Ο Βίκτορ Όρμπαν μπορεί να είναι περήφανος, Μητσοτάκης και Πλεύρης εξελίσσονται σε μεγάλους μιμητές του

Μέχρι πρόσφατα ο Βίκτορ Όρμπαν αντιμετωπιζόταν σαν παρίας στην Ευρώπη εξαιτίας της περιφρόνησής του για βασικές αρχές του κράτους δικαίου. Ήταν κατά κάποιον τρόπο το παράδειγμα προς αποφυγή.

Πράγμα λογικό εάν αναλογιστούμε όχι μόνο τη ρητορική του, που συχνά φάνταζε ρατσιστική, αλλά και τον τρόπο που δεν ανεχόταν την ανεξαρτησία κρίσιμων θεσμών.

Στο στόχαστρό του ήταν οι ΜΚΟ με διάφορους τρόπους, καθώς ήταν σαφές ότι δεν ήθελε να υπάρχουν ανεξάρτητες φωνές.

Όμως, τώρα  φαίνεται πως στην Ευρώπη η βασική πολιτική γραμμή, δυστυχώς, είναι «ας μιμηθούμε την Ακροδεξιά» για να μπορέσουμε να αποτρέψουμε την άνοδό της στην εξουσία.

Και η χώρα μας σήμερα πρωτοστατεί σε μια τέτοια μυωπική λογική.

Πώς αλλιώς να περιγράψουμε το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει επενδύσει τόσο πολύ στο να αποδείξει ότι πλέον επιλέγει μια «σκληρή γραμμή» για το προσφυγικό και το μεταναστευτικό.

Μάλιστα αυτό δεν συνδέεται σε καμία περίπτωση με το ότι η χώρα μας υφίσταται κάποιος είδους «εισβολή». Σε τελική ανάλυση θα μπορούσε κανείς απλώς να κοιτάξει τους αναλυτικούς δείκτες για το πόσοι έρχονται και πόσοι φεύγουν από τη χώρα για να δει ότι στην πραγματικότητα ο μεταναστευτικός και ο προσφυγικός πληθυσμός έχει μειωθεί.

Όμως, όλα αυτά είναι «κενό γράμμα» για την ελληνική κυβέρνηση που έχει αποφασίσει να μετέλθει παντός μέσου για να «πουλήσει» στο ακροατήριό της ότι όντως έχει «σκληρή» αντιμεταναστευτική πολιτική.

Φάνηκε αυτό και από το γεγονός ότι ανέστειλε το ισχύον καθεστώς για το άσυλο για όσους έρχονται από τη Βόρεια Αφρική, κάτι που αποτελεί πρωτοφανή ενέργεια και είναι πιθανό να καταπέσει ενώπιον των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων που έχουν αρμοδιότητα θέματα κράτους δικαίου και δικαιωμάτων.

Τώρα είχαμε τις «διαρροές» ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να τιμωρήσει τις ΜΚΟ που έχουν διαφορετική γνώμη για το προσφυγικό και το μεταναστευτικό ή συμβουλεύουν τους πρόσφυγες να μην αποδεχτούν ως μονόδρομο την απέλαση και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ή προσφεύγουν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια ενάντια σε αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες σαφέστατα αμφισβητούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο σε σχέση με ζητήματα δικαιωμάτων.

Η λογική στην οποία στηρίζονται αυτές οι κυβερνητικές σκέψεις είναι πρωτοφανής. Οι ΜΚΟ δεν θα τιμωρούνται επειδή δεν τηρούν τη νομοθεσία ή επειδή εκδηλώνουν παραβατικές συμπεριφορές, αλλά επειδή η ελληνική κυβέρνηση δεν θα συμφωνεί μαζί τους. Και η τιμωρία είναι πολύ απλά να μην μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, αφού θα τους απαγορεύεται πλέον η πρόσβαση στις «δομές» όπου βρίσκονται οι πρόσφυγες.

Μόνο που βεβαίως το να κρίνει μια κυβέρνηση εάν θα μπορεί να δραστηριοποιηθεί σε ένα ζήτημα μια ΜΚΟ αποκλειστικά με βάση ιδεολογικά κριτήρια δεν είναι ακριβώς φιλελευθερισμός, αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Ιδίως όταν θα τιμωρούνται επειδή έκαναν χρήση κατοχυρωμένων και αναφαίρετων δικαιωμάτων με βάση και την ελληνική νομοθεσία και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Όλα αυτά συμπληρώνουν το παζλ της εικόνας μας χώρας που κατρακυλάει στις κατατάξεις ως προς την ελευθερία του Τύπου, στην οποία νέα σχέδια «εξαγοράς» θετικής δημοσιότητας, δηλαδή νέες «Λίστες Πέτσα», μεθοδεύονται και όπου η εξουσία αντιμετωπίζεται πρωτίστως ως εργαλείο παρά ως ευθύνη.

Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, και σε αυτή την προοπτική είναι που λαμβάνονται κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις. Που μέχρι τώρα απλώς κάνουν τα πράγματα χειρότερα και είναι μάλλον ασφαλής η πρόβλεψη ότι ο κατήφορος θα συνεχιστεί.