πεταχτώ απ’ τα σκασμένα χείλη κι αναίσθητος να πέσω στο όνομά σου.
(Ρεφρέν) Σκέφτηκα να σ’ ερωτευτώ με λεπτομέρεια γυμνού δευτερολέπτου, μα το μετάνιωσα. Ίσως να το σκεφτώ ξανά του χρόνου τέτοια μέρα…
28 Ονομα: Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη Στίχοι: Η Φορεσιά
Να’χα μια κόκκινη κλωστή μία μικρή κλωστούλα να είχα να σου κένταγα στολίδια στην ποδιά.
Ξηλώνω από το έρμο μου το ρούχο την κουκούλα κι’ αγκάθι κόβω ο φτωχός τρυπώ την τραχηλιά.
Το αίμα τρέχει ποταμός ποτίζει την κλωστούλα μ’ αγκάθι κατακόκκινη κεντώ μια φορεσιά.
Παίρνω ανάρια το δρομί στενό μικρό δρομάκι εκεί που σε συνάνταγα κρυφά στη φυλλωσιά.
Εκεί που μ’ αναστεναγμούς τα λούλουδα ανθίζαν έπαυαν στο τραγούδι τους ν’ ακούσουν τα πουλιά.
Σ’ αντίκρυσα στου ποταμού την όχθη ξαπλωμένη ήσουν γερμένη τρυφερά με ξέπλεκα μαλλιά.
Κάτι ψιθύριζες στ’ αυτιά ολότελ’ αφημένη το γέλιο σου πνιγότανε σε ξένου αγκαλιά.
Παίρνω την κόκκινη ποδιά τη ματοκεντημένη και τη φορώ για τραχηλιά βουτώντας στα νερά.
Κι’ ο ποταμός θυμήθηκε και μού’ δωκε ένα αγκάθι μονάχος μου στα βάθη του κεντώ μια φορεσιά.
Κάθε αυγή σιμώνοντας του βράχου η θυγατέρα έτσι που γέρνει για να πιει με βλέπει και γελά.
Ηχώ παίρνει τα γέλια της και μου τα ξαναστέλνει μα εγώ ολοένα και κεντώ κεντώ μια φορεσιά.
ξεκινησα να κυνηγω την μπαλα στα στενα ημουν μικρος ημουν τρελος και με θαυμαζαν τα παιδια. Ημουνα γοης και ορμητικος. Στα πισω τα θρανια επαιζα με τον Ηλία κι ομως εφτασα εδω να περασω στο Δημοκριτιο.. τοσο χαλια δεν ξανα ειδα.. κρυες αιθουσες και η ψυχη μου κρυα. μου φερνετε εμμετο φυγετε ολοι απο εδω στην αγαπη θα γυρισω πισω στην πλατεια εκει που με αγαπουνε γεια σου βρε αστυνομια τα παιδια σου τα σκοτωνεις την αγαπη τους τελειωνεις μα δεν αντεχω αλλο πια να τα πληρωνω ολα αυτα παρακαλω πια δεν μπορω ειμαι μικρος τρελος και ορμητικος. θα την παλεψω θα βγω ζωντανος τη ζωη μου θα την βγαλω στη σκηνη τη μεγαλη κι οταν κλεισει η αυλαια παλι μονος μου θα μεινω να καπνιζω και να πινω και να βγαινω πτυχιουχος ανεργος διπλωματουχος!!
30 Ονομα: Σάββας Σκαμάγκης Στίχοι: To πιάνο
Το μαύρο πιάνο σκονισμένο μέσα στο σπίτι τ’ αδειανό απ’ την αγάπη χτυπημένο αιμορραγεί στο δειλινό
με πλήκτρα που έχουνε ρημάξει και με σπασμένη την ουρά αυτό το πιάνο με τρομάζει πόσο μου μοιάζει τελικά
όταν τ’ αγγίζεις το μαγεύεις και δίχως λέξεις του μιλάς σαν ηλιαχτίδα τρεμοπαίζεις και σ’ άγνωστες κορφές πετάς
κι όταν του δίνεσαι με πάθος στην τελευταία τη στροφή Θέε μου ζηλεύω κι είναι λάθος που σ’ αγαπώ τόσο πολύ
Το μαύρο πιάνο με τρελαίνει με κάνει να παραμιλώ κι είναι φορές που το λατρεύω και άλλες πολλές που το μισώ
ξεκούρδιστο, συννεφιασμένο δίχως φροντίδα και αγκαλιά αυτό το πιάνο με τρομάζει πόσο μου μοιάζει τελικά
Με τ άγγιγμα σου μόνο ανθίζει με την ανάσα σου επιζεί χωρίς εσένα δε χαρίζει τη μελωδία στη ζωή
κι όταν του δίνεσαι με πάθος στην τελευταία τη στροφή Θέε μου ζηλεύω κι είναι λάθος που σ’ αγαπώ τόσο πολύ
31 Ονομα: Μανόλης Τσιλιβάκος Στίχοι: Αναρχικός
Με είπες χτες αναρχικό και χάρηκα λιγάκι γιατί κατάφερες να δεις πιο πίσω απ’ το σακάκι
Με είπες χτες αναρχικό στον έρωτα, στη σκέψη κι έλυσες τη γραβάτα μου χωρίς να σε μπερδέψει
Με είπες χτες αναρχικό με μπράτσα χειροπέδες και χάσαμε τον έλεγχο στους μαύρους καναπέδες
Αύριο φως μου πάλι εδώ στο γιάπικο γραφείο θα ‘χω ‘τοιμάσει εκκρηκτικό κοκτέιλ για μας τους δύο!
32 Ονομα: Εύα Παρασκευά Στίχοι: Aυτοκίνητα
Αυτοκίνητα περνάνε μεθυσμένα απ’ το δρόμο τον μικρό απελπισμένα κουρδισμένα ανθρωπάκια μεσ’ την πόλη με τις κόρνες στα τιμόνια σαν διαόλοι
Αυτοκίνητα μετράμε ένα ένα κουβαλάνε δυο φορτία ζυγισμένα με τις ρόδες φουσκωμένες από αέρα της ζωής μας έχει αλλάξει η παντιέρα
Αυτοκίνητα παντού παρκαρισμένα δεν μας πάνε πουθενά και σε κανένα είναι εκεί να μας θυμίζουν πως μπορούμε απ’ το όνειρό μας μέσα να κρυφτούμε
33 Ονομα: Μαρία Μαθιουδάκη Στίχοι: Θα ‘ταν ωραία
Υγρό τσιμέντο και σκουριά Στον τοίχο για παρηγοριά Οι μήνες που τους μένουν Κι ονόματα γνωστά Έξω να περιμένουν
Ο ένας μέσα για κλοπή Ο άλλος για την εμπλοκή Σε φόνο εξ αμελείας Δυο λέξεις στην αυλή Μόλις και μετά βίας..
Θα ‘ταν ωραία οι δικαστές Ν’ ακούγανε τους ποιητές Και το φονιά το Γιάννη Τι είχε αλήθεια να τους πει Κι αν τ’ όνειρό του είχε χαθεί Όταν μιλάς για μοναξιά Δε φτάνει το μελάνι
Υγρό τσιμέντο και σκουριά Δε βρίσκουν πια παρηγοριά Οι μήνες δεν περνάνε Τυλίγουν τη θηλιά Και μοιάζουν να πετάνε
Θα ‘ταν ωραία οι φυλακές Να ‘ταν γεμάτες ζωγραφιές Από το χέρι αθώων Για να τις βλέπανε κι αυτοί Χωρίς ζωή κανονική Να χρωματίζουν τη σκουριά Των ποινικών μητρώων..
Λάμπουν οι μέρες σαν τις μητέρες που παίρνουν αγκαλιά τους το παιδί.
Λάμπουν τα σπίτια σαν τα σπουργίτια στης μυγδαλιάς επάνω το κλαδί.
Αλκυονίδες ήρθαν απ’ τα ξένα Ο κόσμος λάμπει μόνο για σένα.
Γαλάζια βράδια κι όλα τα χάδια σου στέλνουν τώρα τ’ άστρα ουρανού
Και το φεγγάρι ξανθό σιτάρι σου ψιθυρίζει ολόγλυκα στο νου
Αλκυονίδες ήρθαν απ’ τα ξένα Ο κόσμος λάμπει μόνο για σένα.
35 Ονομα: Πολύβιος Σιμόπουλος Στίχοι: Παραμύθι
Κι αν φαίνεται παράξενο συμβαίνει κάπου-κάπου Τους δρόμους τους παράλληλους ο χρόνος τους ενώνει Φιλιά μεταμορφώνουνε την όψη του βατράχου κι οι δράκοι κρύβονται εκεί που η θάλασσα τελειώνει
Βαθιά στο παραμύθι σου ζητιάνος τριγυρνάω Κοκκινομάλλα μάγισσα τα μάγια σου βραχνάς Βυθίζομαι στα μάτια σου και κύματα μετράω Το μήλο σου το δάγκωσα μα πες μου αν μ’αγαπάς
Αν είναι τ’άστρα χάρτινα και το φεγγάρι κλαίει κι αν κάποτε ο ήλιος μας από τη δύση βγει Ξυπνάς σαν το ηφαίστειο κι η λάβα σου με καίει Μου παίρνεις μ’ένα χάδι σου μυαλό μα και ψυχή
Κοκκινομάλλα μάγισσα σε πήρα στο κατόπι Την άκρη από τη σκούπα σου να πιάσω προσπαθώ Λησμόνησα ότι φτερά δεν έχουν οι ανθρώποι Για πες μου αν με αγαπάς ή αν θα τσακιστώ
36 Ονομα: Μαρία Ζαγκότση Στίχοι: Λευκό μικρό τριαντάφυλλο
Λευκό μικρό τριαντάφυλλο και μαγιόβοτανό μου σου στέλνω την αγάπη μου σου στέλνω τον καημό μου.
Λευκό μικρό τριαντάφυλλο στα πέπλα σου κρυμμένο εσύ είσαι η αγάπη μου κι εγώ θα σε προσμένω.
Ο κόσμος γύρω άλλαξε (ρεφρέν) μικρό μου κλωναράκι το προσωπό σου ξέχασα μικρό μου λουλουδάκι.
Λευκό μικρό τριαντάφυλλο έχασα το αρωμά σου ο χρόνος πόσο σ’ άλλαξε δεν είμαι πια κοντά σου.
Λευκό μικρό τριαντάφυλλο η αγάπη δεν ανθίζει το νήμα της ζωής μικρό κανείς δεν το ορίζει.
37 Ονομα: Χρήστος Χατζόπουλος Στίχοι: Αγάπη
Η Αγάπη Δεν είναι ελπίδα Η Αγάπη Είναι ένα Παραμύθι Που όσο λιγότεροι ξέρουν Τόσο πιο αληθινό Μένει
38. Ονομα: Τόμπουλος Χρήστος Στίχοι: Σε κανέναν
Στρατιώτης της ερήμου στη Φοινίκη ναυαγός σ’ ένα νησί του Ειρηνικού η ζωή μου σε κανέναν δεν ανήκει είμαι λεύθερο πουλί του ουρανού.
Μετανάστης σε στοές και μεταλλεία σε καράβια λαθρεμπόρων θερμαστής την καρδιά μου δεν την κάνω αποικία και πατρίδα μου είναι όλη η γης.
Αχθοφόρος στο Χονγκ – Κονγκ και στο Μακάο Κολομβία στις φυτείες του καφέ την καρδιά μου σε κανέναν δεν πουλάω και κανέναν δεν προσκύνησα ποτέ.
Στα βουνά της Βολιβίας με αντάρτες στο Περού στη Βραζιλία στη Χιλή θα καώ και θ’ απομείνουν μόνο στάχτες μα δεν θα ’χω σε κανέναν πουληθεί.
Όλη γης ένα απύθμενο πηγάδι μια τεράστια κοιλάδα του χαμού η ζωή μου θα τελειώσει ένα βράδυ μα κανείς σας δεν θα ξέρει πως και που.
39 Ονομα: Ερρικα Μαλανδρινού Στίχοι: Το χειρότερο
Το χειρότερο δεν είναι να μην έχεις τσιγάρο, το χειρότερο είναι να μην έχεις φωτιά, το πρωί ανεβαίνω μαζί σου στο πλοίο και το βράδυ γυρίζω ξανά Πειραιά.
Ρεφρέν Σου μιλάω γι’ αγάπη και το παίρνεις γι΄ αστείο, στου κυκλώνα το μάτι στέκεσαι και γελάς, όποιον δεις να περνάει τον γυρνάς γύρω-γύρω, κι οταν φλόγα ζητάει με καπνό τον κερνάς.
Το χειρότερο δεν είναι να μην εχει πια πλοίο, το χειρότερο είναι να μην έχεις καρδιά, για να κόψεις μια νύχτα εισιτήριο για δύο και ταξίδι να πάμε στα βαθειά μας νερά.
40 Ονομα: Ιωάννα Αμπατζή Στίχοι: Το σκιάχτρο του Οζ
Ακροβάτες του ονείρου, φυλαχτών κηπουροί, στα χωράφια του Κάνσας περπατούν στη βροχή.
Αψηφώ τον καιρό και μαζί τους πηγαίνω. Κι ας φοβάμαι λιγάκι όταν πίσω ξεμένω,
Κι ας μην έχω ποδάρια μόνο ξύλο σκληρό, φορεσιά αχυρένια και σκουφί μαλακό.
Με ρωτάνε ποιος είμαι, απ’ τον Οζ τι γυρεύω. Μα, τα λόγια κορδόνια και εγώ τα μπερδεύω.
Αν μυαλό είχα λίγο, δε θα ήμουν εδώ. Μια χαζή ιστορία έχω μόνο να πω:
Στα φαρδιά μου τα ρούχα οι κουρούνες φωλιάζουν Που και που γαργαλιέμαι και εκείνες τρομάζουν.
Με ρωτάνε ποιος είμαι, απ’ τον Οζ τι γυρεύω. Μα, τα λόγια κορδόνια και εγώ τα μπερδεύω.
Αν μυαλό είχα λίγο, δε θα ήμουν εδώ. Στον αέρα σκορπίζω Αχυρένια αγαπώ.
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Τετάρτη 24.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/stephan-widua-ef5IgSRyFjo-unsplash-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442