Χάσαμε τον πιο ροκ Στρατηγό

Ο κόσμος μας είναι εξωφρενικά… λίγος για να χωρέσει Δομάζους. Σύμφωνοι, δεν είναι ωραίο να αρχίζεις τη διατύπωση σκέψεων με αφορισμούς και γενικεύσεις, αλλά οι κοινωνίες πια δε σηκώνουν τέτοιες προσωπικότητες, τέτοιους καλλιτέχνες, τέτοιους ανθρώπους. Η μαγική του ντρίμπλα, οι σέντρες-διαβήτης, η ηγετική του παρουσία, το πνεύμα νικητή, η ευθεία σύγκρισή του με τους κορυφαίους του πλανήτη, είναι όλα καταγεγραμμένα και κοινώς αποδεκτά.

Η ευθύτητα της σκέψης, η ντομπροσύνη, η αλληλεγγύη, η στάση ζωής, η προσφορά στην οικογένεια και την κοινωνία θα αφήσουν εξίσου ισχυρό αποτύπωμα σε όσους είχαν την τύχη να ζήσουν στην εποχή του, να γαλουχηθούν με το παιχνίδι του, να αφουγκραστούν τις αγωνίες του, να ακούσουν ή να διαβάσουν το λόγο του. Αυτά πια είναι παράταιρα.

Με τους εκδρομείς του 40 και του 50 που σταδιακά εγκαταλείπουν αυτόν τον κόσμο (που λογικά δεν τους αρέσει), χάνεται μια ολόκληρη εποχή. Των χαρισματικών, των ηγετών, των προσωπικοτήτων. Χάνεται η εποχή των αισθήσεων , των χρωμάτων, των αρωμάτων, του συναισθήματος. Ζούμε τον καιρό του πιο έντονα χρωματισμένου άχρωμου. Στην εποχή του τίποτα. Χωράνε οι στρατηγοί στο τίποτα;

Ο Μίμης Δομάζος δεν ήταν ένας ποδοσφαιριστής, ένας ηγέτης του γηπέδου, ένας φιναλίστ του πρωταθλήματος Ευρώπης. Δεν ήταν μόνο το ίνδαλμα των Παναθηναϊκών και αργότερα των οπαδών της ΑΕΚ. Ήταν κοινωνικό φαινόμενο. Ήταν ροκ-σταρ. «Με τον Δομάζο αρχηγό» ,που λέει και το τραγούδι, γράφτηκαν οι πιο γοητευτικές ιστορίες. Εντός και εκτός γηπέδου.

Γοητευτικές ιστορίες όμως, όχι ασχήμιες. Ακόμα κι όταν οι υποθέσεις γύρω από το όνομά του άγγιζαν το «κίτρινο» (όχι δεν ανακαλύφθηκε επί ιδιωτικής τηλεόρασης το συγκεκριμένο χρωματάκι), ήταν τέτοιο το μέγεθος του ανδρός που αυτομάτως η ώχρα εξαφανιζόταν. Η χυδαιότητα πήγαινε στο περιθώριο και η ζωή συνεχιζόταν με τους ήρωές μας αλώβητους και ακέραιους στο διηνεκές. Όχι γιατί ήταν ατσαλάκωτοι. Ούτε αψεγάδιαστοι. Αλλά γιατί ήταν… ηγέτες. Ήταν και όμορφα μάγκες!

Η ζωή ομόρφαινε και άφηνε στην άκρη όλες τις ασχήμιες με τις ντρίμπλες του Μίμη (έργο τέχνης πραγματικό) και την ηλεκτρική υπέροχη βραχνάδα της Βίκυς. Ήταν και οι δύο τόσο μα τόσο ΡΟΚ ! Ο πιο ροκ στρατηγός. Ροκ είναι κυρίως αντισυμβατικότητα. Είναι και προσφορά. Ο Δομάζος -όσο τον άφησαν- πρόσφερε.

Δεν ένοιαζε κανέναν όταν τελείωναν τα ντέρμπι αν ήταν Παναθηναϊκός, Όλυμπιακός ή Άμυνα Αμπελοκήπων. Ήταν ο Δομάζος. Άλλωστε, ο Σάββας τον πείραζε γλυκά ότι ήταν «Ολυμπιακάρα». Όλα τα πειράγματα της εποχής εκείνης είχαν μια… γλύκα. Ήταν χαριτωμένα. Ακόμα και τα πιο… πικάντικα ήταν χαριτωμένα. Γιατί δεν ήταν χυδαία.

Δομάζος έλεγες και δέος απλωνόταν στο χώρο. Αυτομάτως. Αντωνιάδης ψέλλιζες και σεβασμός διαχεόταν. Ανυπόκριτος. Ο ψηλός έμεινε μόνος να δίνει τον αγώνα του σε έναν κόσμο που δε γουστάρει καθόλου, παρακολουθώντας ένα ποδόσφαιρο ξένο στις δικές του εικόνες. Ο κοντός έφυγε και πήρε μαζί του μια εποχή άλλου ήθους και άλλου ύφους.

Τι είναι ηθική; Τι είναι αισθητική; Μεγάλωσα πολύ για να τα θυμάμαι όλα αυτά. Ήταν κάπως. Ήταν όμορφα. Αλλά… ήταν. Άλλοι άνθρωποι. Άλλος αθλητισμός. Το τραγικό είναι ότι δεν τους ρωτήσαμε ποτέ πώς το έκαναν. Κι αν τους ρώτησαν κάποιοι, δεν άκουσαν τίποτε από τις απαντήσεις τους.

Όσοι σήμερα κλαίνε με ανακοινώσεις για τον «Στρατηγό» τον είχαν μέσα στο σπίτι τους, αλλά δεν τον έβαλαν ποτέ στο θρόνο του. Όχι για να τον προσκυνήσουν. Για να τον ακούσουν. Τώρα που θα τον προσκυνήσουν μαζί με όλους στη Μητρόπολη δεν έχει κανένα νόημα στ’ αλήθεια. Η ευκαιρία χάθηκε.

Ευτυχής που έζησα την εποχή των «Στρατηγών». Την εποχή των χαρισματικών. Την εποχή των ηγετών. Έστω για λίγο. Δυστυχής που πρέπει να ζήσω μερικά χρόνια ακόμη χωρίς «στρατηγούς» σε όλα τα επίπεδα. Ή εν πάση περιπτώσει με τους ελάχιστους που έμειναν. Εμείς του ’70 οι εκδρομείς τους ζήσαμε, αλλά δεν τους χαρήκαμε. Ήμασταν πολύ μικροί ηλικιακά για να τους καταλάβουμε. Και πολύ μικροί γενικώς για να τους κρατήσουμε στο προσκήνιο όταν πήραμε τα ηνία.

Ευχαριστούμε Στρατηγέ!