«Στον κάδο με τα νοσοκομειακά απόβλητα» – Σπαρακτική επιστολή εκπαιδευτικού για τα «αόρατα» παιδιά που θα γιορτάσουν μόνα

Η σπαρακτική επιστολή της εκπαιδευτικού Μαρία Σκούπα από το Ρέθυμνο έγινε viral, αν και όλα όσα καταγγέλει δεν συνηγορούν με το θεατρικό των ημερών και την υποκρισία μιας κοινωνίας που συνεχίζει να πληγώνει, ως άλλος Κρόνος, τα παιδιά της.

Η Ελλάδα του 2026 αδυνατεί να προσφέρει κάτι παραπάνω από ένα νοσοκομειακό κρεβάτι στα παιδιά που απομακρύνονται από τις οικογένειές τους και οι λαμπερές εορταστικές φιέστες ρίχνουν ακόμη περισσότερες σκιές στην «αόρατη» δυστυχία των ανήλικων ψυχών.

Όσο τα δικαιώματα του παιδιού παραμένουν κενές διακηρύξεις μπροστά στην εισαγγελική εντολή που καταλήγει σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο η επιστολή της Μαρίας Σκούπα γκρεμίζει με λέξεις που στάζουν οργή και ντροπή το οικοδόμημα της συλλογικής μας αυταπάτης.

Η εκπαιδευτικός περιγράφει τη μοίρα ενός μαθητή της που, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, θα περάσει τις γιορτές στην παιδιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου. Όχι επειδή είναι άρρωστο, αλλά επειδή η κοινωνία νοσεί.

«Είμαι πολύ θυμωμένη απόψε. Θυμωμένη γιατί σε πετάξαμε στον ίδιο κάδο με τα νοσοκομειακά απόβλητα! Θυμωμένη γιατί ο εφιάλτης του νοσοκομείου θεωρείται χώρος προστασίας και φροντίδας»

Επειδή η πλήρης απουσία δομών φιλοξενίας και η ανικανότητα του κράτους να προσφέρει μια αξιοπρεπή στέγη σε όσους την έχουν ανάγκη φέρνει παιδιά μόνα σε νοσοκομειακούς θαλάμους.

Η επιστολή διαμαρτυρίας που δημοσίευσε η ιστοσελίδα rethemnos.gr γίνεται καθρέφτης που αντανακλά το είδωλο μιας κοινωνίας που ξοδεύει χιλιάδες σε φιέστες, ενώ αφήνει τα παιδιά της «αόρατα» μέσα σε θαμπούς νοσοκομειακούς θαλάμους, μια λύση ανάγκης που μαρτυρά την παταγώδη αποτυχία της κοινωνικής πρόνοιας.

Η εκπαιδευτικός Μαρία Σκούπα από το Ρέθυμνο στην επιστολή της ξεσπά για την αντίφαση μιας πόλης που σφύζει από τουριστική ανάπτυξη και πολυτελή καταλύματα, αλλά δεν διαθέτει ούτε ένα δωμάτιο για ένα παιδί που βρίσκεται σε κίνδυνο.

Η οργή της στρέφεται προς τις αρχές και τους θεσμούς που αντιμετωπίζουν τις ανήλικες ψυχές ως «νοσοκομειακά απόβλητα», στοιβάζοντάς τες σε θαλάμους ελλείψει εξειδικευμένων δομών.

«Βρες το κουράγιο να φανταστείς έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Πιο δίκαιο. Αυτόν που εμείς δεν μπορέσαμε να σου προσφέρουμε. Ντρέπομαι!»

Το κείμενο της εκπαιδευτικού είναι ακόμη ένα προσκλητήριο αφύπνισης καθώς η ίδια απευθύνεται απευθείας στο παιδί, ζητώντας του να βρει το κουράγιο να ονειρευτεί έναν κόσμο που η γενιά της δεν μπόρεσε να του προσφέρει.

Η περίπτωση του μαθητή στο Ρέθυμνο είναι η κορυφή του παγόβουνου ενός προβλήματος που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, υπενθυμίζοντας ότι η αξία μιας ύπαρξης στην εποχή μας μετριέται συχνά λιγότερο από μια «χούφτα άμμο σε μια τουριστική παραλία».

Η εκπαιδευτικός κλείνει την επιστολή της με το ρήμα «Ντρέπομαι!» και την υπογράφει εκ μέρους πολλών.

Γράφει η Μαρία Σκούπα στην επιστολή της:

Και παίξαμε τις χριστουγεννιάτικες παραστάσεις μας. Και υποδυθήκαμε υπέροχα τους ρόλους μας. Και τα σκηνικά μας αναβόσβησαν στο θαμπό φόντο απροσδιόριστα σύννεφα, άσπρο χιόνι, νάιλον. Και τα λογάκια μας ωραία ήταν: «Για τα παιδιά, που είναι παντού, τα ξέρουμε όλοι, μα όμως είναι αόρατα σ’ αυτήν εδώ την πόλη».

Και καταχειροκροτηθήκαμε με ενθουσιασμό. Κι επαναλάβαμε όλα αυτά που, στο πνεύμα των ημερών, λέγονται στις σχολικές γιορτές, για την αγάπη. Και υποκλιθήκαμε. Εσένα, αλήθεια, δε σε θυμάμαι στην υπόκλιση. Ήσουν, δεν ήσουν; Είχα, βλέπεις, πολλά πράγματα να φροντίσω, για να γίνουν όλα «τέλεια».

Θυμάμαι μόνο που σου έκανα παρατήρηση γιατί χοροπηδούσες λάθος στην πρόβα. «Χοροπηδούσες λάθος» τι οξύμωρο! Όχι, δε ήσουν! Ήσουν αόρατος πολύ καιρό. Μπορεί κι από τη μέρα που γεννήθηκες. Ούτε εγώ κατάφερα να σε δω. Αόρατος!

Γι’ αυτό κι ο εισαγγελέας σε έστειλε, ελλείψει προνοιακών δομών, να περάσεις Χριστούγεννα στην παιδιατρική πτέρυγα ενός νοσοκομείου. Τα δωμάτια των νοσοκομείων, ως γνωστόν, είναι θαυμάσιοι χώροι φιλοξενίας και διακοπών! Κοροϊδευόμαστε;

Είμαι πολύ θυμωμένη απόψε. Θυμωμένη γιατί σε πετάξαμε στον ίδιο κάδο με τα νοσοκομειακά απόβλητα! Θυμωμένη γιατί ο εφιάλτης του νοσοκομείου θεωρείται χώρος προστασίας και φροντίδας.

Γιατί είναι ντροπή η Ελλάδα του 2026 να μην μπορεί να φροντίσει τα παιδιά της. Γιατί είμαστε ανάξιοι κι άχρηστοι να σε προστατεύουμε. Γιατί τα δικαιώματα του παιδιού δεν είναι παρά απλές διακηρύξεις. Γιατί μια πόλη, γεμάτη πεντάστερα ξενοδοχεία και περίτεχνες εκκλησίες, όφειλε να διαθέτει ένα δωμάτιο για σένα. Γιατί όσα ξοδεύονται για μια εναρκτήρια εορταστική φιέστα μπορεί και να φτάνουν για να στελεχωθεί μια σοβαρή δομή, που θα σε φιλοξενήσει. Γιατί τελικά η ύπαρξή σου αξίζει λιγότερο από μια χούφτα άμμο σε μια τουριστική παραλία του καλοκαιριού.

Άκου, παιδί μου, σου είπα ότι το θέατρο είναι κλειδί, που ξεκλειδώνει καινούργιους κόσμους και φωτίζει αδιέξοδες στιγμές. Άντεξε! Προσπάθησε να μη λυγίσεις – παιδάκι είσαι – πώς θα μπορέσεις. Μείνε μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, που σου φτιάξαμε.

Πάνω στα άσπρα σεντόνια που παίζεις, κοιμάσαι και τρως, κάθε φορά που κοιτάς από το θαμπό παράθυρο του νοσοκομείου, τα φωτάκια του μεγάλου δέντρου της πόλης ν’ αναβοσβήνουν, ανάμεσα απ’ τα λευκά παραπετάσματα του κρεβατιού, βρες τη δύναμη να ονειρευτείς άλλους, καλύτερους κόσμους. Βρες το κουράγιο να φανταστείς αυτόν που σου αξίζει. Έναν κόσμο πιο ανθρώπινο. Πιο δίκαιο. Αυτόν που εμείς δεν μπορέσαμε να σου προσφέρουμε.

Ντρέπομαι!

Μαρία Σκούπα – εκπαιδευτικός ΠΕ 91.01

(σ.σ) Με αφορμή τη φιλοξενία μαθητή μου στο νοσοκομείο Ρεθύμνου, κατόπιν εισαγγελικής εντολής, για απομάκρυνσή του από το οικογενειακό περιβάλλον. Το παιδί, όπως και πάρα πολλά άλλα, θα περάσει τα Χριστούγεννα όχι σε κάποια αξιοπρεπή δομή φιλοξενίας, αλλά στις απαράδεκτες συνθήκες του νοσοκομείου. Το γνωστό πρόβλημα έλλειψης δομών! Η απόφαση βρήκε τις ημέρες που γινόταν η προετοιμασία των θεατρικών παραστάσεων για τα Χριστούγεννα στο σχολείο.