Aπό τους Ομπάμα, στις κουζίνες του κόσμου: Η ομογενής Σιδηρά Κυρία των Chef, Cat Cora, αποκλειστικά στο in – «Φιλότιμο στη γεύση»

Η Cat Cora, η πρώτη γυναίκα Iron Chef στην ιστορία του θεσμού, είναι πρωτοπόρος. Επιπλέον, η ομογενής Cora έχει κάνει όλα όσα πρέπει για να επαναπροσδιορίσει τις δυναμικές στη γαστρονομική υπεροχή ανά τον κόσμο, οπλισμένη με ένα mix «συσταστικών» στο γονιδιακό μενού της.

Με ρίζες στην ελληνική κοινότητα του Τζάκσον του Μισισίπι, καταγωγή από τη Σκόπελο και με νίκες που «έσπασαν» με ευκολία τη γυάλινη οροφή ενός ανδροκρατούμενου κλάδου η Cat Cora είναι η πρώτη γυναίκα Iron Chef στην ιστορία -ένας άθλος στο πεδίο δράσης της και μια κατάκτηση που ανοίγει τον δρόμο για όλες, όλες και όλ@ που θα την ακολουθήσουν καθώς η πορεία της είναι πολλαπλά μαθήματα ανθεκτικότητας.

Η Cat Cora aπορρίφθηκε από διάσημες γαλλικές κουζίνες επειδή ήταν γυναίκα, μετέτρεψε το «όχι» σε ατσάλινη αποφασιστικότητα, και μπήκε δυναμικά στο Hall of Fame της Αμερικανικής Γαστρονομίας αποδεικνύοντας ότι η δύναμη και η δημιουργικότητα στην κουζίνα δεν έχουν φύλο, έχουν όμως αδυναμία στο ταλέντο όταν αυτό συνοδεύεται με ατσάλινη αποφασιστικότητα και καθαρή, άσπιλη ατζέντα.

Πέρα από τα τηλεοπτικά φώτα και τις επαγγελματικές διακρίσεις, η δράση της Cat Cora καθοδηγείται από την ελληνική έννοια του «φιλότιμου» —αυτό μας επιβεβαίωσε στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο in με αφορμή τη συμμετοχή της σε φιλανθρωπικό event του The Greek American Foundation.

Αυτή η βαθιά ριζωμένη αίσθηση τιμής, γενναιοδωρίας και παγκόσμιας ευθύνης αποτυπώνεται στην πρωτοβουλία της να να ιδρύσει τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Chefs for Humanity (Σεφ για την Ανθρωπότητα) μετά την καταστροφή από το τσουνάμι του 2004, με όραμα μια δομή άμεσης κινητοποίησης, αντίστοιχη των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

Επιζήσασα σεξουαλικής κακοποίησης, η δυνατή Cat Cora είναι ένα πλούσιο σε γεύσεις, αρώματα και αισθήσεις fusion από μόνη της

Η φιλοσοφία της δεν περιορίζεται μόνο στη φιλανθρωπία, αλλά εκτείνεται και στη μαγειρική της ταυτότητα, όπου οι γεύσεις του ελληνικού τραπεζιού —με την πειθαρχία, τον σεβασμό στα υλικά και την ψυχή— συναντούν τον αυτοσχεδιασμό του Αμερικανικού Νότου, δημιουργώντας μια μοναδική γαστρονομική γλώσσα, την οποία έχει ονομάσει Hellasian.

Στη συνέντευξή της στο in, η Cat Cora μας μίλησε για την βαθιά σημασία του να επιστρέφει στην «πατρώα γη», για τη μάχη ενάντια στην πατριαρχία, για τη σοφία που κληρονόμησε από τον παππού και τον πατέρα της (εστιάτορες και οι δύο), αλλά και για το ποιο απλό ελληνικό πιάτο την κάνει να νιώθει αμέσως «σαν στο σπίτι της».

Μια συζήτηση γεμάτη γεύσεις και μαθήματα ζωής ακολουθεί:

ΛΚ: Η επίσκεψή σας στην Αθήνα, η οποία περιστρέφεται γύρω από ένα μεγάλο φιλανθρωπικό γεγονός, σηματοδοτεί κάτι βαθύτερο από έναν απλό στόχο συγκέντρωσης χρημάτων.

CC: Το να βρίσκομαι εδώ μου επιτρέπει να τιμήσω τις ρίζες μου ενώ ταυτόχρονα συμβάλλω σε κάτι μελλοντικό — όπως το Ελληνοαμερικανικό Ίδρυμα που ίδρυσε ο Γρηγόρης Παππάς. Στόχος είναι η υποστήριξη πρωτοβουλιών που προάγουν την εκπαίδευση, τις ευκαιρίες και τη διατήρηση του πολιτισμού. Είναι βαθιά ουσιαστικό να στέκομαι στο ίδιο έδαφος που πάτησαν οι πρόγονοί μου και να χρησιμοποιώ αυτή τη σύνδεση ως πηγή έμπνευσης για θετική αλλαγή.

ΛΚ: Ο μη κερδοσκοπικός σας οργανισμός, Chefs for Humanity (Σεφ για την Ανθρωπότητα), ιδρύθηκε ως απάντηση στην καταστροφή από το τσουνάμι του 2004. Πώς το ελληνικό ιδεώδες του «φιλότιμου» καλλιεργεί αυτή την αίσθηση παγκόσμιας ευθύνης;

CC: Η ιδέα για τους Chefs for Humanity γεννήθηκε στον απόηχο του τσουνάμι του 2004. Παρακολουθώντας την καταστροφή, ένιωσα μια βαθιά, επείγουσα αίσθηση να κάνω κάτι — όχι απλώς ως σεφ, αλλά ως άνθρωπος. Μου ήταν ήδη ξεκάθαρο ότι ο γαστρονομικός κόσμος είχε τόσο τις δεξιότητες όσο και τη συμπόνια να κινητοποιηθεί σε περιόδους κρίσης, ωστόσο του έλειπε μια ενοποιημένη δομή για να το πράξει.

Αυτή η συνειδητοποίηση ενέπνευσε το όραμα για έναν οργανισμό που θα μπορούσε να λειτουργήσει όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, προσφέροντας τροφή, ανακούφιση και αξιοπρέπεια όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη.

Η ελληνική έννοια του φιλότιμου — η αγάπη για την τιμή, τη γενναιοδωρία και το να κάνεις το καλό χωρίς να περιμένεις τίποτα σε αντάλλαγμα — βρίσκεται στην καρδιά αυτού του οράματος. Είναι μια αξία με την οποία μεγάλωσα και η οποία συνεχίζει να διαμορφώνει το πώς βλέπω την υπηρεσία και την ευθύνη.

Για μένα, το φιλότιμο σημαίνει να αναγνωρίζουμε την κοινή μας ανθρωπιά και να ενεργούμε με ενσυναίσθηση και ακεραιότητα, ειδικά όταν ο κόσμος έχει ολοένα και περισσότερο ανάγκη τη συμπόνια.

«Οι άνθρωποι ρωτούν συχνά για την πίεση, αλλά σπάνια για την προοπτική. Ως η πρώτη γυναίκα Iron Chef στην ιστορία του τίτλου, δεν ‘έσπασα’ απλώς μια γυάλινη οροφή. Επαναπροσδιόρισα την ίδια την ουσία της ηγεσίας στην κουζίνα»

View this post on Instagram

A post shared by Chefs For Humanity (@chefsforhumanity)

ΛΚ: Σε έναν κόσμο αντιμέτωπο με τεράστια επισιτιστική κρίση, ποια είναι η πιο βαθιά πρόκληση που αντιμετωπίζει ο οργανισμός σας και πώς μπορεί η παγκόσμια γαστρονομική βιομηχανία να γίνει μια πιο αποτελεσματική δύναμη για αλλαγή;

CC: Ο κόσμος πράγματι παράγει αρκετή τροφή για να θρέψει τον παγκόσμιο πληθυσμό. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν έγκειται στην παραγωγική ικανότητα, αλλά στην άνιση διανομή και την πρόσβαση σε θρεπτικά τρόφιμα. Πολλές περιοχές αντιμετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια λόγω συστημικών προβλημάτων, αναποτελεσματικών μηχανισμών και οικονομικών προκλήσεων, παρά λόγω έλλειψης τροφίμων.

Η μεγάλη πρόκληση είναι να βρούμε ένα βιώσιμο σύστημα με ισότητα και προσβασιμότητα για όλους σε σωστή, θρεπτική διατροφή. Όλες οι βιομηχανίες, συμπεριλαμβανομένης της γαστρονομικής, οφείλουν να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ της διαθεσιμότητας τροφίμων και της δίκαιης πρόσβασης, ώστε να κάνουμε το τρέχον σύστημα τροφίμων δικαιότερο και πιο βιώσιμο, αντί απλώς να αυξάνουμε την παραγωγή.

Κάποια μέτρα είναι να προχωρήσουμε πιο γρήγορα και αποτελεσματικά στον απαραίτητο μετασχηματισμό σε αλυσίδες εφοδιασμού, να μειώσουμε τα απορρίμματα και να εναγκαλίσουμε βιώσιμες πρακτικές, όπως η αναγεννητική γεωργία.

Όλα αυτά είναι κάποια βήματα, και απαιτούν συλλογική προσπάθεια που περιλαμβάνει όλους τους τομείς της κυβέρνησης —από τα Υπουργεία Γεωργίας και Υγείας μέχρι την Κοινωνική Ανάπτυξη— καθώς και τον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η συνεργατική προσπάθεια για σαρωτικές παγκόσμιες αλλαγές, σε αντίθεση με τις μεμονωμένες, είναι κρίσιμη. Μόνο τότε μπορούμε να επιφέρουμε πραγματική αλλαγή, τόσο στις δικές μας αυλές όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

«Η πατριαρχία επιβιώνει συχνά μέσω της οικειότητας: της άνεσης του «club των αγοριών», των συνηθειών που σφυρηλατούνται στα μεταμεσονύκτια ποτά και τις άρρητες συμμαχίες»

ΛΚ: Ως η πρώτη γυναίκα Iron Chef και η πρώτη γυναίκα που εισήχθη στο Hall of Fame της Αμερικανικής Γαστρονομικής Ομοσπονδίας, ξεπεράσατε την πατριαρχία σε έναν σκληρό κόσμο. Πώς μετατρέψατε την απόρριψη και την αντίσταση σε αυτή την αποφασιστικότητα;

CC: Έλαβα οκτώ επιστολές απόρριψης που δήλωναν ξεκάθαρα, «δεν επιτρέπουμε γυναίκες στις κουζίνες μας». Όταν με απέρριψαν από ορισμένες κουζίνες στη Γαλλία, ήταν επώδυνο — αλλά και διαφωτιστικό. Η απόρριψη μου δίδαξε ότι την αξία μου δεν θα την όριζε κάποιος άλλος.

Ωστόσο, μέσα σε αυτή την αντίσταση, δύο θρυλικοί σεφ είχαν το θάρρος και το όραμα να δώσουν μια ευκαιρία σε μια γυναίκα, στις τριών αστέρων Michelin κουζίνες τους.

Η πίστη τους όχι μόνο βελτίωσε την τέχνη μου, αλλά επιβεβαίωσε ότι η αληθινή ηγεσία αναγνωρίζει το ταλέντο πριν το φύλο. Κάθε εμπόδιο μετά από αυτό έγινε κίνητρο για να διακριθώ, να ηγηθώ έχοντας συμπεριληπτική ατζέντα και να ανοίξω πόρτες για μένα και για άλλους.

ΛΚ: Πέρα από την απλή πρόσληψη περισσότερων γυναικών, ποιες συγκεκριμένες, συστημικές αλλαγές απαιτούνται για να διαλυθεί η πατριαρχία που εξακολουθεί να επικρατεί στις κορυφαίες επαγγελματικές κουζίνες;

CC: Η διάλυση της πατριαρχίας στις κουζίνες δεν αφορά την επιφανειακή αλλαγή — αφορά την εξέλιξη ολόκληρου του πλαισίου του πώς μοιάζει η ηγεσία.

Η πατριαρχία επιβιώνει συχνά μέσω της οικειότητας: της άνεσης του «club των αγοριών», των συνηθειών που σφυρηλατούνται στα μεταμεσονύκτια ποτά και τις άρρητες συμμαχίες.

Η αλλαγή απαιτεί το θάρρος να μετακινηθούμε από αυτό που φαίνεται εύκολο σε αυτό που είναι σωστό. Σημαίνει να βγαίνουμε από τη βολή μας, να επιλέγουμε όταν πρέπει τον δύσκολο δρόμο, ώστε το σύστημα να μπορεί να εξελιχθεί για γενιές.

Όταν αντικαθιστούμε τον αποκλεισμό με τη λογοδοσία και τη σύνδεση, χτίζουμε μια κουλτούρα ριζωμένη στον σεβασμό, τον κοινό σκοπό και την ισότητα.

«Η ορατότητά μου ως σεφ μου δίνει μια πλατφόρμα, αλλά η ευθύνη μου ως ανθρώπινο ον με ωθεί να τη χρησιμοποιήσω για κάτι μεγαλύτερο: να επιβεβαιώσω ότι κάθε άτομο, ανεξάρτητα από το ποιον αγαπά ή πώς αυτοπροσδιορίζεται, αξίζει μια θέση στο τραπέζι»

ΛΚ: Διαμορφώσατε το Πρόγραμμα Πρακτικής Άσκησης Μαγειρικής για την Ενδυνάμωση των Γυναικών. Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που προσφέρετε στις νέες γυναίκες σεφ σήμερα για την πλοήγηση στην κουλτούρα της κουζίνας;

CC: Να ηγείστε με ικανότητα και σαφήνεια. Ο σεβασμός στην κουζίνα δεν ζητείται — κερδίζεται μέσω της αριστείας, της συνέπειας και του τρόπου που φέρεστε όταν κανείς δεν βλέπει. Όταν θέτετε το πρότυπο μέσω της δουλειάς σας, η κουλτούρα αρχίζει να μετατοπίζεται γύρω σας.

ΛΚ: Πιστεύετε ότι τα μέσα ενημέρωσης και οι φορείς βραβείων έχουν μεγαλύτερη ευθύνη σήμερα να αμφισβητήσουν τις φυλετικές προκαταλήψεις στον κλάδο;

CC: Απολύτως. Τα μέσα ενημέρωσης και οι πλατφόρμες βραβείων διαμορφώνουν την αφήγηση του κλάδου μας — αποφασίζουν ποιες ιστορίες λέγονται και ποια δουλειά επιβραβεύεται.

Με αυτή την επιρροή έρχεται και η ευθύνη. Η αμφισβήτηση της προκατάληψης δεν αφορά μόνο την ίση εκπροσώπηση, αλλά την εξέταση των κριτηρίων και της γλώσσας που χρησιμοποιούμε για να ορίσουμε την αριστεία.

Όταν διευρύνουμε τον φακό ώστε να συμπεριλάβουμε διαφορετικά στιλ ηγεσίας, πολιτισμικές προοπτικές και μέτρα επιτυχίας, όχι μόνο δημιουργούμε δικαιοσύνη, αλλά επεκτείνουμε και το τι μπορεί να σημαίνει η δημιουργικότητα.

ΛΚ: Μεγαλώσατε σε μια ελληνική κοινότητα στο Τζάκσον του Μισισιπή. Πώς η ανατροφή σας διαμόρφωσε τη φιλοσοφία σας ως σεφ; Που συναντήθηκαν οι γεύσεις και οι παραδόσεις του ελληνικού τραπεζιού με τις ρίζες σας από τον αμερικανικό Νότο;

CC: Το να μεγαλώνεις σε μια ελληνική κοινότητα στο Μισισιπή σήμαινε να ζεις ανάμεσα σε δύο γαστρονομικούς κόσμους που και οι δύο εκτιμούν τη γενναιοδωρία και την αφήγηση.

Το ελληνικό τραπέζι με δίδαξε πειθαρχία — την ήσυχη δομή πίσω από την αφθονία, τον σεβασμό για τα υλικά και την κατανόηση ότι το φαγητό είναι διάλογος, όχι παράσταση. Οι Νότιες ρίζες μου με δίδαξαν τη ζεστασιά και τον αυτοσχεδιασμό.

Μαζί, διαμόρφωσαν μια φιλοσοφία που είναι ταυτόχρονα ακριβής και ψυχική — όπου κάθε πιάτο έχει πρόθεση, αλλά ποτέ δεν χάνει την καρδιά.

«Φιλότιμο σημαίνει να αναγνωρίζουμε την κοινή μας ανθρωπιά και να ενεργούμε με ενσυναίσθηση και ακεραιότητα, ειδικά όταν ο κόσμος έχει ολοένα και περισσότερο ανάγκη τη συμπόνια»

ΛΚ: Ο πατέρας και ο παππούς σας ήταν και οι δύο εστιάτορες. Ποια είναι η πιο διαχρονική σοφία για τη φιλοξενία ή το φαγητό που σας κληροδότησαν;

CC: Η οικογένειά μου μου ενστάλαξε ότι η φιλοξενία είναι πράξη σεβασμού — το να προβλέπεις τις ανάγκες, να τιμάς τη λεπτομέρεια και να δημιουργείς μια εμπειρία όπου οι επισκέπτες αισθάνονται ότι τους εκτιμούν. Το φαγητό ήταν απλώς ο πιο γνήσιος τρόπος για να εκφράσουμε κάτι τέτοιο.

ΛΚ: Έχετε επινοήσει τον όρο Hellasian (Ελλ-ασιατικό) για μια «σύντηξη» ελληνικής και ασιατικής μαγειρικής. Τι είναι αυτό που καθιστά τη μεσογειακή κουζίνα τόσο ευέλικτη και πρόσφορη για παγκόσμιες ερμηνείες και συναντήσεις;

CC: Η καρδιά της μεσογειακής μαγειρικής είναι η ισορροπία — μεταξύ απλότητας και γεύσης, θρέψης και απόλαυσης. Η πυρηνική της φιλοσοφία εξυμνεί τα συστατικά στην πιο φυσική, ζωντανή τους κατάσταση: φρέσκα βότανα, ώριμα λαχανικά, όσπρια, ελαιόλαδο, εσπεριδοειδή και ζυμωμένα στοιχεία. Αυτή η φυτοκεντρική προσέγγιση την καθιστά εγγενώς ανοιχτή σε επανερμηνεία. Όταν τη συγχωνεύεις με ασιατικές τεχνικές — όπου το umami, το μπαχαρικό και η ακρίβεια οδηγούν τη γεύση — δημιουργείς έναν συναρπαστικό γαστρονομικό διάλογο.

Το Hellasian λειτουργεί επειδή και οι δύο παραδόσεις μοιράζονται έναν βαθύ σεβασμό για τη φρεσκάδα, την υφή και την αρμονία. Είτε πρόκειται για σουσάμι που συναντά το ελαιόλαδο, είτε για miso που ενισχύει τις φακές, είτε για yuzu που φωτίζει ψητό ψάρι με ρίγανη, η «σύντηξη» μοιάζει αβίαστη. Η μεσογειακή νοοτροπία δεν αφορά την άκαμπτη παράδοση. αφορά την εξέλιξη με αυτό που προσφέρει η γη και ουσιαστικά ο κόσμος γύρω μας.

ΛΚ: Όταν βρίσκεστε στην Ελλάδα, ποιο είναι το πιάτο που σας καλωσορίζει στη μητέρα πατρίδα;

CC: Θα έλεγα ότι είναι το να απολαμβάνω τον αγαπημένο μου γύρο από μία από τις παλαιότερες ψησταριές, μαζί με μια κλασική ελληνική σαλάτα με ένα μεγάλο, χορταστικό κομμάτι ντόπιας φέτας και εξαιρετικά φρέσκο παρθένο ελαιόλαδο στην Πλάκα της Αθήνας, αμέσως μόλις προσγειωθώ. Το κάνω αυτό πριν δω φίλους, βγω έξω ή πάω στα νησιά.

ΛΚ: Πέρα από το φαγητό, υπήρξατε μια ένθερμη υποστηρίκτρια των δικαιωμάτων και της ορατότητας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Πώς διασταυρώνεται η εμπειρία σας ως δημόσιο πρόσωπο στον γαστρονομικό κόσμο με τον ρόλο σας ως ακτιβίστρια για την κοινότητα LGBTQ+;

CC: Το φαγητό, όπως και η ταυτότητα, είναι κάτι βαθιά προσωπικό — αφηγείται μια ιστορία, γεφυρώνει αντιπαλότητες, και εξυμνεί τη διαφορετικότητα. Στον γαστρονομικό κόσμο, έμαθα ότι η αυθεντικότητα είναι το πιο απαραίτητο συστατικό, τόσο σε ένα πιάτο όσο και στη ζωή.

Η ορατότητά μου ως σεφ μου δίνει μια πλατφόρμα, αλλά η ευθύνη μου ως ανθρώπινο ον με ωθεί να τη χρησιμοποιήσω για κάτι μεγαλύτερο: να επιβεβαιώσω ότι κάθε άτομο, ανεξάρτητα από το ποιον αγαπά ή πώς αυτοπροσδιορίζεται, αξίζει μια θέση στο τραπέζι.

Για μένα, η υπεράσπιση είναι μια άλλη μορφή δημιουργίας — η κατασκευή ενός κόσμου όπου η συμπερίληψη, ο σεβασμός και η αγάπη σερβίρονται χωρίς προκατάληψη. Εάν η φωνή μου στην κουζίνα μπορεί να βοηθήσει στην ενίσχυση άλλων πέρα από αυτήν, τότε ξέρω ότι κάνω το σωστό είδος δουλειάς.

«Το κοτόπουλο Καπαμά είναι το αγαπημένο μου ελληνικό comfort food. Eίναι κοτόπουλο κοκκινιστό με κανέλα, ένα πιάτο που είχαμε σε όλα τα γενέθλια, στα κυριακάτικα δείπνα, στις επετείους. Είναι ένα ξεχωριστό πιάτο για μένα. Με συγκινεί ακόμη και μόνο να το μυρίσω, κάθε φορά»

«Η οικογένειά μου μου ενστάλαξε ότι η φιλοξενία είναι πράξη σεβασμού — το να προβλέπεις τις ανάγκες, να τιμάς τη λεπτομέρεια και να δημιουργείς μια εμπειρία όπου οι επισκέπτες αισθάνονται ότι τους εκτιμούν. Το φαγητό ήταν απλώς ο πιο γνήσιος τρόπος για να εκφράσουμε κάτι τέτοιο»

ΛΚ: Ποιο είναι το αγαπημένο σας ελληνικό comfort food, το ένα πιάτο που σας μεταφέρει αμέσως πίσω στην παιδική σας κουζίνα;

CC: Το κοτόπουλο Καπαμά, που είναι ελληνικό κοτόπουλο κοκκινιστό με κανέλα. Το είχαμε σε κάθε γενέθλια, στα κυριακάτικα δείπνα, στις επετείους. Είναι ένα ξεχωριστό πιάτο για μένα. Με συγκινεί ακόμη και μόνο να το μυρίσω, κάθε φορά. Πόσω μάλλον όταν το τρώω…

ΛΚ: Έχετε μαγειρέψει για διασημότητες και προέδρους. Ποιο είναι το πιο τρελό, το πιο ασυνήθιστο αίτημα για φαγητό που χρειάστηκε ποτέ να ικανοποιήσετε;

CC: Το να φέρω εις πέρας ένα δείπνο για γαλαζοαίματους μέσα σε δύο ημέρες! Και αυτό ήταν ένα αίτημα και μια χάρη για έναν από τους μεγαλύτερους αστέρες του κόσμου, ως δώρο.

ΛΚ: Αν είχατε 30 δευτερόλεπτα για να δώσετε μια ομιλία σε μια νεαρή γυναίκα σεφ που μόλις της είπε ‘όχι’ ένας άντρας μέντορας, ποια είναι η πρώτη πρόταση που θα έβγαινε από το στόμα σας;

CC: Χρησιμοποίησε το ΟΧΙ ως ΚΑΥΣΙΜΟ για την εσωτερική σου ΦΩΤΙΑ.

«Το φαγητό, όπως και η ταυτότητα, είναι κάτι βαθιά προσωπικό — αφηγείται μια ιστορία, γεφυρώνει αντιπαλότητες, και εξυμνεί τη διαφορετικότητα. Στον γαστρονομικό κόσμο, έμαθα ότι η αυθεντικότητα είναι το πιο απαραίτητο συστατικό, τόσο σε ένα πιάτο όσο και στη ζωή»

«Το ελληνικό τραπέζι με δίδαξε πειθαρχία — την ήσυχη δομή πίσω από την αφθονία, τον σεβασμό για τα υλικά και την κατανόηση ότι το φαγητό είναι διάλογος, όχι παράσταση. Οι Νότιες ρίζες μου με δίδαξαν τη ζεστασιά και τον αυτοσχεδιασμό»

ΛΚ: Ποιο είναι το ένα πράγμα για το ότι είστε η πρώτη γυναίκα Iron Chef που πιστεύετε ότι κανείς δεν σας ρωτάει ποτέ;

CC: Οι άνθρωποι ρωτούν συχνά για την πίεση, αλλά σπάνια για την προοπτική. Ως η πρώτη γυναίκα Iron Chef στην ιστορία του τίτλου, δεν «έσπασα» απλώς μια γυάλινη οροφή. Επαναπροσδιόρισα την ίδια την ουσία της ηγεσίας στην κουζίνα. Η πραγματική πρόκληση δεν ήταν να επιδείξω την ανταγωνιστικότητά μου, ήταν να αποδείξω ότι η δύναμη και η δημιουργικότητα δεν γνωρίζουν φύλο. Παραδόξως, κανείς δεν με ρωτάει πώς αυτή η αλλαγή με έχει επηρεάσει — πώς με έχει ενδυναμώσει να ηγούμαι με ενσυναίσθηση, ανθεκτικότητα και σκοπό.

ΛΚ: Επιστρέφετε στην Ελλάδα — ποια είναι η πρώτη λέξη ή φράση που ακούτε και σας κάνει να νιώθετε αμέσως σαν στο σπίτι σας;

CC: Γεια σας!

ΛΚ: Αν είχατε απεριόριστο προϋπολογισμό για μια περιήγηση φαγητού και πολιτισμού στην Ελλάδα, ποιο λιγότερο ταξιδεμένο νησί θα ήταν η πρώτη σας στάση και γιατί;

CC: Θα ξεκινούσα από την Ικαρία — το νησί όπου ο χρόνος φαίνεται να επιβραδύνεται. Γνωστή για τη μακροζωία και τον απλό τρόπο ζωής της, η Ικαρία αντιπροσωπεύει την καθαρότερη ουσία του ελληνικού φαγητού και πολιτισμού.

ΛΚ: Αν οι έξι γιοι σας ήταν αναγκασμένοι να μάθουν μόνο ένα ελληνικό πιάτο, ποιο θα ήταν το πιο ουσιαστικό για να μεταδοθεί;

CC: Το κοτόπουλο Καπαμά. Έχω τόσες πολλές αναμνήσεις που μου μεταδόθηκαν μέσα από αυτό το ρουστίκ πιάτο κοτόπουλου.

ΛΚ: Μουσακάς ή Παστίτσιο; (Δεν επιτρέπεται διπλωματική απάντηση!)

CC: Αυτό είναι δύσκολο! Η μητέρα μου με έμαθε να φτιάχνω και τα δύο, και είναι και τα δύο εκπληκτικά νόστιμα. Τα έμαθε από τις κυρίες της εκκλησίας, οπότε αυτές οι συνταγές είναι πραγματικά αυθεντικές — ριζωμένες στην παράδοση, την αγάπη και την αίσθηση της κοινότητας. Αν με ρωτούσατε ως νεαρή κοπέλα, θα έλεγα το παστίτσιο της μητέρας μου — δίχως δεύτερη σκέψη. Δεν εκτιμούσα καθόλου τη μελιτζάνα τότε. Αλλά τώρα, ως ενήλικη γυναίκα, την αγαπώ απόλυτα. Με αυτή την ίδια πλούσια σάλτσα κιμά και τη βελούδινη μπεσαμέλ, πρέπει να επιλέξω τον μουσακά.