Ο Αργύρης Ξάφης μάς συστήνει «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος»

Μετά από δύο εκρηκτικές, διαδοχικά sold out σεζόν στο Θησείο και δύο ισάξια sold out περάσματα στη Θεσσαλονίκη, ο συγκλονιστικός μονόλογος «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» επιστρέφει από την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου για μία τελευταία, περιορισμένη σειρά παραστάσεων. Ο Αργύρης Ξάφης, σε μια ερμηνεία–τομή που ήδη θεωρείται ορόσημο για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο, μεταμορφώνεται σε όλους τους χαρακτήρες γύρω από τον μυστηριώδη θάνατο ενός πανέμορφου εφήβου σε μια κλειστή επαρχιακή κοινωνία.

Η Ζωή Ξανθοπούλου, με χειρουργική ακρίβεια, υφαίνει ένα ασφυκτικό σκηνικό συμβολικού ρεαλισμού που ερευνά την παιδεραστία, την ομοφοβία, την ενοχή και τη βίαιη καταστροφή της ομορφιάς.

Με όχημα την πολυβραβευμένη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ (Βραβείο Eurodram 2023) και την πρωτότυπη μουσική του Φώτη Σιώτα, η παράσταση μετατρέπεται σε ένα επιβλητικό tour de force που που πραγματεύεται την καταστροφή της ομορφιάς και τα βάθη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και επιθυμίας και ρωτά: πόσο συνένοχοι μένουμε όταν σιωπούμε μπροστά στην ανθρωποφαγία;

Λίγες μέρες πριν την επιστροφή του στο θέατρο «Θησείον» ο Αργύρης Ξάφης μιλά στο in και μάς ξεναγεί στο «πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος»

1. Πώς αλλάζει ένας μονόλογος μέσα στον χρόνο; Είναι ο ίδιος με τον πρώτο χρόνο ή έχει γίνει πλέον κάτι άλλο;

Κάθε παράσταση αλλάζει μέσα στον χρόνο. Όσο και να προσπαθήσεις να κρατήσεις την αθωότητα του πρώτου καιρού, γιατί αυτό αξίζει να κρατηθεί, είναι αδύνατον. Και όπως ακριβώς μια διαπροσωπική σχέση έχει τις φάσεις της. Πολλές φορές επανέρχονται αυτές οι φάσεις. Αλλά δεν μπορείς όσο παίζεις να την ξεπεράσεις αυτή τη σχέση. Επίσης, όταν παίζεις πολύ καιρό μια παράσταση έχεις εντονότερη την αίσθηση ότι κάτι λειτουργεί σε αυτήν για να έρχεται κι άλλος και ακόμα περισσότερος κόσμος, πράγμα το οποίο σε πορώνει σε σχέση με την ανάγκη και το θέλω σου να πεις αυτή την ιστορία.

Μέσα στον χρόνο περιοχές θεοσκότεινες φωτίζονται και άλλες νέες άφωτες εμφανίζονται. Πάντα πρέπει να προσέχεις μην χαθείς μέσα σε αυτές τις περιοχές και γίνει μια τελείως υποκειμενική υπόθεση και πάψει να ενδιαφέρει το κοινό. Αυτό που μένει ίδιο κάθε βράδυ, είναι η στιγμή ακριβώς πριν ξεκινήσει η παράσταση που ένα άγχος -δημιουργικό, ναι, αλλά άγχος- σε αγκαλιάζει και σου υπενθυμίζει πως ό,τι και να γίνει τις επόμενες δύο ώρες είσαι δοσμένος και ταυτόχρονα αποκλεισμένος σε κάτι. Δεν πρέπει ούτε να διψάσεις, ούτε να σκεφτείς κάτι άλλο, ούτε να μην είσαι έντιμος στην επικοινωνία και στην καινούρια πραγματικότητα που σε περιμένει στην επαφή με τους ανθρώπους. Και ταυτόχρονα όλα αυτά είναι που σου εξάπτουν, εθιστικά πολλές φορές, την επιθυμία να βρίσκεσαι εκεί ακριβώς και πουθενά αλλού.

2. Το σώμα στο έργο είναι μνήμη, επιθυμία, τραύμα. Ποια είναι η δική σας σχέση με το «σώμα» στη σκηνή και στη ζωή;

Η δική μου σχέση με το «σώμα» είναι τρυφερότητα, ενδιαφέρον και φυσικά μνήμη. Το «σώμα» σαν κοινωνία, σαν αποδοχή, σαν επιθυμία, σαν ανάσα.

3. Το έργο αγγίζει δύσκολα θέματα: τη βία, την ενοχή, τη σιωπή μιας ολόκληρης κοινωνίας. Πώς τα διαχειρίζεστε ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος;

Κάνοντας θέατρο διαχειρίζομαι αυτά τα θέματα. Μέσα από εκεί πληρώνω το δικό μου μερίδιο στον κόσμο, έτσι συνεισφέρω εγώ στην επούλωση, στην εγρήγορση, στην ενθάρρυνση των συνανθρώπων μου. Και αρκεί ένας για να έχεις επιτύχει. Θεωρώ τελείως εκτός εποχής την κυνικότητα και την συνεχή ανάδειξη της «πραγματικότητας» σαν κάτι αναπόφευκτο και απαράλλακτο. Διαφωνώ πως είναι έτσι και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Γι’ αυτό και δεν έχει σταματήσει αυτή η λειτουργία στην τέχνη ποτέ, ακόμα και στις σκοτεινότερες εποχές της.

4. Η μικρή πόλη του έργου κρύβει, αποσιωπά, θάβει. Είναι αυτό ένα σχόλιο πάνω στη συλλογική συνενοχή; Σας ενδιαφέρει το πολιτικό θέατρο;

Το θέατρο είναι πολιτικό. Και είναι και θρησκευτικό. Και είναι και εκπαιδευτικό. Αν εννοείται το θέατρο που συνδέεται απροκάλυπτα με την τρέχουσα πραγματικότητα όχι, δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που συνδέεται όμως με τη φύση και τα από πάντα αδιόρθωτα ζητήματα του ανθρώπου, ναι. Με ενδιαφέρει. Γιατί κρίνω πως ενεργοποιεί και τον άνθρωπο μέσα στον πολίτη αλλά και τον πολίτη μέσα στο κάθε άνθρωπο. Στο βασικό που διαφωνούμε μεταξύ μας οι νοήμονες άνθρωποι δεν είναι στα μεγάλα ζητήματα της ανθρωπότητας, αλλά στο πώς λύνονται. Το θέατρο αποκαλύπτει τα προβλήματα των λύσεων αυτών.

5. Ποιο είναι, πιστεύετε, το στοιχείο που κάνει αυτό το έργο να βρίσκει τόση ανταπόκριση σε τόσο διαφορετικούς ανθρώπους;

Το ότι δεν ασχολείται με το φαίνεσθαι αλλά με το είναι. Δεν είναι γραμμένο από έναν εγκέφαλο αλλά από μια καρδιά. Και ότι από σύμπτωση καλή, μεταφράστηκε και από μια καρδιά, διαβάστηκε από μια καρδιά και παίζεται με καρδιά. Και αυτή, η καρδιά, είναι κάτι που υπάρχει ως ανάγκη αυτή την στιγμή από όλους.

6. Τελικά, ποιο είναι για εσάς «το πιο όμορφο σώμα»;

Το πιο όμορφο σώμα έχει πεθάνει. Και γι’ αυτό φέρουμε ευθύνη όλοι όσοι φοβηθήκαμε την ομορφιά και την αλήθεια. Το νεαρό αγόρι που βρίσκεται νεκρό στην έναρξη του έργου και στο οποίο ανήκει «το πιο όμορφο σώμα» έχει αποφασισθεί σοφά από τον συγγραφέα να παιχτεί από τον ηθοποιό που θα παίξει όλους τους ρόλους. Και αυτός ο ηθοποιός, σύμφωνα με τις οδηγίες του, δεν έχει σημασία αν είναι άνδρας, γυναίκα, τρανς, ιντερσέξ ή οτιδήποτε άλλο, δεν έχει σημασία αν είναι νέος, μεσήλικας ή ηλικιωμένος, αν είναι λεπτός ή παχύς. Δεν έχει σημασία τίποτα από αυτά. Γιατί κανέναν από αυτά ή όλα αυτά είναι για κάποιον άλλο «το πιο όμορφο σώμα». Στο φαντασιακό του καθενός σχηματίζεται και υπάρχει αυτό το σώμα.

7. Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας;

Μετά τον περιορισμένο κύκλο παραστάσεων στο θέατρο Θησείον με «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», θα συνεργαστώ με τον Γιάννη Χουβαρδά και το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τον Ιανουάριο θα ανεβάσουμε εκεί τον «Ιβάνοφ» του Τσέχωφ με έναν ονειρεμένο θίασο ηθοποιών και συνεργατών που εκτιμώ και αγαπώ ταυτόχρονα.

Το έργο

Το βραβευμένο έργο του “Ζουζέπ Μαρία Μιρό «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος” (Βραβείο BORN 2020 και Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας 2022) ξεκινάει με την υποσημείωση «Γραμμένο για έναν ή μια ηθοποιό. Το φύλο του δεν ενδιαφέρει. Ούτε η ηλικία του. Ούτε η σωματική διάπλαση.”

Ένας έφηβος, το πιο όμορφο αγόρι σε όλη την αγροτική περιοχή της Καταλονίας, βρίσκεται νεκρός στη μέση του πουθενά. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ξεδιπλώνεται η παθογένεια της κλειστής κοινωνίας μιας επαρχιακής πόλης στην οποία δε συμβαίνει ποτέ τίποτα.

Παιδεραστία, ομοφοβία, ένοχα μυστικά, καταπιεσμένες ζωές κι ένα τραγούδι που ξυπνά τις πιο εφιαλτικές αναμνήσεις. Όσα δε λέγονται, οδηγούν στον αφανισμό των ηρώων, πραγματικό και υπαρξιακό. Ζωντανοί- νεκροί βυθισμένοι στους πόθους και στα ένστικτά τους, εγκλωβισμένοι στον καθωσπρεπισμό και σε στερεοτυπικές κατασκευές.

Η παράσταση

Ο Αργύρης Ξάφης υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ζωής Ξανθοπούλου και με όχημα τη βραβευμένη μετάφραση (Βραβείο Eurodram) της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ ερμηνεύει τον πολυπρόσωπο μονόλογο του Μιρό σαν μία εξορκιστική τελετουργία, εμβαθύνοντας στο τραγικό γεγονός της δολοφονίας του έφηβου αγοριού.

Οι χαρακτήρες που υποδύεται παλεύουν με τις δικές τους επιθυμίες, αλλά και εκείνες που τους επιβάλλονται από τις καταπιεστικές κοινωνικές δομές μίας φαινομενικά δεμένης κοινότητας. Τη μουσική έχει συνθέσει ειδικά για την παράσταση ο Φώτης Σιώτας.

Συντελεστές
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία-Φωτισμοί: Βασίλης Αποστολάτος
Α’ Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Παναγή
Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Έρρικα Ρούσσου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Τρέιλερ παράστασης: Νατάσσα Ε. Ιωάννου
Επικοινωνία & Γραφείο Τύπου: Μαρία Τσολάκη
Διαφήμιση-Social Media: RENEGADE MEDIA, Βασίλης Ζαρκαδούλας
Παραγωγή: ΕΠΤΑΡΧΕΙΑ

Ερμηνεύει ο Αργύρης Ξάφης

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΘΗΣΕΙΟΝ
ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ
Τουρναβίτου 7, Θησείον

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ & ΩΡΕΣ
Από Πέμπτη 3 Οκτωβρίου και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:00

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: https://tickets.in.gr/gr-el/tickets/theater/to-pio-omorfo-soma/