Τα δάκρυα των ελίτ

Οταν ο παίκτης και μεγαλοεπενδυτής Σόρος τα βάζει με τα κοινωνικά δίκτυα, κάτι συμβαίνει. Οταν οι ελίτ στο Νταβός στέκονται με σκεπτικισμό απέναντι στα ανοιχτά σύνορα, κάτι έχει μεταβληθεί. Οταν οι ισχυροί της γης αναρωτιούνται γιατί έχει καλπάσει η φτώχεια, κάτι δεν πάει καλά. Είναι αυτά τα κλασικά ετήσια ή με διαφορετική συχνότητα ραντεβού όπου οι πιο επιδραστικοί και πιο ισχυροί σε πολιτική και οικονομία, συγκεντρώνονται, τα λένε, κάνουν λόμπινγκ μεταξύ τους και παριστάνουν τους έκπληκτους με αυτά που και οι ίδιοι συνδιαμόρφωσαν. Είναι σαν όλη την υπόλοιπη περίοδο να κατασκευάζουν ένα τέρας, και μια φορά τον χρόνο να αποσύρονται σε ένα συμφωνημένο σημείο και να το κοιτούν με τηλεσκόπιο. Αν τα πρώτα χρόνια του ’90 ήταν οι ίδιοι φανατικοί των ανοιχτών συνόρων (προφανώς ως προϋπόθεση του ευέλικτου εργατικού δυναμικού), σήμερα με τις ροές προσφύγων και την τεράστια κινητικότητα αναδιπλώνονται στα κλειστά όρια και στις εθνικές ταυτότητες.

Εξάλλου, πάντα στη ζούγκλα του καπιταλισμού χωρίς όρους βρίσκεται κάποιος πιο ευέλικτος από σένα. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου άργησε να διαφανεί, σήμερα λέγεται Κίνα. Αν πάλι το μακρινό ’90 όλοι αυτοί οι ισχυροί πολεμούσαν για τον εκδημοκρατισμό της πληροφορίας ως επίσης προϋπόθεση των φιλελεύθερων Δημοκρατιών και ως επιβεβαίωση της νίκης έναντι των τότε καταρρεύσεων των σοσιαλιστικών κρατών, σήμερα εμφανίζονται ως σκεπτικιστές της πληροφορίας και της διάχυσής της – κυρίως από τα κοινωνικά δίκτυα. Και τότε βέβαια ήλεγχαν τη ροή, και σήμερα. Με τη διαφορά πως προς το παρόν ο χρήστης επιλέγει και μετέχει μιας αδιαμεσολάβητης διάδρασης που από τη φύση της δυναμιτίζει τις κλειστές δομές. Είναι ζήτημα χρόνου η μεταβολή των νέων πεδίων και η επιβολή όρων ακόμη πιο σκληρών. Πώς το ‘πε ο Σόρος στο Νταβός; «Οι μεταλλευτικές και πετρελαϊκές εταιρείες εκμεταλλεύονται το φυσικό περιβάλλον, ενώ οι εταιρείες των μέσων δικτύωσης το κοινωνικό περιβάλλον».

Συμπλήρωσε δε, ότι «η δύναμη διαμόρφωσης της προσοχής των ανθρώπων, ολοένα περισσότερο συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων εταιρειών». Λίγο έλειψε να μας πει πως χρειάζεται και αναδιανομή ο πλούτος. Γενικά πάντως, ένα χαρακτηριστικό των ελίτ είναι το ταλέντο να υποδύονται τις έκπληκτες για πράγματα στα οποία έχουν συμβάλει. Ο κακός απλώς κάθε φορά αλλάζει. Σήμερα είναι της μόδας για παράδειγμα στη Δύση η κακή Ρωσία και ο μπαμπούλας της Κίνας. Χθες ήταν η ΕΣΣΔ. Οι ίδιοι που φτιάξανε νεοφιλελεύθερα μοντέλα και διαιρέσεις εντός των κοινωνιών τους, σήμερα πέφτουν από τα σύννεφα με τις ανισότητες. Αργά για δάκρυα. Η επερχόμενη νέα κρίση του καπιταλισμού θα τους βρει όλους αλλού.