Απλά μαθήματα Δημοκρατίας

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Τι σημαίνει το πολίτευμα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας; Οτι οι πολίτες ψηφίζουν το κόμμα που θέλουν, αυτό που συγκεντρώνει τις περισσότερες ψήφους κερδίζει τις εκλογές και αν, βάσει του εκλογικού νόμου, εξασφαλίσει την πλειοψηφία στη Βουλή, σχηματίζει κυβέρνηση, αν όχι, μπορεί να συνεργαστεί με κάποιο άλλο κόμμα ενώ, αν δεν επιτευχθεί αυτό, ξαναγίνονται εκλογές. Απλό; Απλό όσο και ένα επιτραπέζιο για παιδιά από οκτώ ετών και άνω.

Πάμε παρακάτω. Στη Δημοκρατία, οι μειοψηφίες είναι σεβαστές, πρέπει να προστατεύονται και η γνώμη τους να ακούγεται χωρίς διαμεσολάβηση. Αυτός ακριβώς είναι και ο πυρήνας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι εκτιμήσεις και οι απόψεις της μειοψηφίας να διατυπώνονται χωρίς περιορισμούς. Δεν γίνεται όμως και να υιοθετούνται σε βάρος της πλειοψηφίας. Διότι τότε, ο πυρήνας που λέγαμε σπάει. Κατανοητό; Φαντάζομαι πως ναι.

Ας έρθουμε λοιπόν και στο δια ταύτα. Εδώ και δύο χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές, οι οπαδοί του, υπηρετώντας συνειδητά ή ασυνείδητα το γράμμα και το πνεύμα της Κουμουνδούρου, λανσάρουν κάθε τόσο και ένα «παραιτήσου» το οποίο έρχεται και κουμπώνει σε όποιον ή όποια υπουργό τούς χαλάει τη φαντασιακή τους μαγιονέζα. Το «Χρυσοχοΐδη παραιτήσου» είχε γίνει, αρχικά, η καραμέλα των κοριτσιών και των αγοριών που, χωρίς λόγο, νομίζουν ότι τους ανήκει η πόλη, τα πεζοδρόμιά της, τα πάρκα της, οι πλατείες της, τα αγάλματά της, οι κάδοι της ενίοτε μάλιστα, αν μιλάμε για καταλήψεις, και οι περιουσίες των άλλων. Στη συνέχεια, το «Μενδώνη παραιτήσου» έγινε φάσα σε προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι λόγοι που ήθελαν την παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της θητείας της, ανάγονται στον χώρο του υπαρξιακού.

Οταν οι λίγοι νομίζουν ότι είναι πολλοί

Αναρωτιέμαι πώς το σκέφτονται αυτοί που ζητάνε την παραίτηση υπουργών μίας κυβέρνησης που έχει αυτοδυναμία στη Βουλή. Οτι τι δηλαδή; Θα πει ένας Πρωθυπουργός που ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, στις δημοσκοπήσεις περί καταλληλόλητας, βλέπει από μακριά την πλάτη του «Τι σημασία έχει που συμφωνούν με τις επιλογές μου οι πολλοί; Εφόσον διαφωνούν οι λίγοι, εγώ αυτούς θα ακούσω».

Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που ένα κόμμα, μετά την ανάληψη της εξουσίας, αρχίζει να καταγράφει τη γνωστή κυβερνητική φθορά. Ενίοτε, τα ποσοστά του κατρακυλάνε μέσα σε λίγους μήνες και πολύ πριν από την ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας του δεν είναι πλέον πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Αυτό είχε συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ λίγους μήνες μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Τώρα όμως συμβαίνει κάτι άλλο. Είναι η πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, τα τελευταία 47 χρόνια δηλαδή, που η Νέα Δημοκρατία, ύστερα από μια διετία στην εξουσία, όχι μόνο δεν έχει χάσει ποσοστά αλλά η ψαλίδα με το δεύτερο κόμμα έχει ανοίξει. Προφανώς, αρέσει στους πολλούς και δεν αρέσει στους λίγους. Τι να κάνουμε, έτσι λειτουργεί η δημοκρατία. Τώρα αν οι λίγοι νομίζουν ότι είναι πολλοί επειδή κάνουν θόρυβο, ας το ψάξουν λίγο με τον εαυτό τους. Το αραία αραία για να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα, ισχύει μόνο χωροταξικά.

Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι βασικός πυλώνας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ομως τα «παραιτήσου» και τα «κάτι πρέπει να γίνει για να πέσει αυτή η κυβέρνηση», δεν έχουν καμία θέση στη δημοκρατία. Διότι αυτό το «κάτι» λέγεται πραξικόπημα. Τόσο απλά.

Για την Κεραμέως

Η τελευταία αντιπολιτευτική ατραξιόν έχει στόχο την υπουργό Παιδείας. Σε γνωστή πλατφόρμα άνοιξε σελίδα για τη συλλογή υπογραφών με αίτημα την παραίτηση της Νίκης Κεραμέως. Και οι διαχειριστές πανηγυρίζουν ότι πλησιάζουν τις 70.000, άντε να φτάσουν και τις 75.000. Μωρέ, στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν 5.769.664 πολίτες. Ακόμη και με «συριζαϊκά μαθηματικά» οι 75 και οι 80 και οι 100 χιλιάδες υπογραφές αποτελούν μειοψηφία της μειοψηφίας. Ε, πώς αλλιώς αφού το 65% των 1.781.057 που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν με τις μεταρρυθμίσεις της Κεραμέως;