Ο ιπτάμενος Ολλανδός που «απογείωσε» τον Παναθηναϊκό

Έχοντας μείνει για μια διετία μακριά από το πρωτάθλημα της Volleyleague, το περασμένο καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός θέλησε να γίνει περισσότερο ανταγωνιστικός και έκανε κάποιες καλές μεταγραφές με κορυφαία αυτή του Ολλανδού ακραίου Μάαρτεν Βαν Γκάρντερεν.

Ένας παίκτης που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά και κυρίως να ισορροπήσει λίγο τη διαφορά με τον πρωταθλητή Ολυμπιακό που και λόγω της επετείου των 100 χρόνων του είχε χτίσει μια πολύ δυνατή ομάδα με στόχο όχι μόνο τον τίτλο αλλά και τη διάκριση στην Ευρώπη (το κομμάτι που πέτυχε φτάνοντας μέχρι τους «8» του Τσάμπιονς Λίγκ).

Ήταν αρχές Μαϊου, ακριβώς πριν από ένα χρόνο όπου οι Πράσινοι έκαναν το colpo grosso και εξασφάλισαν την υπογραφή του Ολλανδού, που έπαιζε στον ΠΑΟΚ και ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του και από τους καλύτερους παίκτες του περσινού πρωταθλήματος.

Ο διεθνής Ολλανδός αποτελούσε προσωπική επιλογή του Δημήτρη Ανδρεόπουλου, ως αντικαταστάτη του Γίρι Κόβαρ, με τον ξεχωριστό αυτό παίκτη να είναι εξαιρετικός επιθετικός αλλά και κομβικός στο μπλόκ όπως είχε δείξει και στα παιχνίδια του με τον ΠΑΟΚ.

Οι Πράσινοι έκλεισαν έτσι το πάζλ των μεταγραφών καθώς ήδη είχαν ενισχυθεί με τον Καναδό πασαδόρο, Μαξ Έλγκερτ, τον λίμπερο Αριστείδη Χανδρινό, τον Δανό διαγώνιο, Ράσμους Νίλσεν, αλλά και τον κεντρικό Αμερικανό, Πάτρικ Γκάσμαν.

Λίγο όμως πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, η είδηση έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στην ομάδα, όταν ο Βαν Γκάρντερεν τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο με την απουσία του να υπολογιζόταν τουλάχιστον για 3-4 μήνες !

Οι Πράσινοι προχώρησαν μεν στην απόκτηση του αρχηγού της Εθνικής Νορβηγίας, Γιόνας Κβάλεν για να καλύψουν το κενό και ήθελαν να περιμένουν τον παίκτη στον οποίο είχαν επενδύσει το μεγαλύτερο μέρος από τις ελπίδες τους για την επιστροφή στο θρόνο του ελληνικού πρωταθλήματος. Όμως δεν γνώριζαν εάν τελικά και ο Ολλανδός εφόσον πήγαιναν όλα καλά με την αποθεραπεία του θα ήταν έτοιμος να επιστρέψει και αν θα ένιωθε καλά.

Στο μεταξύ η χρονιά άρχισε με το χειρότερο τρόπο καθώς ο μεγάλος αντίπαλος των Πρασίνων, ο Ολυμπιακός πέρασε με εμφατικό τρόπο από το Μέτς τόσο στο πρωτάθλημα (3-1) όσο και στο λίγκ κάπ (3-1) όπου και απέκλεισε το μεγάλο αντίπαλό του ενώ η ήττα από την Κηφισιά (3-2) και ο πρόωρος ευρωπαϊκός αποκλεισμός από την Τουλούζ έκαναν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.

Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος ήξερε ότι διεκδικούσε εφέτος κάτι μοναδικό στην ιστορία του συλλόγου, το να πάρουν τον 8ο τίτλο (πρωταθλήματα και λίγκ κάπ) σε μια εξαετία, κάτι που δεν είχε καταφέρει ούτε η ομάδαρά του 1970 με εκείνον βασικό πασαδόρο, που είχε κατακτήσει αντίστοιχα 7 τίτλους.

Έχοντας όμως περάσει πολύ πιο δύσκολα και έχοντας αναλάβει την ομάδα της καρδιάς του στα πέτρινα χρόνια που πάλευε να αποφύγει τον υποβιβασμό (μια φορά τα κατάφερε στα play out κόντρα στην ΕΑ Πατρών και την άλλη φορά γλύτωσε λόγω του υποβιβασμού του Ηρακλή για εξωαγωνιστικούς λόγους καθώς στο γήπεδο οι Πράσινοι αγωνιστικά είχαν υποβιβαστεί) ήταν μπαρουτοκαπνισμένος στις δυσκολίες και είχε μάθει να μην το βάζει κάτω.

Περιμένοντας «λευκό καπνό» από τον Ολλανδό, άρχισε να μαζεύει πόντους στο πρωτάθλημα (το μοναδικό στόχο μαζί με το κύπελλο που είχαν απομείνει) και ακολουθούσε από κοντά τον Ολυμπιακό ο οποίος είχε αφήσει στην…άκρη το πρωτάθλημα λόγω Ευρώπης και είχε αρχίσει να χάνει από παντού (Φοίνικα. Φλοίσβο, Πήγασο Πολίχνης μεταξύ άλλων).

Όμως ο έμπειρος τεχνικός, παρά το γεγονός ότι πλέον η ομάδα του είχε περάσει πρώτη στη βαθμολογία γνώριζε ότι αυτό από μόνο του δεν αρκούσε για να πάρει τον τίτλο καθώς η διαφορά της ομάδας του από εκείνη του Ολυμπιακού ήταν ακόμα μεγάλη.

Εκεί κοντά στα Χριστούγεννα και ενώ η ομάδα έκανε προπόνηση στο κλειστό του Μέτς, ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος είδε ξαφνικά μπροστά του τον Μάαρτεν Βαν Γκάρντερεν.

Τα χαμόγελα ήταν πλατιά και από τις δύο πλευρές με τον Ολλανδό ακραίο να χαιρετάει τον προπονητή του και να του λέει: «Coach είμαι και πάλι εδώ, πάμε να το πάρουμε. Αλλωστε για αυτό ήρθα στην ομάδα για να γίνουμε πρωταθλητές» !

Ο κόουτς του Παναθηναϊκού αλλά και όλη η ομάδα μόλις είχε πάρει το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο από τον Ολλανδό τη στιγμή που ήδη είχαν αρχίσει να ανεβάζουν απόδοση και να προσαρμόζονται και οι υπόλοιποι ξένοι. Μαζί με τον Θανάση Πρωτοψάλτη ο Βαν Γκάρντερερ έκανε ένα εξαιρετικό δίδυμο ενώ την ίδια ώρα απελευθερώθηκε ο Νίλαεν και η ομάδα άρχισε να ρολάρει. Ένα μήνα μετά το «διπλό» στο Μελίνα Μερκούρη επί του Ολυμπιακού «κλείδωσε» την πρωτιά και παρά τον αποκλεισμό από τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά του κυπέλλου, οι Πράσινοι ήταν στο δρόμο της επιστροφής στην κορυφή. Στον δεύτερο τελικό στου Ρέντη, ο Βαν Γκάρντερεν με 19 πόντους ήταν ο άνθρωπος που ηγήθηκε της επικής ανατροπής (νίκη με 3-2 από 0-2) και όταν στον τελευταίο τελικό όπου το τριφύλλι είχε την ευκαιρία να τελειώσει τον τίτλο τα γάλατα έσφιξαν, ο Ολλανδός πήγε στο σερβίς και με άσο τέλειωσε το πρωτάθλημα !

Κάπως έτσι μια δύσκολη σεζόν εξελίχθηκε σε ονειρική με το βόλεϊ ανδρών του συλλόγου να σώζει την τιμή του ερασιτέχνη παίρνοντας ουσιαστικά τον μοναδικό τίτλο στα βασικά ομαδικά αθλήματα.

Ο Ολλανδός έζησε πρωτόγνωρες στιγμές στους πανηγυρισμούς της ομάδας και αμέσως έφερε στο μυαλό του όλη τη χρονιά:

«Πριν το σερβίς μου που τελείωσε τον αγώνα, έζησα σε fast forward τον τραυματισμό μου, όλους τους μήνες που δούλεψα για να επιστρέψω. Από τη στιγμή που επέστρεψα ήξερα ότι μπορούμε να κερδίσουμε, αλλά έπρεπε να το δείξουμε και το δείξαμε. Δεν κάναμε καλό ματς, αλλά η καρδιά μας ήταν αυτή που μίλησε, με τον κόσμο μας δεν μπορούσαμε να χάσουμε.

Διάλεξα να επιστρέψω με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Εκτιμώ ότι με περίμεναν, όσο δούλευα, δούλευα επειδή πίστευαν σε εμένα και πίστευα και εγώ στον εαυτό μου.

Ήρθα εδώ για να πάρω ένα πρωτάθλημα και το πήρα. Ο κόσμος ήταν απίθανος, είμαι χαρούμενος, δεν είναι απλά το ότι κέρδισα ένα πρωτάθλημα, αλλά και οι στιγμές που έζησα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο κόσμος πεθαίνει για την ομάδα, είναι φανταστικό. Το αφιερώνω στην οικογένεια μου που με περιμένει, ζω το όνειρο μου και με περιμένουν, η κοπέλα μου, οι φίλοι μου, η οικογένεια μου και με υποστηρίζουν πάντα» δήλωσε ενθουσιασμένος και ο πρώτος που αγκάλιασε με τη λήξη (όταν μπόρεσε να βγει από τις αγκαλιές των συμπαικτών του) ήταν ο κόουτς Ανδρεόπουλος, ο άνθρωπος που τον πίστεψε και ο Ολλανδός ακραίος τον δικαίωσε.