O Economist τα βάζει με Γαλλία και Αγγλία για αναγνώριση Παλαιστίνης: «Καλές προθέσεις, λάθος τρόπος»

Αν και τάσσεται υπέρ της λύσης «δύο κρατών για δύο λαούς», ο Economist με κεντρικό άρθρο του δηλώνει αντίθετο στην πρόσφατη καθοριστική κίνηση Βρετανίας και Γαλλίας προς την αναγνώριση επίσημου παλαιστινιακού κράτους. Ποια είναι όμως τα επιχειρήματα και γιατί δεν φαίνονται ιδιαίτερα πειστικά;

Υπενθυμίζεται ότι στις 24 Ιουλίου η Γαλλία ανακοίνωσε ότι θα αναγνωρίσει την Παλαιστίνη στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο, ενώ πέντε ημέρες αργότερα, ο Βρετανός πρωθυπουργός σερ Κιρ Στάρμερ δήλωσε ότι η Βρετανία θα ακολουθήσει.

Το βρετανικό μέσο υποστηρίζει ότι αυτές οι κινήσεις οφείλονται εν πολλοίς στην ανάγκη των δύο ηγετών να επιδείξουν ηθική ανωτερότητα, καθώς χάνουν τη δημοτικότητά τους και επιδιώκουν να κερδίσουν εσωτερική συμπάθεια.

Μια απάντηση, που εξέφρασε ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, είναι ότι η αναγνώριση είναι απλώς άνευ σημασίας. Χλεύασε τη δέσμευση του κ. Μακρόν λέγοντας ότι «δεν έχει καμία βαρύτητα». Μπορεί κανείς να καταλάβει τι εννοεί. Δεδομένου ότι 147 από τα 193 κράτη-μέλη του ΟΗΕ έχουν ήδη αναγνωρίσει την Παλαιστίνη, η προσθήκη δύο ακόμη δεν φαίνεται να αλλάζει τα δεδομένα.

Ο Economist υπογραμμίζει ότι Βρετανία και Γαλλία καθώς «ως μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και μέλη της G7, επιδιώκουν να επηρεάσουν και άλλα κράτη που σκέφτονται να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη. Πράγματι, στις 30 Ιουλίου, ο Καναδάς ανακοίνωσε ότι θα αναγνωρίσει επίσης την Παλαιστίνη τον Σεπτέμβριο, υπό προϋποθέσεις».

Θα πεισμώσουν ακόμα περισσότερο οι Ισραηλινοί

Ωστόσο, το βρετανικό μέσο αμφισβητεί το επιχείρημα των Αγγλογάλλων ότι για να αποφύγει το Ισραήλ την απομόνωση, ο Νετανιάχου ίσως επιδιώξει ειρήνη.

Πρόκειται, για «εύθραυστο θεμέλιο» εξωτερικής πολιτικής, αναφέρει.

«Ο κ. Νετανιάχου και οι υπουργοί του είναι πιθανότερο να πεισμώσουν παρά να υποχωρήσουν. Πολλοί θεωρούν, ίσως σωστά, ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα τους καταδικάζουν ό,τι κι αν κάνουν. Η υποχώρηση σήμερα θα φέρει περισσότερες απαιτήσεις αύριο. Ορισμένοι στο Ισραήλ καταλήγουν πως είναι προτιμότερο να πράξουν τώρα ό,τι θεωρούν αναγκαίο και να αποκαταστήσουν τις σχέσεις αργότερα. Αν το Ισραήλ έχει ήδη «πληρώσει» το -μικρό έστω- τίμημα της αναγνώρισης, η κυβέρνηση Νετανιάχου μπορεί να σκληρύνει ακόμα περισσότερο τη στάση της» σημειώνει ο Economist.

Οι Παλαιστίνιοι θα είναι ανυποχώρητοι

Ο δεύτερος λόγος, σύμφωνα με τον Economist, που δεν θα έπρεπε να προχωρήσουν στην αναγνώριση της Παλαιστίνης είναι ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο η έχασαν ένα διαπραγματευτικό χαρτί έναντι της παλαιστινιακή πλευράς. Δηλαδή με άλλα λόγια τους δώσανε πάρα πολλά και έτσι οι Παλαιστίνιοι θα είναι ανυποχώρητοι στις διαπραγματεύσεις καθώς θα έχουν πάρει αυτό που ήθελαν.

«Και αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο, διότι η λύση των δύο κρατών θα προσκρούσει σε πολυάριθμα εμπόδια — από ζητήματα εδαφών έως θέματα ασφάλειας» υπογραμμίζει ο Economist. Δυστυχώς, ο Μαχμούντ Αμπάς, πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, δύσκολα θα κάνει υποχωρήσεις. Μόλις πρόσφατα καταδίκασε για πρώτη φορά τις φονικές επιθέσεις της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023. Έχει επανειλημμένα αποτύχει να προκηρύξει εκλογές και δεν διαθέτει τη νομιμοποίηση να εκπροσωπεί το σύνολο των Παλαιστινίων.

Στο άμεσο μέλλον, συνεχίζει το βρετανικό δημοσίευμα, η ίδια λογική υπονομεύει και το σχέδιο του Βρετανού πρωθυπουργού να μετατρέψει την αναγνώριση της Παλαιστίνης σε απειλή αντί για δέσμευση.

«Ο πρωθυπουργός λέει πως ενεργεί τώρα επειδή θέλει να σταματήσει ο πόλεμος στη Γάζα, και ίσως επηρεάσει οριακά το Ισραήλ. Αλλά δεν έχει απειλήσει να αποσύρει την αναγνώριση αν η Χαμάς αρνηθεί να απελευθερώσει ομήρους ή να σταματήσει τις εχθροπραξίες. Αυτό το «δώρο» δίνει κίνητρο στη Χαμάς να εμποδίσει μια κατάπαυση πυρός τουλάχιστον μέχρι τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο» σημειώνει ο Economist.

Έτσι, συνεχίζει, αφού η Χαμάς εισέπραξε το ζητούμενο από τη Βρετανία, ο Κιρ Στάρμερ θα έχει χάσει κάθε πίεση προς το Ισραήλ.

«Πρόκειται για μια αυτοϋπονομευόμενη πολιτική που αποτυγχάνει στους ίδιους της τους όρους — ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το Ισραήλ είναι ευαίσθητο στις πιέσεις».

Τι δεν υπολόγισε ο Economist

Ωστόσο, τα δύο επιχειρήματα του βρετανικού μέσου υποφέρουν από τις εξής αδυναμία.

Πρώτον, εάν οι δύο υπερδυνάμεις δεν πρέπει να προχωρήσουν σε αναγνώριση της Παλαιστίνης για να μην πεισμώσουν οι Ισραηλινοί, τότε αυτό σημαίνει ότι υιοθετείται μια πολιτική κατευνασμού έναντι της πιο επιθετικής κυβέρνησης στον πλανήτη.

Από το 1967 καμία ισραηλινή κυβέρνηση δεν είδε σοβαρά το ενδεχόμενο των δύο κρατών όπως προβλέπεται από τις αποφάσεις το ΟΗΕ. Συνεπώς, μια κυβέρνηση με στελέχη και υποστηρικτές που εκδηλώνουν την τάση τους για ναζιστικές πρακτικές έναντι ενός λαού, πχ. αφανισμό, είναι αδύνατο να καταλάβει την γλώσσα της πολύ ήπιας διπλωματίας που προτείνει ο Economist.

Δεύτερον, ο Economist ισχυρίζεται ότι οι Αγγλογάλλοι δώσανε πάρα πολλά στους Παλαιστινίους χάνοντας δυνατότητα μόχλευσης των διαπραγματεύσεων. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η ανεξαρτησία των Παλαιστινίων προβλέπεται από τα ψηφίσματα 181 (1947), 242 (1967) και 338 (1973) του ΟΗΕ και δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση.

Αυτό που αποφεύγει επίσης να πει ο Economist είναι ότι οι Αγγλογάλλοι θέλουν ένα αποστρατιωτικοποιημένο παλαιστινιακό κράτος, που είναι ήδη μια απαράδεκτα κακή ρήτρα. Για ένα κράτος που έχει επικίνδυνο γείτονα.

Σημειώνεται ότι τα ψηφίσματα 242 (1967) και 338 (1973) δεν απαγορεύουν σε Ισραήλ και Παλαιστίνη να διαθέτουν στρατεύματα.

Τέλος, ο Economist αναφέρει ότι Βρετανία και Γαλλία έχασαν την επιρροή τους στον Λευκό Οίκο με την κίνησή τους, καθώς μόνο ο Τραμπ μπορεί να πιέσει τον Νετανιάχου να συναινέσει στην κατάπαυση πυρός που ο ίδιος λέει πως επιθυμεί.

«Σε μια από τις χειρότερες φάσεις των ευρωατλαντικών σχέσεων, η εναπόθεση των ελπίδων επίλυσης του Παλαιστινιακού στον Ντόναλντ Τραμπ – τον πιο φιλοϊσραηλινό πρόεδρο των τελευταίων δεκαετιών – μοιάζει μάλλον ειρωνική».