Το «κι όμως γυρίζει» του Τσίπρα απέναντι σε μια κοινωνία που δεν αντέχει άλλες ήττες

Αναμφίβολα το πολιτικό γεγονός της εβδομάδας που πέρασε ήταν η παρουσίαση του βιβλίου «Ιθάκη» του πρώην πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα. Τα όσα διημείφθησαν στο «Παλλάς», σε συνδυασμό με τα διάφορα σχόλια, τις ερμηνείες και τις απόψεις που ακούστηκαν μετά το πέρας της εκδήλωσης, προκάλεσαν ένα μάλλον εκρηκτικό μείγμα.

Από τη μια υπάρχει το δεξιό αφήγημα, γνωστό σε όλους και δίχως να κομίζει καμία έκπληξη. Προσπάθεια απαξίωσης του πρώην πρωθυπουργού, συνεχόμενες επαναλήψεις για το πρώτο εξάμηνο του 2015 και τις ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – άρα πρωτίστως του Αλέξη Τσίπρα, ενώ δεν έλειψαν και οι πιο «θεατρικές» αντιδράσεις, τύπου «από τι γλιτώσαμε…».

Παλιοί και νυν σύντροφοι

Από την άλλη ξεκίνησε μια συζήτηση στην Αριστερά, ανάμεσα σε παλιούς και νυν συντρόφους, που προέρχονται απ΄ όλο εκείνο το πλέγμα των διασπάσεων, ήτοι από την εποχή του 2015 μέχρι τις πιο πρόσφατες αποχωρήσεις, οι οποίες και οδήγησαν σε απίστευτο κατακερματισμό του χώρου. Το εντυπωσιακό είναι ότι εδώ η συζήτηση έγινε σε αρκετές περιπτώσεις με όρους απίστευτης κακεντρέχειας, ακόμα και με διάθεση ρεβανσισμού από την οποία πλημμύρισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και που αφορούσε κατά κύριο λόγο τον ίδιο τον Τσίπρα.

Τι λένε τα στοιχεία

Πριν συνεχίσουμε, οφείλουμε να θυμίσουμε κάποια στοιχεία. Το τελευταίο δίμηνο η Eurostat έχει βγάλει διάφορες από τις τακτικές της μετρήσεις που αφορούν και την Ελλάδα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της, η χώρας μας έχει επιστρέψει ανάμεσα στις κορυφαίες της Ε.Ε. στους μακροχρόνια άνεργους, η στεγαστική κρίση έχει χτυπήσει κόκκινο και διαθέτουμε μια από τις χειρότερες επιδόσεις της Ευρώπης στην αντιμετώπιση της, ενώ αυξάνεται σταθερά η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός.

H Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, η Κεντρική Ελλάδα, η Δυτική Ελλάδα, η Πελοπόννησος και το Βόρειο Αιγαίο βρίσκονται στις πιο ευάλωτες θέσεις πανευρωπαϊκά. Στις συγκεκριμένες περιφέρειες το ένα τρίτο του πληθυσμού – τουλάχιστον 33% – βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση νομοθετεί για λίγους και εκλεκτούς εν μέσω σειράς σκανδάλων, είτε οικονομικών, είτε θεσμικών. Οι ηγεσίες των συνδικάτων σέρνονται πίσω από την υπουργό Εργασίας και πανηγυρίζουν τη δήθεν επιστροφή στην κανονικότητα στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, επιβεβαιώνοντας τη δυσάρεστη αλήθεια πως έχουν ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και ταυτόχρονα έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση της πλειονότητας των εργαζομένων.

Σε αυτή τη συνθήκη ζει η χώρα σήμερα. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν την επιθυμία της πλειονότητας που σε συντριπτικά ποσοστά ζητά την αλλαγή κυβέρνησης. Και τη ζητά απεγνωσμένα επειδή έχει κουραστεί να βιώνει ήττες: Οικονομικές, εργασιακές, κοινωνικές, θεσμικές.

Αρνητική εικόνα

Σ’ ένα περιβάλλον εντελώς αντικυβερνητικό και την ώρα που κάποιος θα περίμενε την προοδευτική αντιπολίτευση να θριαμβεύει, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική και αρνητική για τα κόμματα που την εκπροσωπούν. Το χειρότερο είναι πως αυτή η εικόνα δεν δείχνει ν’ αλλάζει προς το καλύτερο.

Υπό αυτό το πρίσμα και τις αντιδράσεις που προκάλεσε η «Ιθάκη» του Τσίπρα, ο στόχος του πρώην πρωθυπουργού μάλλον επιτεύχθηκε. Η «πέτρα» που έριξε και που όπως αναφέρεται από το περιβάλλον του «έβαλε τέλος στη στασιμότητα του πολιτικού βάλτου», είναι κάτι που μάλλον ισχύει. Το ερώτημα είναι τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα.

Τα παραπάνω στοιχεία που δοκιμάζουν τη συνοχή της κοινωνίας, τα γνωρίζει καλά ο Αλέξης Τσίπρας. Ομοίως και οι υπόλοιποι αρχηγοί της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Το ερώτημα είναι πώς απαντάνε στα αιτήματα του κόσμου. Ως γνωστόν, στις περισσότερες έρευνες καταγράφεται η επιθυμία των προοδευτικών πολιτών να επιτευχθεί μια συνεργασία στα κόμματα της αντιπολίτευσης ως αντίβαρο νίκης απέναντι στη Δεξιά του Μητσοτάκη.

Αόρατοι μικρόκοσμοι

Κι ενώ η συγκεκριμένη συζήτηση θα έπρεπε να έχει αρχίσει ήδη ως λαϊκό απαιτούμενο, η παραφιλολογία και το κουτσομπολιό του «εξώστη» καλά κρατεί. Κουβέντες στελεχών, πρωτοκλασάτων και μη, αναρτήσεις χωρίς νόημα, ψίθυροι, σχόλια, αποδοκιμασίες και αναθέματα που θέλουν να αποτελέσουν μια επίδειξη δύναμης σε αριστερών φρονημάτων μικρόκοσμους.

Μόνο που αν τους βάλεις δίπλα στη μεγάλη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας και των προβλημάτων της μοιάζουν απίστευτα μικροί, σχεδόν αόρατοι.

Ίσως θα ήταν προτιμότερο για τις δυνάμεις της Αριστεράς που θα θέλουν να υπάρχουν κι αύριο και να μην εξαϋλωθούν στη λήθη της Ιστορίας, να προτιμήσουν το διάλογο. Όχι με τον Τσίπρα απαραίτητα ή τον κάθε Τσίπρα, αλλά με τον κόσμο. Και όταν λέμε τον κόσμο δεν εννοούμε τα κομματικά μέλη και τους ψηφοφόρους τους, αλλά να πάνε πιο έξω, να γνωρίσουν κι άλλους ανθρώπους, ίσως να σκεφτούν να γίνουν περισσότερο θελκτικοί και επικοινωνιακοί, όχι με το ύφος του παντογνώστη αλλά με εκείνο του ανθρώπου που νοιάζεται και ακούει.

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει αυτά τα χαρίσματα στον Αλέξη Τσίπρα. Όλοι όσοι τον ξέρουν χρόνια τώρα έχουν να το λένε, πως ακόμα και με κάποιον τυχαίο να βρεθεί στο δρόμο και να μιλήσει, δίνεται ολόκληρος, κάθεται και ακούει. Είναι εξαιρετικά σημαντικό αυτό, για κάποιον που θέλει να συστηθεί ξανά στον κόσμο.

Ώρα για συστάσεις

Στην ελληνική κοινωνία η «Ιθάκη» του Τσίπρα αποτελεί το όχημα για να ξανασυστηθεί ο ίδιος με τον κόσμο. Και έχει απόλυτο δίκιο το περιβάλλον του όταν χρησιμοποιεί τη φράση «κι όμως γυρίζει», με αφορμή τις αντιδράσεις. Και γυρίζει επειδή έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος από την αρχή του, δουλειά του είναι να προχωρά και να μην μένει στάσιμος. Θα συνεχίσει λοιπόν να το κάνει, με τις παρουσιάσεις του βιβλίου και στην υπόλοιπη Ελλάδα, την ανακοίνωση του κινήματός του όταν το αποφασίσει κλπ.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στην κοινωνία δεν ξανασυστήνεται μόνο ο Τσίπρας, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι που υπήρξαν υπουργοί του, συνεργάτες του, σύντροφοί του, βουλευτές του κλπ.. Κατά συνέπεια όλοι θα μπουν στη βάσανο της κριτικής. Και γι’ αυτά που έκαναν αλλά κυρίως για όσα δεν έκαναν. Τότε, θα έρθει και η ώρα του λογαριασμού.