Το μετάλλιο στο 30ο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υγρού στίβου που κατέκτησε την Πέμπτη στη Βουδαπέστη, το ήθελε πολύ ο Σπύρος Γιαννιώτης. Ήταν μια επιβεβαίωση μετά το χρυσό στο Ντουμπρόβνικ στα 5χλμ πριν από δύο χρόνια. Ωστόσο, ο Έλληνας κολυμβητής, δεν κρύβει ότι μεγάλο του όνειρο είναι η κατάκτηση ενός Ολυμπιακού μεταλλίου.
Έχουν περάσει κιόλας οκτώ χρόνια από εκείνο το καλοκαίρι του 2002 όταν η ελληνική κολύμβηση γύρισε σελίδα για τα καλά. Ο Σπύρος Γιαννιώτης, 22 χρονών τότε, επέστρεφε στην Ελλάδα- μαζί με τους Γιάννη Κοκκώδη, Νίκο Ξυλούρη και Ακη Οικονόμου- έχοντας μαζί του το πρώτο μετάλλιο της Εθνικής σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Εκείνο το χάλκινο στα 4χ200μ. ελεύθερο που έκανε πολλούς, ακόμα και μέσα στο χώρο του υγρού στίβου στη χώρα μας, να ασχοληθούν πιο σοβαρά- όπως και πρέπει- με το άθλημα.
Τα χρόνια πέρασαν για τον Σπύρο Γιαννιώτη, αλλά ήταν χρόνια γόνιμα με επιτυχίες που τον κατατάσσουν ίσως ως τον κορυφαίο Έλληνα κολυμβητή. Οι επιτυχίες άλλωστε μιλούν από μόνες τους. Πέντε μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις- δύο σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τρία με αυτό που κατέκτησε στην Ουγγαρία στα 5χλμ, σε Ευρωπαϊκά- τελικοί σε Ολυμπιακούς Αγώνες (5ος στην Αθήνα στα 1.500μ. ελεύθερο) και κάτοχος των πανελληνίων ρεκόρ σε 400μ., 800μ. και 1.500μ. ελεύθερο.
Το μετάλλιο σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το ήθελε πολύ ο Γιαννιώτης. Ήταν μια επιβεβαίωση μετά το χρυσό στο Ντουμπρόβνικ στα 5χλμ πριν δύο χρόνια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Σε αυτήν την ιστορία, όμως, δεν είναι όλα όμορφα. Ο 30χρονος κολυμβητής από την Κέρκυρα είναι πολλά χρόνια στο χώρο και έχει δει τα καλά αλλά και τα άσχημα:
«Δεν είναι όλα ρόδινα στην Ελλάδα. Είναι δύσκολες οι συνθήκες προπόνησης. Πολλές φορές απαράδεκτες. Θα ήθελα να τονίσω βέβαια ότι εγώ έχω μεγάλη βοήθεια από την Ομοσπονδία. Ταξίδια για προετοιμασία και συμμετοχές σε αγώνες στο εξωτερικό που πρέπει να γίνονται για να μπορώ να βρίσκομαι σε υψηλό επίπεδο. Δε μου αρέσει να ‘γλύφω’ κανέναν, αλλά είναι η αλήθεια και πρέπει να την πω».
Όσο για το αν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό του καλύτερα Έλληνα κολυμβητή: «Δεν ξέρω αν είμαι ο κορυφαίος Έλληνας κολυμβητής, ή ο δεύτερος, ή ο τρίτος. Αυτό που ξέρω είναι ότι ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου. Θέλω να ξεπερνάω ότι έχω πετύχει στο παρελθόν. Ο εαυτός μου είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλός μου».
Έχει όμως και το απωθημένο του ο Γιαννιώτης μετά από τόσα χρόνια «βουτηγμένος» στις επιτυχίες: «Θέλω ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτός είναι ο στόχος μου. Αυτό είναι που μου λείπει άλλωστε. Θέλω να είμαι γερό, να έχω δυνάμεις έως και το 2012 γιατί είναι μεγάλο το διάστημα έως και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου».
Για το αν μπορεί να φτάσει σε αυτό το μετάλλιο; Ο ίδιος προτιμάει να μην λέει μεγάλα λόγια: «Έως και τους Ολυμπιακούς Αγώνες το επίπεδο στην ανοικτή θάλασσα θα είναι ακόμα πιο υψηλό. Υπάρχουν αθλητές που είναι σε πολύ καλή… φάση της καριέρας τους και δύο χρόνια αργότερα θα είναι ακόμα πιο έμπειροι. Θα προσπαθήσουμε με τον προπονητή μου τον Νίκο Γέμελο να καταρτίσουμε ένα πρόγραμμα για την επόμενη χρόνια που είναι σημαντική μια και θα ακολουθήσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες».