Οι επικηρύξεις – ντροπή και η κουλτούρα της βίας

Κανένας πολίτης με γνήσιο δημοκρατικό φρόνημα και πίστη στις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν μπορεί, δεν γίνεται, να μην ενοχλείται και να μην καταδικάζει τις πρακτικές στοχοποίησης βουλευτών που έχουν αναβιώσει με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η μη ανοχή λοιπόν είναι δεδομένη κι η αμέριστη συμπαράσταση σε κάθε βουλευτή που δέχεται απειλές και στοχοποίεται, πρέπει να είναι απολύτως κι αδιαπραγμάτευτα αυτονόητη.

Η ένταση αυτή όμως και οι πρακτικές της είναι κάτι που, δυστυχώς, το έχουμε ξαναζήσει τα τελευταία χρόνια. Και η άρνηση των σημερινών κυβερνώντων να παραδεχτούν ότι προερχόταν ή/και δικαιολογούνταν από τους δικούς τους πολιτικούς χώρους, δεν βοηθάει κανέναν, ούτε αυτούς, ούτε τους βαλλόμενους βουλευτές τους. Διότι η λήθη είναι μεν ένα απαραίτητο στοιχείο για να προχωρήσει μια κοινωνία και να αποφύγει τον πλήρη κατακερματισμό της, ωστόσο, για να επέλθει αυτή η λήθη, η θεραπευτική, πρέπει να βγει, έστω κι άρρητα, ένα συμπέρασμα. Πρέπει να τελειώσει πρώτα η εχθροπάθεια.

Είναι φρικτό να βλέπει κανείς το πρόσωπο του σε αφίσες στο δρόμο σαν επικηρυγμένο. Είναι η πρώτη φορά;

Καταδίκασε κανείς από την αντιπολίτευση τις ανάλογες αφίσες για όσους ψήφιζαν μνημόνια; Αντιθέτως μίλαγαν για δικαιολογημένη αγανάκτηση. Ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι «ίσως να μην είναι και τόσο Έλληνες». Ο Αλέκος Αλαβάνος, ακόμη ΣΥΡΙΖΑ τότε, έλεγε τον Παπανδρέου «Πινοσέτ της Ευρώπης», είχε προτείνει να του απαγορευθεί η έξοδος από τη χώρα ή να φύγει από αυτήν με ελικόπτερο ενώ το Σύνταγμα θα γίνεται μια νέα πλατεία Ταχρίρ.

Στις 2 Μαίου του 2010, αδιόριστοι εκπαιδευτικοί εισέβαλλαν στο στούντιο της ΕΡΤ για να διαμαρτυρηθούν κι ο επικεφαλής τους χαρακτήρισε την κυβέρνηση Παπανδρέου «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου. Στο στούντιο ήταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης. Όταν ρωτήθηκε αν συμφωνεί με τον χαρακτηρισμό αυτό, αντί να καταδικάσει και να ασκήσει στη συνέχεια πολιτική κριτική στην κυβέρνηση, απέφυγε την ερώτηση λέγοντας στον δημοσιογράφο πως πιάνεται από μια «υπερβολή» και αγνοεί την ουσία.

Οι Κούισλινγκ

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας, τότε, δυο μέρες μετά, σε εκδήλωση που δεν την κατέγραφαν κάμερες, ο κ. Λαφαζάνης είχε πει ότι η κυβέρνηση και κάποιοι άλλοι, που δεν κατονόμασε, συμπεριφέρονται «ως σύγχρονοι Κουίσλινγκ της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των κεφαλαιαγορών». Ο κ. Λαφαζάνης, που σήμερα όχι μόνο κάνουν πως δεν τον ξέρουν αλλά ελέγχεται κι ως απειλή για το πολίτευμα (!) ήταν κορυφαίο στέλεχος του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ με πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα και μοιραζόταν τα ίδια έδρανα με συναδέλφους του που δεν έχει νόημα να επιμένουν να μας λένε πως αυτά δεν συνέβησαν ποτέ.

Την αφίσα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργου Πάντζα τη θυμάται κανείς; Της εφημερίδας Το Χωνί; Της εφημερίδας που μας έχει προσφέρει ένα πλούσιο αρχείο πρωτοσέλιδων για το κλίμα, ειδικά της εποχής της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Της εφημερίδας που ο εκδότης της κατέβηκε βουλευτής με τους ΑΝΕΛ, μετά προσλήφθηκε στην κυβέρνηση, μετά έγινε διευθυντής του γραφείου τύπου του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής, Νίκου Παππά, θέση από την οποία παραιτήθηκε πέρσι τον Μάιο για να καλύψει το τυπικό 18μηνο που απαιτεί ο νόμος για να κατέβει στις εκλογές. Με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά.

Είναι αληθινά αισχρό, σχεδόν άρρωστο καμιά φορά, να βλέπεις ανθρώπους να επικροτούν τη βια και τις απειλές, να τη δικαιολογούν με διάφορες προφάσεις ή και ευθέως με χαιρεκακία.

Όταν εκτοξεύονταν ποτήρια και γιαούρτια και όταν είχε γίνει κανονικότητα το «δεν θα μπορείτε να κυκλοφορήσετε στο δρόμο», τα «αλλά» μετά τις καταδίκες τα θυμάται κανείς; Την επιστράτευση των οργανικών διανοούμενων του ΣΥΡΙΖΑ που μας έκαναν μάθημα περί «συμβολικής βίας» και πολιτικής ανυπακοής τα έχουμε ξεχάσει νομίζετε;

Όταν το 2010 ξυλοκοπήθηκε ο Κωστής Χατζηδάκης υπήρχαν ΜΜΕ και λογαριασμοί οργανωμένων κομματικών στα social media που μόνο που δεν πανηγύριζαν. Δεν ήταν αισχρό αυτό;

Είναι τοξική κι άρρωστη η δημόσια συζήτηση για «προδότες», «αργυρώνητους» κλπ. Είναι η πρώτη φορά; Όταν ο Πάνος Καμμένος φώναζε και ξαναφώναζε τις λέξεις αυτές στις ομιλίες του δεν ήταν ακροδεξιός. Ήταν το «αναγκαίο καλό». Τώρα έγινε ο έντιμος συνεργάτης και εξασκεί το ίδιο ήθος και ύφος στο πρόσωπο του προέδρου της Βουλής. Χωρίς καταδίκη σε υψηλούς τόνους.

Νομίζει, επίσης, μήπως κανείς ότι έχει ξεχαστεί το 2014 και η απόπειρα εκλογής προέδρου της δημοκρατίας η οποία διανθίστηκε με κατηγορίες για χρηματισμό, με διαλόγους ενός κυρίου με τη Σταυρούλα Ξουλίδου και ντετεκτιβιλίκια-παρωδία του Χαικάλη, σε μοντάζ Λαζόπουλου; Τα οποία μάλιστα ερεύνησε και η δικαιοσύνη.

Οι βόμβες

Ας μιλήσουμε όμως λίγο ειδικότερα και για φόβο. Τον Ιούνιο του 2010, εξερράγη βόμβα στο γραφείο του υπασπιστή του τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Η τρομοκρατική ενέργεια επέφερε το θάνατο του στενού κι αγαπημένου συνεργάτη του υπουργού, του Γιώργου Βασιλάκη. Ήταν 49 ετών, πατέρας δυο παιδιών.

Στις 25 Μαίου του 2017, ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και πρώην πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, τραυματίζεται σοβαρά από βόμβα. Ο κ. Παπαδήμος είναι γνωστός σε μια μερίδα συμπολιτών μας ως «δοτός» πρωθυπουργός παρότι έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από 255 βουλευτές. Την κυβέρνηση του τη χαρακτήρισε «κουρελού» ο πρωθυπουργός που αναμένεται να λάβει 151 κι ο οποίος δεν έκανε τον κόπο να κάνει μια τυπική επίσκεψη στον πρώην πρωθυπουργό όταν νοσηλευόταν.

Όλα αυτά δεν δικαιολογούν κανέναν που κάνει κέφι αυτές τις πρακτικές. Ούτε δικαιούται ούτε δικαιολογείται κανένας να θεωρεί ότι πρέπει να τους το «ανταποδώσει» με στοχοποίηση.

Κι οι πολίτες δικαιούμαστε να θυμώνουμε όταν ο δημόσιος βίος γίνεται έτσι. Ειδικά εμείς που την ίδια στάση θα την έχουμε απέναντι και σε αυτούς που δεν θα είχαν καμιά ζέση να υποστηρίξουν τους αντιπάλους τους αν βρίσκονταν στη θέση τους.

Αυτό σημαίνει δημοκρατία. Με μισόλογα, κοροιδία, ισχυρισμούς του τύπου «εμείς ουδέποτε κάναμε τέτοια», δεν θα ανακάμψουμε ποτέ, γιατί χωρίς άρση πολιτικών αδιεξόδων και χωρίς παύση της κοινωνικής επιθετικότητας καμιά χώρα δεν κάνει ανάπτυξη, καμιά χώρα δεν προσεγγίζει την κανονικότητα.