—και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα—
Είθισται
να δολοφονούν
τους ποιητάς»
Με αυτόν τον τρόπο τελειώνει το συγκλονιστικό ποίημα που έγραψε ο Νίκος Εγγονόπουλος για τη δολοφονία του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Οι στίχοι μού ήρθαν στο μυαλό όταν είδα την είδηση για τον θάνατο του Ρεφαάτ Αλαρίρ, ενός Παλαιστίνιου ποιητή από τη Γάζα που σκοτώθηκε σε ισραηλινό βομβαρδισμό σε ηλικία 44 ετών.
Ο Ρεφαάτ Αλαρίρ ανήκε σε μια νέα γενιά ποιητών από την Παλαιστίνη. Αγγλομαθής, ήταν καθηγητής αγγλικής φιλολογίας στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας (που επίσης έχει βομβαρδιστεί και επιστημονικό προσωπικό του συμπεριλαμβάνεται στις απώλειες), και ενθάρρυνε άλλους νέους λογοτέχνες να γράφουν στα αγγλικά, ώστε να μπορούν να έχουν ευκολότερη επικοινωνία με ένα ευρύτερο κοινό.
Από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος ο Ρεφαάτ Αλαρίρ χρησιμοποιούσε όσο μπορούσε το Χ (πρώην τουίτερ) για να μπορεί να στέλνει διαρκώς μηνύματα και έδωσε συνεντεύξεις για την κατάσταση που επικρατούσε.
Στα ποστ και στις συνεντεύξεις του ο Αλαρίρ ήταν οργισμένος και θλιμμένος γι’ αυτό που συνέβαινε στον τόπο του, για τους ανθρώπους που χάνονταν, για το πώς συχνά διαστρεβλωνόταν η πραγματικότητα που επικρατούσε στη Γάζα.
«Η πένα είναι δυνατότερη από το ξίφος», λέει σωστά το γνωστό ρητό, αλλά ενώ μπορεί να νικήσει επί της ουσίας τον θάνατο νικώντας το φόβο του και χαρίζοντας ενίοτε αθανασία σε όποιον την κρατά, δεν λειτουργεί ως ασπίδα όταν οι ποιητές μπαίνουν στο στόχο. Και αυτοί σκοτώνονται. Ενίοτε ως παράπλευρες απώλειες σε μια πολεμική σύγκρουση με θύματα κυρίως άμαχους και παιδιά.