Κυβέρνηση σε πανικό

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να μην ρίξει λάδι στη φωτιά σε σχέση με τις αγροτικές κινητοποιήσεις κράτησε λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο. Ο τρόπος που χθες προσπάθησε να εμποδίσει τις αγροτικές κινητοποιήσεις, πυροδοτώντας με τη στάση της αστυνομίας εκτεταμένα επεισόδια ήταν αποκαλυπτικός των προθέσεων της.

Όσο για την προκλητική επιλογή να κατηγορηθούν για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης αγρότες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις – την ώρα βεβαίως που η ίδια αρνείται επίμονα να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την εγκληματική οργάνωση, βάσει της δικογραφίας από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, που όντως διασπάθισε ευρωπαϊκούς πόρους και σε μεγάλο βαθμό συνέβαλε στη σημερινή κατάσταση – απλώς υπογραμμίζει την πλήρη ανικανότητα αυτής της κυβέρνησης να σκεφτεί με όρους πραγματικού κοινωνικού διαλόγου και επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων, απόρροια προφανώς της πλήρους αδιαφορίας της για τις αγωνίες και τις ανάγκες των πολλών.

Η αντίληψη αυτή αποτυπώνεται άλλωστε στον τρόπο που η κυβέρνηση ασκεί πολιτική. Ανεξαρτήτως ρητορικής και επικοινωνιακών τεχνασμάτων, στην καλύτερη των περιπτώσεων κάνει απλή διαχείριση, με την εξαίρεση των περιπτώσεων να σχετίζονται μ’ ένα στενό φάσμα συμφερόντων στο οποίο θεωρεί ότι λογοδοτεί. Για παράδειγμα, στην εκπαίδευση η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει κανένα από τα σοβαρά προβλήματα, ούτε έχει απαντήσει σε πλήθος επειγόντων αιτημάτων, όμως έσπευσε να νομοθετήσει και να διευκολύνει με κάθε τρόπο τα ιδιωτικά σουπερμάρκετ πτυχίων, γιατί θεωρούσε ότι αυτή ήταν μια «μεταρρύθμιση» που μπορούσε να την «πουλήσει» σε ένα στενό κομματικό ακροατήριο.

Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει και στην οικονομία. Αυτή η κυβέρνηση είναι έτοιμη να διευκολύνει οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα μπορεί να δώσει άμεσα την εικόνα «ανάπτυξης» – χαρακτηριστικός ο τρόπος που έχει σπρώξει τα πράγματα στα όρια μιας στεγαστικής κρίσης – όχι όμως να έχει ένα πραγματικά μακροπρόθεσμο σχέδιο για μια αναπτυξιακή στρατηγική με βάθος .

Η ίδια τακτική και στο αγροτικό: η κυβέρνηση πολιτική και σχέδιο για την πρωτογενή παραγωγή δεν έχει. Την ενδιαφέρει βέβαια να μην χάσει την αγροτική της βάση στην επαρχία, αλλά αδυνατεί να απαντήσει επί της ουσίας στην αγωνία της αγροτιάς. Ακόμη χειρότερα: η μεγάλη πλειοψηφία των αγροτών, που εργάζονται σκληρά και δεν κάνουν ψευδείς δηλώσεις για βοσκοτόπια σε άλλες περιφέρειες, νιώθει ότι εξαπατήθηκε και στη συνέχεια στοχοποιήθηκε και συκοφαντήθηκε από την κυβέρνηση στην προσπάθεια της τελευταίας να αποσείσει τις ευθύνες της για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και να αποδώσει το πρόβλημα στην υποτιθέμενη παραβατικότητα των αγροτών.

Η κυβέρνηση τώρα που ο αγροτικός κόσμος δικαίως αντιδρά βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Αποκαλύπτεται για άλλη μια φορά η ένδειά της να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις.

Όμως, ο βασικός λόγος που η κυβέρνηση καταφεύγει στην καταστολή είναι ότι δεν θέλει να φαίνεται ότι έχει απέναντί της μαζική κοινωνική δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση είχε βολευτεί σε μια κατάσταση όπου μπορεί οι δημοσκοπήσεις να δείχνουν μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια, όμως αυτή δεν μεταφραζόταν σε ανάλογη κοινωνική δράση και το μόνο που είχε να αντιμετωπίσει ήταν μια κατακερματισμένη και αναποτελεσματική αντιπολίτευση. Αυτή η συνθήκη της επέτρεπε να υποστηρίζει ότι είναι παντοδύναμη και έχει τον έλεγχο του παιχνιδιού. Όμως, τώρα έχει να αντιμετωπίσει ένα σημαντικό κοινωνικό κίνημα, με πανελλαδική δυναμική, υψηλή κοινωνική αποδοχή και μεγάλη γείωση στις τοπικές κοινωνίες.

Γι’ αυτό και παίζει το στοίχημα της καταστολής. Με διπλό σκοπό. Από τη μια να κάμψει τις κινητοποιήσεις και να φοβίσει τους αγρότες. Από την άλλη, να περάσει στην υπόλοιπη κοινωνία το μήνυμα ότι έχουμε να κάνουμε με «ταραχοποιά» στοιχεία.

Μόνο που είναι γελασμένη εάν πιστεύει ότι θα της βγει αυτή η στρατηγική. Στην πραγματικότητα απλώς βαθαίνει το ρήγμα της με την κοινωνία και οξύνει τη βαθιά κρίση νομιμοποίησης στην οποία ούτως ή άλλως βρίσκεται.