Αν δεν μπορεί ο Γιάννης Πρετεντέρης να μιλάει ελεύθερα δεν θα μπορεί κανείς μας

Με τον Γιάννη Πρετεντέρη δεν μοιραζόμαστε τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Για την ακρίβεια βρισκόμαστε σε αντίθετες πλευρές του πολιτικού φάσματος. Τα πράγματα στα οποία συμφωνούμε είναι του επιπέδου «η γη γυρίζει». Κατά τα άλλα μπορεί να διαφωνούμε ακόμη και για τα σημεία στίξης.

Παρ’ όλα αυτά, έχουμε βρεθεί στα ίδια Mέσα και τώρα και στο παρελθόν. Χωρίς να αλλάξει ή να μειωθεί η ιδεολογική απόσταση που μας χωρίζει. Και καλά κάναμε. Γιατί η καλή δημοσιογραφία στηρίζεται πάνω στην ελευθερία της άποψης, το θάρρος της γνώμης και τον πλουραλισμό.

Και ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν κρύβεται. Ανοιχτά και ενυπόγραφα λέει τη γνώμη του ή κάνει τον σχολιασμό του στην τηλεόραση πολλά χρόνια τώρα. Το ίδιο ακριβώς κάνω και εγώ.

Και έτσι πρέπει να γίνεται. Γιατί ελευθερία έκφρασης σημαίνει ότι για να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα όσοι πρεσβεύουμε τις δικές μου απόψεις, πρέπει να μιλάει ελεύθερα και ο Γιάννης Πρετεντέρης, όπως και ότι για να μιλάει ελεύθερα ο Γιάννης Πρετεντέρης, πρέπει να μπορώ και εγώ να μιλάω ελεύθερα. Οφείλουμε αυτό να το συνειδητοποιήσουμε όσοι πιστεύουμε στη Δημοκρατία και να το υπερασπιστούμε.

Δεν είναι μόνο ζήτημα δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Είναι και θεμελιώδης συνθήκη για να έχουμε όντως δημοκρατία και ελευθερία του Τύπου.

Γιατί δημοκρατία σημαίνει να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Αντιτιθέμενα επιχειρήματα. Συγκρουόμενες ρητορικές και ιδεολογίες.

Διαφορετικά, εάν συμφωνούμε όλοι, τότε απλώς κάτι δεν λειτουργεί σωστά και όλοι κάνουμε λάθος.

Αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία όταν μιλάμε για την ενημέρωση. Γιατί είναι πολύ σημαντικό ο πολίτης να ακούει διαφορετικές απόψεις. Ιδίως όταν αυτές συγκρούονται. Γιατί αυτό θα τον ωθήσει να διαμορφώσει δική του γνώμη και άποψη και γιατί θα καταλάβει ότι οφείλει να πάρει θέση εκεί όπου υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.

Να το πω διαφορετικά: ο πολίτης πρέπει να επιδιώκει να ενημερώνεται ακριβώς από εκείνα τα Μέσα που επιδιώκουν να φιλοξενούν διαφορετικές ή ακόμη και αντίθετες απόψεις.

Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στο σπίτι του Γιάννη Πρετεντέρη.

Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι δεν υιοθετώ και δεν καταφεύγω στο κλισέ «καταδικάζω τη βία από όπου και εάν προέρχεται».

Όμως, εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια προσπάθεια να φιμωθεί, να τρομοκρατηθεί, να σωπάσει μια φωνή, επειδή κάποιοι διαφωνούσαν με όσα λέει.

Στον πυρήνα αυτής βρίσκεται μια βαθιά αντιδημοκρατική, αυταρχική, φασίζουσα άποψη. Μια άποψη και πρακτική εξουσιαστική και καταπιεστική και άρα επικίνδυνη. Στο τέλος της μέρας η εξουσία βγαίνει ωφελημένη όταν περιορίζεται η πολυφωνία και η αντιπαράθεση απόψεων στη δημόσια σφαίρα.

Και είναι μια πράξη βαθιά θρασύδειλη. Σε τελική ανάλυση εάν διαφωνείς με κάποιον ας πας να του το πεις, ας απαιτήσεις να ακουστεί και η διαφορετική άποψη, ας ξεδιπλώσεις μια άλλη επιχειρηματολογία, ας δοκιμάσεις να γίνεις πιο πειστικός και επιδραστικός, ας τον αποδοκιμάσεις όχι όμως απειλώντας τη ζωή τη δική του ή των οικείων του. Εάν επιδιώκεις ή επικροτείς τη φίμωση του άλλου, σημαίνει ότι δεν έχεις τα κότσια να αντιπαρατεθείς εκεί που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει: με τον λόγο και τα επιχειρήματά σου.

Σε τελική ανάλυση, άμα η λογική σου είναι «να πάμε να του κλείσουμε το στόμα», τότε θες και μια κοινωνία με κλειστά στόματα, μια κοινωνία φοβισμένη, που δεν αντιδρά και δεν διαμαρτύρεται. Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που μπορεί να κλείσει στόματα.

Με τη μεριά της εξουσίας και του «ισχυρού» φτάνεις να είσαι τελικά, ακόμη και εάν φαντασιώνεσαι ότι την αντιπαλεύεις.

Και εγώ πάντα θα είμαι απέναντι σε όσους είναι, είτε το παραδέχονται είτε όχι, με τη μεριά της εξουσίας και οι πράξεις τους, είτε το κατανοούν είτε όχι, λειτουργούν υπέρ της.