«Αττίλας»: Η ακόρεστη βουλιμία του κατακτητή

Η πολεμική και αιματηρή φάση της τραγωδίας της Κύπρου εγγίζει, όπως φαίνεται, προς το τέλος της. Η Κύπρος εσφαγιάσθη —δεν πρόκειται πλέον περί διχοτομήσεως— με την άδειαν των μεγάλων, που δεν εμπόδισαν την εισβολή, και με την αδιαφορίαν ή την αδράνεια όλων των άλλων, που περιωρίσθησαν μόνο σε φραστικές διαμαρτυρίες, αν το έκαμαν και αυτό.

Το ΝΑΤΟ μόλις την τελευταίαν ώραν, και αφού η Ελληνική κυβέρνηση ανεκοίνωσε ότι αποσύρεται από τη στρατιωτική οργάνωση της συμμαχίας, κατεδέχθη να αναστείλει τις θερινές διακοπές του, για να δηλώσει όμως διά του γενικού γραμματέως του (ο οποίος, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πριν από λίγον καιρό είχε εκφρασθή κατά τρόπο υβριστικό για τον Μακάριο) ότι είναι αναρμόδιο να επέμβει στην ελληνοτουρκική διένεξη και να εξαναγκάσει την Τουρκία να διακόψει την επίθεση! Η Αγγλία, αφού εξήντλησε τις προσπάθειές της στη Γενεύη στην αναζήτηση της κατάλληλης φόρμουλας, που θα εκάλυπτε τις τουρκικές αξιώσεις, εδήλωσε, όταν οι Τούρκοι ξανάρχισαν την επίθεση, ότι μόνη δεν επεμβαίνει στην Κύπρο και ότι θα περιορισθή στο να υπερασπίσει τις κυπριακές βάσεις της. Η Ευρώπη των Εννέα, μαζί φυσικά με τη Γαλλία, ενδιαφερόμενη περισσότερο για τον τοματοπολτό, το χοιρινό κρέας, το βούτυρο και τα λαχανικά, περιώρισε τη δραστηριότητά της σε άτονες εκφράσεις συμπάθειας και περισσότερο άτονες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Και οι αδέσμευτοι και ο τρίτος κόσμος, μαζί με τους Άραβες, όταν δεν εσιώπησαν, όπως η Κίνα, εκάλυψαν την αδυναμία τους ή την απροθυμία τους για σοβαρή πολιτική ενέργεια με διαμαρτυρίες στα Ηνωμένα Έθνη. Καμμιά, πάντως, πρόταση για την επιβολή κυρώσεων δεν υπεβλήθη, ούτε βέβαια ενεκρίθη από τον διεθνή οργανισμό, όπως προβλέπει ο Χάρτης για τον επιτιθέμενο.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 18.8.1974, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της θετικής ενισχύσεως της τουρκικής ενεργείας, ή της ουσιαστικής αδιαφορίας και αδρανείας, επέβαλαν οι Τούρκοι στην Κύπρο τον νόμο των Ούννων, της σφαγής, της αρπαγής, της βίας και της κατακτήσεως. Δεν απέκρυψαν, άλλωστε, το πρότυπο της εμπνεύσεώς τους, με κυνισμό ανάλογο με τον πρωτογονισμό τους, σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Είναι ο αιμοσταγής αρχηγός των Ούννων, ο Αττίλας, που εδώ και 1.500 χρόνια η φρικαλέα του ανάμνηση τον καθιέρωσε στην ιστορία ως τη «μάστιγα του Θεού». «Γραμμή Αττίλα» ονόμασαν το (προσωρινό;) όριο των κατακτητικών τους βλέψεων στην Κύπρο και το πραγματοποιούν με τη φωτιά και το σίδερο των αεροπλάνων, των ναπάλμ, των τανκς και των πυροβόλων τους — με τους φόνους των αμάχων και με την περιφρόνηση προς κάθε αρχή δικαίου και ηθικής και κάθε φραστικής διακηρύξεως της «οργανωμένης διεθνούς κοινωνίας» μας, όπως ο Χίτλερ.

Επωφελήθησαν οι δειλοί από το εθνικό έγκλημα των διεστραμμένων πραξικοπηματιών, που αντί για την οργάνωση της άμυνας και τον εξοπλισμό του νησιού συνωμοτούσαν εναντίον του Μακαρίου και τον κατήγγελλαν στην Κύπρο και στην Αθήνα με χυδαίες ύβρεις και υστερικές κραυγές κάθε φορά που αυτός τουλάχιστον έκρινε πως η άμυνα είναι συναρτημένη με τα όπλα. Όπως επωφελήθησαν επίσης και από την αδυναμία που επέβαλαν οι μεγάλοι «σύμμαχοι» στην Ελλάδα να συμπαρασταθή έμπρακτα και να ενισχύσει στις κρίσιμες έστω ώρες τους αγωνιζόμενους Κυπρίους.

Αυτήν την ώρα δεν είναι σαφές ακόμη ποια θα είναι η τελική έκβαση της τραγωδίας, με ποια «φόρμουλα» θα καλυφθή η πραγματική κατάσταση που δημιουργούν οι Τούρκοι με την εισβολή στην Κύπρο, αν θα διχοτομηθή οριστικά το νησί και θα παύσει ν’ αποτελεί ανεξάρτητο κράτος, ή θα του επιτραπεί να διατηρεί μια πλασματική ανεξαρτησία. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι, κάτω από τους τύπους που θα επιβάλει η διεθνής υποκρισία και κάτω από τις μορφές οποιασδήποτε πολιτειακής οργανώσεως, η Κύπρος σφαγιάζεται.

Ως τώρα, με την ειρηνική διαδικασία των ενδοκυπριακών συνομιλιών, με τις οποίες επεδιώκετο να βρεθή μια λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, υπήρχε η ελπίδα ότι η συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων στο νησί θα ήταν δυνατή και θα συνεχιζόταν με το πολιτειακό σχήμα στο οποίο θα κατέληγαν οι συνομιλίες. Οι συνομιλίες, βέβαια, κράτησαν πολύ, πάρα πολύ. Έξη ολόκληρα χρόνια. Τώρα, όμως, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι, έπειτα από την τουρκική επίθεση και τις σφαγές, η συμβίωση των δύο εθνικών στοιχείων στο νησί θα είναι δύσκολη, αν όχι αδύνατη. Αυτό άλλωστε, δεν πρέπει να υπάρχει καμμιά αμφιβολία, είναι εκείνο που επεδίωξαν οι Τούρκοι με τους βομβαρδισμούς, το αίμα και τις καταστροφές σ’ ολόκληρο τον κοινωνικό και οικονομικό οργανισμό του νησιού που επροκάλεσαν: Να κάμουν αγεφύρωτο το χάσμα ανάμεσα στα δύο εθνικά στοιχεία και να προβάλουν σαν «αναπόφευκτη» και «αδήριτη ανάγκη» τη διχοτόμηση είτε τώρα, κάτω από το σχήμα της ομοσπονδίας, είτε αύριο σαν «τελική» λύση του Κυπριακού προβλήματος.

Ίσως, λοιπόν, η πολεμική και αιματηρή φάση της τραγωδίας της Κύπρου εγγίζει προς το τέλος της, με δεινές όμως συνέπειες για τον Ελληνισμό του νησιού. Θα κλείσει έτσι προσωρινά ένα κεφάλαιο από τις τραγικές δοκιμασίες του Έθνους, χωρίς όμως με κανένα τρόπο να θεωρηθή ότι η κατακτητική βουλιμία των Τούρκων θα κορεσθή με την κατάκτηση της «γραμμής Αττίλα».

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας είχε την αναίδεια, όταν πριν από λίγες μέρες άρχιζε η δεύτερη φάση της κατακτητικής επιθέσεως του τουρκικού στρατού στην Κύπρο, να μιλήσει για τη «φιλία και τη συμμαχία» της χώρας του με την Ελλάδα! Αυτός ο δήθεν σοσιαλδημοκράτης μαθητής του Χ. Κίσσινγκερ νομίζει, φαίνεται, ότι μπορεί από τη θέση ισχύος στην οποία τάχα βρίσκεται να ειρωνεύεται ή να παραπλανά ή να προσφέρει υπηρεσία στους κυνικούς γραφειοκράτες του ΝΑΤΟ, που τολμούν κι’ αυτοί να μιλούν για σύντομη αποκατάσταση του ρήγματος που προκάλεσε στη συμμαχία η αποχώρηση της Ελλάδος από τη στρατιωτική της οργάνωση.

Για φιλία και πολύ περισσότερο για συμμαχία με την Τουρκία δεν μπορεί, φυσικά, να γίνεται λόγος. Και για επιστροφή στο ΝΑΤΟ είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να ξαναγίνει λόγος, εφ’ όσον τουλάχιστον ο Ελληνικός λαός θα εκφράζεται ελεύθερα. Η τραγωδία της Κύπρου, άλλωστε, δεν πρέπει να θεωρηθή σαν μεμονωμένο και εντοπισμένο γεγονός στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είναι μια από τις εκδηλώσεις του τουρκικού σωβινισμού, που βρίσκεται τώρα σε έξαρση και σε φάση «επιθετικής επιστροφής».

Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες που μεταδίδονται, ο σωβινισμός έχει κατακτήσει την τουρκική μάζα, εξωθείται από τους στρατιωτικούς, που ελέγχουν σταθερά από τα παρασκήνια την πολιτική ζωή της χώρας, και έχει γίνει αποδεκτός με διάφορα προσχήματα από τις «καλλιεργημένες» τάξεις της τουρκικής κοινωνίας. Για τους «εξευρωπαϊσμένους» π.χ. ο σωβινισμός με τις επεκτατικές του βλέψεις προς τον ελληνικό χώρο εξυπηρετεί τη σταθεροποίηση της εγκαταστάσεως της Τουρκίας στην Ευρώπη. Ενώ για τους «προοδευτικούς» Τούρκους, τους φίλους και θαυμαστάς του κ. Ετζεβίτ, εξυπηρετεί το αίτημα της ανεξαρτησίας και της αποδεσμεύσεως της Τουρκίας από τις εξαρτήσεις της από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό (όπως άλλωστε και η άρνησή της να απαγορεύσει την καλλιέργεια του οπίου!)

Οι Τούρκοι, πάντως, κατέχονται από την πρωτόγονη αντίληψη ότι το πλήθος αποτελεί δύναμη και ότι μπρος σ’ αυτό το πλήθος-δύναμη πρέπει να υποχωρούν οι ολιγαριθμότεροι και μαζί μ’ αυτούς η ηθική και το δίκαιο. Ότι, με άλλα λόγια, τα 37 εκατομμύρια τα δικά τους σήμερα είναι η δύναμη μπρος στην οποία πρέπει να υποχωρούν τα 9 εκατομμύρια των Ελλήνων. Πρόκειται για τη «λογική» που ανέπτυξε κάποτε ο κακότυχος Ζορλού (σ.σ. ο απαγχονισθείς υπουργός Εξωτερικών της γείτονος) και που τώρα έχει γίνει δόγμα της τουρκικής πολιτικής.

Με την κατάκτηση, λοιπόν, της «γραμμής Αττίλα» στην Κύπρο δεν πρόκειται να κορεσθή η κατακτητική βουλιμία της Τουρκίας. Στους τελευταίους, άλλωστε, μήνες εδόθησαν πολλές αποδείξεις για τις επεκτατικές προθέσεις της προς την κατεύθυνση της Ελλάδος. Διάφοροι ξένοι σχολιασταί, που επιμένουν να βλέπουν την ελληνοτουρκική διένεξη του τελευταίου καιρού κάτω από το πρίσμα ενός στεγνού οικονομισμού, ερμηνεύουν τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο ως ανταγωνισμό για τα πιθανά πετρέλαια της υφαλοκρηπίδος. Όμως τα πετρέλαια και οι έρευνες που εξαγγέλλουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο είναι το πρόσχημα, ενώ ο πραγματικός τους στόχος είναι ν’ αποκτήσουν τον έλεγχο στη θάλασσα αυτή. Τις επεκτατικές τους, άλλωστε, προθέσεις τις απεκάλυψαν σ’ αυτές τις τραγικές για την Κύπρο μέρες με την αυθαίρετη αξίωσή τους να ελέγχουν τον εναέριο χώρο του Αιγαίου πάνω από τα ελληνικά νησιά, αλλά και με την αξίωση που διατύπωσε φευγαλέα, αλλά και χαρακτηριστικά, ο κ. Ετζεβίτ για την ανάληψη από την Τουρκία της ευθύνης για τη στρατηγική ασφάλεια των Δωδεκανήσων.

Οι Τούρκοι δεν πρόκειται να αρκεσθούν στις «επιτυχίες» τους στην Κύπρο. Με τον υπολογισμό ότι η νέα διαμόρφωση των πραγμάτων στο νησί τούς δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες για να ασκούν πιέσεις και εκβιασμούς πάνω στην Ελλάδα, θα περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για τη νέα τους εξόρμηση. Και κάποτε, όταν θα το κρίνουν βολικό, θα μιλήσουν ακόμη και για τις 110 χιλιάδες των μουσουλμάνων της Θράκης (πράγμα που δεν τολμούν να κάμουν για τις 600 χιλιάδες των μουσουλμάνων της Βουλγαρίας, για τον απλό λόγο ότι αυτοί περιλαμβάνονται στον χώρο άλλου στρατηγικού συγκροτήματος).

Με την τραγωδία της Κύπρου δεν πρόκειται, λοιπόν, να τερματισθή η επιβουλή που αντιμετωπίζει το Έθνος από την πλευρά του τουρκικού σωβινισμού. Για την Ελλάδα δημιουργείται μια νέα κατάσταση, που μόνο με πλήρη επίγνωση της σημασίας της για τις τύχες του Έθνους και με ανασυγκρότηση των εθνικών δυνάμεων πάνω σε δημοκρατική βάση μπορεί ν’ αντιμετωπισθή —και θ’ αντιμετωπισθή— με επιτυχία.

*Άρθρο του διαπρεπούς δημοσιογράφου και συγγραφέα Μανούσου Πλουμίδη (1913-1981), που έφερε τον τίτλο «Ο τουρκικός σωβινισμός» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Κυριακή 18 Αυγούστου 1974, δύο μόλις ημέρες μετά την περάτωση της τριήμερης στρατιωτικής επιχείρησης των τουρκικών δυνάμεων στα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας υπό την κωδική ονομασία «Αττίλας ΙΙ».

Η εν λόγω επιχείρηση, το διαβόητο σχέδιο «Αττίλας ΙΙ», τέθηκε σε εφαρμογή από τις 14 έως τις 16 Αυγούστου 1974, τρεις περίπου εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο, του «Αττίλα Ι» (20-22 Ιουλίου 1974).

Με τον «Αττίλα ΙΙ», την εκ νέου προέλαση των στρατευμάτων της στην Κύπρο, η Τουρκία κατάφερε να καταλάβει περίπου το 36% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι εισβολείς διέπραξαν ευρείας κλίμακας σφαγές, λεηλασίες και βιαιότητες, προκαλώντας παράλληλα τον εκτοπισμό 200.000 Ελληνοκυπρίων.

Πέραν της ρεαλιστικής αποτύπωσης της επώδυνης για τον ελληνισμό πραγματικότητας του θέρους του ’74 από πλευράς Πλουμίδη, φρονώ ότι ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τρεις τελευταίες παράγραφοι του κειμένου του, που αξίζει να διαβαστούν απ’ όλους μας με πολύ μεγάλη προσοχή.