Ο Αντώνης Παρασκευάς μέσα από τα μάτια των Χρ.Στέργιογλου και Ελ.Ψύκου

Πρόκειται σίγουρα για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές προτάσεις της κινηματογραφικής σεζόν. Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά αφηγείται την ιστορία ενός διάσημου τηλεπαρουσιαστή, ο οποίος αποφασίζει να εξαφανιστεί για να παραμείνει κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας.

Συναντήσαμε τον πρωταγωνιστή, Χρήστο Στέργιογλου, και τη σκηνοθέτιδα της ταινίας, Ελίνα Ψύκου και μιλήσαμε μαζί τους για πραγματικές περιπτώσεις διασήμων, ελληνικό σινεμά και την ξεχωριστή περίπτωση του Αντώνη Παρασκευά.

Πέρασε ένας χρόνος από την προβολή της ταινίας στο Βερολίνο μέχρι την έξοδό της στις αίθουσες. Πώς αισθάνεστε που ο Παρασκευάς θα συναντήσει το κοινό;

Ελίνα Ψύκου: Νιώθω ότι κλείνει ένας κύκλος. Πριν από έναν χρόνο η ταινία προβλήθηκε στο Βερολίνο, στη συνέχεια πήγε σε πολλά Φεστιβάλ, μετά προβλήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αλλά εάν δεν προβληθεί στο κοινό, νιώθω πως υπάρχει μια εκκρεμότητα.

Χρήστος Στέργιογλου: Υπάρχει και η αγωνία πώς θα πάει με τα εισιτήρια. Τώρα παραδίδεται στο κοινό. Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς θα πάει η ταινία.

Ελ.Ψ.: Ναι, φυσικά χαιρόμαστε για την επιτυχία της στα Φεστιβάλ, αλλά τις ταινίες τις κάνουμε γιατί θέλουμε κάτι να επικοινωνήσουμε.

Χρ.Στ.: Έχεις, βέβαια, ησυχάσει ότι η ταινία έχει αναγνωριστεί (στα ξένα φεστιβάλ). Έχει πάρει την ηθική της αμοιβή.

Γιατί πιστεύετε ότι πολλές ελληνικές ταινίες δεν τα πάνε τόσο καλά από άποψη εισιτηρίων;

Ελ.Ψ.:Οι θεατές έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στις ελληνικές ταινίες. Το 2009 βγήκαν τρεις ταινίες, τρεις καλές ταινίες, Ο Κυνόδοντας, η Στρέλλα και η Ακαδημία Πλάτωνος που τα πήγαν καλά στο εξωτερικό, πήραν σημαντικά βραβεία. Ο κόσμος πήγε να δει αυτές τις ταινίες και νομίζω ότι απογοητεύτηκε. Νομίζω ότι περίμενε να δει κάτι άλλο. Εκεί νομίζω ότι χάθηκε μια εμπιστοσύνη. Εκεί που πήγε να φτιάξει μια σχέση, δεν έφτιαξε. Το βασικό είναι ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει πολιτιστική και κινηματογραφική παιδεία. Σε άλλες χώρες από παιδί εξοικειώνεται ο άλλος με το σινεμά. Εδώ δεν είναι ο θεατής εξοικειωμένος με το σινεμά και ειδικά με το εθνικό σινεμά.

Χρ.Στ.: Υπήρχε και η ταμπέλα «κουλτουριάρικο», ότι κάτι δεν είναι συνηθισμένο. Ελπίζω ότι η προκατάληψη προς τις ελληνικές ταινίες θα φύγει. Η Μικρά Αγγλία πήγε καλά, γεγονός που είναι πολύ ευχάριστο.

Η αρχή υπήρξε δύσκολη, ειδικά από πλευρά χρηματοδότησης. Πείτε μου, πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε την ταινία;

Ελ.Ψ.: Είχα απελπιστεί, είχα πολύ ανάγκη να κάνω μια ταινία. Αγαπάς κάτι αλλά η σκηνοθεσία φαίνεται στην πράξη. Δεν κάθεσαι στο σπίτι σου και λες: Α, είμαι σκηνοθέτης. Πρέπει να το εξασκείς. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο για αυτούς που είναι πρωτοεμφανιζόμενοι. Είναι δύσκολο να σε εμπιστευτεί κάποιος και να σου δώσει χρήματα. Αυτό είναι παγκόσμιο ζήτημα, όχι καθαρά ελληνικό. Πόσο μάλλον εδώ που αντιμετωπίζουμε και αυτά που αντιμετωπίζουμε. Αν δεν έκανα ταινία θα έσκαγα, ήταν υπαρξιακό το ζήτημα. Θα πάθαινα κατάθλιψη. Η απελπισία μου μού δημιούργησε μια ορμή και το αρνητικό συναίσθημα έγινε θετικό. Αυτό συμπαρέσυρε τους υπόλοιπους που εργάστηκαν εθελοντικά ή με μικρές αμοιβές.

Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη έμπνευση πίσω από τον Παρασκευά;

Ελ.Ψ.: Η βασική έμπνευση ήρθε από μία είδηση που άκουσα στην τηλεόραση για έναν Βραζιλιάνο δημοσιογράφο που είχε ένα σόου στην τηλεόραση που ασχολείτο με εγκλήματα. Κάποια στιγμή η αστυνομία κατάλαβε ότι αυτός ο άνθρωπος, προκειμένου να έχει υψηλά ποσοστά τηλεθέασης, προσλάμβανε πληρωμένους δολοφόνους και τους ζητούσε να σκοτώνουν ανθρώπους, προκειμένου να έχει στη συνέχεια την αποκλειστικότητα της τηλεθέασης. Ήταν σοκαριστικό όταν το άκουσα. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να διατηρήσει τη φήμη και τη δόξα του; Ήταν πριν το 2009, ήμασταν πριν τα μνημόνια, σε μία κοινωνία που είχε αρχίσει να ξεπέφτει και η τηλεοπτική φούσκα είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει. Ήταν η εποχή που ο Ανδρέας Μικρούτσικος δεν είχε δουλειά και είχε αρχίσει κάπως να περιφέρεται. Επειδή πάντα με ιντριγκάριζαν οι διάσημοι, από την ανθρώπινη πλευρά τους (οι αγωνίες τους και οι φόβοι τους), αποφάσισα να φτιάξω την περσόνα του Παρασκευά, όχι βασισμένη σε έναν χαρακτήρα, αλλά παίρνοντας λίγα στοιχεία από τον έναν ή τον άλλο.

Χρ.Στ.: Υπήρχε απόλυτη σύμπνοια απόψεων με την Ελίνα και προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό. Δεν σκεφτόμουν ότι ερμηνεύω έναν αρνητικό χαρακτήρα, προσπάθησα να υποστηρίξω τα δίκια του. Τι σημαίνει να είσαι διάσημος; Είναι μια ταυτότητα τελείως πλαστή, μία ιλουστρασιόν εικόνα. Ο ήρωας αρχίζει από λάθος και καταλήγει σε λάθος.

Η απομόνωση λειτουργεί ως καταλύτης;

Χρ.Στ.: Δεν υπάρχει καταλύτης κατά τη γνώμη μου. Αν υπήρχε, τότε ο ήρωας θα είχε κατανοήσει το λάθος. Δεν θα επέλεγε αυτόν τον τρόπο για να παραμείνει διάσημος. Χωρίς όρους, χωρίς πιστεύω; Τα πιστεύω είναι λάθος. Γι’ αυτό πηγαίνει στην απέναντι όχθη.

Ελ.Ψ.: Η απομόνωση σίγουρα πάντως συνδράμει στο να πάει στην απέναντι όχθη.

Η ταινία έχει μια ισορροπία κωμωδίας, δράματος. Αλλά και στην ίδια σκηνή το βλέπουμε αυτό.

Ελ.Ψ.: Η ισορροπία αυτή ήταν για μένα το ζητούμενο. Μου αρέσει πολύ να υπάρχει η κωμωδία μέσα στο δράμα. Είναι δύσκολο να πετύχεις την ισορροπία, νομίζω ότι τα πήγαμε καλά. Θεωρώ το χιούμορ σημαντικό, γιατί δεν μου αρέσει όταν τα πράγματα είναι σοβαροφανή.

Χρ.Στ.: Πολλές φορές βλέπουμε κάποιους ανθρώπους να βγαίνουν στην τηλεόραση και να μιλούν πολύ σοβαρά για όλα αυτά τα πράγματα που μας συμβαίνουν και γελάμε με τη γελοιότητά τους. Επομένως, το χιούμορ από μόνο του εμπεριέχεται σε αυτό.

Να αναφερθούμε και στην διαφημιστική καμπάνια της ταινίας; Ο Παρασκευάς έγινε πραγματική προσωπικότητα με φωτογραφίες και βίντεο από διάφορους γνωστούς καλλιτέχνες.

Χρ.Στ.: Αφέθηκα στα χέρια της Ελίνας, μου άρεσε η ιδέα και ευτυχώς δεν γίναμε ρεζίλι (σ.σ. γέλια). Ήταν πολύ τολμηρό.

Ελ.Ψ.: Θεώρησα ότι ο χαρακτήρας της ταινίας προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Είναι ένας δημοσιογράφος, υποτίθεται διάσημος. Θέλω σε όλα όσα κάνω να βάζω λίγο αλατοπίπερο, να μη τα δίνω στεγνά. Είχα την ιδέα, μας ακολούθησαν διάφοροι άνθρωποι. Αφιερώσαμε κόπο, ενέργεια. Ήταν ένα δεύτερο γύρισμα.

Χρ.Στ.: Αυτοί που έχουν δει το promotion και θα δουν την ταινία θα μάθουν περισσότερα για το παρελθόν του ήρωα.

Κύριε Στέργιογλου συμμετέχετε στην παράσταση «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο» στο θέατρο Μπάντμιντον. Πείτε μου λίγα λόγια για την παράσταση.

Χρ.Στ.: Χαίρομαι που παίζω με την Μαρινέλλα που είναι φίλη μου πολλά χρόνια.

Ελ.Ψ.: Έχει και πολύ καλή φωνή ο κ. Στέργιογλου.

Χρ.Στ.: Είναι η πρώτη φορά που κάνω μιούζικαλ. Μου κάνει εντύπωση που η Μαρινέλλα είναι θρύλος και έχει όλα τα δικαιώματα του θρύλου, προσπαθεί να αφηγηθεί την ζωή ενός άλλου θρύλου. Νομίζω ότι αυτές οι δύο γυναίκες έχουν την ίδια ενέργεια. Είναι πολύ απλή στη συνεργασία η Μαρινέλλα. Στην παράσταση έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ερωτευμένο ζευγάρι (Τραϊφόρος – Βέμπο). Είναι ηφαιστειογενής η κατάσταση, ποτέ δεν περνούσαν καλά. Έζησαν έρωτα, αλλά τη συνύπαρξη του έρωτά τους δεν την χαρήκανε. Αυτός έκανε πολλές απιστίες, πήγαινε με άλλες, της έγραφε στίχους για να της δείξει την δυστυχία του μαζί της. Ο Άνθρωπός μου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.

Κυρία Ψύκου, εσείς ετοιμάζετε καινούρια ταινία…

Έχω ήδη γράψει ένα σενάριο (σ.σ. προσωρινός τίτλος «Ίβο και Σοφία»), το οποίο έχει πάρει μια χρηματοδότηση για development. Αναζητούμε χρηματοδότες για την ολοκλήρωση του σεναρίου. Θα πάμε στο Βερολίνο, στο Co-production market και στόχος είναι να βρεθεί χρηματοδότηση. Βασικός ήρωας είναι ένα αγόρι 11 χρονών που έρχεται από την Ρωσία στην Ελλάδα. Έχει δύο χρόνια να δει τη μητέρα του και αυτή τον έχει καλέσει να μείνει πλέον μαζί της. Φτάνοντας εδώ, όμως, το αγόρι ανακαλύπτει ότι η μητέρα του είναι ερωτευμένη με έναν ηλικιωμένο Έλληνα κύριο. Και ξεκινάει ένα τρίγωνο, καθώς το παιδί διεκδικεί τη σχέση του με τη μητέρα.

* «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες.

Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ