Η Τασία, η συγγνώμη και το φιλότιμο

Ο σοφός ή άφρων λαός, πάρτε το όπως θέλετε, λέει ότι από το τότε που βγήκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο.

Είναι δύο έννοιες μη συμβατές.

Υποτίθεται ότι το φιλότιμο προηγείται του συγγνώμη. Ζητάς συγγνώμη επειδή έχεις φιλότιμο και αναγνωρίζεις ότι αυτό που έκανες δεν ήταν σωστό. Όμως για να κάνεις αυτό που έκανες πάει να πει ότι δεν έχεις φιλότιμο, οπότε γιατί ζητάς συγγνώμη;

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου ζητάει σήμερα συγγνώμη επειδή, όπως η ίδια παραδέχθηκε, η μετάταξη της κόρης της στη Βουλή από άλλη υπηρεσία του Δημοσίου έγινε καθώς η ίδια διέθετε «γνωριμίες και διασυνδέσεις».

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι στιγμής η κυρία Χριστοδουλοπούλου δεν έχει ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, που την εμπιστεύτηκε, την ψήφισε και χρηματοδοτεί αυτή και την κόρη της.

Ζήτησε συγγνώμη από τον ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση, τους φίλους και τους συντρόφους της που τους στεναχώρησε.

Ειλικρινά νοιώθω κι εγώ μεγάλη στεναχώρια για τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ που έπεσαν από τα σύννεφα όταν η Τασία παραδέχθηκε το λάθος της. Που δεν είχαν ιδέα για τέτοιες διαδικασίες και ένοιωσαν προδομένοι.

Αισθάνομαι πόσο βαριά είναι η θλίψη τους για όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με τα κυβερνητικά στελέχη να μετατάσσουν στα «χρυσά» μισθολόγια της Βουλής, τα παιδιά τους, τις πρώην συζύγους τους, τον ξάδελφο του μπατζανάκη τους και όλους τους πλησιέστερους συγγενείς.

Από την άλλη χαίρομαι επειδή μία πολιτικός είχε την τόλμη να πει ανοιχτά αυτό που όλοι γνωρίζαμε: ότι εμπρός στο να εξασφαλίσουμε τα δικά μας παιδιά και το μεγαλύτερο ηθικό πλεονέκτημα πάει περίπατο.

Η κυρία Χριστοδουλοπούλου, μετά τον αναμενόμενο σάλο που προκάλεσε η ειλικρίνειά της αποφάσισε να μην είναι υποψήφια βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που μου προκάλεσε μεγάλη απελπισία.

Σκέφτηκα τις επιπτώσεις που θα έχει στο μέλλον της χώρας το γεγονός ότι ακόμα ένα μεγάλο και ιστορικό πνεύμα αποσύρεται από την ενεργό πολιτική.

«Και τώρα ποιος θα διαολοστέλνει την αντιπολίτευση από το προεδρείο της Βουλής;» σκέφτηκα με τρόμο.

Τασία, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θα μου λείψεις.

Προσωπικά αποφάσισα ότι θα κλαίω κάθε χρόνο στις 7 Ιουνίου.