Δεν εννοώ εκείνον τον κοινό τόπο της ύστατης συνάντησης Που όλοι απεύχονται. Ούτε θα ήτανε πρωτότυπο Να υπονομεύω την πρωτοτυπία πιστεύοντας Ότι πρωτοτυπώ. Από συγκίνηση μιλώ. Και με συγκίνηση. Ενός που εισέρχεται Σε θαλπωρή πατρίδας Με όλα γύρω του Ν’ ανθίζουν οικειότητα. Και κλαίει. Εδώ σε τούτο «Το γοργόν και χάριν έχει» Είναι που σκόνταψε μικρός γιατί βιαζότανε. Σ’ εκείνο το «Τι σου ’ναι ο άνθρωπος, ένα μηδέν» Πόσες φορές περπάτησε αργά, με βήμα επίσημο. Σκαλιά που τα ’γλειψε η χρήση και γυαλίζουνε Στο φως (κοινότατο, σαφώς) Του ίδιου αρχαίου ήλιου. Γυαλίζουνε απ’ τη χρήση και γλιστράνε. Συνήθως προς το εύκολο των συνειρμών. Αναμενόμενο. Αφού το εύκολο Είν’ απ’ το δύσκολο ευκολότερο Γιατί να στέρξεις μ’ ευκολία στη δυσκολία; Ή μήπως το «Άλλο χρήμα κι άλλο ευτυχία» Δεν είναι ανάληψη Από μια τράπεζα ιδεών Ένα ενδόμυχο Ίντερνετ Που σε συνδέει ανέξοδα με τη σοφία αιώνων;
«Σοφία αιώνων». Τι έκφραση! Συμβατική, θα πείτε. Και κοινότοπη. Όσο τουλάχιστον το σχόλιο το δικό σας.
Όμως δεν βλέπω ευστοχότερο εγκώμιο Απ’ τα κοινότοπα σοφά περί σοφίας που λέγονται
Γεννημένος στην Αθήνα το Μάιο του 1953, ο αμοργιανής καταγωγής Αντώνης Φωστιέρης αποτελεί μια εξέχουσα προσωπικότητα της ποιητικής γενιάς του ’70.
Ο Φωστιέρης πρωτοεμφανίστηκε στον κόσμο των γραμμάτων με «Το μεγάλο ταξίδι» το 1971 (είχε προηγηθεί, το 1970, η δημοσίευση ενός ποιήματός του στο περιοδικό Νέα Εστία), ακολουθώντας ευθύς εξαρχής μια σαφή και συνεπή ποιητική γραμμή, όπου η έντονη εσωτερικότητα και η φιλοσοφική ενατένιση συμπλέκονται ιδιότυπα με την ποιητική λάμψη και την εκφραστική διαύγεια.
Έχει τιμηθεί με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη (απονέμεται από την Ακαδημία Αθηνών).
Ποιητικά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει από εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού.