Δύο Έλληνες δημιουργοί, ένας σκηνοθέτης κι ένας couturier, έστησαν μια παράσταση μυστηρίου στην Αυστρία

Το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές, το κλασικό κι αγαπημένο αστυνομικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι, εκδόθηκε από τον αγγλικό εκδοτικό οίκο Collins Crime Club την 1η Ιανουαρίου 1934. Έκτοτε πολλές ταινίες έχουν γυριστεί με το ίδιο θέμα και πολλά θεατρικά έχουν αναπαραχθεί. Το σασπένς της ιστορίας και οι τόσο δομημένοι χαρακτήρες του κρατάνε χρόνια σα διαχρονική κολόνια. Η φρέσκια ματιά του έργου μέσα από την παράσταση στο Schauspielhaus του Σάλτσμπουργκ είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας δυο Ελλήνων δημιουργών, του σκηνοθέτη Σαράντου Γεώργιου Ζερβουλάκου και του σχεδιαστή μόδας Επιφάνιου Σκιαθίτη του Epifanios Atelier.

Μιλήσαμε μαζί τους για την καλλιτεχνική αυτή εμπειρία του «μαζί» όπως χαρακτηριστικά το περιγράφει ο Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος, ο οποίος μας μιλάει πρώτος.

Ο σκηνοθέτης Σαράντος Γεώργιος Ζερβουλάκος

-Μίλησέ μου για το σκηνοθετικό όραμά σου για το έργο Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές της Αγκάθα Κρίστι.

Σημαντική έμπνευση για το σκηνοθετικό μου όραμα ήταν ένα ιστορικό ανέκδοτο, για το όποιο διάβασα στην έρευνα που έκανα πριν τις πρόβες για την παραγωγή. Στην πρώτη διαδρομή του θρυλικού Οριάν Εξπρές το 1883 -την πρεμιέρα του τρένου δηλαδή- ο διευθυντής της εταιρίας Wagons-Lits, οργάνωσε μια ψεύτικη ληστεία ως έξτρα πρόγραμμα, για να εξασφαλίσει την πλήρη διασκέδαση των καλομαθημένων επιβατών του τρένου του.

Οι πελάτες του συνήθως ήταν ευκατάστατοι αριστοκράτες της εποχής, οι οποίοι τότε ταξίδευαν και με μία ιδιαίτερη ανάγκη να ζήσουν περιπέτειες κατά τη διάρκεια των μακρόχρονων ταξιδιών τους. Αυτή η παιχνιδιάρικη διάθεση, με οδήγησε στην συγκεκριμένη φαντασία μου: για ένα εξίσου παιχνιδιάρικο ανέβασμα του μυθιστορήματος στη θεατρική σκηνή και για ένα παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι.

Ο Ηρακλής Πουαρώ από τον Antony Connor / Photo by Jan Friese

-Τι ήθελες να αποφύγεις;

Το να αναπαράγω απλά τα όσα ξέρουμε ήδη από τις υπαρκτές ταινίες, δεν είχε κανένα νόημα για μένα –από την πρώτη στιγμή. Άρα, τολμήσαμε σε συνεργασία με το εξαιρετικό ensemble και το Epifanios Atelier, που ανέλαβε τα κοστούμια της παραγωγής, με έναν δικό μας τρόπο να αποδημήσουμε όλο το έργο και όσα θεωρούσαμε δεδομένα για το ανέβασμα του και να το ξαναχτίσουμε σε μια δική μας φόρμα για την παράσταση, ξεκινώντας από το γεγονός, ότι αφαιρέσαμε το τρένο ως κεντρικό στοιχείο του χώρου από την σκηνή: Μπαμ!

Κάτι που προκάλεσε πολλές επιφυλάξεις, εάν θα λειτουργούσε -και όμως, λειτούργησε και ευχαριστώ τις συνεργάτιδες και συνεργάτες μου για την εμπιστοσύνη. Το κάναμε, το χαρήκαμε. Εφόσον ανέλαβα και την σκηνογραφία του πρότζεκτ, η κεντρική ερώτηση που με οδήγησε στη διαδικασία ήταν: Ποιο θα ήταν το ελάχιστο στοιχείο αφήγησης, με το οποίο μπορώ να εξασφαλίσω μια ιστορία, η οποία ζει ουσιαστικά από το γκλαμουράτο σύμπαν ενός ξενοδοχείου πολυτελείας, που ταξιδεύει σε ράγες;

Και έτσι κατέληξα στα τρόλεϊ βαλιτσών, που συνήθως χρησιμοποιούνται –χρυσά και γυαλισμένα– στις αίθουσες υποδοχής των ξενοδοχείων αυτού του τύπου. Με πολύ ενδιαφέρον τα ανασχεδίασα, μεγαλώνοντας τις διαστάσεις, αλλάζοντας το υλικό τους και αυξάνοντας τον αριθμό τους –έως να φτάσω μέσο αφαίρεσης και φαντασίας στη δημιουργία ενός μικρού τρένου από πολλά τρόλεϊ, με το όποιο ξαναχτίσαμε την γνωστή ιστορία της Αγκάθα Κρίστι σε διασκεδαστικά βήματα σαν ένα ευχάριστο παζλ.

Το μυθιστόρημα όπως και η θεατρική διασκευή του Ken Ludwig, διαδραματίζονται το 1934. Αυτό δεν αλλάζει και μάλιστα αυτό αποτελεί και έναν σημαντικό παράγοντα της γοητείας της συγκεκριμένης ιστορίας και της αισθητικής του σύμπαντος που περιγράφεται

Photo by Jan Friese

Photo by Jan Friese

-Τι κράτησες από τα διαχρονικά στοιχεία και τι έφερες στο σήμερα;

Το μυθιστόρημα όπως και η θεατρική διασκευή του Ken Ludwig, διαδραματίζονται το 1934. Αυτό δεν αλλάζει και μάλιστα αυτό αποτελεί και έναν σημαντικό παράγοντα της γοητείας της συγκεκριμένης ιστορίας και της αισθητικής του σύμπαντος που περιγράφεται.

Επίσης, οι τρόποι συμπεριφοράς και οι κώδικες επικοινωνίας  των χαρακτήρων, είναι ξεκάθαρα εκείνης της εποχής και – ας πούμε – μιας ιδιαίτερης θεατρικότητας. Θα μπορούσε κανείς να τους συγκρίνει με θεατρικές φιγούρες από έργα του Oscar Wilde, που λάμπουν μέσω της προοπτικής και παράλογης λογικής  των Comedy of Manners. Γιατί να το αλλάζαμε αυτό; Θα έχανε η παράσταση από τα ποιο ευχάριστα στοιχεία της. Αν αποφασίσεις να δουλέψεις αυτό το έργο, το δέχεσαι αυτό. Και το αγκαλιάζεις, με αγάπη.

Στο σήμερα – και στο τώρα της στιγμής της κάθε παράστασης μας όμως – έφερα την φόρμα της αφήγησης του έργου, όπως το περιέγραψα στην πρώτη ερώτηση: Ένας επίκαιρος τρόπος ερμηνείας ενός πολύ γνωστού κομματιού παγκόσμιας λογοτεχνίας, συμπληρώνοντας live το παζλ κάθε παράσταση.

Η προσέγγιση μας σε μια άλλη εποχή, μπορεί μόνο να γίνει με δημιουργική, εξερευνητική περιέργεια, ξεκινώντας από τη δική μας εποχή, την οποία γνωρίζουμε. Για μια περασμένη εποχή, έχουμε μόνο πληροφορίες μέσο άλλων, φαντασίας και προβολών.

Δεν μπορούμε σοβαρά να πιστέψουμε, ότι σε μια παράσταση βρισκόμαστε σε μια  άλλη εποχή: το θέατρο είναι πάντα στο τώρα, ενώ εμείς είμαστε στον ίδιο χώρο και μάρτυρες, ότι αυτό που συμβαίνει εδώ, συμβαίνει τώρα μπροστά μας και έτσι, το τοποθέτησα και στην σκηνή του Schauspielhaus του Σάλτσμπουργκ – παίζοντας με αγαπημένα στοιχεία μια περασμένης εποχής, για να διασκεδάσουμε το κοινό του σήμερα.

Ένας κύριος στη Βιέννη, όπου ζω και εργάζομαι, πρόσφατα σε μια δεξίωση με σύστησε με τα λόγια: This gentleman looks like a Greek, but he talks like a German. Έπρεπε να γελάσω, έχει μια αλήθεια αυτό και δεν κρύβεται. Και γιατί να το έκρυβα

Photo by Jan Friese

Photo by Jan Friese

-Η συνεργασία με το θέατρο Schauspielhaus του Σάλτσμπουργκ, πώς προέκυψε;

Με το συγκεκριμένο θέατρο με συνδέει μια σταθερή συνεργασία τα τελευταία χρόνια. Εκτιμώ ιδιαίτερα το εξαιρετικό Ensemble, είναι η τρίτη παράσταση, την οποία ανεβάσαμε με επιτυχία. Επίσης, ένας πρώην συμφοιτητής μου, τον οποίο γνωρίζω από την εποχή των σπουδών σκηνοθεσίας μου στο Max Reinhardt Seminar στη Βιέννη και πλέον είμαστε σκηνοθέτες συνάδελφοι, σήμερα πια είναι μέλος στο team της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του θεάτρου στο Σάλτσμπουργκ.

Με μεγάλη αλληλοεκτίμηση και εμπιστοσύνη, έχουμε ορίσει έναν δικό μας επιτυχημένο τρόπο να ανεβάζουμε παραστάσεις σε ένα δημιουργικό κλίμα εργασίας – και συνεργασίας. Πλέον αυτό κυρίως με ενδιαφέρει. Το καλό θέατρο μόνο έτσι μπορεί να συμβεί. Μαζί.

Δεν μπορούμε σοβαρά να πιστέψουμε, ότι σε μια παράσταση βρισκόμαστε σε μια  άλλη εποχή: το θέατρο είναι πάντα στο τώρα, ενώ εμείς είμαστε στον ίδιο χώρο και μάρτυρες, ότι αυτό που συμβαίνει εδώ, συμβαίνει τώρα μπροστά μας

Photo by Jan Friese

-Οι εμπειρία να δίνεις σκηνοθετικές οδηγίες σε άλλη γλώσσα από τη μητρική σου αλλάζει το αποτέλεσμα; Το ρωτάω αυτό γιατί διάβαζα μια μελέτη που έλεγε ότι γινόμαστε άλλοι όταν μιλάμε μια ξένη γλώσσα.

Ναι, γινόμαστε άλλοι – με την καλή έννοια – και μάλιστα, θα έλεγα ότι επεκτείνεται ο ορίζοντας μας και εξελισσόμαστε. Μια άλλη – και άλλη μια –γλώσσα μας εμπλουτίζουν ως ανθρώπους. Μια γλώσσα, ανοίγει τα σύνορα των σκέψεων και πράξεων μας, όπως και μια γλώσσα πάντα είναι και ένας επιπλέον τρόπος σκέψεως, συνείδησης  και έκφραση μιας νοοτροπίας. Στη δική μου περίπτωση, οφείλω να αναφέρω, ότι η μητρική μου γλώσσα  – κυριολεκτικά – είναι τα γερμανικά, επειδή η μητέρα μου είναι Γερμανίδα, και ενώ γεννήθηκα στην Ελλάδα, μεγάλωσα στη Γερμανία, κάτι που φυσικά με επηρέασε έντονα.

Ο τόπος στον οποίο μεγαλώνουμε, αφήνει έντονα αποτυπώματα στους χαρακτήρες μας, ακόμα και αν μια ζωή προσπαθούμε να τον αφήσουμε πίσω μας. Ταυτόχρονα όμως, επειδή είχα το προνόμιο να μεγαλώσω δίγλωσσος, εντός και ανάμεσα των πολιτισμών της Γερμανίας και της Ελλάδας, τα Ελληνικά – η γλώσσα του Έλληνα πατέρα μου – τα θεωρώ πατρική μου γλώσσα.

Ίσως δεν υπάρχει αυτός ο όρος – ακόμα – στην επιστήμη, στη ζωή μου όμως υπάρχει και είναι μια πραγματικότητα , με την οποία είμαι σίγουρος ότι μπορούν να ταυτιστούν αρκετά άτομα πια, τα οποία μεγάλωσαν μεταξύ των πολιτισμών.

Ένας κύριος στη Βιέννη, όπου ζω και εργάζομαι, πρόσφατα σε μια δεξίωση με σύστησε με τα λόγια: This gentleman looks like a Greek, but he talks like a German. Έπρεπε να γελάσω, έχει μια αλήθεια αυτό και δεν κρύβεται. Και γιατί να το έκρυβα.

Όχι, χαίρομαι αυτό που είμαι και μου δόθηκε πολύτιμο δώρο από τη ζωή. Πρέπει να αναφέρω, ότι ήταν η Γερμανίδα μητέρα μου, η οποία και έμαθε καλά Ελληνικά η ίδια αλλά και επέμενε να μάθουμε Ελληνικά μεγαλώνοντας στη Γερμανία. Όταν τα αδέλφια μου και εγώ δεν θέλαμε να πηγαίνουμε  τα απογεύματα μετά το γερμανικό σχολείο και στο ελληνικό, δεν υπήρχε συζήτηση από πλευρά της: «θα πάτε! Εάν δεν είστε σε θέση να επικοινωνήσετε και στα Ελληνικά, δεν θα επικοινωνήσετε ποτέ με αυτό που είστε συνολικά». Σήμερα, απλά, της λέω ευχαριστώ που επέμενε.

«Εγώ, κύριε, είμαι μια γνήσια αριστοκράτισσα – στην εξορία»

Photo by Jan Friese

Photo by Jan Friese

-Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που ενδεχομένως συνάντησες κι έπρεπε να ξεπεράσεις;

Να προστατέψω το πρότζεκτ μας και τις συνεργάτιδες και τους συνεργάτες μου από μη δημιουργικές, για τη συγκέντρωση μας στην διαδικασία απειλητικές ενέργειες και με αυτόν τον τρόπο από ανούσια σπατάλη χρόνου και ενέργειας. Είναι ίσως το ποιο ουσιαστικό που έχεις να φροντίσεις και να διεκδικήσεις, όταν είσαι έτοιμος να αναλάβεις την ευθύνη για την ομάδα σου –  και να κάνεις το όραμα σου πραγματικότητα.

-Και ποια η μεγαλύτερη ανταμοιβή.

Το ότι είδα κάτι που αρχικά ήταν υπαρκτό μόνο στην φαντασία μου, να γίνεται πραγματικότητα μπροστά από τα μάτια μου. Σαν ένα ασπρόμαυρο σκίτσο, που – βήμα, βήμα – μετατρέπεται – πρόβα για πρόβα – σε έναν πολύχρωμο πίνακα, πάνω σε μια αρχικά κενή, λευκή σελίδα χαρτιού. Μόνο έτσι γεμίζει τη θεατρική σκηνή με μαγεία – ό,τι πιο όμορφο για τον κάθε δημιουργό και σημαντικότερη ανταμοιβή μου. Αυτό με κάνει να νιώθω ζωντανός.

-Πες μου μια ατάκα που έργου που σου έχει μείνει στην καρδιά και στο μυαλό.

«Εγώ, κύριε, είμαι μια γνήσια αριστοκράτισσα – στην εξορία».

Photo by Jan Friese

Photo by Jan Friese

Ο λόγος στον Επιφάνιο Σκιαθίτη του Epifanios Atelier

Ο Επιφάνιος Σκιαθίτης του Epifanios Atelier

-Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία με τον Σαράντο Γεώργιο Ζερβουλάκο για την παράσταση Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές στο Schauspielhaus του Σάλτσμπουργκ;

Με τον Σαράντο έχουμε ξαναδουλέψει μαζί για μια παράσταση που είχε κάνει στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Υπάρχει μια σχέση αλληλοεκτίμησης σεβασμού  και εμπιστοσύνης.

Το καλοκαίρι, όταν μπήκε στο πλάνο η παράσταση στο Salzburg μου έγινε η πρόταση από το
Schauspielhaus να αναλάβω το ενδυματολογικό μέρος της παράστασης. Αφού τους έστειλα την πρόταση μου η συμφωνία έκλεισε.

-Πόση μελέτη έκανες για τα κοστούμια του έργου;

Χμμμμμ…28 χρόνια; Χαχα αστειεύομαι φυσικά, αλλά είναι και ο χρόνος που μελετώ και εργάζομαι πάνω στο ένδυμα  και στις εποχές της ιστορίας της μόδας. Αυτό που μελέτησα πραγματικά, ήταν τους χαρακτήρες του έργου και τους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τους ρόλους.

Θέλαμε να μην είναι  απλά μια πιστή απεικόνιση της εποχής και να προσεγγίζει μια pop-comic πολυτέλεια. Αφού είχα κάνει ένα πρώτο στήσιμο της παράστασης με ένα moodboard ξεκίνησα να σχεδιάζω τα κοστούμια.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι από την Βιέννη στο Σάλτσμπουργκ. Δούλευα για το έγκλημα στο Οριάν Εξπρές με τον καλύτερο ήχο σαν soundtrack.Τον ήχο του τρένου.

Είναι μια ιστορία  που όλοι είναι ένοχοι. Ακόμα και ο Πουαρό. Είναι η μόνη φορά ίσως, που αφού διαλευκάνει τον φόνο, δεν τους παραδίδει στη δικαιοσύνη

Photo by Jan Friese

Photo by Jan Friese

-Είσαι φαν της Αγκάθα Κρίστι;

Ναι μου αρέσει πάρα πολύ. Η ατμόσφαιρα των έργων της, η σύνθεση των χαρακτήρων και το πλέξιμο της υπόθεσης, είναι πάντα  τόσο αριστοτεχνικά. Όλα μοιάζουν αβίαστα αλλά τόσο μελετημένα. Το έγκλημα Οριάν Εξπρές είναι από τα αγαπημένα μου.

Είναι μια ιστορία  που όλοι είναι ένοχοι. Ακόμα και ο Πουαρό. Είναι η μόνη φορά ίσως, που αφού διαλευκάνει τον φόνο, δεν τους παραδίδει στη δικαιοσύνη. Είναι μια ιστορία που εξετάζει τα όρια της ένοχης και πόσο αυτά μπορούν να αντιστρέφονται σε σχέση με ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Είναι με έναν τρόπο ο θρίαμβος της ανατροπής.

-Πως είναι αλήθεια να δουλεύεις μακριά από το ατελιέ σου; Φαντάζομαι έχει έναν μεγάλο βαθμό δυσκολίας.

Είναι μια μεγάλη πρόκληση να αφήνεις το comfort zone της δουλειάς σου και να δημιουργείς μακριά από αυτό. Αλλά και πολύ σημαντικό να μπορείς να δημιουργήσεις έξω από το «προστατευμένο»’ περιβάλλον του ατελιέ σου. Υπάρχουν κάποιες πρακτικές δυσκολίες που όμως ξεπερνιούνται γιατί η δημιουργία βρίσκεται πάνω σου και μέσα σου. Στο ίδιο σου το μυαλό.

Θα πρέπει να είσαι εύκολος στην προσαρμογή και στις αλλαγές. Να μπορείς να ενεργείς γρήγορα αναδιαμορφώνοντας τα πράγματα εάν αυτό χρειάζεται. Ο χρόνος μπορεί να  γίνει εχθρός σου ή και φίλος σου. Από σένα εξαρτάται.

Εσύ θα το οδηγήσεις με τις επιλογές σου είτε στην επιτυχία είτε στην καταστροφή. Σαν ένα γρήγορο jenga. Το πιο σημαντικό είναι να μπορείς να είσαι δημιουργικός σε όλες τις συνθήκες, γιατί ιδανικές μπορεί να μην υπάρξουν ποτέ. Για μένα αυτό όλο λειτούργησε σαν ένα προσωπικό στοίχημα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι από την Βιέννη στο Σάλτσμπουργκ. Δούλευα για το έγκλημα στο Οριάν Εξπρές με τον καλύτερο ήχο σαν soundtrack.Τον ήχο του τρένου

Photo by Jan Friese

Photo by Jan Friese

-Είχες πάρει τα ψαλίδια σου μαζί; Είχες κάποια βοήθεια από ράφτες;

Πήρα μαζί μου πολλά και ζεστά ρούχα. Την καλύτερη μου διάθεση και την όρεξη να δημιουργήσουμε κάτι πολύ όμορφο εκεί. Το Schauspielhaus ανήκει σε μια μεγάλη αλυσίδα θεάτρων, που έχουν έδρα σε πολλές πόλεις της Αυστρίας και της Γερμανίας. Ανεβάζουν πολλές παράγωγές τον χρόνο, γι’ αυτό διαθέτει ένα αρκετά οργανωμένο κτίριο, με εργαστήρια που
κατασκευάζουν ό,τι χρειάζεται για τις παραγωγές του, Από σκηνικά μέχρι κοστούμια. Οπότε η
γνώση μου και η καλή μου διάθεση μπήκαν στις αποσκευές μου και το ταξίδι ξεκίνησε.

-Ποιο ήταν το πρώτο και κυρίαρχο μέλημά σου για τα κοστούμια αυτής της παράστασης;

Να αναδείξω τους χαρακτήρες του έργου. Και αυτό επιτεύχθηκε με την πολύωρη παραμονή μου κατά την διάρκεια των προβών και την μελέτη των χαρακτήρων σε συνάρτηση με τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν. Είχα μια ελευθερία από τον σκηνοθέτη όσον αφορά το πόσο πιστός πρέπει να παραμείνω στην δεκαετία του ’30 που εξελίσσεται η ιστορία.
Οπότε κύριο μέλημα μου  ήταν η ανάδειξη των χαρακτήρων και η αίσθηση της πολυτέλειας που είχε η πρώτη θέση του Οριάν Εξπρές. Υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που όλοι αλλάζουμε κατά την διάρκεια των ταξιδιών μας, ειδικά όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό. Αυτήν την ιδιότητα την χρησιμοποίησα για να  δημιουργηθεί κάτι καινούριο, μακριά από τις πιστές κινηματογραφικές αποδόσεις του έργου. Γι’ αυτό τον σκοπό πήρα «δάνεια» έμπνευσης από πολλές εποχές.

H Γκρέτα Όλσον, η ιεραπόστολος από την Αφρική, σαν άλλη groupie του Ιησού, έχει αντί για κονκάρδες στο πέτο της σταυρούς

Photo by Jan Friese

Photo by Jan Friese

-Τι δανείστηκες και από που;

Η αναφορά μου για παράδειγμα στην Τζόαν Κόλινς, που υπήρξε η έμπνευση για το κοστούμι της Αμερικανίδας Mrs Hubbard.

H «αναρχική» μετατροπή της Mary Debenham από την ήσυχη δασκάλα στο πλευρό του Στρατιωτικού Arbuthnot, στη μοιραία γυναίκα αράχνη, με αναφορές στην Μάτα Χάρι, την
θρυλική κατάσκοπο του Α’ Παγκοσμίου πολέμου.

Ο ίδιος ο Aberthnot προβάλει ,αντί να κρύβει, την στρατιωτική του ιδιότητα με αέρα Λατίνου εραστή σαν comic του Tom of Finland. H πριγκίπισσά Νταγκομίροφ κουβαλάει πάνω της την εδουαρδιανή εποχή του πένθους, σε συνδυασμό με το full fake fur coat εμπνευσμένο από τον οριενταλισμό του Paul Poiret.

H Γκρέτα Όλσον, η ιεραπόστολος από την Αφρική, σαν άλλη groupie του Ιησού, έχει αντί για κονκάρδες στο πέτο της σταυρούς.

Ο Μπουκ φοράει φράκο από αυθεντικό ολόμαλλο εγγλέζικο ύφασμα, αποδίδοντας έτσι την πολυτέλεια της αμαξοστοιχίας, άλλα αντί για καπέλο φοράει το τουρμπάνι του Χαλίφη, ισορροπώντας μεταξύ ανατολής και δύσης όπως και το δρομολόγιο του Οριάν Εξπρές.

O Ράτσετ μεταμορφώνεται σε γκάνκστερ μαζί με τον Mac Queen και ο Michel μοιάζει περισσότερο με κομπέρ cabaret και θηριοδαμαστή Τσίρκου.

Ακόμα και ο Πουαρό, στις αποχρώσεις της μέντας και του καφέ, είναι  μια μίξη του εαυτού του με κάποιον άλλο διάσημο ντετέκτιβ, τον Σερλοκ Χολμς. Το κλασικό παπιγιόν του γίνεται ένα χαλαρό φουλάρι χωρίς να χάνει την σοβαρότητα του αλλά δίνοντας μια φρέσκια μοντέρνα εικόνα.

Ανάλαφρη όπως αρμόζει σε ταξιδιώτες. Όλοι τους φορούν δερμάτινα γάντια όπως αρμόζει σε εγκληματίες που δεν θέλουν να αφήσουν τα ίχνη τους διαπράττοντας ένα έγκλημα. Υπήρχε μια δυνατή πρόκληση στην παράσταση. Όλοι οι ηθοποιοί είναι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης επί σκηνής. Άρα θα έπρεπε να βλέπεις ξεκάθαρα τους χαρακτήρες. Τα χρώματα να
λειτουργούν σαν μια παλέτα που αναμιγνύεται συνεχώς μπροστά στα μάτια σου και δημιουργεί καινούργιους συνδυασμούς.

Οι εναλλαγές επίσης του φωτισμού από θερμό σε ψυχρό και αντίστροφα, ήταν κάτι πολύ μοντέρνο, που όμως χρειάστηκε πολύ καλή διαχείριση στις αποχρώσεις των κουστουμιών ώστε αυτή η παλέτα να παραμείνει λειτουργική και να μην χάνεται.

Ο Μπουκ φοράει φράκο από αυθεντικό ολόμαλλο εγγλέζικο ύφασμα, αποδίδοντας έτσι την πολυτέλεια της αμαξοστοιχίας, άλλα αντί για καπέλο φοράει το τουρμπάνι του Χαλίφη, ισορροπώντας μεταξύ ανατολής και δύσης όπως και το δρομολόγιο του Οριάν Εξπρές

Photo by Jan Friese

Photo by Jan Friese

-Περίγραψέ μου μια εικόνα που σου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό και την καρδιά από όλη αυτή την εμπειρία.

Η ημέρα της γενικής πρόβας δύο μέρες πριν την πρεμιέρα. Η ημέρα που όλοι μας έχουμε δουλέψει εντατικά και βλέπεις ότι έχεις κάνει να συμβαίνει μπροστά σου. Θυμάμαι όταν τελείωσε η γενική πρόβα αφού έδωσα τα συγχαρητήριά μου στον σκηνοθέτη για το τόσο φρέσκο Οριάν Εξπρες που μόλις είδα, ανέβηκα ενθουσιασμένος πάνω στα καμαρίνια.
Με μεσογειακό ενθουσιασμό λέω σε όλους τους ηθοποιούς ότι είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γιατί φαίνεστε όλοι υπέροχοι. Μου απάντησαν με αγκαλιές λέγοντάς μου, σε ευχαριστούμε γιατί εσύ μας  έκανες να είμαστε έτσι. Ναι, αλλά εσείς ήσασταν η έμπνευση μου σ’ αυτό. Χωρίς εσάς αυτά θα ήταν απλά ρούχα και καπέλα, τους απάντησα.

Τη βραδιά της πρεμιέρας ο καθένας τους μου έδωσε από μια πολύ όμορφη κάρτα με πολύ γλυκά  πράγματα γραμμένα  στο πίσω μέρος. Μας θυμάμαι όλους μαζί στην σκηνή να λαμβάνουμε ένα τόσο θερμό  και παρατεταμένο  χειροκρότημα από το κοινό μετά  το τέλος της παράστασης που ήταν πολύ συγκινητικό.

*Πληροφορίες για το καστ και την παράσταση στο www.schauspielhaus-salzburg