Ελληνοτουρκικά: Το βάρος της αποδείξεως και το βάρος του χειρισμού
Την αρμονία και την «καλή γειτονία» δεν τις υπονομεύει η ελληνική εμμονή στα διεθνώς καθιερωμένα, αλλά η τουρκική επιμονή στον παντουρκισμό και επεκτατισμό
Αντιμετωπίζοντας νηφάλια και ανεπηρέαστα το υπ’ αριθ. 1 πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής, είναι εξόφθαλμο πως «το βάρος της αποδείξεως» πέφτει, άλλη μια φορά, στην Άγκυρα, και το βάρος του χειρισμού, τόσο σ’ αυτήν όσο και σ’ εμάς.
Ανεξάρτητα απ΄ τα άπειρα δικά μας λάθη, είναι αναμφισβήτητοι και κοινότατοι τούτοι οι τόποι:
α) Όσο η Ελλάδα δεν ζητάει από κανέναν τίποτα και δεν δίνει τίποτα απ’ όσα της ανήκουν ιστορικά, γεωγραφικά, συμβατικά, τόσο η Τουρκία επιζητεί (αυτοκρατορικώ τω τρόπω) πάμπολλα που δεν της ανήκουν με κανέναν τρόπο, τόσο από εμάς όσο και από τους πάντες, χωρίς να δίνει τίποτα και ποτέ σε κανέναν. Που θα πει πως η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να υπάρχει ηρεμία ή έστω ύφεση, στην περιοχή, για τη διατήρηση του status quo — ενώ η Τουρκία έχει κάθε (παράλογο) λόγο να προκαλεί εντάσεις, τριβές, ρήξεις, για την ανατροπή αυτού του status. Την αρμονία και την «καλή γειτονία» δεν τις υπονομεύει η ελληνική εμμονή στα διεθνώς καθιερωμένα, αλλά η τουρκική επιμονή στον παντουρκισμό και επεκτατισμό.
β) Όσο η Ελλάδα συμβαδίζει και συμμορφώνεται με τις προδιαγραφές των σύγχρονων δημοκρατικών κρατών, τόσο η Τουρκία, θεσμικά, ιδεολογικά, πρακτικά, πορεύεται με τις συνταγές της σουλτανικής αυταρχίας, εκτός και εντός των τειχών της. Αν οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν (στην ουσία) την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένοχος είναι η αντιδημοκρατική ανελεύθερη τουρκική πολιτική — και όχι οι ελληνικές «εχθρότητες» και «δυστροπίες», που αποτελούν πρόσχημα για τις «κωλυσιεργίες» των Βρυξελλών και πρόφαση για τις ανθελληνικές υστερίες της Άγκυρας.
γ) Όσο η Ελλάδα δεν έχει οικειοποιηθεί ούτε ένα τουρκικό βότσαλο, ούτε καν για τουριστικό «σουβενίρ», τόσο η Τουρκία έχει υφαρπάσει και λεηλατήσει τη βόρεια Κύπρο και γλίχεται (σ.σ. επιθυμεί διακαώς) αδιάκοπα να βάλει χέρι στο μισό Αιγαίο. Ποια καλύτερη συνεννόηση «εφ’ όλης της ύλης» μπορεί να υπάρξει από την επιστροφή των κλοπιμαίων εδαφών και αγαθών, και την παραίτηση από κάθε μελλοντική κλοπή;
δ) Μπορεί οι ξένες «δυνάμεις» και οι διεθνείς Οργανισμοί να έχουν αμέτρητες φορές καταδικάσει τις τουρκικές εισβολές, κατοχές, κακουργίες, ελλείψεις δημοκρατίας κ.λπ., αλλά δεν παύουν να «λαδώνουν» πολιτικά, οικονομικά, «ηθικά» την Άγκυρα. Ήγουν, να ευλογούν εκ των προτέρων κάθε αδικοπραγία της, και να γαλβανίζουν (σ.σ. ενισχύουν, ενδυναμώνουν) τις ορέξεις του ταραξία, ελλειμματία και άρπαγα της Ανατολίας. Αν «πάσχει» η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ (το μόνο που τους ενδιαφέρει), την κακοήθη παραλυσία της την προκαλούν αποκλειστικά οι τουρκικοί ιοί και οι «μεγαλοδύναμοι» κομπογιαννίτες.
*Απόσπασμα από άρθρο του Μάριου Πλωρίτη, που έφερε τον τίτλο «Ευκαιρίες και δοκιμασίες» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 1999.
Παρά την παρέλευση σχεδόν 26 ετών, το γραπτό του Πλωρίτη δε χρειάζεται καμία απολύτως προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται με αφορμή αφενός τη συμπλήρωση 51 ετών από τα δραματικά γεγονότα στη Μεγαλόνησο τον Ιούλιο του 1974 (χουντικό πραξικόπημα, «Αττίλας Ι») και αφετέρου την πραγματοποίηση της χθεσινής άτυπης πενταμερούς συνάντησης για το Κυπριακό στη Νέα Υόρκη.
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Παρασκευή 05.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/pexels-kammeran-gonzalez-keola-3137381-9559884-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442