Pillion: Πενήντα αποχρώσεις του BDSM – To γκέι μυθιστόρημα που έγινε ταινία με τον Αλεξάντερ Σκάρσγκορντ

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι το μυθιστόρημά μου Box Hill του 2020 είναι σοκαριστικό, και αυτό είναι το σκοπός του, αλλά το λογοτεχνικό σοκ δεν είναι απλώς θέμα αναπαράστασης κάτι που θα ήταν ενοχλητικό στην πραγματική ζωή. Η ασύμμετρη σχέση που απεικονίζεται μεταξύ του ντροπαλού, άσχημου Κόλιν (18 ετών όταν συναντιούνται) και του σέξι, αλαζονικού Ρέι — ενός μοτοσικλετιστή δέκα χρόνια μεγαλύτερου — είναι σχεδόν το αντίθετο μιας σχέσης.

Αυτό που κάνει το βιβλίο δυσάρεστο στην ανάγνωση είναι ότι η ζωή του Κόλιν με τον Ρέι μοιάζει με κακοποίηση, αλλά για τον ίδιο είναι αγάπη. Ο Κόλιν είναι περισσότερο έκπληκτος παρά εξοργισμένος που ο Ρέι απαιτεί από αυτόν να μαγειρεύει και να καθαρίζει, ωστόσο στο σπίτι του ο πατέρας του κάνει επίσης ό,τι του λένε, ακόμα κι αν δεν καταλήγει, όπως ο Κόλιν, να κοιμάται στο πάτωμα.

Το μυθιστόρημα Box Hill του Adam Mars-Jones

Αντι-κινηματογραφικό

Μπορώ να αποκαλέσω το βιβλίο μου χαρούμενα σιχαμερό; Είναι ακριβές. Ο τόνος εναλλάσσεται από ζεστό σε διεστραμμένο — από τον Άλαν Μπένετ στον Ζαν Ζενέ και πάλι στον Μπένετ — μερικές φορές μέσα σε μια μόνο παράγραφο. Θεωρώ το γράψιμό μου μη κινηματογραφικό, αν όχι αντι-κινηματογραφικό, πιο συντονισμένο με την αφηγηματική φωνή παρά με την εικόνα.

Σίγουρα η πιο κοντινή μου επαφή με το Χόλιγουντ ήταν όταν ένας ηχολήπτης που δούλευε στην ταινία Μέρες Κεραυνού με τους Τομ Κρουζ και Νικόλ Κίντμαν χρησιμοποίησε το χαρτζιλίκι του για να αγοράσει τα δικαιώματα μιας από τις μικρές μου ιστορίες για το AIDS. Έτσι, όταν άρχισαν να μιλάνε για τη μεταφορά του Box Hill στον κινηματογράφο, σκέφτηκα ότι ήταν πολύ απίθανο.

Με ρώτησαν αν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος σκηνοθέτης που προτιμούσα και η απάντησή μου ήταν ο Τέρενς Ντέιβις του οποίου η πρώιμη τριλογία ασχολούνταν με τη συγκρουόμενη σεξουαλικότητά του.

Και οι δύο πρωταγωνιστές δίνουν παραστάσεις που πρέπει να χαρακτηριστούν ως ατρόμητες, ακόμη και με έναν συντονιστή οικειότητας να κάνει υπερωρίες, σε ρόλους που πριν από λίγο καιρό θα ισοδυναμούσαν με επαγγελματική αυτοκτονία

Παρθένος τριαντάρης

Πριν από το lockdown το 2020, ο σκηνοθέτης Χάρι Λάιτον δούλευε πάνω στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Το σενάριο αφορούσε μη Ιάπωνες παλαιστές σούμο στην Ιαπωνία και προσπαθούσε να εξασφαλίσει τις απαραίτητες άδειες για να γυρίσει εκεί.

Νομίζω ότι τώρα έχει αποδεχτεί ότι δεν θα είχε ποτέ επιτυχία, καθώς το σούμο διατηρεί έντονα στοιχεία θρησκευτικού τελετουργικού, αν και θα είχε λάβει εξαιρετικά ευγενικές αρνήσεις. Συζητήσαμε την πιθανότητα να αναλάβει το Box Hill σε μια κλήση Zoom κατά τη διάρκεια του lockdown — η πρώτη μου κλήση Zoom, στην πραγματικότητα, τόσο γέρος που είμαι.

Η μαγνητοσκόπηση σε ιστορική περίοδο είναι απίστευτα δαπανηρή για μια ανεξάρτητη ταινία και έτσι το σκηνικό της δεκαετίας του 1970 έπρεπε να εγκαταλειφθεί. Ο Κόλιν μου είναι έφηβος στην αρχή της ιστορίας, αλλά η ταινία πρέπει να αυξήσει την ηλικία του για να ταιριάζει με τον ηθοποιό που θα τον υποδυθεί — στην περίπτωση αυτή τον Χάρι Μέλινγκ, που θυμόμαστε πεισματικά στην ενηλικίωσή του ως Ντάντλεϊ Ντάρσλι στις ταινίες Χάρι Πότερ — αν και ένας παρθένος άνδρας στα τριάντα του που ζει ακόμα με τους γονείς του είναι πιο δύσκολο να παρουσιαστεί ως φυσιολογικός.

Ο Ρέι πεθαίνει στα δύο τρίτα του βιβλίου και, κατά τη γνώμη μου, είναι η θλίψη του Κόλιν που δίνει στο μυθιστόρημα το βάθος που έχει, αλλά ο Λάιτον, κατευθύνοντας το έργο περισσότερο προς την κωμωδία, τον κάνει να επιβιώσει.

Ο Χάρι Μέλινγκ ως Κόλιν στο Pillion.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Pillion Movie (@pillionmovie)

Σκοτεινό παραμύθι

Πρέπει να ομολογήσω ότι μερικές από αυτές τις αλλαγές με συγκλόνισαν και περίμενα ότι το επόμενο τηλεφώνημα θα μου έφερνε τα υπέροχα νέα ότι η Ολίβια Κόλμαν είχε δεχτεί να αναλάβει τον απαιτητικό ρόλο του βασιλιά των μοτοσικλετιστών Ρέι. Ευτυχώς, τον ρόλο αυτόν υποδύεται ο Αλεξάντερ Σκάρσγκορντ.

Και οι δύο πρωταγωνιστές δίνουν παραστάσεις που πρέπει να χαρακτηριστούν ως ατρόμητες, ακόμη και με έναν συντονιστή οικειότητας να κάνει υπερωρίες, σε ρόλους που πριν από λίγο καιρό θα ισοδυναμούσαν με επαγγελματική αυτοκτονία.

Το βιβλίο μπορεί να εναλλάσσεται μεταξύ διαφορετικών συμβάσεων, σκοτεινού παραμυθιού, ερωτικής ιστορίας, σχεδόν πορνογραφίας, ψυχολογικής μελέτης, αλλά οι ταινίες πρέπει να βασίζονται πιο σταθερά σε ένα συγκεκριμένο είδος. Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, δημιουργείς τις εικόνες, όταν βλέπεις μια ταινία, τις καταναλώνεις.

Υπάρχει μια στιγμή στο Box Hill όπου ο Κόλιν λέει, σχετικά με τις σαββατιάτικες παρτίδες πόκερ της συμμορίας, ότι αν ο καιρός ήταν ασυνήθιστα κρύος και το σπίτι όπου συναντιόντουσαν δεν είχε κεντρική θέρμανση, ο Ρέι δεν είχε πρόβλημα να φοράει λίγα ρούχα. Ο αναγνώστης πρέπει να αναθεωρήσει τις νοητικές εικόνες για να προσαρμοστεί σε αυτή την αναδρομική γυμνότητα. Δεν υπάρχει αντίστοιχα αποτελεσματικό μέσο στη διάθεση του Λάιτον και η ταινία είναι, αναγκαστικά, ένα διαφορετικό είδος βρωμιάς.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Asian Cha (@asian.cha)

Κρυφά υγιές

Γνωρίζω αρκετά καλά την υποκουλτούρα των ομοφυλόφιλων μοτοσικλετιστών για να ξέρω ότι δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο του Ρέι στο βιβλίο, ο οποίος είναι μια κακόβουλη παρωδία της. Έχω διαβάσει (πιθανώς σε ένα δοκίμιο του Τζον Σάδερλαντ) ότι ένα μόνο φρικιαστικό δημοσίευμα για ένα οπιοπωλείο στο Limehouse που διευθυνόταν από έναν Κινέζο έδωσε αφορμή για όλες τις περιγραφές της ναρκομανίας στα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα. Ανυπομονώ να δω την παράλογη συμμορία μοτοσικλετιστών μου στο Box Hill να ανακυκλώνεται σε βιβλίο μετά βιβλίο, ταινία μετά ταινία, από συγγραφείς που το θεωρούν ευαγγέλιο.

Στην πραγματικότητα, αν υπάρχει ένα πιθανό σλόγκαν που συνοψίζει το κόλπο του Pillion να είναι ταυτόχρονα παραβατικό και (σε αντίθεση με το βιβλίο) κρυφά υγιές, αυτό θα ήταν το «Kink Actually» (πραγματικά ανώμαλο).

Ο Adam Mars-Jones / Wikimedia Commons

*Με στοιχεία από thetimes.com | Αρχική Φωτό: Ο Αλεξάντερ Σκάρσγκορντ ως Ρέι στο Pillion