Το ελληνικό «όνειρο», του Τζέρυ, ενός αφρικανού μετανάστη

Πριν από 18 χρόνια, ένα 16χρονο αγόρι από τη Νιγηρία αποφάσισε να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Ο Τζέρυ (συστήνεται και ως Ιερεμίας) ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι από το Μπενίν Σίτι, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Όπως χιλιάδες άλλοι, ακολούθησε μια δύσκολη και επικίνδυνη διαδρομή, μέσω Τουρκίας, και έφτασε με βάρκα στην Ελλάδα, με την ελπίδα να βρει ασφάλεια και προοπτικές.

Είχε φως στην Πλατεία, στην Αφρική δεν έχει

Φτάνοντας στην Αθήνα, οι υποσχέσεις των διακινητών τον οδήγησαν στο «Hotel Ameriki», που τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν η πλατεία Αμερικής. Εκεί βρήκε μόνο άστεγους, μετανάστες και ανθρώπους στο περιθώριο. Ο Τζέρυ βρέθηκε μόνος, άστεγος και απελπισμένος, στο κέντρο μιας ξένης πόλης.

Το hotel Ameriki… που ήταν πλατεία

Παρά τις τρομακτικές δυσκολίες της διαδρομής, όπως μας λέει, στην πλατεία Αμερικής ένιωθε για πρώτη φορά μια αίσθηση ασφάλειας. «Είχε φως… στην Αφρική , δεν είχε φως», λέει.

Χωρίς στέγη, χρήματα ή χαρτιά, άρχισε να παλεύει για την επιβίωση. Μερικοί Νιγηριανοί τον βοήθησαν με προσωρινή στέγαση. Από εκεί ξεκίνησε η προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του. Ξεκίνησε ως μικροπωλητής. Γύριζε δρόμους και νησιά, πουλώντας διάφορα προϊόντα. Μέχρι που συνελήφθη, και τότε κατάλαβε πως ό,τι έκανε δεν ήταν απλώς επικίνδυνο, αλλά και παράνομο.

Ο Τζέρυ στην πλατεία Αμερικής μετά από 17 χρόνια

Ξανά στο μηδέν – και πάλι από την αρχή

Όταν επέστρεψε από τα νησιά στην Αθήνα, βρέθηκε ξανά στο απόλυτο μηδέν. Χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα, χωρίς κατεύθυνση. Αλλά όχι χωρίς θέληση. Δοκίμασε διάφορα, από τον αθλητισμό μέχρι χειρωνακτικές δουλειές. Άρχισε  να εργάζεται σε εταιρεία διανομής φυλλαδίων. Αργότερα, γνώρισε έναν Πακιστανό ανακυκλωτή, που μάζευε χαρτόκουτα και τα πουλούσε σε εταιρεία ανακύκλωσης. Χωρίς δεύτερη σκέψη, απέκτησε κι εκείνος ένα καρότσι και πήρε τους δρόμους μαζεύοντας και ο ίδιος χαρτόκουτες.

Με ατελείωτες ώρες δουλειάς στον δρόμο, κατάφερε να μαζέψει χρήματα, να έχει ένσημα, να βρει στέγη και να αγοράσει το πρώτο του αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο ήταν για εκείνον σύμβολο ανεξαρτησίας, αποτέλεσμα αληθινής, σκληρής δουλειάς. Όπως μας είπε, την ημέρα δούλευε στους δρόμους, αλλά το βράδυ είχε την άνεση να βγαίνει βόλτες… πίσω από το δικό του τιμόνι.

Φίλους δεν είχε, αλλά δεν τον πείραζε, ούτε τον κατέβαλε η μοναξιά. Ήταν η πρώτη φορά που κατάφερνε να σταθεί πραγματικά μόνος του, και ίσως να είχε φτάσει σε ένα σημείο που ποτέ δεν πίστευε ότι θα αγγίξει.

Αντιμέτωπος με τον ρατσισμό

Η ζωή του, ωστόσο, παρέμεινε δύσκολη. Στη Νίκαια, όπου πλέον διέμενε και τώρα έχει ανοίξει τη δική του επιχείρηση, ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπος με τον ρατσισμό και τη βία. Εκείνη την εποχή η παρουσία της Χρυσής Αυγής ήταν έντονη και απειλητική. Έφαγε πολλές φορές ξύλο.

Τότε με την Χρυσή Αυγή, ήξερα ότι κάθε μέρα στο δρόμο θα φάω μπουνιές

Όμως, όπως λέει, η δουλειά του ήταν στον δρόμο, δεν μπορούσε να την αποφύγει. Ο δρόμος δεν ήταν επιλογή· ήταν ανάγκη. Με την επιμονή του όμως, κατάφερε να κερδίσει τη γειτονιά. Σήμερα, όπως λέει είναι φίλος με όλους.

Για τον Τζέρυ, ο ρατσισμός δεν είναι θέμα χρώματος, αλλά νοοτροπίας. «Δεν έχει να κάνει με την καταγωγή. Έχει να κάνει με το πώς βλέπεις τον άλλο και πώς έχεις μάθει να του μιλάς», μας λέει.

Ο χορός ως εργαλείο επιβίωσης και λύτρωσης

Η στροφή στη δημιουργία ήρθε μέσα από την ανάγκη.

«Ξεκίνησα χορό γιατί πεινούσα», λέει.

Αρχικά ο χορός ήταν τρόπος για ένα μικρό εισόδημα. Σύντομα όμως έγινε πάθος. Παρακολούθησε μαθήματα, σεμινάρια, εκπαιδεύτηκε και σταδιακά ξεκίνησε να διδάσκει. Μέσα από την τέχνη, απέκτησε φωνή και ταυτότητα.

Το 2020, εν μέσω πανδημίας, άνοιξε τη δική του σχολή, στη Νίκαια. Αν και δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα, σήμερα λειτουργεί επιτυχημένα την επιχείρησή του, ενώ παράλληλα διδάσκει σε μεγάλες σχολές χορού και γυμναστήρια στην ευρύτερη περιοχή. Έχει καθιερώσει, το JafroBeat, και διοργανώνει μάλιστα και ετήσια φεστιβάλ.

Ξεκίνησα χορό γιατί πεινούσα

Ο Τζέρυ στην δική του σχολή χορού

«Μιλάω μόνο με όσους με στηρίζουν»

Μέσα από τη μοναξιά και τις δυσκολίες της ζωής ως μετανάστης, ο Τζέρυ κατάφερε να πετύχει. Όμως, οι άνθρωποι από την πατρίδα του που είχε γνωρίσει στο παρελθόν, δεν ήταν δίπλα του για να χαρούν τις επιτυχίες του.

Ήθελα να μείνω στην Ελλάδα και δεν έμπλεξα με παράνομες ομάδες από τη χώρα μου

«Πρέπει να αλλάξω λίγο τη νοοτροπία μου για να μπορώ να μείνω στη χώρα», μας λέει.

Έτσι απομακρύνθηκε από ανθρώπους που θεωρούσε ότι τον κρατούσαν πίσω. Προτίμησε τη μοναξιά από το να ξαναβρεθεί στον δρόμο ή σε χειρότερες καταστάσεις.

Ένας δρόμος με φως

Η ιστορία του Τζέρυ δεν είναι απλώς μια ιστορία επιτυχίας. Είναι υπενθύμιση πως πίσω από κάθε πρόσωπο που προσπερνάμε στον δρόμο, μπορεί να κρύβεται ένα απίστευτο ταξίδι. Ο Τζέρυ δεν ζήτησε λύπηση – ζήτησε μόνο μια ευκαιρία. Σήμερα, είναι ο ίδιος εκείνο το φως που κάποτε έψαχνε…

Ο Τζέρυ στη Νίκαια